ตอนที่44

“แล้วไม่นอนหรอเดี๋ยวจะทำงานไม่ไหวเอานะ กลับบ้านไปนอนได้แล้วมั้ง”

 

ฉันพูดออกไปเพราะว่ากะของเขาเป็นกะตอนดึกถึงตอนเช้า ฉะนั้นเขาจะต้องนอนเพื่อให้สุขภาพและจะได้มีพลังงานในการทำงานต่อไป

 

“ผมเอาเค้กมาฝากคุณเสร็จผมก็จะไปแล้วล่ะครับ” นี่ลงทุนไปซื้อเค้กให้กับฉันเพื่อแค่นั้นเขาทำได้อย่างนั้นหรอ เป็นผู้ชายที่น่ารักดีเหมือนกันนะเนี่ย

 

“หูยขอบคุณอีกทีนะที่ลงทุนรอซื้อเค้กให้ฉันได้ทานตั้งแต่เช้าเลย ไว้วันหลังเดี๋ยวเราไปทานข้าวกันบ้างนะ วันที่ว่างๆอะ ฮ่า ฮ่า”

 

เขายิ้มให้กับฉันก่อนที่จะมองไปที่นาฬิกาของเขา

 

“งั้นผมต้องขอตัวก่อนนะครับไว้ตอนดึกๆผมจะกลับเข้ามาทำงานครับผม”

 

ฉันพยักหน้าให้กับเขาจากนั้นเขาก็เดินไปที่ประตูเพื่อที่จะออกจากโรงแรม แต่เขาก็ยังหันกลับมาโบกมือลาฉันอีกต่างหาก หื้มก็เป็นคนดีเหมือนกันนะดูเป็นผู้ชายที่น่ารักเลยแหละคนๆนี้ ฉันใช้เวลาแทบทั้งวันในการทำงานของฉันจนกระทั่งถึงเวลาในช่วงเย็นๆ //ก๊อก ก๊อก// เสียงคนเคาะประตูทำให้ฉันสะดุ้งขึ้นมาในขณะที่ฉันกำลังทำงานอยู่

 

“เชิญเข้ามาได้” ฉันพูดขึ้นก่อนที่จะก้มลงทำงานของฉันต่อ ฉันไม่รู้นะว่าใครเข้ามาแต่ว่าไม่มีเสียงตอบรับอะไรจากเขาเลย มีแต่เสียงที่กำลังเดินเข้ามาและเดินเข้ามาเรื่อยๆ จากนั้นก็วางแก้วกาแฟลงที่โต๊ะของฉันพร้อมกับขนมเค้ก หรือว่าจะเป็นอย่างที่ฉันคาดไว้ เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นก็พบว่านั่นเป็นฟิว ฟิวซื้อของมาฝากฉันอีกแล้วสินะฉันยิ้มให้กกับเขาก่อนจะวางปากกาของฉันลง

 

“ขอบใจนะที่ซื้อมาฝากฉันอีกแล้ว สวัสดีค่ะคุณฟิวมาตรงเวลาจังเลยนะคะ”

 

ฉันยิ้มให้กับเขาซึ่งเขาก็ยิ้มคืนกลับมาหาฉันเช่นกัน สีหน้าของเขาดูมีความสุขในทุกๆวันจังเลยนะ ว่าอยู่ทำไมส่วนมากลูกค้าถึงเข้ามาที่โรงแรมบ่อยจังในตอนกลางคืน ที่ๆดูมาก็เป็นเพราะพนักงานต้อนรับด้วยลูกค้าสาวถึงเข้ามากันเยอะขนาดนี้

 

“ครับที่มาเร็วเพราะว่าคุณทั้งนั้นแหละครับ ผมมารายงานตัวแล้วครับหัวหน้า”

 

หืมเป็นเพราะฉันอย่างนั้นหรอเขาหมายความว่ายังไงกันนะ หรือว่าฉันดูดุไปเขาถึงต้องรีบมากันนะ

 

“อะแฮร่จ้าดีแล้วที่มาเร็วขนาดนี้ ฉันดีใจเหมือนกันนะที่มีพนักงานที่ดีขนาดนี้น่ะ”

 

อย่างที่ว่าฉันดีใจที่พนักงานของฉันทำเพื่อโรรงแรรมและชอบงานของพวกเขาขนาดนี้ ฉันคิดว่าฉันพร้อมแล้วที่จะเริ่มต้นงานที่นี่ได้ดี

 

“ฮ่า ฮ่าครับขอบคุณที่ชมครับ งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับแล้วคุณจะเลิกงานของคุณตอนไหนล่ะครับ ??”

 

ฉันคุ่นคิดสักพักอยู่เหมือนกันฉันไม่แน่ใจเหมือนกันว่าฉันจะทำงานของฉันเสร็จตอนไหน แต่ฉันว่ามันก็คงไม่น่าจะเกินตีหนึ่งหรอกนะ

 

“ไม่น่าจะเกินตีหนึ่งหรอกนะคะ พอดีว่าฉันน่าจะเลิกงานตอนนั้นพอดี”

 

เขาทำหน้าเหมือนเข้าใจก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

 

“คือว่าผมขออะไรก็ได้ที่สามารถติดต่อกันได้ สักหน่อยได้ไหมครับ ??”

 

เขายื่นโทรศัพท์มาให้กับฉัน ฉันมองไปที่โทรศัพท์ของเขาก่อนที่จะหยิบมา ในเมื่อเขากล้าขอทำไมเราจะไม่กล้าให้ล่ะ

 

“ได้สิคะทำไมฉันจะให้ไม่ได้ล่ะ” ฉันให้ไลก์กับเขาไปเผื่อว่าวันไหนเรามีงานด่วนเราจะได้ชวนเขาไปทำด้วย ยังงี้ก็ได้งานอีกต่อหนึ่งเหมือนกันแถมได้เพื่อนใหม่มาด้วยเช่นกัน //เอี๊ยด// อยู่ๆเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมามันทำให้ฉันกับฟิวกันไปดูพร้อมๆกัน

 

“ทำอะไรกันอะ” เสียงของชายคนหนึ่งได้ดังขึ้นใครกันที่เข้ามา่