ตอนที่40

“เฮ้ยปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย” //ตุบ// เสียงต่อที่ทรงพลังนั่นได้ดังขึ้นบนใบหน้าของไอ้โรคจิตคนนี้ แล้วเขาก็ปล่อยฉันก่อนที่ก้นของฉันจะถึงพื้น โคตรเจ็บชะมัดเลยอะไรของเขากันเนี่ย

 

“นี่เอ็งมายุ่งอะไรกับเรื่องผัวเรื่องเมียด้วยวะ ไปไกลๆไปมาต่อยแบบนี้เดี๋ยวแจ้งตำรวจจับหรอก”

 

//ตุบ// ไอ้โรคจิตโดนต่อยเข้าไปที่หน้าอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองฉันก็พบว่าพี่เบสเป็นคนเข้ามาช่วยฉันนี่ ทำไมพี่เบสถึงยังไม่กลับบ้านอีกทำไมมาอยู่ที่ลานจอดรถนี่ได้ล่ะ

 

“อย่ามาโกหกคนนี้ฉันรู้จักโว๊ย” แล้วก็เกิดการต่อสู้กันเกิดขึ้นฉันรีบวิ่งกลับไปที่ล็อบบี้เพื่อจะไปหาพนักงานและรปภ เขาจะได้มาช่วยพี่เบสได้ยังไงล่ะ เมื่อฉันไปถึงฉันรีบเดินไปหารปภในทันที

 

“คุณคะช่วยด้วยค่ะมีโรคจิตกำลังทำร้ายแฟนของฉันอยู่ ได้โปรดไปช่วยแฟนของฉันด้วยนะคะ”

 

เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้นเขาก็รีบากันยกโขยงไปที่ลานจอดรถในทันที เมื่อไปถึงก็พบว่าไอ้โรคจิตคนนั้นมันจนกองเลือดอยู่ที่ตรงพื้นเสียแล้ว

 

“ผมว่าเราต้องเรียกรถพยาบาลแล้วล่ะครับ” พนักงานพูดกับฉันทำให้ฉันต้องพยักหน้าด้วยความอึ้งเมื่อเห็นว่าพี่เบสสามารถล้มไอ้โรคจิตร่างใหญ่คนนี้ได้ ฉันนั่งลงที่ข้างหน้าล็อบบี้ด้วยความเหนื่อย

 

“ขอบคุณนะที่นายมาช่วยฉันไม่อย่างนั้นฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นฉันจะเป็นยังไงบ้างแล้ว”

 

ฉันมองไปที่พี่เบสก็นะถ้าไม่มีเขาอยู่ตรงนั้นจริงๆฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะเป็นยังไงเหมือนกัน

 

“ไม่เป็นอะไรหรอกฉันเต็มใจช่วยอยู่แล้วล่ะ” พี่เบสพูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้กับฉัน

 

“ว่าแต่ทำไมถึงไปอยู่แถวลานจอดรถที่คอนโดฉันได้ล่ะ นายยังไม่กลับบ้านอีกหรือยังไง”

 

เขาเงียบลงสักพักก่อนจะรีบตอบฉันในทันที

 

“ก็พอดีว่าฉันน่ะผ่านมาแถวนี้พอดีก็เลยกะว่าจะจอดเข้าห้องน้ำหน่อย แต่พอดีว่าฉันกลับได้ยินผู้หญิงคนหนึ่งร้องขอความช่วยเหลือพอดี ฉันก็เลยลองมาดูแล้วพบว่าเป็นเธอยังไงล่ะที่กำลังขอความช่วยเหลืออยู่”

 

อ๋อมันเป็นแบบนี้นี่เองก็คิดอยู่ว่าทำไมยังอยู่ที่ลานจอดรถหน้าคอนโดของฉัน

 

“แฟนของคุณปลอดภัยแล้วนะครับ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณต้องเป็นอันตรายในบริเวณคอนโดของพวกเรา ทางเราจะเข้มงวดกับความปลอดภัยให้มากกว่านี้ครับผม”

 

เฮ้ยอะไรแฟนๆฉันไม่เข้าใจที่พนักงานพูด

 

“คือว่าเราสองคนไม่ได้เป็นแฟนกันนะคะคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ??”

 

ฉันพูดขึ้นมาเพราะว่าฉันต้องหาคำแก้ตัวให้กับตัวเองก่อน ฉันไม่เคยว่า..เอ๋หรือเคยนะฉันจำไม่ได้ หรือว่าเป็นเพราะตอนที่ฉันตกใจมันก็เลยทำให้พนักงานเข้าใจฉันผิด

 

“คือว่า/ช่างมันเถอะนะคะฉันไม่ติดใจอะไรขอบคุณมากค่ะที่จะเข้มงวดกับความปลอดภัยมากกว่านี้”

 

ฉันรีบพูดตัดไปในทันทีไม่อย่างนั้นเรื่องมันคงยาวมากกว่านี้แน่ๆ เกือบไปแล้วไงเกือบจะต้องมีคนเข้าใจผิดไปมากกว่านี้แล้วไง

 

“โอเคครับของคุณครับผม” แล้วพนักงานคนนั้นก็เดินจากไปในทันที ส่วนฉันก็นั่งถอนหายใจเกือบไปแล้ว

 

“ที่พนักงานพูดมันหมายความว่ายังไงอย่างนั้นหรอ ตอนเธอวิ่งออกไปขอให้คนอื่นมาช่วยเธอพูดอะไรกับพนักงาน ??”

 

ชัดเลยฉันโดนเข้าแล้วไงฉันก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดหรอกนะ แต่ว่าปากมันหลุดออกไปด้วยความตกใจเองอะ ฉันจะบอกยังไงกับพี่เขาดีนพ ฮืออออออ เอาไงดี