ตอนที่ 15 มันกำลังคืบคลาน

ก็อย่างที่ว่าล่ะนะผมก็อยู่ที่นี่มาค่อนข้างนานแล้วล่ะ จะว่าไปมันก็มีความคุ้นชินกับพวกปีศาจแล้ว เพราะว่าปีศาจพวกนี้ไม่ค่อยมาอะไรกับผมเสียเท่าไหร่ แล้วก็ได้พบกับคุณแมสทุกๆวันเลย ช่างเป็นอะไรที่คาวาอิขนาดนี้ วันนี้ผมแล้วก็เจ้าฟอเรสออกมาหาของกินแล้วก็ฟืนเพื่อที่จะมากักเก็บเอาไว้ จะได้ไม่ต้องออกบ่อยและวันนี้ก็เช่นกันน้ำเปล่าของผมก็กำลังจะหมดกระบอกไม้ไผ่แล้ว มันเหลือแค่ก้นกระบอกของมันนี่เอง

 

“วันนี้ผมว่าผมจะเข้าไปในป่าแล้วก็เข้าไปเอาน้ำ คุณแมสอยากจะไปกับผมด้วยไหมครับ ??”

 

ผมหันไปถามคุณแมสดูก็อยากจะรู้ว่าเธอยังอยากจะไปกับผมหรือเปล่า

 

“ไปสิคะฉันอยากไปค่ะถ้าเกิดฉันไม่ไปด้วยแล้วฉันจะช่วยคุณยังไงล่ะคะ”

 

โอโหว่ามาขนาดนี้แล้วงั้นพวกเราก็ไปกันเลยก็แล้วกัน ผมพยักหน้าให้กับเธอแล้วเธอก็เดินนำหน้าพวกเราไปเลย ก็นะให้ผู้หญิงเดินนำหน้าเหมือนเป็นผู้นำผมดูไม่แมนเลยอะ ผมไม่รู้ว่าจะทำวิธีไหนให้เธอเห็นว่าผมเป็นคนที่แข็งแกร่งและสามารถปกป้องเธอได้บ้างนะ

 

“คุณไม่เบื่อบ้างหรอคะที่กินแต่ชิ้นเนื้อของมะพร้าวอย่างเดียวแบบนี้”

 

อยู่ๆเธอก็ถามผมขึ้นมา จะว่าไปก็ตามนั้นผมรู้สึกเบื่อนะแต่ผมไม่รู้ว่าผมจะกินอะไรดี ผมหาของกินนอกจากพวกผลไม้ไม่เจอเลย แถมต้นกล้วยก็ยังไม่โตอีกต่างหาก

 

“ก็เบื่อมากเลยแหละแต่ว่าผมไม่รู้ว่าผมจะกินอะไรได้อีกนอกจากมะพร้าวแล้ว อย่างที่ว่าที่นี่ผมทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่เก็บมะพร้าวมากินนี่แหละครับ”

 

ดูน่าอายมากเลยนะที่พูดแบบนี้กับเธอไป แต่มันก็เป็นเรื่องจริงนั่นแหละ ผมช่วยตัวเองได้แค่นี้จริงๆรอให้ได้ประสบการณ์มากกว่านี้ก่อนแล้วค่อยหาวิธีการจัดการ

 

“อ๋อหรอคะงั้นไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ เดี๋ยวคุณก็รู้เองว่าคุณควรจะหาทางยังไงให้คุณได้กินของใหม่ๆนะคะ”

 

เธอฉีกยิ้มให้กับผมแล้วเราก็เดินต่อไป เดินต่อไปเรื่อยๆและเรื่อยๆเพื่อที่จะหาเข้าไปเอาน้ำจากข้างในป่า

 

“แล้วเจ้าฟอเรสเป็นอย่างไรบ้างคะคุณอดัมถูกใจมันหรือเปล่า ถ้าเกิดไม่ถูกใจก็สามารถปล่อยมันไปตามทางของมันก็ได้นะคะ”

 

พอมองหน้าเจ้าฟอเรสแล้วผมไม่กล้าที่จะทิ้งมันไปหรอกนะ แถมมันก็ทำให้ผมมีมะพร้าวมากมายอีกต่างหาก ถ้าไม่มีมันแล้วก็คงจะต้องเหนื่อยมากกว่าเดิมแน่ๆ

 

“สำหรับผมๆชอบมันมากเลยล่ะครับมันช่วยงานผมทุกอย่าง แบบนี้ผมคงไม่กล้าที่จะทิ้งมันหรอก ที่สำคัญมันอยู่เป็นเพื่อนผมด้วยในตอนกลางคืน”

 

เธอพยักหน้าให้กับผมด้วยความเข้าใจก่อนพวกเราจะเดินไปถึงที่น้ำเสียที แต่ครั้งนี้มันกูแปลกไป เพราะสิ่งที่แปลกไปนั้นก็คือแม่น้ำลำธารนี้มันเป็นน้ำแข็งเป็นรอบๆ หลุมๆจะอธิบายก็ยังอธิบายไม่ถูกเลย

 

“นี่มันคืออะไรกันหรอครับทำไมแม้น้ำมันถึงดูแปลกๆแบบนี้ ที่นี่ก็ไม่ได้หนาวนี่ครับ มันค่อนข้างร้อนเลยแหละ ทำไมมันถึงมีพวกน้ำแข็งเกาะได้ล่ะครับ”

 

ผมหันไปถามคุณแมสเพราะว่าคุณแมสอยู่ที่นี่นานน่าจะรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกนี้บ้าง

 

“ฉันว่าน่าจะเป็นเพราะเธอคนนั้นในวันนั้นแน่ ราชินีหิมะที่คุณเห็นนั่นแหละค่ะ ฉันว่าเธอน่าจะมาก่อกวนแถวๆนี้ให้เจ้าพวกนั้นออกไปจากอาณาเขตของเธอ พวกนั้นจึงไม่อยู่ให้เห็นยังไงล่ะคะ ตั้งแต่อยู่ในถ้ำฉันก็รู้สึกว่าฉันไม่เห็นเจ้าพวกนั้นเลย”

 

แบบนี้นี่เองผมเข้าใจแล้วราชินี่หิมะค่อนข้างเป็นใหญ่ในที่นี่เลย เอาเถอะผมก็ไม่ได้อะไรมาก ผมว่ารีบออกไปจากที่นี่จะดีกว่า

 

“งั้นพวกเรารีบตักน้ำแล้วรีบกลับไปกันเถอะครับ เผื่อว่าราชินีหิมะจะกลับมาที่นี่ แล้วมันจะเป็นเรื่องใหญ่เอาเสียเปล่า แถมมันจะเป็นอันตรายกับพวกเรานะครับ”

 

เธอพยักหน้าให้กับผมแล้วพวกเราก็รีบตักน้ำก่อนจะรีบเดินออกไปจากป่านี้ในทันที //ฟิ้ว// อยู่ๆลมหนาวก็เริ่มคืบคลานเข้ามาหาผม ผมรู้เลยเพราะผมเริ่มหนาวขึ้นแล้วในตอนนี้

 

“ผมว่าพวกเรากลับไปได้แล้วล่ะครับ หาที่หลบกันดีกว่าผมรู้สึกว่าเธอกำลังจะมาที่นี่”

 

ผมจับมือของแมสเอาไว้แล้วพาแมสเดินไปยังถ้ำของเจ้าพวกยักษ์นั้น แล้วก็เข้าไปหลบในนั้น

 

“ฮี่ ฮี่” เสียงผู้หญิงคนนั้นมาแล้วตอนนี้พวกเราต้องเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะได้ไม่ต้องโดนราชินีหิมะพบเห็น

 

“เราจะต้องรอดเชื่อผมคุณแมส” เราจะต้องรอดจะต้องรอดไปให้ได้