ตอนที่ 12 เอามันมาก็ได้

“ผมพอใจแล้วล่ะครับพวกเรากลับกันเถอะนะนี่มันก็จะตกเย็นแล้ว เดี๋ยวเจ้าพวกนั้นออกมาแล้วพวกเราจะแย่กันพอดี ผมคงต้องปล่อยมันเอาไว้ตรงนี้นี่แหละ”

 

ผมวางมันลงก่อนที่พวกเราจะเดินออกไปจากบริเวณนั้น

 

“กี้ กี้” เสียงของมันไล่ตามหลังของพวกเราสองคนมา มันทำให้ผมต้องหันหลังไปดูแล้วดูอีก มันกำลังเดินตามพวกเรามานี่นาทำอย่างไรดีล่ะ ไม่ได้แล้วอย่าเดินตามมานะแกห้ามเดินตามฉันมาเจ้าตัวน้อย มันจะเป็นอันตรายต่อแกอยู่ในป่านั่นแหละดีแล้ว

 

“กี้ กี้” ไม่ไหวแล้วมันทำให้ผมไม่ไหวจริงๆ ผมหันหลังเดินหามันก่อนที่ผมจะหยิบมันขึ้นมา

 

“คุณจะทำอะไรหรอคะคุณอดัม คุณจับมันขึ้นมาทำไมหรอ ??”

 

คุณแมสหันมาถามผมด้วยความสงสัย ก็มันน่าสงสารมากเลยผมทำใจที่จะปล่อยมันไว้ตรงนั้นไม่ได้

 

“ผมขอเอามันไปด้วยนะครับ” เธอนิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มให้กกับผมแล้วพยักหน้าให้กับผม แสดงว่าเธอจะให้ผมเอามันไปด้วยใช่ไหม ><

 

“ขอบคุณมากครับผมจะดูแลมันเป็นอย่างดีเชื่อใจผมได้เลยครับ”

 

ทำไมมันถึงน่ารักได้ขนาดนี้เนี่ยมันทำให้ผมไม่สามารถที่จะปล่อยมันไปได้เลย เวลาที่มันวิ่งตามผมมันดูน่าสงสารอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นพวกเราก็กลับไปยังจุดที่เราปลอดภัยแล้วผมก็วางเจ้าตัวน้อยเอาไว้ข้างนอก เพราะเจ้าตัวน้อยไม่สามารถที่จะเข้ามาในบ้านร้างได้ ถึงจะอยู่ใกล้ๆกันแต่ว่าผมก็ยังอดห่วงมันไม่ได้เหมือนเดิม เพราะว่าเจ้าพวกสัตว์ประหลาดพวกนั้นมันมาถึงที่นี่ได้ แถมเดินติดบ้านร้างอย่างกับเป็นเพื่อนกัน ไม่รู้ว่ามันจะอยู่ได้หรือเปล่า แต่มันก็ต้องอยู่ให้ได้นะเพราะผมช่วยอะไรมันไม่ได้มาก

 

“คุณดูเป็นห่วงมันมากเลยนะคะ ฉันว่ามันไม่เป็นอะไรแน่นอนค่ะเพราะมันก็เป็นปีศาจเหมือนกับเจ้าพวกนั้นนั่นแหละนะคะ”

 

อ๋อคือมันจะต้องปลอดภัยอยู่แล้วแน่ๆสินะครับ ก็ยังพอโล่งอกโล่งใจอะนะที่เจ้าตัวน้อยจะไม่เป็นอะไร ถึงผมจะเป็นโจรสลัดแต่ว่าผมก็ไม่ได้โหดร้ายอะไรมากขนาดนั้น ผมไม่เหมือนกับพวกโจรสลัดคนอื่นๆหรรอกนะที่จะฆ่าแกงแล้วเอาสมบัติเอาเงินปล้นคนไม่มีทางสู้ พ่อของผมสอนมาดีไม่ได้สอนมาให้เลวฉะนั้นผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง

 

“ผมเป็นห่วงมันนิดหน่อยแหละครับไม่ได้เป็นห่วงอะไรมากมาย แต่ว่าพวกเราปลอดภัยทั้งคู่มันก็ดีแล้วนะครับ ตอนนี้ก็กำลังจะมืดอีกแล้วสินะ ผมต้องขอขอบคุณคุณแมสด้วยที่ช่วยผมมาโดยตลอดแถมไม่เคยบ่นผมอีกต่างหาก ขอบคุณมากเลยนะครับ J”

 

ผมยิ้มให้กับเธออีกครั้งหนึ่ง ซึ่งเธอก็ยิ้มตอบผมเช่นกัน

 

[ ณ เวลากลางคืน ]

 

ในตอนที่ผมกำลังนอนพักอยู่นั้นเสียงของเจ้าพวกสัตว์ประหลาดพวกนั้นก็เดินรอบแถวนี้เต็มไปหมดเลย หลายวันที่ผมอยู่ที่นี่ทำให้ผมเริ่มชินกับเสียงของเจ้าพวกนี้แล้ว แต่ใช่ว่าผมจะไม่กลัวมันนะผมก็ยังคงกลัวมันอยู่ เพียงแต่ผมรู้ว่าที่นี่มันปลอดภัยสำหรับผมก็เท่านั้นเอง ทำไมผมรู้สึกว่าตัวผมเริ่มหนาวมากขึ้นเรื่อยๆจังเลยผมว่าผมจะอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้วนะ มันเริ่มหนาวขึ้นในทุกๆวันที่ผมอยู่ที่นี่ ผมลุกขึ้นมาจากจุดที่ผมนอนแล้วเดินไปหาคุณแมส

 

“คุณแมสครับยังไม่นอนใช่ไหมครับ ??”  ผมมองไปหาเธอพร้อมกับถามเธอด้วยสียงเบาๆ

 

“ฉันยังไม่นอนค่ะมีอะไรหรือเปล่าคะคุณอดัม ??”

 

เธอหันกลับมาถามผม ดูเหมือนเธอไม่ค่อยรู้สึกหนาวหรือรู้สึกอะไรเหมือนที่ผมรู้สึกในตอนนี้เลยนะ อาจจะเป็นเพราะว่าเธอเป็นเหมือนกับเจ้าพวกสัตว์ประหลาดนั่นมันก็เลยทำให้เธอมีอุณหภูมิร่างกายที่ไม่สะทกสะท้านต่ออะไรเลย

 

“มีครับผมผมรู้สึกหนาวขึ้นแบบผิดปกติมากเลยครับไม่รู้ว่าอากาศมันหนาวขึ้นหรือว่าเป็นเพราะว่าผมเป็นอะไรหรือเปล่า แต่มันรู้สึกหนาวๆขึ้นเรื่อยๆไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกันครับ”

 

เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้นเธอรีบลุกขึ้นมาพร้อมกับชักดาบที่เกี่ยวไว้ตรงเอวของเธอในทันที

 

“ฉันว่าพวกเราเจอศึกหนักแล้วล่ะค่ะ มันไม่ได้เป็นเพราะอากาศหรือเพราะคุณเป็นอะไรหรอกนะคะ แต่ว่าราชินีหิมะกำลังเดินทางมาที่นี่ ไม่ว่าอย่างไรอยู่ให้เงียบให้ถึงที่สุดนะคะ อย่าทำอะไรเสียงดังเป็นอันขาดขอให้ทนหนาวไปก่อนนะคะ”

 

ราชินีหิมะอย่างนั้นหรอแล้วใครกันนะที่เป็นราชินีหิมะ ?? หรือว่าจะเป็นอันตรายต่อพวกเรามากเธอถึงดูเครียดขนาดนี้

 

“โอเคครับผมจะเงียบให้ถึงที่สุดและจะทนให้ได้ครับ”

 

ผมไม่รู้ว่าผมจะทนความหนาวนี้ได้นานแค่ไหนแต่ผมจะทนให้ถึงที่สุด //ฟี้ววว// เสียงลมที่เริ่มดังขึ้นมาทำให้ผมรู้เลยว่าราชินีหิมะกำลังจะมาถึงพวกเราแล้ว เธอจะเป็นเช่นไรนะผมก็อยากจะรู้เหมือนกัน คุณแมสและผมนิ่งกันอย่างกับหุ่นเพื่อที่จะให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ แสดงว่าราชินีหิมะมีพลังมากนะถึงรู้ขนาดนี้ อยากจะรรู้จริงๆว่าหน้าตาของเธอจะเป็นเช่นไร