TXV – 38 ความเยือกเย็นที่งดงาม !
TXV – 38 ความเยือกเย็นที่งดงาม !
บอดี้การ์ดของเฉินตู เทียนหยินเดินไปยังรถโรลลอยด์แพนทอมด์ของเธอ อย่างช้าๆในขณะที่พวกเขาก็รักตัวกลัวตายเหมือนกัน ความจงรักภัคดีก็เป็นเรื่องหนึ่งการรักชีวิตตัวเองก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ระเบิดมันสามารถระเบิดได้ทุกเมื่อแม้แต่นักกู้ระเบิดมืออาชีพยังต้องระวังตัวตลอดเวลา….
เซี่ยเหล่ยมองไปที่รถโรลลอยด์แพนทอมด์จากนั้นเขาได้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ระยะที่เขายู่ห่างจากรถมันไม่ใช่ปัญหาเลยเขาสามารถมองเห็นรถได้ในระยะไกลและสังเกตเห็นว่าระเบิดติดตั้งอยู่ที่ใต้ท้องรถ !
“อย่าเข้าไป !” เซี่ยเหล่ยตะโกนออกมา “ระเบิดอยู่ใต้รถถ้าคุณเดินเข้าไปคุณอาจจะโดนแรงระเบิด”
บอดี้การ์ดหยุดลงและหันกลับไปมองที่เซี่ยเหล่ย จากนั้นเขายังหันไปมองที่เฉินตู เทียนหยินเช่นกันซึ่งกำลังเดินออกมาจากเวิกค์ช็อป ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังรอฟังคำสั่งจากเธออยู่….
บอดี้การ์ดเหล่านั้นยังมุ่งหน้าเดินเข้าไปที่รถโรลลอยด์แพนทอมด์หลังจากนั้น..
เฉินตู เทียนหยินออกคำสั่งให้พวกเขาเดินเข้าไปตอนนี้พวกเขากำลังกระโดดเข้าไปในปากปล่องภูเขาไฟที่กำลังร้อนระอุ เธอสั่งว่า “ไปตรวจสอบซิ มีระเบิดอยู่ที่รถจริงรึปล่าว ?”
“คุณยังสั่งให้พวกเขาเดินไปแม้ว่าคุณรู้ว่าระเบิดยังอยู่ที่นั่น ?” เซี่ยเหล่ยกล่าว
บอดี้การ์ดเหล่านั้นไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้นในขณะนั้น พวกเขายังมุ่งหน้าไปที่รถโรลลอยด์แพนทอมด์อย่างช้าๆ
หนิงเหยี่ยซานเดินไปหาเซี่ยเหล่ยและถามอย่างกระวนกระวายว่า “น้องเหล่ย ? ไหนระเบิด ? ระเบิดอยู่ที่ไหน ?”
“มันมีระเบิดอยู่จริงๆ มันอยู่ใต้ท้องรถโรลลอยด์แพนทอมด์” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“มันจะเป็นไปได้ยังไง ?” หนิงเหยี่ยซานไม่เชื่อคำพูดเซี่ยเหล่ย
“เซี่ยเหล่ย คุณล้อเล่นอะไรเนี่ย ? ใครจะกล้าเข้ามาวางระเบิดในที่แห่งนี้แถมยังเป็นใต้ท้องรถของทายาทแห่งตระกูลเฉินตู ? คุณไม่ได้สร้างสถานการณ์ขึ้นมาใช่มั้ย ?” สือจิงชิวกล่าว
เซี่ยเหล่ยมองที่เธอ “ถ้าคุณคิดว่าอย่างนั้นคุณก็เชิญเดินไปพร้อมกับบอดี้การ์ดเหล่านั้นสิและเข้าไปตรวจสอบนะเผื่อบางทีคุณสามารถจะกู้ระเบิดได้ !”
“ฉัน….” สือชิงจิว กำลังพูดอะไรออกมาแต่กลับต้องกลืนน้ำลายตัวเอง “ฉันไม่ไป !”
เซี่ยเหล่ยจองมองไปที่เธอ “แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ ?”
สือจิงชิวไม่ได้สนใจคำพูดของเซี่ยเหล่ยเลยจากนั้นเธอพูดว่า “ฉันรู้ว่าคุณกำลังจะวางแผนทำอะไร คุณกำลังพยายามสร้างความสนิทสนมกับเฉินตู เทียนหยินใช่มั้ย ? ฉันจะขัดขวางคุณทุกวิถีทาง !”
เซี่ยเหล่ยไม่รู้จะเสวนากับคนแบบเธออย่างไรดี เขาจึงเลิกสนใจเธอและหันกลับมองที่รถ
บอดี้การ์ดเหล่านั้นได้เดินมาถึงข้างๆรถโรลลอยด์แพนทอมด์ จากนั้นเขาก้มศีรษะลงไปดูใต้ท้องรถ
เซี่ยเหล่ยกังวลมากขึ้นราวกับว่าหัวใจของเขาตกอยู่ที่ตาตุ่มเขาเหลือบไปมองที่เฉินตู เทียนหยินใบหน้าของเธอไม่มีความกังวลอะไรเลยแม้แต่น้อย เธอสงบนิ่งราวกับว่าเธออยู่ในทุ่งหิมะที่หนาวเหน็บทั้งๆที่เธอกำลังส่งคนไปตาย !
“ทั้งที่เธอยังอายุน้อยแต่เธอก็มีหัวใจที่แข็งแกร่งนี่มันเป็นเรื่องปกติใช่ไหม ? เธอมีความรู้สึกบ้างหรือเปล่า ?” เซี่ยเหล่ยคิดกับตัวเอง
บอดี้การ์ดเรานั้นได้พยายามนำระเบิดออกมาจากท้องรถ และประคองมันไว้ด้วยมือสองข้างที่สั่นระรัวจากนั้นเขาเริ่มนำระเบิดวางที่พื้นอย่างช้าๆ
ถ้าผู้หญิงคนนั้นถือโทรศัพท์อยู่เธอสามารถปลดชนวนระเบิดได้ทันทีจากนั้นจะเกิดโศกนาฏกรรมขึ้นเพราะว่าร่างบอดี้การ์ดเหล่านั้นจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ
“มี….มีระเบิดจริงๆหรอ” สือจิงชิวตกใจเป็นอย่างมาก เธอไม่คิดว่ามีอยู่จริง จากนั้นเธอรีบวิ่งถอยห่างออกไปจากรัศมีระเบิดให้มากที่สุด…..
หนิงเหยี่ยซานปากสั่นจนพูดอะไรออกมาไม่ได้…. แท้จริงแล้วเขาเป็นคนที่ขี้ขลาดจากนั้นเขาเดินถอยหลังด้วยความตกใจ…
บอดี้การ์ด 3 คนยืนเป็นกำแพงมนุษย์เพื่อป้องกันเฉินตู เทียนหยินโดนแรงระเบิด
และมีคนหนึ่งที่ไม่ได้ขยับตัวไปไหนนั่นก็คือเซี่ยเหล่ย……
เฉินตู เทียนหยินมงไปที่เซี่ยเหล่ยด้วยความแปลกใจ “ไม่กลัวหรอ ?”
‘ขนาดคนที่มีสินทรัพย์มูลค่านับพันล้านหยวนไม่กลัวและผมจะกลัวได้อย่างไร ?’ เขาคิดในใจจากนั้นเซี่ยเหล่ยกล่าวว่า “ผมคิดว่าคุณควรจะกังวลเกี่ยวกับลูกน้องของคุณ คุณจะปล่อยให้พวกเขาจับระเบิดอยู่อย่างนั้นหรอ ?”
เฉินตู เทียนหยินพูดอย่างใจเย็นว่า “คุณคิดว่าคนที่อยากฆ่าฉัน เขาอยากฆ่าลูกน้องของฉันหรอ ? ในสถานการณ์แบบนี้ ?”
เซี่ยเหล่ยรู้สึกตกตะลึงกับคำพูดของเธอ…
เป้าหมายของฆาตกรคนนั้นก็คือเฉินตู เทียนหยินตอนนี้เธอรู้ว่ามีคนจะฆ่าเธอโดยการวางระเบิดที่รถเธอ แต่ตอนนี้เธอรู้ตัวแล้วทำให้ภารกิจของหญิงสาวคนนั้นล้มเหลวถ้าเธอใช้ระเบิดเพื่อฆ่าบอดี้การ์ดของเฉินตู เทียนหยินจะทำให้เฉินตู เทียนหยินยิ่งระวังตัวมากขึ้น
เซี่ยเหล่ยไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาได้หลังจากที่เขาเข้าใจว่าทำไมเฉินตู เทียนหยินจึงทำเช่นนี้ที่เธอทำเช่นนี้เพราะว่าเธอมั่นใจว่าฆาตกรคนนั้นจะไม่มีทางฆ่าบอดี้การ์ดของเธออย่างแน่นอน ความาสามารถของผู้หญิงคนนี้เป็นทักษะที่ไม่เหมือนผู้หญิงคนไหนๆเธอสามารถปิดจุดอ่อนของเธอได้อย่างสมบูรณ์
ในลานจอดรถแห่งนั้น บอดี้การ์ดได้วางระเบิดไว้ที่พื้น…..
เฉินตู เทียนหยินดีดนิ้วเพื่อบอกให้บอดี้การ์ดเหล่านั้นออกห่างจากระเบิด….
เธอจ้องมองไปที่เซี่ยเหล่ยแล้วถามว่า “ผู้หญิงคนนั้นลักษณะเป็นยังไง ?”
“เธอดูอายุน้อย” เซี่ยเหล่ยให้คำอธิบายสั้นๆเกี่ยวกับลักษณะรูปร่างและส่วนสูงของผู้หญิงคนนั้น
“ขอบคุณ !” เฉินตู เทียนหยินหันไปมองเซี่ยหล่ย “คุณชื่ออะไร ? ฉันจะมอบของบางอย่างเป็นการตอบแทนให้คุณ”
เซี่ยเหล่ยกำลังจะบอกชื่อเขาแต่เมื่อเธอพูดประโยคที่ 2 ออกมาเขารู้สึกยิ้มอย่างลำบากใจ “อืม...ถ้าคุณต้องการเงิน ฉันจะบริจาคให้กับเด็กยากไร้คนหนึ่งจำนวนหนึ่งล้านหยวนพอไหม ?”
“คุณสามารถรับเช็คเงินสดได้เลย” เฉินตู เทียนหยินกล่าว
เซี่ยเหล่ย นิ่งอยู่ครู่หนึ่งเขาต้องการช่วยเหลือเธอแค่นั้นเขาไม่ต้องการของตอบแทนอะไรเลยแต่เขาไม่คิดว่าเธอจะทำกับเขาแบบนี้….
เซี่ยเหล่ยไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ เขารู้สึกอึดอัดใจเป็นอย่างมาก
ในที่สุดความกลัวของหนิงเหยี่ยซานก็หายไป เขาเดินไปด้านหลังของเซี่ยเหล่ย “คุณเซี่ย มีระเบิดจริงๆด้วย คุณเห็นมันได้ยังไง ?”
“มันเป็นเรื่องบังเอิญ ตอนนี้ทุกอย่างปกติแล้วผมจะกลับแล้ว คุณควรให้ตำรวจจัดการกับเรื่องนี้นะ” เซี่ยเหล่ยกล่าว
หนิงเหยี่ยซานรู้สึกตัวว่าเขาต้องโทรแจ้งตำรวจ.. จากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาตำรวจทันที
เซี่ยเหล่ยเดินไปยังทางออกและไม่ได้ย้อนกลับมามองอีก ตำรวจมาถึงพวกเขาได้ดูแลเรื่องต่างๆจนเสร็จสิ้นเขาได้อธิบายรูปร่างลักษณะของผู้หญิงคนนั้นไว้กับเฉินตู เทียนหยินและตำรวจติดตามสอบถามจากเธอจึงไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาต้องอยู่ที่นี่อีก !
เมื่อเดินออกไปแล้วเซี่ยเหล่ยได้รับข้อความจากสือจิงชิว : อย่าลืมสัญญาของเราล่ะ ฉันจะให้ใบสั่งสินค้าของลูกค้ารายใหญ่ในอีก 1 สัปดาห์
ปฏิกิริยาแรกของเซี่ยเหล่ยที่เห็นข้อความก็คือความขยะแขยงกับข้อความนั้นเขารู้สึกถึงการเยาะเย้ยของสือจิงชิวแต่อย่างไรก็ตามเขาคิดในมุมต่างและตอบกลับไปในข้อความว่า : ตกลง !
ธุรกิจมันก็เป็นธุรกิจอย่างนี้แหละ เธอสามารถหาคำสั่งซื้อของลูกค้าขนาดใหญ่มาให้เขา นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับอาชีพของเขาทำไมต้องปฏิเสธเรื่องนี้ด้วยล่ะ ? มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาอวดเก่งเลย ในสมัยนี้การค้าถือเป็นสิ่งจำเป็นมากและเธอก็สามารถนำความก้าวหน้ามาให้เขาได้…..
ไม่มีรถโดยสารในละแวกบูรพาอุตสาหกรรมเลย เขาจึงเดินเท้าไปตามถนนไปเรื่อยๆ 10 นาทีต่อมาเขาเห็นรถโดยสารผ่านมาเพียงลำพัง….แต่มันไม่ใช่รถโดยสาร !
รถตำรวจขับผ่านมาที่เขา จากนั้นเขาได้หยุดมองไปที่คนขับรถตำรวจคันนั้น เขาได้เห็นเจียงหยู่ยี่ในรถพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “หัวหน้าเจียง พาน้องเหล่ยกลับบ้านหน่อยสิ !”
“ไอ้ตูดหมึก !” เจียงหยู่ยี่ลงจากรถ เธอนำขาเตะไปที่เซี่ยเหล่ย “คุณไม่กลัวอันตรายบ้างเลยหรอ ? การที่คุณส่งข้อความแบบนี้มาหาฉัน ถ้าหัวหน้ารู้เรื่องนี้ฉันจะต้องเจอกับเรื่องวุ่นวายอย่างแน่นอน !”
เซี่ยเหล่ยยักไหล่ “ใจเย็นๆ ผมไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้”
เจียงหยู่ยี่สงบลงและมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ “นั่นหมายความว่าคุณเห็นใบหน้าของคนร้าย ?”
“ใช่ ผมเห็น” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“บอกลักษณะผู้หญิงคนนั้นให้ฉันรู้หน่อยสิ” เจียงหยู่ยี่รู้สึกตื่นเต้น
“ผมบอกเฉินตู เทียนหยินไปแล้ว ถ้าคุณอยากรู้คุณก็ไปถามเธอดูสิ ในตอนนี้ถ้าคุณไม่ไปในสถานที่เกิดเหตุพวกเขาจะมองคุณไม่ดีนะ !”
“อืม ? คุณไม่ช่วยฉัน ! ฉันไปก่อนละ !” เจียงหยู่ยี่เดินขึ้นรถและรีบขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
เซี่ยเหล่ยมองเจียงหยู่ยี่ขับรถออกไปแล้วพูดกับตัวว่า “แท้จริงแล้ว ผมอยากบอกคุณเป็นคนแรก แต่คุณทำไมต้องมาจริงจังและทำกับผมแบบนี้ด้วยทั้งๆที่ผมอยากบอกเรื่องนี้กับคุณเป็นคนแรก.....”
เซี่ยเหล่ยเรียกรถโดยสารเมื่อเขาลงจากท่าเรือแล้วจากนั้นเขารีบมุ่งหน้าไปที่ธนาคารทันทีจากนั้นเขารีบฝากเงินเขาแบ่งเงินออกเป็น 2 ส่วนส่วนหนึ่งเข้าธนาคารอีกส่วนเขาเก็บไว้กับตัวซึ่งเป็นเงินสดจำนวนห้าหมื่นหยวน เขาไม่สามารถลืมหม่าเสี่ยวอันและจูเสี่ยวหงได้ที่รอเขาอยู่ที่ร้านอาชาสายฟ้าเวิกค์ช็อปได้
เมื่อเซี่ยเหล่ยเดินออกจากธนาคารเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากหนิงเหยี่ยซาน
“น้องเหล่ย” หนิงเหยี่ยซานเปลี่ยนวิธีการพูดของเขาทันที “ลุงขอโทษที่มองเหล่ยไม่ดีลุงขอโทษนะ ลุงไม่ได้ตั้งใจ”
“ลุงหนิง ผมสบายดี ไม่ต้องห่วงผมหรอก” เซี่ยเหล่ยกล่าวพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“คุณรู้ว่ามีระเบิดได้ยังไง ? คุณช่วยผมไว้ได้มากเลย” หนิงเหยี่ยซานกล่าว
เซี่ยเหล่ยรีบเปลี่ยนเรื่องคุยในทันที “ลุงหนิง เรื่องระเบิดเป็นยังไงบ้าง ?”
“ระเบิดนั่นเป็นของจริงมันถูกสร้างขึ้นมาจากวัสดุที่ใช้ในกองกำลังทหารระดับสูงตำรวจได้ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วแต่เราก็ไม่พบผู้หญิงคนนั้นเลยและมีหัวหน้าตำรวจที่มีนามสกุลว่าเจียง เธอรับผิดชอบในการทำคดีนี้”
“ไม่มีใครพูดถึงผมเลย ?” เซี่ยเหล่ยรู้ได้ในทันทีเลยว่าหัวหน้าตำรวจคนนั้นคือ เจียงหยู่ยี่…..
“คุณเฉินตู เธอไม่ได้พูดถึงคุณ แต่ผมคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีนะ คุณจะได้ไม่เดือดร้อนกับเรื่องนี้ในภายหลัง” หนิงเหยี่ยซานกล่าว
‘คือ เฉินตู เทียนหยินไม่พูดถึงเรื่องเราเพราะว่าเธอไม่ต้องการให้เราต้องลำบากใช่ไหม ?’ เซี่ยเหล่ยคิดกับตัวเองจากนั้นไม่นานเขาก็หัวเราะออกมา ‘ผมคงคิดมากเกินไป ทำไมคนที่สูงส่งแบบเธอต้องมาสนใจคนกระจอกๆแบบผม ?’
เสียงของหนิงเหยี่ยซานดังออกมาจากโทรศัพท์ “น้องเหล่ย เรามากินอาหารเย็นด้วยกันเถอะ !”
“จริงๆแล้วคุณไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก มันไม่ใช่ความผิดคุณ” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“รู้สึกผิด ? ผมไม่สนใจหรอก แต่ว่าคุณต้องมา” หนิงเหยี่ยซานยืนกรานออกมา “ผมจะโทรหาหนิงจิง ผมจะจองโรงแรมจากนั้นผมจะส่งที่อยู่ของโรงแรมและเวลาไปให้คุณนะ”
เขาไม่สนใจแล้วว่าเซี่ยเหล่ยจะตกลงหรือไม่ จากนั้นเขาก็วางสายไป เช่นกับการสั่งงานของเขาวิธีการนี้ทำให้เซี่ยเหล่ยไม่มีทางที่จะปฏิเสธได้เลย….
เซี่ยเหล่ยไม่ได้สนใจกับคำพูดของหนิงจิง เขาเรียกรถโดยสารอีกครั้งและมุ่งหน้าไปที่อาชาสายฟ้าเวิกค์ช็อป……
ติดตามตอนต่อไป.....
