ตอนที่ 12   ฟื้นฟูค่า HP

ตอนที่ 12   ฟื้นฟูค่า HP

 

ผู้แปล  :  ThreeSwords

ปรับสำนวน  :  ThreeSwords

 

 

หลังจากที่กล่าวจบฉินฟางก็ไม่ได้พูดอะไรอีก  จากนั้นก็เดินกลับไปยังร้านแผงลอยของเขา  หยิบแป้งโดว์หนึ่งก้อน  และเตรียมที่จะทำเส้นบะหมี่

 

“ฉินฟาง  นายบ้าไปแล้วงั้นเหรอ?  แผลของนายเลือดเพิ่งจะหยุดไหล  ไม่ควรที่จะเคลื่อนไหวมากไปนะ!”

 

เมื่อสังเกตเห็นว่าฉินฟางที่สภาพร่างกายเพิ่งอยู่ตัวกำลังจะออกไปทำบะหมี่อีกครั้ง  ถังเฟยเฟยที่แอบอยู่ข้างๆ  ก็เลิกเขินอายและรีบพยายามออกมาห้ามฉินฟาง

 

“ผมสบายดีแล้วนะ  แค่รู้สึกหิวนิดหน่อยน่ะ  ก็เลยว่าจะทำอะไรให้ตัวเองทาน…”

 

พอเห็นถังเฟยเฟย  ฉินฟางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงปฏิสัมพันธ์อันใกล้ชิดของพวกเขาก่อนหน้านี้  จนใบหน้าซึ่งเดิมซีดเพราะสูญเสียเลือดก็เริ่มที่จะแดงขึ้น  และเขาสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าใบหน้าตัวเองกำลังจะลุกไหม้

 

แน่นอนว่าไม่สามารถเป็นไปได้ที่ฉินฟางจะบอกว่าเขาต้องการกินราเม็งเพื่อฟื้นฟูค่า HP  ดังนั้นจึงใช้ข้ออ้างว่าเขากำลังหิวแทน  อีกทั้งอย่าลืมว่าพวกเขานั้นเปิดร้านตั้งแต่เช้าตรู่และก็ปิดร้านดึกมากในคืนนี้  ประกอบกับมีงานยุ่งตลอดทั้งวันจนแทบไม่มีเวลากินทำให้การที่จะหิวนั้นเป็นเหตุผลอันเหมาะเหม็ง

 

“แต่...”

 

ขณะที่ถังเฟยเฟยต้องการจะพูดโน้มน้าวฉินฟางต่อเพื่อให้หยุดทำนั้น  มือของฉินฟางก็เริ่มเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงแล้ว  และก้อนแป้งโดว์ในมือของเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นเกลียวบะหมี่อันสวยงาม  ซึ่งมันเกิดขึ้นเร็วมากจนถังเฟยเฟยไม่ทันได้พูดจาโน้มน้าวอะไร  ฉินฟางก็ใส่บะหมี่หนึ่งจับลงไปในหม้อแล้ว

 

หลังจากนั้นสักพักเส้นบะหมี่ก็ถูกปรุงสุก  ฉินฟางตักบะหมี่ออกมาจากหม้อ  ต่อมาก็ใส่ซอสและเทเส้นบะหมี่เข้าไปในชาม  กลิ่นหอมอร่อยเริ่มที่จะแพร่ผ่านไปในอากาศ  ราเม็งแสนอร่อยหนึ่งชามก็พร้อมทาน

 

*******

 

[ราเม็งสดใหม่รสกลมกล่อม]

 

การบริโภคเข้าไปจะช่วยเพิ่มค่า HP 3 หน่วย, ความสามารถทางกายภาพเพิ่มขึ้น 30%

 

*******

 

พอเห็นราเม็งชามนั้นที่เขาเพิ่งทำเสร็จ  ใบหน้าของฉินฟางก็สดใสขึ้นมาในทันที  เพราะมันสามารถเพิ่มค่า HP ได้ 3 หน่วยซึ่งมากกว่าที่เขาประเมินไว้ถึง 2 หน่วย

 

สำหรับความสามารถทางกายภาพที่เพิ่มขึ้น 30% นั้นฉินฟางไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก  เพราะถ้าค่า HP ของเขาฟื้นคืนกลับมาแล้วสภาพร่างกายก็ควรจะเป็นปรกติตามเดิมพร้อมกับความสามารถทางกายภาพของตัวเอง  ดังนั้น 30% ที่เพิ่มขึ้นนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นอะไรที่ไร้สาระในความคิดของฉินฟาง

 

“รีบกินเข้าสิ  นายกำลังมองไปที่มันเพื่ออะไรงั้นเหรอ?”

 

ถังเฟยเฟยสะกิดฉินฟางที่กำลังคิดฟุ้งซ่านเบาๆ  การแสดงออกอันทรงเสน่ห์ของเธอน่าดึงดูดใจเป็นอย่างมาก  ทำให้หัวใจที่ไม่สงบเล็กน้อยของฉินฟางเริ่มที่จะเต้นแรงขึ้น

 

“โอเค โอเค  ผมกำลังจะกินแล้ว”

 

ฉินฟางสงบตัวเองลงและกลับมาเป็นปกติในทันที  เขาเริ่มสวาปามราเม็งชามนั้นด้วยท่าทางในการกินที่ดูเกินจริง  ผู้คนที่ทราบเรื่องราวก็จะรู้ว่าเขากำลังกินแต่สำหรับคนที่ไม่รู้เรื่องคงคิดว่าเขานั้นกำลังต่อสู้อยู่ในสงคราม

 

“ซู้ดด-”

 

ตอนที่ฉินฟางเริ่มรับประทาน  ถังเฟยเฟยก็นั่งลงอย่างเงียบๆ โดยไม่ใส่ใจเกี่ยวกับความสะอาดของเก้าอี้ที่นั่ง  เธอเอามือทั้งสองนั่งเท้าคางและมองไปยังร่างของฉินฟางที่กำลังกินอย่างสงบ  เธอพบว่าฉินฟางในแบบนี้ดูน่ารักมากและก็เริ่มที่จะหัวเราะโดยไม่รู้ว่าในหัวของเธอคิดอะไรอยู่

 

“หืม?  มีอะไรงั้นเหรอถังเฟยเฟย?”

 

สำหรับฉินฟางผู้ซึ่งกำลังกินราเม็งของตัวเอง  บางทีอาจเป็นเพราะความกระดากอายจากเรื่องก่อนหน้านี้ซึ่งยังไม่ได้สลายไป  จึงไม่กล้าแม้กระทั่งมองไปที่ตาของถังเฟยเฟยและทำได้เพียงตั้งหน้าตั้งตากินราเม็งของเขาไป  เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของถังเฟยเฟยเขาก็เงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าที่แดงสดใสของเธอในทันที  ราวกับว่าเธออายมากๆ  เนื่องจากเขาไม่เข้าใจเหตุการณ์ในตอนนี้  ฉินฟางจึงอดรนทนไม่ได้ที่จะถามเธอทันที

 

“วิธีการกินของนายดูเป็นธรรมชาติเกินไปน่ะ...”

 

ใบหน้าของถังเฟยเฟยที่แดงอยู่นั้นเมื่อถูกฉินฟางถามก็กลายมาเป็นแดงยิ่งขึ้น  อย่างไรก็ตามในเมื่อตอนแรกมันก็แดงมากอยู่แล้วดังนั้นจึงไม่เป็นที่สังเกต  แต่สิ่งที่เธอพูดกลับเผยให้เห็นถึงความประหม่าของเธอพร้อมกับดวงตาที่เป็นประกายด้วยความรู้สึกแปลกๆ

 

“ฮะฮะ  เป็นเพราะท่าทางการกินของผมน่าเกลียดใช่ไหม?  แม่ก็เคยบอกแบบนี้บ่อยๆ เหมือนกัน  แต่มันเป็นความเคยชินไปซะแล้ว...”

 

ฉินฟางยิ้มและเริ่มหัวเราะจนเผยให้เห็นถึงแผงฟันที่ขาวเจิดจ้า  การแสดงออกบนใบหน้าของเขาดูจริงใจเป็นอย่างมาก  และไม่มีร่องรอยของการหลอกลวงอยู่ในนั้นเลย  ซึ่งเป็นการชี้ให้เห็นว่าอากัปกิริยาของเขาในตอนนี้คือนิสัยที่แท้จริง

 

“อันที่จริงแล้ว... แบบนี้ก็โอเคนะ”

 

ถังเฟยเฟยก็หัวเราะไปกับฉินฟางด้วยเช่นกัน  เพราะเธอเองนึกคำที่เหมาะสมไม่ได้หลังจากครุ่นคิดมาอย่างยาวนาน  และสุดท้ายคำพูดที่เค้นออกมาได้คือ ‘ก็โอเคนะ’

 

ช่างงดงาม!

 

รอยยิ้มอันแสนหวานของเธอขับเน้นให้เห็นถึงความงามที่อ่อนเยาว์ราวกับดอกไม้  ไม่สงสัยเลยว่าตอนอยู่ที่โรงเรียนทำไมเธอถึงถูกเรียกว่าบุปผาแห่งสถานศึกษา  กระทั่งฉินฟางที่ไม่เคยสนใจเรื่องผู้หญิงก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมความงามของเธอ

 

หลังจากที่เติมราเม็งลงไปในกระเพาะของเขาอย่างต่อเนื่อง  ก็รู้สึกถึงการฟื้นคืนความแข็งแกร่งของร่างกายซึ่งกลายมาเป็นเด่นชัดยิ่งขึ้นและค่า HP ค่อยๆ เพิ่มขึ้นด้วยเช่นกัน  เมื่อฉินฟางทานราเม็งหนึ่งชามจนหมดเขาก็ไม่รู้สึกถึงอะไรเลย  ท้องของเขาว่างเปล่าราวกับว่าไม่เคยได้ทานมาก่อนทั้งๆ ที่กินราเม็งเข้าไปทั้งชาม

 

อย่างไรก็ตามค่า HP ของเขาเพิ่มอีก 3 หน่วยจนขึ้นไปอยู่ที่ 6 หน่วย  เขารู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้เกือบจะเป็นเหมือนปกติก่อนที่จะถูกตี  และความอ่อนล้าทางจิตใจก็ลดลงเป็นอย่างมากด้วยเช่นกัน

 

“เป็นอะไร?  นายกินไม่อิ่มงั้นเหรอ?”

 

เมื่อเธอเห็นฉินฟางกุมมือไปที่ท้องพร้อมกับมีสีหน้าแปลกๆ ทั้งๆ ที่เพิ่งจะซดราเม็งหนึ่งชาม  ถังเฟยเฟยจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

 

“ผมก็คิดอย่างนั้น  เลยว่าจะทำอีกชาม”

 

ฉินฟางลังเลอยู่ชั่วขณะ  แต่หลังจากที่รู้สึกว่ากระเพาะของเขาว่างเปล่าราวกับไม่เคยกินราเม็งเข้าไปหนึ่งชาม  เขาจึงตอบกลับถังเฟยเฟยไปแบบนั้น

 

“เอ๋... เชิญเลย”

 

รอบนี้ถังเฟยเฟยไม่ได้ห้ามเขา  เธอสังเกตเห็นว่าหลังจากฉินฟางทานราเม็งไปหนึ่งชาม  เขาดูมีเรี่ยวแรงและท่าทางก็สดใสมากขึ้นเมื่อเปรียบเทียบกับช่วงก่อนหน้า

 

พอมองไปยังก้อนแป้งโดว์ที่อยู่ในมือของเขา  ฉินฟางหลังจากที่ลังเลอยู่สักพักก็หยิบเอาแป้งโดว์ออกมาอีกก้อนเพื่อทำราเม็งที่มีปริมาณมากขึ้น  ซึ่งมันเยอะมากจนเต็มชามใบใหญ่ที่ฉินฟางใช้อยู่ภายในร้านของเขา

 

*******

 

[ราเม็งสดใหม่รสกลมกล่อมขนาดจัมโบ้]

 

การบริโภคเข้าไปจะช่วยเพิ่มค่า HP 4 หน่วย, ความสามารถทางกายภาพเพิ่มขึ้น 30%

 

*******

หลังจากที่ปรุงราเม็งแล้วเสร็จเป็นธรรมดาที่ฉินฟางจะไม่ลืมสังเกตคุณสมบัติของราเม็งชามนี้  เปรียบเทียบกับชามก่อนหน้าส่วนใหญ่ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงจะมีแตกต่างกันในรายละเอียดบางอย่างเท่านั้น

 

ยกตัวอย่างเช่นการที่มีคำว่า ‘ขนาดจัมโบ้’ ต่อท้ายเห็นได้ชัดว่าเป็นเพราะฉินฟางใช้เส้นบะหมี่มากขึ้นในรอบนี้  สำหรับเรื่อง ‘เพิ่มค่า HP 4 หน่วย’ นั้นเป็นไปได้มากว่าจะเกี่ยวข้องกับการที่ราเม็งชามนี้กลายเป็น ‘ขนาดจัมโบ้’

 

‘6 บวก 4 แน่นอนว่าเท่ากับ 10  ถ้าผมกินราเม็งชามนี้เข้าไปแล้วค่า HP น่าจะฟื้นคืนกลับมาเต็มที่’

 

พอเห็นคุณสมบัติของราเม็งชามนี้  ฉินฟางก็แอบดีใจและทำการประเมินการฟื้นตัวของเขาแบบง่ายๆ

 

“รีบกินเร็วเข้า...”

 

ถังเฟยเฟยยังคงทำแบบเดิม  ใช้มือทั้งสองเท้าคางของเธอและนั่งดูฉินฟางเขมือบราเม็งชามใหญ่  ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกประหลาดใจกับความอยากอาหารที่เยอะมากของฉินฟาง  แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมันมาก

 

การที่ยังกินได้ถือว่าเป็นเรื่องดี

 

ถังเฟยเฟยอดไม่ได้ที่จะนึกถึงครั้งหนึ่งซึ่งคุณปู่ของเธอเคยพูดไว้

 

*ซร๊วบ*

 

สิ่งที่มาพร้อมกับเสียงดังกล่าวก็คือฉินฟางได้จัดการปิดจบราเม็งชามใหญ่อย่างรวดเร็ว  และค่า HP ของเขาก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นจนไปเต็มที่ 10 หน่วย

 

แต่เมื่อเขาทานราเม็งชามใหญ่จนหมด  ฉินฟางก็ยังเอามือกุมท้องของเขาอีกครั้ง  จนถังเฟยเฟยมีสีหน้าราวกับว่าเธอเพิ่งจะเห็นผีและอุทานออกมาว่า

 

“นายไม่น่าจะหิวอีกแล้วหรอกนะ  ใช่มั้ย?”

 

 

…………………………