บทที่ 11 การฝึกฝนที่เกินขีดจำกัด

ตั้งแต่เริ่มคุ้นเคยกับเทคนิคการต่อสู้ของเขา ซางโฮก็เริ่มฝึกฝนอย่างขยันขันแข็ง

ไม่ว่าจะเป็นที่โรงเรียน สวนสาธารณะที่บ้าน เห็นได้ว่าการฝึกซ้อมอย่างบ้าคลั่งของเขา ด้วยการฝึกฝนแกนหลักของพลัง เพียงสามวันเขาสามารถเข้าใจและรวบรวมทุกสิ่งทุกอย่างไว้ได้

และด้วยฐานะครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ความรู้ศิลปะการต่อสู้ของเขาจึงได้รับการชื่นชมและมีค่ามาก หลังจากเมื่อเขาได้เรียนรู้บางสิ่งบางอย่างแล้ว แน่นอนว่าเขาไม่ได้เข้าใจบทเรียนพื้นฐานเพียงเท่านั้น แต่ยังบรรลุการเรียนรู้ที่สมบูรณ์แบบ นี่คือสิ่งที่ทำให้รู้ว่าทักษะที่เขาเรียนรู้จะไม่สูญเปล่า

 

เขามีความมุ่งมั่นในการฝึกฝนต่อไปเพื่อที่เขาจะสามารถเข้าไปเรียนในวิทยาลัยที่ดีที่สุดได้!

 

ในที่สุดเขาก็สามารถเข้าใจถึงเทคนิคการต่อสู้ขั้นพื้นฐานได้ เย็นวันนั้นซางโฮ กลับบ้านและได้ดูความสามารถในการกำเนิดพลังของเขา ในช่วงเวลาสั้น ๆ ของครึ่งเดือนความคืบหน้าของเขาอาจเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด

รากฐานทางทฤษฎี 180 คะแนน สำหรับตอนนี้ก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม

วิธีการต่อสู้ 150 คะแนน รวมถึงเทคนิคการต่อสู้ขั้นพื้นฐาน - 100 คะแนน

ดัชนีความสามารถ 200 จุด ความสามารถพิเศษของเขา 100 คะแนน และอีก 100 คะแนน มาจากการฟื้นฟูพลัง

สมรรถภาพทางกาย 150 คะแนน!

ความสามารถในสร้างแบบจำลองของเขาได้มาถึง 6.8 จุด!เมื่อเทียบกับสมัยก่อนเพียงแค่ 3.8 จุด

 

 

"ในอัตรานี้ในอีก 20 วันซึ่งเป็นเวลาที่การสอบการเยาะเย้ยเกิดขึ้นควรมีสถานที่สำหรับฉัน"

หลังจากซางโฮสงบลงจากความตื่นเต้นของเขา เขานอนลงบนเตียงและนอนหลับ

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อซางโฮตื่นขึ้นมา เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย

"เกิดอะไรขึ้นกับข้าเนี้ย?"

ซางโฮตกใจกับสภาพร่างกายของเขา ร่างกายของเขารู้สึกเจ็บปวด เขาไม่สามารถแม้แต่จะขดนิ้วมือไว้ในกำปั้นได้

"ข้าไม่ได้พักผ่อนหรอกหรือ?" ซางโฮกำลังครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่กล้าที่จะนอนลงบนเตียงของเขาและรีบลุกขึ้นเพื่อไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ

สวนตอนเช้าตรู่เต็มไปด้วยอากาศบริสุทธิ์

ซางโฮเคยมาที่จุดนี้ตามปกติของเขา กับต้นไม้ที่ลมพัดโบกต้นไม้ไปมาปริวไสวพร้อมกับทะเลสาบอันใส นี้แน่นอนบรรยากาศที่ดีมักจะทำให้มีความสุข

 

อย่างไรก็ตามเมื่อเขามาถึงในที่ตรงนี้ ซางโฮ เขารู้สึกแปลกๆในใจเมื่อเขากำลังครุ่นคิดถึงคนๆนึงที่หายไป เขาคิดถึงเฉินเหริน

เขาไม่ได้เห็นเธอมาหลายวัน เขาสงสัยว่าเธอนั้นหายไปไหน?

ซางโฮ ส่ายหน้าอย่างหนัก พยายามที่จะควบคุมสมาธิของเขาไว้ จากนั้นเขาก็ไปยืนที่ด้านหน้าของต้นไม้ ก่อนที่ระบายอารมณ์ด้วยการชกที่มัน

“ฮั่ว!”

 

ซางโฮสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก ที่กำปั้นด้านขวาของเขา เมื่อมองไปที่มือ เลือดของเขาค่อยๆไหลออก!

“พลังของข้าหายไปไหนหมด?!”

ซางโฮ ตัดสินใจนั่งลงเพื่อสงบสติอารมณ์ "เกิดอะไรขึ้นกับข้า สงสัยเป็นเพราะการฝึกฝนที่หนักจนร่างกายเหนื่อยล้าเกินไป "

ซางโฮ ยอมรับสภาพในตอนนี้

 

ในเวลาเพียงครึ่งเดือนเขาสามารถเพิ่มความสามารถในการกำเนิดพลังได้ถึง 3 จุด สำหรับคนอื่นอาจจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งปี บางคนถึงกับต้องใช้เวลาสองถึงสามปีในการบรรลุในเทคนิคนั้นๆ แต่ซึ้งเขายังขาดความรู้ในการฝึกฝนอยู่มาก สิ่งที่เขาเป็นตอนนี้เขาไม่อาจจะรุ้และเข้าใจร่างกายตัวเองได้

 

"บางทีข้าคงรู้สึกเหนื่อยเกินไปจริงๆ"

 

ซางโฮ ไม่ยอมแพ้ "ให้ข้านอนพักสักพัก บางทีหลังจากที่ข้าตื่นขึ้นมาพลังของข้าอาจจะฟื้นฟูเต็มที่เหมือนเดิม"

ซางโฮ นอนลงบนพื้นหญ้าและค่อยๆหลับไหลไปในโลกแห่งความฝัน

ในช่วงที่เขากำลังฝันแต่เขายังรู้สึกมีสติอยู่บ้าง . . .

 

เขาได้ยินเสียงเฉินเหริน เสียงหวานของเธอ ทำให้เขายิ้มอย่างมีความสุข "นี่เป็นเรื่องแปลกๆจริงๆ ...... ขนาดในฝันข้ายังฝันว่าได้ยินเสียงของเธอ ข้าตกหลุมรักเธอจริงๆหรือนี่? "

เมื่อพูดจบประโยค เสียงเฉินเหรินหายไปทันที ตามด้วยความรู้สึกเจ็บที่ใบหูมันทำให้เขาตื่นขึ้น

เขาเปิดตาของเขา ซางโฮ เห็นเด็กสาวคนหนึ่งแต่งตัวชุดสีขาวกับแก้มเนียนเรียบ และแสดงใบหน้าที่อาย เฉินเหริน เป็นคนดึงหูของเขา มันไม่ใช่ความฝันการกระทำของเธอนั้นเป็นของจริง เธอดึงเขาให้ลุกขึ้นมา"ซางโฮ เจ้าบ้า เจ้าพูดเรื่องอะไรไร้สาระเนี้ย?(เฉินเหรินแสดงใบหน้าที่เขินอาย"

ซางโฮหัวเราะและแอบเขินในใจ

เฉินเหรินถาม “เจ้ามาทำอะไรที่นี้” ซางโฮกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ร่างกายของเขารู้สึกหมดแรงอย่างฉับพลันความอ่อนแอของเขาทำให้เคลื่อนไหวช้าและเขาก็เสียหลักล้มลงไปทับกับ เฉินเหริน

 

ร่างกายของพวกเขาสองคนนอนทับกัน สายตาทั้งสองจ้องตากัน มันทำให้เฉินเหรินรู้สึกเขินอาย และในนั้นมีผู้คนที่อยู่รอบๆมองมาที่พวกเขาสองคน นั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกเขินหนักกว่าเดิม

ทั้งสองเป็นเพื่อนกันเพียงสองปี ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็เริ่มบานปลายขึ้น

"ซางโฮ, ลุกขึ้นเดี่ยวนี่นะ! "อาการเขินบนใบหน้าของเฉินเหริน "

ซางโฮ ดูเหมือนเขาจะชอบกลิ่นหอมของร่างกายของเฉินเหริน (หื่นไม่เบาเลยนะซางโฮ)

"เจ้ากำลังจะทำอะไร? เฉินเหรินพูด ถ้าเจ้ายังไม่ลุกขึ้นข้าจะโกรธเจ้าจริงๆนะ! "แม้ว่าใบหน้าของเฉินเหรินในตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยความแดงกร้านถึงสุดขีด

แต่ซางโฮยังทำทีท่านิ่งเฉยและแอบยิ้มในใจ เฉินเหรินเริ่มขมวดคิ้ว เธอค่อยๆผลักร่างกายของซางโฮออกไปและรู้สึกตกใจที่ตัวของเขาล้มไปอีกด้านนึง แม้เธอจะผลักไม่แรง

เฉินเหริน มองไปที่ซางโฮและก็สังเกตว่าเขาเป็นลม

"เกิดอะไรขึ้น?"

เฉินเหริน ตกใจ เมื่อมองไปที่หน้าซีดของซางโฮ แล้วเธอก็แตะใบหน้าของเขาด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ ผิวของพวกเขาสัมผัสกันเธอรู้สึกหนาวเย็น

หลังจากพาซางโฮให้ไปที่ม้า เพื่อให้เขานอนลง เฉินเหรินได้ตรวจสอบสภาพร่างกายและชีพจรของเขา จากนั้นเธอก็เข้าใจอาการของเขา ด้วยการแสดงออกทางสีหน้าที่ซับซ้อน เธอกล่าวว่า "นี่เป็นผลข้างเคียงของการใช้พลังงานในกายของเจ้ามากเกินไป

 

 

เธอส่ายหัวและเอายาออกมาจากกระเป๋า และเอายาให้ซางโฮดื่มเข้าไป

 

เฉินเหริน ยกศีรษะของซางโฮและวางไว้บนตักของเธอ เธอใช้พลังของเธอนวดไปที่จุดลับของร่างกายเพื่อฟื้นฟูพลังให้เขา

การทำเช่นนี้มันยิ่งทำให้ทั้งสองคนเข้าใกล้กันมากขึ้นกว่าเดิม

หลังจากนั้นไม่นาน ซางโฮ ก็ตื่นขึ้นมาจากอาการง่วงนอน เขารู้สึกว่าเขามีมือน้อยมาสัมผัส เมื่อเขาลืมตาขึ้นเขาเห็นใบหน้าของเฉินเหริน ค่อยๆนวดให้เขา

“ข้านอนอยู่บนต้นขาของ เฉินเหริน จริงเหรอ?”

ซางโฮตกใจและอยากจะลุกขึ้น แต่เขาต้องหยุดอย่างทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเฉินเหริน"อย่าขยับสิ!"

ซางโฮ หยุดการเคลื่อนไหวของเขาทันที

"การใช้พลังงานของเจ้ามากเกินไป รอให้ยามีผลอย่างเต็มที่ แล้วเจ้าก็จะลุกขึ้นได้อีกครั้ง "เฉินเหริน พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

 

หลังจากนั้นไม่นานอาการเจ็บปวดของร่างกายเขาก็หายไปอย่างสมบูรณ์ โฮมีความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา นี่ต้องเป็นผลจากยาที่เฉินเหรินให้เขาแน่ๆ

"ขอบใจนะ " ซางโฮกล่าวอย่างซาบซึ้ง

"ไม่เป็นไร" เฉินเหริน ส่ายหัว "ข้าไม่ได้พบเจ้าสองสามวันและตอนนี้ร่างกายของเจ้าก็ทรุดลงจากการใช้พลังงานเกินขีดจำกัด ข้าเข้าใจว่าเจ้ามุ่งมั่นในการฝึกฝน แต่ทำไมเจ้าต้องฝืนตัวเองขนาดนี้"

ซางโฮ เงียบไปซักพัก แล้วก็ตอบ "ในการทดสอบอยู่ห่างออกไปเพียง 20 วันเท่านั้น"

เฉินเหริน "เจ้าต้องการจะเข้าสู่ชั้นเรียนการกำเนิดพลังธรรมชาติ?"

ซางโอกล่าวต่อว่า "ถ้าสามารถสำเร็จวิชาการกำเนิดพลังธรรมชาติได้นั้น ข้าก็็จะมีโอกาสได้เข้าเรียนในวิทยาลัยเหิ่นจาง"

เฉินเหรินพยักหน้าและเธอช่วยเขาลุกขึ้นมา"เจ้าสามารถฝึกฝนได้ แต่ต้องเป็นวิธีที่ถูกต้องเท่านั้น วิธีการปัจจุบันของเจ้านั้นไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด แถมเจ้ายังใช้พลังงานมากเกินไปอีก เมื่อถึงเวลาที่เจ้าต้องไปทดสอบ พลังร่างกายของเจ้าคงไม่เพียงพอต่อการทดสอบอย่างแน่"

 

ซางโฮ ยืนขึ้นพลังงานของได้รับการฟื้นฟู ในที่สุดร่างกายและพลังของเขาก็กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม มันแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อนซะอีก!

"ดูเหมือนว่าข้าจะติดหนี้เจ้าครั้งใหญ่เลย"

ซางโฮ เริ่มขยับร่างของเขา อย่างไรก็ตามเขายังรู้สึกเจ็บปวดอยู่บ้างที่หู เขารู้สึกแปลกๆ ว่า "ทำไมหูของข้ารู้สึกเจ็บปวดนิดหน่อย? ยังไม่ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์หรือ? " ซางโฮขำในใจ

บรรยากาศที่น่าเป็นใจ สายลมพัดเย็นกระทบหน้า ซางโฮรังเรในใจที่จะพูดสิ่งใดสิ่งนึงซึ่งเป็นเรื่องที่เขาเก็บไว้ในใจมานาน มันคงถึงเวลาที่เขาต้องพูดมันออกมา

ซางโฮ อั้มๆอึ้งๆ!! "เฉินเหริน! คือ... ข้าชอบเจ้า"

*

*

*

*

*

*

*

*****เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อ โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ******

สำหรับผู้ที่ชอบนิยายเรื่องผมที่อยากจะ //โดเนทส่วนตัว//เพื่อสนับสนุนผมติดต่อได้ทาง FB:Wave Wiwat นะครับ

ถ้าแปลผิดยังไงก็ขออภัยนะครับ :D