ตอนที่28

ฉันนิ่งไปสักพักเมื่อได้เห็นหน้าผู้ชายคนนั้น หน้ามันช่างคุ้นใบหน้าเดิมๆสีผิวเดิมๆทรงผมเดิมๆนั่นมันทำให้ฉันนึกถึงวันนั้นวันที่ฉันได้ออกมาจากบ้านหลังนั้น ฉันขยี้ตาอีกครั้งหนึ่งเผื่อว่าฉันจะจำผิดคน แต่มันไม่ใช่ถึงแม้จะโตขึ้นมาถึงเพียงใดหน้าตาของเขาก็ยังคงเหมือนเดิม

 

“ไอ้เบสมาแล้วโว๊ยกว่าจะมานะเอ็งฉันนี่รอจนจะหลับกันหมดแล้ว”

 

ใช่เลยเขาคนนั้นคือพี่เบสทุกอย่างเหมือนเดิมทุกอย่างเพียงแต่สีหน้าที่เย็นช้านั่นเพียงเท่านั้น

 

“นั่นใครน่ะ ? ผู้บริหารหรือว่าเจ้าของโรงแรม” พี่เบสมองมาที่ฉันก่อนที่จะถามทุกๆคนว่าฉันเป็นใคร เหมือนกับว่าพี่เบสจะลืมฉันไปแล้วในตอนนี้ก็ตัวฉันเปลี่ยนไปเสียขนาดนี้มันก็คงทำให้พี่เบสจำฉันไม่ได้

 

“เขาชื่อปอยเป็นผู้บริหารคนใหม่น่ะ มันชื่อเบสนะครับเป็นทั้งเจ้าของและผู้บริหารโรงแรมเชนกัน”

 

เขาดูแปลกใจเมื่อได้ยินชื่อของฉัน แต่เหมือนกับว่าเขากำลังคุ่นคิดอยู่ฉันต้องเปลี่ยนเรื่องแล้ว จะให้เขานึกถึงฉันไม่ได้ห้ามเด็ดขาด

 

“คือว่ามากันครบแล้วเรามาบริหารจัดการต่อกันเถอะค่ะ”

 

ฉันพูดขึ้นก่อนที่ทุกๆคนจะเริ่มเตรียมตัวกันเพื่อจะคุยกันในเรื่องของโรงแรม ฉันไม่ค่อยได้ฟังอะไรมากเลยเพราะว่าฉันเห็นพี่เบสแล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกหัวใจเต้นแรกอีกครั้งและคิดถึงเรื่องวันนั้น ฉันไม่รู้ว่าฉันจะบอกความจริงให้พี่เขารู้ดีไหมหรือว่าฉันควรจะเก็บมันเป็นความลับดี ฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำอย่างไรจริงๆฉันคิดไม่ออกเลยในตอนนี้ เมื่อพวกเราคุยกันเรื่องทุกอย่างเสร็จจนกระทั่งเย็นฉันก็กะว่าจะกลับไปที่ทำงานของฉันเลย แต่ว่าคุณเคนกับคุณโจก็ดันมาบังประตูเอาไว้

 

“มากินเลี้ยงกันก่อนดีกว่าฉลองให้กับผู้บริหารคนใหม่ที่เข้ามาที่นี่ด้วยนะ”

 

แล้วทำไมถึงต้องมาฉลองกันตอนนี้ ตอนที่ฉันพร้อมไม่ได้หรืออย่างไรโอยฉันไม่โอเคเลย ฉันไม่อยากจะเจอหน้าพี่เบสตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอพี่เขา

 

“นั่นสิฉันก็ว่าแบบนั้นนะยังไงวันนี้ก็ไปฉลองกันหน่อยเถอะให้มันดูเป็นพิธีด้วยจะได้ดูไม่เสียมารยาท”

 

ไม่เสียมารยาทเลยคุณออยแค่นี้ฉันก็ปลื้มมากพอแล้ว ฉันไม่อยากที่จะไปไหนทั้งสิ้นฉันอยากจะกลับไปที่ทำงานของฉัน!!

 

“ฉันไม่อยากไปอะฉันไม่ค่อยว่างไว้วันหลังก็แล้วกัน”

 

พี่เบสพูดขึ้นแต่ดูเหมือนว่าคุณโจกับคุณเคนไม่ยอมให้พี่เบสไป ให้ไปเถอะนะให้เขาไปก็ได้ไม่ต้องมาให้เขาสนใจฉันหรอก

 

“ถ้าแกไม่ไปนะฉันจะบอกยัยนิ้งให้มาหาแกที่นี่เลย” พี่เบสรีบผลักทั้งสองคนออกในทันทีที่พูดถึงพี่นิ้ง . . . ทั้งสองคนตอนนี้เป็นยังไงกันบ้างนะความสัมพันธ์น่ะ

 

“เออไปก็ได้วะรีบๆไปรีบๆกลับก็แล้วกันฉันไม่อยากอยู่นานฉันไม่มีเวลาว่างเหมือนพวกแกขนาดนั้น”

 

ทุกคนต่างพากันเฮที่พี่เบสได้ไปแต่ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่เฮกับพวกเขาเลย ฉันไม่อยากจะพบพี่เบสตอนนี้ฉันทำใจไม่ได้ที่จะเจอหน้าเดิมๆแบบนั้นอีกครั้งหนึ่ง จากนั้นคุณออยก็จับแขนของฉันแล้วพาฉันออกไปข้างนอก นักข่าวต่างพากันกูลเข้ามาทุกคนให้สัมภาษณ์อย่างสนุกสนานส่วนฉันไม่ค่อยได้พูดอะไรมากเพราะฉันไม่อยากที่จะพูดอะไรในตอนนี้ ไม่มีอารมณ์ที่จะพูดไงเข้าใจไหม !!

 

“เราไปกันเถอะไปรถของฉันก็ได้ค่ะคุณปอยเดี๋ยวฉันพาไปส่งที่บ้านนะคะ”

 

คุณออยพาฉันขึ้นรถโดยไม่ถามไม่กล่าวอะไรเลยว่าฉันอยากจะขึ้นไหม แต่ก็ไม่ทันแล้วล่ะฉันขึ้นมาแล้วตอนนี้ สักพักหนึ่งก็ไปถึงร้านๆหนึ่งคุณออยพาฉันหลง ตอนนี้ก็ตกเย็นแล้วฉันรีบๆกินรีบๆไปทำงานต่อเดี๋ยวจะไม่มีเวลาทำงานอีก พวกเราเดินเข้าไปในร้านพบกับพวกคุณโจคุณเคนแล้วก็พี่เบสมารรออยู่แล้ว พร้อมกับผู้บริหารคนอื่นๆอีกเยอะ

 

“มานั่งนี่สินั่งข้างๆไอ้เบสมันเลยที่นั่งหมดแล้ว” ฉันมองไปที่พี่เบสพี่เบสไม่ได้มองหน้าของฉัน แถมทำหน้าไม่พอใจใส่ฉันอีกต่างหาก ฉันเดินไปนั่งข้างๆพี่เบสส่วนพี่เบสก็ถอยออกจากฉันไป นี่รังเกียจกันหรือเปล่าเนี่ยทำไมต้องทำถึงขนาดนั้น

 

“อย่าทำแบบนั้นดิเสียมารยาทนะ” คุณโจกับคุณเคนพูดว่าพี่เบส

 

“ช่างเถอะค่ะไม่เป็นอะไรเขาอยากจะทำอะไรก็เรื่องของเขา เขาอาจจะไม่ชอบฉันมันก็คงไม่แปลกหรอกค่ะ”

 

ฉันพูดแบบนั้นทำให้พี่เบสมองมาทางฉัน จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้พูดใส่อะไรเลยนะมันเป็นเรื่องจริงนี่นา

 

“เหอะพูดให้ดูดีไปงั้นเถอะ” พี่เบสพูดแบบนี้มันหมายความว่าอย่างไรไม่ชอบฉันมากเลยหรือไง ฉันก็ไม่ได้ไปทำอะไรพี่เบสเขาเสียหน่อยนี่

 

“พอแล้วกินกันดีกว่าสั่งอาหารมาไว้เยอะเลยเอาพวกเราชนนนนน !!! / ชนนนนนน”

 

เหล้าเบียร์เต็มไปหมดเลยแต่ว่าฉันไม่กินน่ะสิ ฉันก็มองพวกเขากินกันส่วนพี่เบสก็กินเข้าไปนิดหน่อยกับของพวกนี้ แต่ก่อนเขาไม่แตะเลยนี่แล้วเขาก็สัญญาว่าจะไม่แตะมันด้วยไม่ใช่หรือไง อยากจะด่ามากแต่ตอนนี้ต้องอดทนเอาไว้ก่อน ทุกคนต่างพากันกินอย่างเมามันรรวมถึงคุณออยซึ่งจะต้องขับรถไปส่งฉันแต่ว่าก็รรู้สึกจะเมามากแล้วในตอนนี้ มันถึงเวลาที่ฉันจะต้องกลับแล้วฉันต้องบอกคุณออยก่อน

 

“คุณออยคะคือว่าฉันจำเป็นที่จะต้องกลับไปที่ทำงานของฉันแล้วนะคะ”

 

เงียบไม่มีเสียงตอบรับดูเหมือนว่าคุณออยจะหลับไปแล้ว คนอื่นๆก็เช่นกันไม่เหลือใครอยู่เลย เหลือแต่พี่เบสที่กำลังมองไปที่ทุกๆคนก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องๆนี้

 

“จะไปไหนน่ะ ??” ฉันถามพี่เบสไปพี่เบสหันมาที่ฉัน

 

“กลับบ้านดิจะรออะไรรล่ะไม่มีอะไรแล้วก็แค่กลับบ้านแค่นั้น” แล้วพี่เบสก็เดินออกไปจากที่นี่เลยปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว ถ้าคุณออยไม่ตื่นฉันก็คงต้องกลับบ้านเองแล้วล่ะ ฉันเดินออกมาจากร้านเฮ้อไม่รู้มาทำไม มาแล้วก็เจอแบบนี้  . . .