ตอนที่25

ฉันใช้เวลาไม่นานมากนักในการพักให้ตัวเองหายจากอาการเหนื่อยและให้เหงื่อของฉันแห้งไป แล้วจากนั้นฉันก็โทรไปหานรินเพื่อที่จะให้นรินเตรียมตัวพาฉันไปทำความรู้จักกับทุกๆคนที่เป็นพนักงาน

 

“นรินพาฉันไปทำความรู้จักกับพนักงานในโรงแรมทุกๆคนหน่อยสิ ฉันอยากจะรู้จักกับทุกคนให้ครบก่อนทีหลังเวลาที่จะได้ร่วมงานกันจะได้ไม่ต้องมาเกร็งๆใส่กัน”

 

นรินโทรไปหาทุกแผนกให้มารวมตัวที่ห้องโถงโรงแรมจากนั้นก็วางสายกับทุกๆแผนก ซึ่งฉันก็ได้ยินด้วยว่านรินสั่งพนักงานทุกคนว่าอย่างไรบ้าง

 

“เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวนรินจะพาไปทำความรู้จักทุกๆคนด้วยกันนะคะ”

 

ฉันรับรู้กับทุกสิ่งที่นรินพูดก่อนจะเดินออกไปมาจากห้องแล้วเดินไปหานรินเพื่อที่จะไปพร้อนๆกัน

 

“เสร็จหมดแล้วใช่ไหมนริน งั้นเราไปกันเถอะนะ” เมื่อฉันพูดจบฉันกับนรินก็พากันเดินลงไปยังห้องโถงโรงแรม พวกเราทั้งสองคนก็พบกับพนักงานทุกๆคนที่พากันยืนเรียงเป็นแถวกันอย่างสวยงามไร้ที่ติไปเลยล่ะ จากนั้นทุกๆคนก็ก้มหัวพร้อมๆกันแล้วพูดพร้อมๆกัน

 

“ยินดีที่ได้ร่วมงานกับผู้บริหารคนใหม่คุณปอย ศิริญานิเชดถา ด้วยนะคะ/ครับ”

 

ฉันยิ้มให้กับทุกๆคนก่อนจะให้ทุกๆคนเงยหน้าขึ้นมา

 

“ขอบคุณมากนะที่ทำให้ถึงขนาดนี้ แต่พวกเราทุกคนน่าจะรุ่นๆเดียวกันนั่นแหละ เอาเป็นว่าฉันจะหาเวลาว่างมาทำความรู้จักกับทุกๆคนเป็นงานฉลองการที่ฉันมาที่นี่ โอเคนะ ส่วนวันนี้ยินดีที่ได้รู้จักทุกกๆคนด้วย ทำงานให้สุดฝีมือกันนะ”

 

ทุกคนยิ้มให้กับฉันเหมือนกับว่าพวกเขามีกำลังใจเพราะสิ่งที่ฉันพูด ฉันอยากจะให้พวกเขามีกำลังใจในการทำงานไม่ใช่มานั่งหน้าบูด เพราะการตะโกนและการขู่หรือทำเย่อหยิ่งมันทำให้คนอื่นไม่ชอบเราและไม่มีกระจิตกระใจจะทำงานให้กับเราอย่างแน่นอน ฉะนั้นทำแบบนี้มันทำให้ทุกคนมีกำลังใจและเห็นเราเป็นหัวหน้าดูแลที่ดีได้ยังไงล่ะ

 

“ขอบคุณมากครับ/ค่ะ พวกเราจะทำงานสุดความสามารถพวกเลย”

 

แล้วจากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายไปทำงานกัน ส่วนฉันก็โบกมือลาพวกเขาเพราะว่าฉันกับนรินก็มีงานที่จะต้องทำเหมือนกัน ฉันตั้งหน้าตั้งตาดูค่าต่างๆพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตาดูเอกสารที่จะต้องเซ็นและจัดการอีกเยอะแยะเต็มไปหมด ถึงฉันจะนั่งอยู่แต่ในห้องแต่ว่างานของฉันก็ไม่ได้เบาไปมากกว่าการนั่งบริการลูกค้า ฉันใช้เวลาในการทำงานแบบนี้จนดึกจนดื่น แบบว่าลืมไปเลยว่ามันมืดแล้วอะไรแบบนั้น //ก๊อก ก๊อก// เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้น

 

“เข้ามาสิ” ฉันพูดขึ้นสงสัยนรินคงจะมาน่ะ แต่ว่านรินยังไม่กลับอีกหรอนี่มันก็หมดเวลาการทำงานของนรินแล้วนะ

 

“ผมเอากาแฟกับเค้กมาให้ครับ เห็นว่าทำงานหนักไม่ค่อยได้ทานอะไรเลยนี่นา”

 

เดี๋ยวนะทำไมเสียงนรินแปลกๆเหมือนกับเสียงของผู้ชายเลยล่ะ ฉันเงยหน้าขึ้นมองดูว่าใครกันที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกาแฟแล้วก็เค้ก ผู้ชายร่างสูงหน้าคมหน้าตาค่อนข้างดีใส่สูทเข้ามาเป็นสูทพนักงานในโรงแรมนี่นา

 

“นาย ?? / ผมชื่อฟิวครับเป็นพนักงานต้อนรับของโรงแรมนี้พอดีว่าตอนขึ้นมาเอาเอกสารมาให้เห็นไฟสว่างเปิดอยู่เลยถือวิสาสะแอบมอง เห็นว่าคุณปอยทำงานหนักเอาการก็เลยคิดว่าคงยังไม่ทานอะไรมาแน่นอนเลยเอามาให้น่ะครับ”

 

นี่เขาแอบมองฉันตั้งแต่อยู่ข้างนอกแล้วอย่างนั้นหรอ ฉันดูเป็นคนทำงานหักโหมขนาดนั้นเลย ??

 

“อ๋อ. .ขอบคุณมากค่ะที่เอามาให้ฉัน จริงๆฉันก็ไม่ได้ทานอะไรเลยจริงๆนั่นแหละค่ะ เพราะว่าทำงานพวกนี้เลยลืมตัวไป แต่นี่มันก็ดึกแล้วนะคะไม่กลับบ้านหรอคะ”

 

ฉันถามเขาด้วยความสงสัยเพราะว่าจริงๆพนักงานทุกคนคงต้องกลับบ้านกันหมดแล้วนี่นา

 

“ผมอยู่กะดึกครับผมกลับช่วงเที่ยงคืนกว่าครับมันก็เลยยังไม่ถึงเวลาที่ผมจะเลิกงานน่ะครับ”

 

ลืมไปเลยว่าพนักงานเขาอยู่กันเป็นกะๆแฮะๆอายเลยเรา

 

“อ๋อ แฮะๆ งั้นก็ขอบคุณอีกครั้งที่เอาของมาฝากแบบนี้นะคะ” ฉันพูดจบก่อนจะรับของมาจากเขา จากนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้องของฉันแล้วเดินลงไปข้างล่าง แหมะพนักงานที่นี่ดูแลฉันเป็นอย่างดีทุกคนแบบนี้ไหมนะ ฉันทำงานต่อไปสักพักใหญ่ๆเลยล่ะจนกระทั่งไฟข้างบนปิดหมดแล้ว //ก๊อก ก๊อก// เสียงเคาะประตูได้ดังอีกครั้ง

 

“เข้ามาสิ” ก่อนจะมีคนเปิดประตูเข้ามาซึ่งเป็นนรินนั่นเอง ตอนนี้คงเป็นเวลาเลิกงานของนรินแล้ว นรินจึงมาลาฉันก่อนที่จะกลับบ้านของเธอไป ส่วนฉันก็นั่งหน้าตายอยู่ที่ห้องของฉันต่อไป แต่เดี๋ยวก่อนนะฉันลืมไปเลยของที่พนักงานชายคนนั้นเอามาให้ฉัน ฉันยังไม่ได้ลองกินเลยนี่นา ฉันหยิบกาแฟและเค้กขึ้นมาก่อนจะลองชิมดู หู้ยที่ไหนกันเนี่ยแค่กัดเค้กคำแรกก็นุ่มมากขนาดนี้แล้ว ส่วนกาแฟถึงแม้ว่าน้ำแข็งจะหายไปหมดแล้วแต่ก็ยังคงรสชาติเดิมเอาไว้อยู่ เมื่อฉันกินเสร็จฉันก็เก็บเอกสารทั้งหมดเอาไว้ทำพรุ่งนี้ ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้วคงต้องกลับบ้านของฉันก่อนล่ะ พรุ่งนี้ศึกหนักยังคงอีกเยอะ สู้โว๊ย