ตอนที่21

“มีอะไรจะพูดก็รีบๆพูดมาเลยค่ะปอยจะได้รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

 

พวกเราขึ้นไปคุยกันบนห้องของฉัน ฉันมองไปที่พี่เบสที่กำลังนั่งสึกผิดอยู่ข้างล่างเตียง ส่วนฉันนั่งหน้าที่บนเตียงแล้วกอดอกเอาไว้เพื่อที่จะรอฟังพี่เบสพูดเกี่ยวพับเรื่องพวกนี้

 

“คือว่าพี่จะบอกความจริงทุกอย่างกับปอยให้ปอยได้รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น และเหตุการณ์มันเป็นเช่นไรฉะนั้นปอยฟังพี่ดีๆนะ”

 

ฉันนั่งรอกับสิ่งที่พี่เบสจะเล่าให้ฟังนับจากนี้ ฉันจะดูว่าสิ่งที่พี่เบสพูดจะเป็นเรื่องจริงบ้างหรือเปล่า

 

“เรื่องมันก็มีอยู่ว่ามันมีเรื่องอย่างที่ต้องทำให้ไปรับไปส่งนิ้งบ่อยๆ แล้ววันที่เป็นข่าวที่ได้เห็นก็คือว่าพี่จะไปส่งนิ้งที่บ้านเหมือนทุกๆวัน แต่แล้ววันนั้นนิ้งกลับเข้ามากอดคอของพี่แล้วก็ดึกพี่เข้าไปจูบ แต่พี่ก็ไม่ได้อะไรด้วยพี่เดินไปขึ้นรถแล้วก็ขับรถไปส่งนิ้งเช่นเดิม เรื่องมันก็มีอยู่เท่านี้แหละนี่คือเรื่องจริงที่พี่อยากจะให้ปอยรู้พี่ไม่ได้โกหกปอยเลยนะ พี่คิดว่าปอยน่าจะเชื่อพี่พี่เชื่อว่าแบบนั้น”

 

สิ่งที่พี่เบสพูดเป็นเรื่องจริงแต่ว่าทำไมพี่เบสถึงต้องไปรับไปส่งพี่นิ้งตลอดล่ะ ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลยว่ามันมีเรื่องอะไรทำไมถึงต้องไปรับไปส่งกันทุกวันขนาดนั้น

 

“แล้วทำไมพี่ต้องไปส่งพี่นิ้งไปรับพี่นิ้งในทุกๆวันด้วย ในเมื่อพี่นิ้งก็มีคนขับรถของพี่นิ้งอยู่แล้ว”

 

ฉันถามพี่เบสด้วยความสงสัยแลคิดในสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ

 

“คือว่า...” พี่เขาเงียบพี่เขาทำไมไม่ตอบฉันล่ะ ?? ทำไมถึงไม่ยอมตอบฉันว่าทำไมต้องไปรับไปส่งพี่นิ้งทุกวัน

 

“คือว่านิ้งเป็นคู่หมั้นของพี่เองแหละ” สิ่งที่พี่เบสพูดทำให้ฉันนิ่งไปสักพักและคิดไปมากับเรื่องแบบนี้ คนที่อยู่ใกล้ตัวเองของตัวเองเป็นคนที่รู้จักกันแท้ๆไม่คิดเลยว่าจะเป็นว่าที่ภรรยาของพี่เบส ฉันคิดว่าพี่นิ้งแค่แอบชอบไม่คิดว่าจะหมั้นกันแล้ว

 

“พี่เบสรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะว่าพี่หมั้นกับพี่นิ้งแล้วบอกปอยมาเถอะ”

 

ฉันพูดไปด้วยน้ำเสียงที่ชินชาเพราะฉันไม่อยากจะอ่อนแอต่อหน้าพี่เบส

 

“พี่รู้ตั้งแต่เราไปเที่ยวกันแล้วล่ะตอนที่อยู่ในห้องเพื่อนมันส่งมาให้พี่เกี่ยวกับข่าวว่าใครเป็นคู่หมั้นของพี่ แต่ว่าพี่ไม่อยากจะบอกปอยไม่อยากให้การเที่ยวครั้งนั้นมันทำให้ปอยต้องอารมณ์เสีย”

 

ฉันคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรกับพี่เบสดีฉันควรเลิกกับพี่เขาหรือว่าฉันควรจะให้โอกาสพี่เขาดี หรือมันไม่ควรเป็นแบบนั้นทั้งคู่ ฉันทำเกินกว่าเขตที่ฉันควรทำแล้วเพราะตอนนี้คู่หมั้นของพี่เบสอยู่ใกล้ๆกับพี่เบสแล้ว ฉันไม่ควรที่จะทำแบบนี้อีกต่อไป

 

“พี่เบสอย่างที่พี่เบสว่ากับปอยตอนนี้ปอยจะต้องพอกับพี่เบสแล้วจริงๆ เพราะว่าคนที่พี่เบสจะต้องไปดูแลจริงๆก็คือพี่นิ้งพี่เบสทำถูกต้องแล้วนะ เราควรเลิกกันและไม่ควรที่จะเจอกันอีก ออกไปจากห้องของปอยแล้วอย่ากลับมาอีกนะ”

 

ฉันยืนขึ้นแล้วก็เดินไปเปิดประตูห้องให้กับพี่เบส แต่ดูเหมือนพี่เบสจะไม่ยอมออกจากห้องของฉัน และไม่ยอมไปจากฉันเลยแม้แต่น้อย พี่เขาเดินมาหาฉันก่อนที่จะกอดฉันเอาไว้แน่นไม่ยอมที่จะปล่อยฉันเลย

 

“อย่าทำแบบนี้ได้ไหมพี่ขอร้องเถอะ พี่ไม่ไอยากที่จะแต่งงานหรือหมั้นกับนิ้งเลย ที่พี่ไม่ว่างไปรับไปส่งเพราะพี่คุยเกี่ยวกับเรื่องการหมั้น พี่อยากจะยกเลิกเรื่องนั้นเพราะพี่ไม่ต้องการที่จะหมั้นกับเขา พี่ต้องการที่จะหมั้นกับปอยแทน แต่เขาบอกว่าภายในหนึ่งปีถ้าเกิดสามารถที่จะยอมเขาได้เขาจะยอมยกเลิกหมั้นให้กับพี่ พี่เลยจำเป็นต้องทำในสิ่งนี้ ปอยพี่ขอร้องเถอะนะช่วยเข้าใจพี่หน่อย”

 

ไม่รู้ว่าจะเชื่อพี่เบสดีไหมฉันเชื่อนะเอาจริงๆแต่ว่ามันเป็นแบบนั้นไม่ได้ฉันสงสารพี่นิ้งที่มันจะต้องเป็นแบบนั้น ฉันไม่โอเคที่พี่นิ้งจะต้องเป็นแบบนั้นเข้าใจหรือเปล่าว่าฉันไม่โอเค

 

“พี่มันไม่ควรเป็นแบบนี้หรือเปล่ามันควรที่จะเป็นแบบอื่นมากกว่า เราผ่านอะไรมาเยอะมากแต่มันเยอะเกินกว่าที่พวกเราสองคนจะอยู่ด้วยกันได้ คู่หมั้นของพี่ทำขนาดนี้แล้วมาขนาดนี้แล้ว เอาง่ายๆเลยพี่เบสเราควรเลิกกันเถอะนะ”

 

ฉันผลักพี่เบสออกก่อนจะผลักให้พี่เบสออกจากห้อง แต่ว่าพี่เขาก็ไม่ยอมออกไปจากห้องของฉันเสียที ฉันไม่อยากเจอหน้าของพี่เขาแล้วในตอนนี้

 

“อย่าทำแบบนี้เลยปอยเรามาคุยกันดีๆพี่มีวิธีแก้นะ แค่ขอเวลาพี่ไม่นานเท่านั้นพี่ขอร้อง”

 

ฉันไม่อยากฟังอะไรพี่เขาทั้งสิ้นแล้ว ฉันผลักพี่เขาแรกๆอีกทีหนึ่งด้วยความโกรธและความเสียใจเป็นที่สุดของฉัน

 

“ไม่นานหรอ ไม่นานนี่มันกี่วันกี่เดือนหรือกี่ปีกันพี่เบส ?? อย่ามาทำแบบนี้เลยขอร้องเถอะออกไปจากชีวิตปอยสักทีแล้วไม่ต้องกลับมาอีก ถ้าพี่เบสยังไม่ออกอีกปอยจะเรียกพ่อมาเอาตัวพี่เบสออกไปจากบ้านของปอยแล้วนะ!”

 

พี่เขามองมาที่ฉันแล้วกอดฉันเข้าไปอีกครั้งหนึ่ง พี่เขาไม่ยอมออกไปจากที่นี่คราวนี้ฉันอยู่นิ่งและนิ่งมากก่อนจะตะโกนออกไปด้วยเสียงทีดัง

 

“ป๊ามาเอาตัวพี่เบสออกไปจากห้องนี้หน่อยค่ะ หนูไม่อยากเจอพี่เขาอีกต่อไปแล้วได้โปรดเถอะป๊า”

 

เมื่อฉันพูดจบเสียงเดินขึ้นมาบนบ้านก็ดังขึ้นมาตอนนี้พ่อของฉันก็ได้เข้ามาหาฉันแล้วในตอนนี้ พ่อของฉันได้เปิดประตูแง้มเข้ามาพร้อมกับลูกซองที่อยู่ในมือของพ่อ

 

“นี่มันเข้าข่ายรุกรานลูกสาวของฉันแล้วนะถ้าเขาบอกให้ไปแกก็ควรไปดีๆเถอะ ก่อนที่แกจะไม่ได้ไปเจออะไรอีกต่อไป”

 

ฉันรีบผลักพี่เบสออกไปเพราะรู้ว่าอย่างไรพี่เบสก็ไม่ยอมทำตามที่พ่อของฉันบอก แต่สิ่งที่พ่อของฉันบอกมันเป็นเรื่องจริงพ่อฉันสามารถที่จะลั่นไกลโดยไม่สงสารพี่เบสแน่ ฉันจึงต้องทำแบบนี้ผลักลงแล้วก็ดึงลงไปจนไปถึงข้างหน้าบ้าน ฉันปิดรั้วลงแล้วก็หันหลังเดินออกมาจากพี่เบสในทันที เสียงของพี่เบสได้ดังขึ้นมาซึ่งฉันก็ไม่ฟังในสิ่งที่พี่เบสพูดแล้วก็เดินเข้าบ้านไปเลย ฉันนั่งลงที่โซฟาในบ้านพ่อกับแม่เดินมาหาฉันมานั่งข้างๆฉัน น้ำตาของฉันไหลก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกอดพ่อกับแม่ของฉัน

 

“พรุ่งนี้เราไปอยู่ที่อื่นกันเถอะนะ” คุณแม่พูดขึ้นมันทำให้ฉันมองหน้าของแม่ก่อนที่จะพยักหน้าตอบตกลงไป ฉันไม่สามารถที่จะอยู่ที่นี่ได้อีกแล้วลาก่อนนะพี่เบส