ตอนที่ 12 จุมพิตแรกของลุง

 

 

เมื่อเห็นเช่นนั้น คิ้วตรงดั่งลูกศรของหลิงโม่หานขมวดแน่นจนเกิดรอยย่นขณะที่เขาจ้องและคิดอย่างหนักเกี่ยวกับภาพที่เห็น

ครู่ถัดมาเขายังคงไม่เห็นสัญญาณใดๆว่าเจ้าขอทานน้อยฟื้นขึ้นมา จึงใช้กำลังภายในกระโจนออกจากต้นไม้และเดินเข้าไปหาร่างที่นอนนิ่ง

 

“ตายแล้วงั้นรึ?”

หลิงโม่หานยื่นเท้าไปสะกิดร่างที่นิ่งไม่ไหวติงเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าไม่มีการตอบสนองเขาจึงย่อตัวลงเพื่อจะดูว่าเจ้าขอทานน้อยยังคงหายใจอยู่หรือไม่

 

ทว่าทันทีที่เขาย่อตัวลงนั้นร่างที่นอนนิ่งพลันลุกขึ้นกระโจนเข้าใส่! หลิงโม่หานไม่ทันระวังตัวจึงถูกจับได้อย่างง่ายดาย และถูกผลักลงไปบนพื้น

 

“ลุง! ฮ่าฮ่าฮ่า….. หืม?!”

 

เฟิ่งจิ่วที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งพลันหยุดกึก สีหน้าของนางแข็งค้าง จ้องไปยังลุงที่นอนแผ่อยู่บนพื้น และเลื่อนไปมองมือสกปรกที่ตะปบเข้าที่หน้าอกของนาง นางตกตะลึงจนไม่อาจขยับตัวได้ไปชั่วขณะ

[หา…… นี่มันอะไรกัน? นี่นางถูกลวนลามรึ?]

 

สัมผัสนุ่มๆใต้ฝ่ามือทำให้หัวของหลิงโม่หานว่างเปล่าในทันใด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึงและพูดติดอ่างเป็นครั้งแรกในชีวิต “เจ้า……. เจ้าเป็นผู้หญิงงั้นรึ?” และรีบชักมือออกอย่างรวดเร็วในขณะที่กล่าว

 

ทว่าขณะที่เขาดึงมือออก สติของเฟิ่งจิ่วยังไม่ฟื้นตัวเป็นเหตุให้ร่างของนางเสียหลักและล้มลงไปข้างหน้า อย่างแย่ที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ปากของนางกระแทกเข้ากับริมฝีปากที่เต็มไปด้วยหนวดครึ้ม

 

“อื้ออ!”

คนทั้งสองร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดจากการที่ปากถูกกระแทกด้วยเสียงอันอู้อี้

 

คราวนี้เป็นหลิงโม่หานที่ตะลึงจนตัวแข็ง ดวงตาเบิกกว้างเต็มไปด้วยความตกใจและผวาอย่างรุนแรง ตาของเขาเหลือกไปข้างหลังและสลบไป

 

เมื่อนางเห็นว่าลุงสลบไป สีหน้าของเฟิ่งจิ่วก็พลันมืดมน นางถูนวดใบหน้าที่เจ็บปวดจากการถูกหนวดครึ้มหนาทิ่มแทง และถ่มน้ำลายอยู่หลายครั้งขณะที่เช็ดปากอย่างรังเกียจ

 

“ถุ้ย! ถุ้ย! ถุ้ย!”

 

“ข้าไม่แม้แต่จะบ่นที่วัวแก่อย่างเจ้ามาทำกับเด็กสาวบริสุทธิ์ไร้เดียงสาอย่างข้า แล้วเจ้ายังมีหน้ามาสลบต่อหน้าข้าอีกเรอะ!?”

 

นางลูบหน้าที่เปรอะไปด้วยดินของนางและจ้องไปยังลุงที่ยังคงไม่ได้สติอย่างพูดไม่ออก

 

หลังจากรวบรวมสมุนไพรทั้งหมดที่ต้องใช้ทำยาแก้พิษได้แล้ว นางบดมันเข้าด้วยกันและพยายามกลืนลงไป ทว่าผลของมันรุนแรงมากจนทำให้กระอักเลือดออกมา นางจึงตัดสินใจใช้โอกาสนี้ล่อผู้ที่เฝ้ามองนางและซ่อนตัวอยู่ออกมาว่าเป็นใครกันแน่!

นางคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินเสียงของลุงคนเดิม จึงอยากแกล้งอะไรเขาซักหน่อย ใครจะไปนึกว่าสุดท้ายแล้วนางจะถูกลวนลาม แถมยังต้องมาพบว่าชายคนนั้นผวาจนสลบไปหลังจากที่เอาเปรียบกับร่างกายนาง!?

 

นางนั่งลงข้างๆและถือโอกาสสำรวจชายคนนั้นก่อนที่เขาจะฟื้น และพบว่าแท้จริงแล้วลุงคนนี้ค่อนข้างจะหน้าตาดีเลยทีเดียว

 

แม้ว่าใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาจะปกคลุมไปด้วยหนวดหนาทึบ ทว่าคิ้วตรงดั่งลูกศร จมูกโด่งเป็นสัน กรามที่ดูแข็งแรง และริมฝีปากเย้ายวนใต้หนวดนั่น ทั้งหมดนั้นเปี่ยมไปด้วยสเน่ห์ของความเป็นชายชาตรี

 

ตาของนางเต็มไปด้วยความชื่นชม ขณะที่มองต่ำลงไปทั่วร่างกายอันแข็งแรงบึกบึนและขาที่ยาวอันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ แล้วพยักหน้าอย่างชอบใจขณะที่คิดในใจ [อืมม ร่างกายแบบนี้ดูแล้วคงใส่เสื้อผ้าแบบไหนก็ดูดี อีกทั้งเมื่อถอดเสื้อผ้าออกก็จะดูเป็นลูกผู้ชายอย่างยิ่ง ไม่ต้องสงสัยว่าหน้าท้องนั่นก็เต็มไปด้วยกล้ามท้องแน่นอน]

 

มือของนางยื่นออกไปเพื่อที่จะสัมผัสกับกล้ามท้องนั้น เมื่อเสียงกระด้างเย็นชาดังขึ้น

“นั่นเจ้าจะทำอะไร!?”

 

คิ้วของหลิงโม่หานเลิกขึ้นอย่างระวังขณะที่มองนาง และพลิกตัวยืนขึ้นอย่างรวดเร็วโดยทิ้งระยะห่างระหว่างกัน ตอนที่เขาฟื้นขึ้นก็พบกับดวงตาเป็นประกายของนางที่มองสำรวจไปทั่วร่างเขา แม้ว่าเขาจะเห็นว่าในตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความชื่นชม ทว่าการที่เด็กสาวมองผู้ชายด้วยสายตาเช่นนั้นมันจะดีรึ?

 

มือที่นางเพิ่งจะยื่นออกไปขณะที่ได้ยินเขาพูด พลันขยับไปเกาหัวแทนอย่างเป็นธรรมชาติที่สุดเท่าที่นางจะทำได้ ก่อนจะหัวเราะแห้งๆและพูดว่า “ลุง ข้าเปล่าทำอะไรซักหน่อย!”

[ชิ! ทำไมถึงฟื้นขึ้นมาไวขนาดนี้กัน!? ข้าอยากจะลองจับกล้ามท้องนั่นดูซักหน่อยเชียว!]