ตอนที่ 125: ความก้าวหน้า (2)
ด้างข้างโฮโลแกรมสามมิติมีแถวข้อมูลอยู่
[สีน้ำเงินไม่เสียหาย สีแดงเสียหาย]
แองเจเล่จ้องที่โฮโลแกรมข้างหน้าเขา เขายังคงเงียบอยู่ 'อายุขัยจะถูกกำหนดโดยอัตราการแบ่งตัวของเซลล์ดังนั้นมันหมายความว่าอายุขัยของข้าจะสั้นลงครึ่งหนึ่ง มีอะไรที่ข้าสามารถทำได้บ้าง พ่อมดต้องใช้พลังงานชีวิตจำนวนมาก มันต้องมีวิธี ตรวจสอบฐานข้อมูล'
[ภารกิจถูกสร้างขึ้น กำลังค้นหา.....] ซีโร่รายงาน
แองเจเล่ยืนอยู่ข้างเตียงและรอซีโร่วิเคราะห์เสร็จ
[มี 129 แผนถูกสร้างขึ้น แสดงพวกมันทั้งหมดหรือไม่]
แองเจเล่เปิดปากเล็กน้อยด้วยความตกใจ เขาไม่คิดว่าจะมีแผนเยอะเช่นนี้
'เพิ่มตัวกรอง: ไม่มีผลร้าย เร็ว ง่าย สามารถทำได้ทันที ค้นหาอีกครั้ง'
[กำลังกรอง....เสร็จสิ้น แผนเหลือ 2 แผน]
'โอนมาให้ข้า' แองเจเล่สั่ง
ข้อมูลทั้งหมดถูกส่งไปในความจำของเขาทันที
[แผนที่หนึ่ง: พลังงาน เมื่อร่างกายของคุณเปิดรับอนุภาคพลังงานหลักของคุณร่างกายของคุณจะเปลี่ยนไปและพลังงานชีวิตจะฟื้นฟูภายในหนึ่งปี ฉันจะควบคุมพลังงานที่เข้าไปในร่างกายของคุณมิฉะนั้นร่างกายของคุณจะถูกปกเปื้อนด้วยพลังงานที่มากเกินไป]
[แผนที่สอง: จับสิ่งมีชีวิตและดูดพลังงานชีวิตจากมันอย่างต่อเนื่องทุกวัน ความต้องการ: คาถาใดก็ได้ที่ดูดพลังชีวิต เวลาที่ต้องการ 12 วัน]
แองเจเล่ขมวดคิ้ว 'หนึ่งปีค่อนข้างนาน ข้าจะเลือกแผนสอง'
'แสดงขั้นตอนโดยละเอียด'
[กำลังดำเนินการ...
ดูดชีวิตของโพลาริ: แต่เดิมเป็นคาถาพ่อมดระดับสองดูดชีวิต คาถานี้ถูกปรับปรุงโดยพ่อมดโพลาริและส่วนใหญ่ใช้สำหรับฟื้นฟูพลังงานชีวิตหลังจากที่พ่อมดฝึกหัดทำลายขีดจำกัดดังนั้นคาถาจึงเปลี่ยนชื่อตามเขา
รูปแบบคาถา: ยังไม่ได้เรียนรู้
ข้อกำหนด: พิธีกรรมเลือดและปีศาจ]
แองเจเล่ยืนอยู่ในห้องของเขา มีจุดแสงสีน้ำเงินกะพริบในดวงตาของเขาซึ่งมันใช้เวลาประมาณห้านาทีก่อนที่จุดแสงสีน้ำเงินเหล่านี้จะค่อยๆหายไป
'ข้าเดาว่าข้าต้องใช้แผนที่หนึ่ง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ข้าจะทำพิธีกรรมชั่วร้าย' แองเจเล่ได้ตรวจสอบข้อมูลเกี่ยวกับพิธีกรรมเลือดแต่มันเป็นวิธีที่โหดร้ายและชั่วร้าย เขาไม่อยากเป็นเป้าของพ่อมดคนอื่นๆ
แองเจเล่พักอยู่ครู่หนึ่งและเขาสะบัดนิ้วเขาทำให้มีลมเบาๆพัดอากาศที่เหม็นออกจากหน้าต่าง
แองเจเล่จ้องที่เตียงที่สกปรกและโต๊ะที่ยุ่งเหยิง เขาเก็บของที่สำคัญใส่ไว้ในกล่อง
"ในที่สุดข้าก็กลายเป็นพ่อมดทางการ อย่างไรก็ตามโรงเรียนไม่ได้ให้ข้อมูลใดๆกับความคืบหน้าในอนาคตสำหรับพ่อมด ข้าต้องคุยกับอาจารย์ของข้า" แองเจเล่ตรวจสอบสถานการณ์ในโรงเรียนแล้ว
ทัศนคติของโรงเรียนกับพ่อมดทางการไม่ได้ถูกบันทึกไว้ในหนังสือเล่มใด บางคนบอกเขาว่ามีพื้นที่พิเศษในโรงเรียนที่สงวนไว้สำหรับพ่อมดทางการ อย่างไรก็ตามเขาต้องเซ็นสัญญากับโรงเรียนก่อนที่เขาจะสามารถเข้าถึงพื้นที่นั้นได้
พ่อมดฝึกหัดแตกต่างจากพ่อมดในแง่ของพลังและสิทธิที่พวกเขามี สัญญาเดิมจะไม่ส่งผลต่อพ่อมดคนใหม่ต้องทำดังนั้นโรงเรียนจึงต้องเซ็นสัญญาใหม่กับพ่อมดทางการ สัญญาพิเศษเหล่านี้ถูกเขียนขึ้นโดยพ่อมดระดับสูงและได้รับการเพิ่มประสิทธิภาพด้วยคาถาบางอย่าง
พ่อมดแสวงหาทรัพยากรหายากดังนั้นส่วนใหญ่พวกเขาจะเซ็นสัญญากับโรงเรียน นอกจากนี้มันยังเป็นสถานการณ์ที่ได้กันทั้งสองฝ่าย
*****************
แองเจเล่ยืนอยู่หน้าห้องทดลองของอาจารย์
เขาปัดฝุ่นออกจากชุดคลุมสีเทาของเขาและเคาะประตู
ก๊อกๆ
"เข้ามา" เสียงของอาจารย์ลิเลียน่าดังมาจากข้างใน
แองเจเล่เปิดประตู ภายในห้องทดลองมันมืดเล็กน้อยและแหล่งกำเนิดแสงเพียงแห่งเดียวในห้องมาจากแสงสีขาวตรงกลาง อาจารย์ลิเลียน่านั่งอยู่บนเก้าอี้สูงข้างแสงกำลังถือนาฬิกาพกไว้ในมือ เธอพยายามใส่เข้าไปในตาซ้ายของเธอ
ดูเหมือนว่าเธอกำลังมีปัญหากับการใส่นาฬิกาพกให้ถูกที่ เธอเริ่มตรวจสอบมันในมือเธอ ควันสีดำออกมาจากนิ้วของเธอเป็นครั้งคราว
"สนามพลังงั้นหรือ" ลิเลียน่าสังเกตเห็นการปรากฏตัวของแองเจเล่ เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ประตู "แองเจเล่ นั่นเจ้าใช่ไหม"
"อาจารย์" แองเจเล่โค้งเล็กน้อยวางมือขวาไว้ที่หน้าอกและยิ้ม "ข้าแค่โชคดี"
ลิเลียน่าลังเลชั่วครู่แต่ก็มีรอยยิ้มจริงใจบนใบหน้าของเธอ เธอยืนขึ้นและเดินมาทางแองเจเล่ ร่างกายของเธอกลายเป็นควันดำล้อมรอบแองเจเล่
"ขอแสดงความยินดีด้วยลูกศิษย์ข้า" ลิเลียน่ากอดแองเจเล่และลูบหลังของเขา เธอเห็นผมสีขาวบนหัวของแองเจเล่
"ขอบคุณครับ" แองเจเล่รู้ว่าลิเลียน่ามีความสุขกับเขาจริงๆ แม้ว่ากอดเธอจะรู้สึกเหมือนกอดศพที่หนาวเย็นแต่เขาก็ยังตัดสินใจที่จะกอดเธอ
"ขอโทษด้วย ข้ารู้สึกตื่นเต้นมาก มันเป็นเวลา 15 ปีแล้วตั้งแต่ศิษย์ของข้าได้ทำลายขีดจำกัดและกลายเป็นพ่อมดทางการ" ลิเลียน่าก้าวถอยหลัง "แม้ว่า 15 ปีจะผ่านไปอย่างรวดเร็วแต่ข้าก็ยังรู้สึกอึดอัดเมื่อเห็นพ่อมดฝึกหัดจากสาขาอื่นประสบความสำเร็จในการทำลายขีดจำกัด"
ลิเลียน่าไม่รอให้แองเจเล่ตอบกลับ เธอยังพูดต่อ "ตามข้ามา หลังจากที่เจ้ากลายเป็นพ่อมดมันก็ไม่สำคัญว่าเจ้าจะอยู่ระดับไหน เจ้าควรทำสัญญาใหม่กับโรงเรียนมิฉะนั้นโรงเรียนจะไม่มอบทรัพยากรที่หายากใดๆแก่เจ้า เจ้าต้องได้รับความไว้วางใจจากพวกเขา"
เธอหันกลับไปและเดินไปทางลำแสงสีขาว "ข้ากังวลว่าคำสาปเหล่านั้นจะทำร้ายเจ้าระหว่างในระหว่างกระบวนการแต่มันดูเหมือนว่าเจ้าจะประสบความสำเร็จในครั้งแรก ข้าคิดว่าคาลินจะเป็นคนแรกที่ทำลายขีดจำกัด ข้าได้ดูแลพ่อมดฝึกหัดขั้นที่สามห้าคนและเขามีโอกาสที่ดีที่สุด"
แองเจเล่ยิ้มและตามเธอไปที่แสง ประตูข้างหลังเขาปิดด้วยตัวเอง
ลิเลียน่าถือนาฬิกาพกในมือในขณะที่เดินช้าๆ "ประมาณหนึ่งร้อยปีก่อนข้าได้มีศิษย์หญิงคนแรก เธอเป็นศิษย์คนโปรดของข้า เธอสวย แข็งแกร่งและเป็นอิสระ ข้าอยากช่วยเธอทำลายขีดจำกัดดังนั้นข้าจึงให้น้ำอสุเธอมากกว่าหนึ่งหลอด แต่...."
"เกิดอะไรขึ้น" แองเจเล่มีคำตอบในใจอยู่แล้วแต่เขาคิดว่าเขาพลาดรายละเอียดเล็กน้อย
"เธออายุมากเกินไปและเธอถูกเผาจนตายด้วยยา" ลิเลียน่าส่ายหัว แองเจเล่มองเห็นความเสียใจในดวงตาของเธอ
แองเจเล่หรี่ตา ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าเขาพลาดอะไรไป
เขาได้รับหนึ่งหลอดเมื่อเขากลายเป็นศิษย์ของอาจารย์ลิเลียน่า มันเป็นปริมาณที่เหมาะสมสำหรับชายหนุ่มเช่นเขา อย่างไรก็ตามมันสามารถฆ่าพ่อมดฝึกหัดที่มีอายุมากได้อย่างง่ายดาย หนึ่งหลอดนี้มันมากพอที่จะกลืนพลังงานชีวิตของพวกเขา มันยากที่จะพบพ่อมดฝึกหัดขั้นที่สามที่เยาว์วัย พวกเขาจะไม่ตายหลังจากที่ดื่มน้ำอสุแม้ว่าพวกเขาจะล้มเหลวในการทำลายขีดจำกัด นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่จำกัดอายุสำหรับพ่อมดฝึกหัดขั้นที่สาม
'อย่างไรก็ตามข้าได้ดื่มไปสามหลอดและไม่ตาย.....' แองเจเล่คิด เขารู้ว่าเขาได้รับความช่วยเหลือจากยาฝันร้าย มันช่วยลดผลข้างเคียงของน้ำอสุมิฉะนั้นเขาจะตายหลังจากที่ดื่มไปสามหลอด
'แต่ยาฝันร้ายมันปรุงยากเกินไป ข้าซื้อวัสดุจำนวนมากพอที่จะทำถึง 15 ครั้ง อย่างไรก็ตามข้าได้รับเพียงแค่หนึ่งขวดเล็กๆหลังจากที่ประสบความสำเร็จเท่านั้น ข้าใช้หินเวทมนต์มากกว่า 1,000 ก้อนและข้าได้รับความช่วยเหลือจากซีโร่ พ่อมดทั่วไปอาจจะต้องการมากกว่า 1,000 ครั้งเพื่อให้ได้หนึ่งหลอดและมันจะใช้หินเวทมนต์มากกว่า 10,000 ก้อน พ่อมดฝึกหัดไม่สามารถจ่ายได้ สมกับที่ได้ชื่อว่ายาฝันร้ายจริงๆ'
ในที่สุดแองเจเล่ก็เข้าใจว่ายาฝันร้ายสำคัญแค่ไหน เขาคิดถึงกระบวนการในการปรุงยาในขณะที่เขาเดินตามอาจารย์ลิเลียน่าจากข้างหลัง หลังจากผ่านไปชั่วครู่พวกเขาก็มาถึงลำแสง ลิเลียน่าชี้ไปในอากาศและมีเก้าอี้สีดำปรากฏข้างหลังแองเจเล่
พวกเขานั่งลงพร้อมกัน
"เนื่องจากตอนนี้เจ้าเป็นพ่อมดทางการแล้วข้าคิดว่ามันถึงเวลาที่จะบอกสิ่งที่เจ้าจำเป็นต้องรู้" ลิเลียน่าปรับเวลาบนนาฬิกาพกและใส่เข้าไปในตาซ้ายของเธอ เข็มเริ่มขยับอย่างช้าๆในขณะที่ลิเลียน่าลดมือลง
"ข้าขอแนะนำให้เจ้าไม่เซ็นสัญญาของโรงเรียน มีหนึ่งบรรทัดที่ระบุในสัญญาว่าเจ้าต้องอยู่ในโรงเรียนเป็นเวลา 300 ปี"
"ข้าต้องอยู่ที่นี่" แองเจเล่ตกใจ
"ใช่" ลิเลียน่าพยักหน้า "วิทยาลัยแรมโซด้าเป็นโรงเรียนที่เต็มไปด้วยเงาและความตาย องค์กรนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อปกป้องไข่มุกเงา ถ้าเจ้ามีพรสวรรค์ในคาถาเงาเจ้าควรอยู่ที่นี่และทำการวิจัยของเจ้า แต่เจ้าไม่ใช่"
"ไข่มุกเงาคืออะไร" แองเจเล่ถาม "มีพ่อมดมากมายในโรงเรียนนี้และวัตถุประสงค์เพียงอย่างเดียวของพวกเขาคือการปกป้องสมบัตินี้งั้นหรือ"
"ไข่มุกเงาเป็นแหล่งพลังงาน มันเป็นประโยชน์อย่างเหลือเชื่อสำหรับสิ่งมีชีวิตหรือพ่อมดที่ต้องการพลังงานมืด เหตุผลที่ว่าทำไมพวกเขาถึงต้องต่อสู้กับพันธมิตรแดนเหนือและเผ่าใต้ดินบางเผ่าก็เป็นเพราะสมบัตินี้ มันไม่ใช่ธุระของเจ้า เจ้าไม่มีพรสวรรค์ในศาสตร์แห่งความตายหรือคาถาเงาดังนั้นเจ้าไม่ควรมายุ่งกับมัน ศิษย์ส่วนใหญ่ของข้าได้ออกจากโรงเรียนหลังจากที่กลายเป็นพ่อมดเพราะพวกเขามุ่งมั่นกับอนุภาคพลังงานประเภทอื่น"
"ถ้าเช่นนั้น.......ที่ข้าไม่เห็นพ่อมดหลายคนรอบๆนี้เพราะพวกเขาทั้งหมดออกไปต่อสู้งั้นหรือ มีกี่คนกันที่เสียสละชีวิตของพวกเขาเพื่อโรงเรียนนี้"
"นับไม่ถ้วน" ลิเลียน่าพยักหน้า "คำแนะนำของข้าคือเจ้าควรออกจากโรงเรียนและมุ่งมั่นไปกับการยกระดับตัวเอง ถ้าเจ้าต้องการทรัพยากรเจ้าก็สามารถซื้อจากโรงเรียนหรือองค์กรพ่อมดอื่น มีเพียงพ่อมดแห่งแสงเท่านั้นที่จะปฏิเสธข้อเสนอของเจ้าเนื่องจากเจ้ายังเป็นหนึ่งในคนของเรา"
ลิเลียน่าหยุดชั่วครู่ มีหนังสือมาจากที่ไหนไม่รู้ปรากฏในมือของเธอ
หนังสือบางมีประมาณสิบหน้าและทุกคนมีพื้นหลังเป็นสีดำ ชื่อบนหน้าปกเขียนด้วยสีทองอ่อนและเขียนในภาษาโบราณ
ลิเลียน่ายื่นหนังสือมาให้แองเจเล่
แองเจเล่จับหนังสือไว้และถาม "นี่คืออะไร"
"ข้อตกลงพิเศษระหว่างพ่อมดทางการทั้งหมด'สนธิสัญญาแห่งกริมมาร์' 1,500 ปีก่อนห้องทดลองของพ่อมดได้ระเบิดขึ้นทำให้มีคนหลายพันคนเสียชีวิต ทั้งจักรวรรดิถูกทำลายและเผ่ามนุษย์ถูกลบออกจากแผ่นดินนี้ องค์กรพ่อมดทั้งหมดได้รับผลกระทบดังนั้นพวกเขาจึงลงนามในสนธิสัญญา เจ้าสามารถเลือกที่จะไม่ทำตามก็ได้แต่ถ้ามีใครพบว่าเจ้าทำเช่นนี้จะมีสิ่งที่น่ากลัวเกิดขึ้น นอกจากนี้สนธิสัญญายังไม่สมบูรณ์และพ่อมดส่วนใหญ่ก็พบช่องโหว่ สิ่งนี้จะไม่มีผลในเร็วๆนี้แต่เจ้าก็ควรจะดู" ลิเลียน่าอธิบาย
แองเจเล่เปิดหนังสือ คำเขียนด้วยสีเงินมีพื้นหลังเป็นสีดำและมีรายการกฎบันทึกไว้
กฎส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการจำกัดสิทธิของพ่อมดมืดรวมถึงข้อห้ามในการมีส่วนร่วมในการทดลองที่โหดร้ายมากเกินไป พื้นที่ขององค์กรพ่อมดที่สร้างโดยพ่อมดแห่งแสงและพ่อมดมืดจะถูกทำเครื่องหมายไว้บนแผนที่
แผนที่แสดงให้แองเจเล่เห็นดินแดนในทางตะวันตกเฉียงใต้ของดินแดนนี้ แองเจเล่ลูบขอบแผนที่
"อาจารย์แผนที่แสดงข้อมูลประมาณ 20% ของดินแดนนี้ ทำไมพื้นที่อื่นถึงถูกซ่อนไว้"
ลิเลียน่ายิ้ม "ข้าถามคำถามเดียวกับอาจารย์ของข้าเมื่อนานมาแล้ว สถานที่ส่วนใหญ่เป็นที่รกร้างและเจ้าต้องใช้เวลาจำนวนมากในการเดินทางจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง ดินแดนอีกด้านถูกควบคุมโดยองค์กรพ่อมดที่ไม่รู้จัก นอกจากนี้ยังมีดินแดนสองดินแดนที่อันตรายที่มีเผ่าใต้ดินจำนวนมาก สิ่งมีชีวิตที่ปนเปื้อนเลือดโบราณและมอนสเตอร์ป่าทั้งหมดอาศัยอยู่ที่นั่น เจ้าต้องหาหนังสือพ่อมดโบราณถ้าเจ้าสนใจในพื้นที่เหล่านั้นจริงๆ"
"หยุดไว้ก่อน" ลิเลียน่าดึงหนังสืออีกเล่มออกมาและยื่นมาให้แองเจเล่ "หนังสือเล่มนี้จะบอกถึงพื้นฐานที่เจ้าจำเป็นต้องรู้หลังจากที่เจ้ากลายเป็นพ่อมดทางการ อ่านและจำข้อมูลที่จำเป็นทั้งหมดไว้ในหัวของเจ้า"
แองเจเล่คว้าหนังสือ มันเป็นหนังสือที่มีหนังธรรมดาเป็นปกสีน้ำตาลและมันมีชื่อว่า'คู่มือของพ่อมด'
"จากนี้ไปเจ้าจะเป็นตัวของเจ้าเอง" ลิเลียน่าลุกขึ้นยืนและยิ้ม
แองเจเล่ยืนขึ้นและพยักหน้า "ตอนนี้ถ้าอาจารย์ไม่ว่าอะไรข้าจะกลับไปห้องของข้าและอ่านหนังสือ"
"ไปเถอะ จำไว้ว่าไม่ว่าการตัดสินใจของเจ้าจะเป็นอย่างไรก็อย่าลืมติดต่อมาหาข้าเมื่อเจ้ามีปัญหา ข้าอยู่ข้างเจ้าเสมอ" ลิเลียน่าพูดเสียงจริงจัง แองเจเล่เห็นความเศร้าในดวงตาสีเขียวของเธอ มันดูเหมือนว่าฉากนี้จะทำให้เธอนึกถึงคนอื่น
แองเจเล่โค้งให้และลิเลียน่าได้ออกจากห้องไปก่อนที่เขาจะยืดตัวตรง เขาหันกลับไปและเดินไปทางประตูอย่างสงบ
