ตอนที่ 102: กลับ (1)
แองเจเล่รีบกลับไปที่เมืองมอส สถานที่นี้ยังคงเงียบอยู่ไม่มีใครอยู่บนถนนและตรวจไม่พบการเคลื่อนไหวแม้แต่จุดเดียวจากอาคาร
หมอกปกคลุมถนนอยู่ขณะที่แสงอาทิตย์ไม่สามารถทะลุผ่านพวกมันได้ แองเจเล่เดินช้าๆตรงกลางถนนมองไปทุกทิศทุกทาง
แองเจเล่มั่นใจว่าผู้คนยังไม่ตื่นแต่เขาไม่ได้ยินอะไรเลย มีนกเรเวนบินลงบนหลังคาของอาคารหลังหนึ่ง มันยืนอยู่ที่นั่นจ้องไปที่แองเจเล่อย่างเงียบๆด้วยดวงตาสีแดงของมัน
นกเรเวนไม่ได้ร้องอะไรเพียงแค่ยืนอยู่ที่นั่น แองเจเล่มองไปที่มันชั่วครู่ก่อนที่จะเดินไปที่โรงแรม
แอ๊ดดด
แองเจเล่เปิดประตูทันที ในขณะที่เขาก้าวเท้าเข้าไปเขาก็ขมวดคิ้ว
ข้างๆอาคารมีรถม้าจอดอยู่ที่นั่นสามคันและม้ายังคงนอนอยู่ คนขับรถม้าทอมเอนตัวนอนอยู่ข้างรถม้า เขากำลังนอนกรน
แองเจเล่ตัดสินใจที่จะไปตรวจสอบเขาก่อน เขาปล่อยมือจากลูกบิดประตูและเดินไปหาทอม เขาก้มตัวลงและเริ่มเขย่าไหล่ของทอม
"เฮ้ทอม ตื่นๆ" แองเจเล่ยังคงเขย่าไหล่ของทอมและหยิกไปที่ของเขา
"อา...." ทอมครางและค่อยๆลืมตา "นายท่าน.....เกิดอะไรขึ้น"
"เราต้องไปแล้ว" แองเจเล่ลดเสียงของเขาลง เขาลุกขึ้นยืนแล้วหยิกไปที่หูของม้าเพื่อปลุกพวกมัน
"ธุระที่นี่เสร็จแล้วหรือนายท่าน" ทอมยังคงพยายามที่จะคิดให้ออกว่าเกิดอะไรขึ้นแต่เขาก็ตัดสินใจที่จะไม่คิดมากเกินไป "ข้าจะเริ่มเตรียมตัวทันที"
"ผู้คนในเมืองนี้กำลังหลับอยู่ เราต้องออกจากสถานที่นี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ มีบางอย่างที่มันไม่ถูกต้อง" แองเจเล่รู้สึกอึดอัดแต่เขาก็คิดไม่ออกว่าอะไรมันผิดปกติ
แองเจเล่นึกถึงวันที่เขามาถึงเมืองนี้ ผู้คนในโรงแรมมีเพียงคนที่เขาพบและทอมคอยดูแลทุกสิ่งทุกอย่างให้เขา ซีโร่ตรวจพบการเคลื่อนไหวในบ้านดังนั้นแองเจเล่ดังนั้นแองเจเล่จึงมั่นใจว่าเป็นมนุษย์ แต่วันนี้มันต่างออกไป
ทอมเดินเข้าไปในโรงแรม แองเจเล่บอกเขาว่าคนอื่นๆกำลังหลับอยู่แต่สถานที่แห่งนี้เงียบเกินไป เขากระวนกระวายใจจากเรื่องนี้ขณะที่เขาเริ่มไปเตรียมเสบียงสำหรับเดินทาง
แองเจเล่เดินรอบสนามและตรวจสอบรถม้า เขาไม่พบอะไรแปลกๆ เขาสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนอื่นๆในสวน
'พวกเขาตายแล้วใช่ไหม'
ประตูอื่นๆจะทำให้เขาไปพื้นที่อื่นดังนั้นแองเจเล่จึงไม่มีเวลาตรวจสอบมัน เขาตัดสินใจโดยอาศัยการวิเคราะห์ของซีโร่และเชื่อว่าเขาเลือกตัวเลือกที่ถูกต้องซึ่งเป็นเหตุผลที่เขาขอให้หลานสาวของเมสซี่ติดตามเขา เดเลนย่าได้รีบออกไปดังนั้นแองเจเล่จึงไม่รู้ข้อมูลใดๆจากเธอ มันดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้เจอนักรบก้ามปู
แองเจเล่ส่ายหัว ไม่ว่าจะกรณีใดเขาก็จะไม่กลับไปที่นั่น เขาเดินออกจากสนามตั้งใจที่จะตรวจสอบผู้อยู่อาศัยคนอื่นๆ
ด้านซ้ายของโรงแรมมีบ้านไม้ล้อมรอบไปด้วยรั้วไม้ มันดูเหมือนว่าบ้านสร้างมานานแล้วเพราะมันดูเก่า
มีรั้วปิดแต่แองเจเล่กระโดดข้ามไปอย่างง่ายดายและเข้าไปที่สนามข้างหน้า สนามเต็มไปด้วยวัชพืชราวกับว่าเจ้าของไม่ได้จัดการมานาน
แองเจเล่เดินไปช้าๆที่ประตูและผลักอย่างระมัดระวัง
แอ๊ดดด
ประตูเปิดช้าๆและมีควันสีดำกลับไปที่ปลายนิ้วของแองเจเล่ เขากัดกร่อนล็อคโดยใช้พลังงานเชิงลบ อย่างไรก็ตามมันมีผลกับล็อคที่ไม่ได้ซับซ้อนเท่านั้น
แองเจเล่ได้กลิ่นเชื้อราในอากาศในขณะที่เขาเดินเข้าไปในบ้าน
"เดี๋ยว...." แองเจเล่ถอยกลับและไอหลายครั้ง
เขาใช้อนุภาคลมพัดฝุ่นออกไปทางประตู
หลังจากที่ฝุ่นออกไปและในที่สุดเขาก็เข้าไปในห้อง "อะไร เป็นไปได้อย่างไร" เขาตกใจ
บ้านว่างเปล่าไม่มีอะไรอยู่ข้างใน แองเจเล่เห็นโต๊ะไม้โต๊ะเดียวอยู่ตรงกลางของห้องและมีเก้าอี้หลายตัว มีธนูไม้ห้อยอยู่ที่กำแพงและมีเตาผิงที่ปกคลุมไปด้วยใยแมงมุม
แคร๊ก
แองเจเล่ก้าวโดนช้อนและเขาก็เริ่มค้นหารอบๆ
เขามั่นใจว่ามีคนอยู่ที่นี่เมื่อตอนที่เขามาถึงที่โรงแรมครั้งแรก
แองเจเล่หรี่ตาและการแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไป เขารีบหันกลับไปอย่างรวดเร็วและออกจากบ้านเพื่อตรวจสอบบ้านอื่นๆ
"เกิดอะไรขึ้น....." มีเหงื่อเย็นๆไหลที่หน้าผากของแองเจเล่ ร่างกายของเขาอุ่นขึ้นเนื่องจากวิ่งไปรอบๆแต่เขารู้สึกเย็นยะเยือกจากข้างหลัง
ในบ้านทุกหลังพวกเขาทั้งหมด......หายไป
ไม่มีคนอยู่รอบๆ แม้กระทั่งหนูสักตัวก็ไม่มีและเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดก็ปกคลุมไปด้วยฝุ่น ราวกับว่าไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นี่
'คนเหล่านั้นอยู่ที่ไหน ข้าแน่ใจว่าซีโร่ตรวจพบพวกเขาก่อนหน้านี้' แองเจเล่กำลังตื่นตระหนก
แองเจเล่ยืนอยู่กลางเมืองที่ล้อมรอบไปด้วยหมอก ขนทั้งตัวของเขากำลังลุก
"เดี๋ยว...." แองเจเล่หายใจเข้าลึกๆและสงบใจลง เขาหันกลับไปและมุ่งหน้าไปที่โรงแรม
*************************
"ทอม" แองเจเล่ผลักประตูและเข้าไปในโรงแรม
"ทอมเร็วเข้าเราต้องรีบไป" เขาตะโกน
อย่างไรก็ตามสถานที่นี้เงียบและทอมไม่ได้ตอบกลับ แองเจเล่หยุดชั่วครู่เขาตระหนักได้ถึงความน่ากลัว
แองเจเล่ออกจากโรงแรมทันทีและรีบตรวจสอบรถม้า ม้ายังอยู่ที่นั่นและพวกมันร้องแต่เขาไม่พบทอม สถานที่นี้มีขนาดเล็กดังนั้นแองเจเล่จึงมั่นใจได้ว่าทอมจะได้ยินเขาถ้าเขาอยู่รอบโรงแรม
แองเจเล่ดึงมีดออกมาจับไว้แน่น เขารีบเดินไปที่สนามอย่างรวดเร็ว
ห้องครัวและร้านเสบียงอยู่ที่สนามหลังโรงแรมและแองเจเล่สงสัยว่าทอมกำลังเตรียมเสบียงอยู่ เขาเดินผ่านพุ่มไม้และไปถึงพื้นที่ว่างเปล่า
มีบ้านขนาดเล็กที่มีปล่องไฟอยู่ด้านบน มันเป็นห้องครัว แองเจเล่เดินไปรอบๆและตะโกนแต่เขาไม่พบร่องรอยของทอมแม้แต่น้อย
"บัดซบ" แองเจเล่สาปแช่ง เขารู้ว่าเขาต้องจากไป เขาคว้าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาสามารถทำได้และรีบกลับไปที่รถม้า
แองเจเล่กระโดดขึ้นไปนั่งตรงที่นั่งคนขับและสะบัดสายบังเหียน
"ไป"
เขารีบออกจากโรงแรมอย่างรวดเร็วและรถม้าเริ่มเคลื่อนที่ไปตามถนน
"ทอมก็หายไปเช่นกัน...." แองเจเล่รู้สึกชาหนังศีรษะ "เขาคุยกับข้าก่อนหน้านี้...."
"สถานที่นี้เป็นภาพลวงตางั้นหรือ แต่ข้าพูดคุยกับเจ้าของและข้ากินอาหาร พวกมันเป็นของจริงอย่างแน่นอน ฝุ่นเคลือบเต็มเฟอร์นิเจอร์ในบ้านที่ข้าตรวจสอบและมันดูเหมือนว่าไม่มีใครแตะต้องพวกมันมาหลายปี...."
แองเจเล่ยังคิดอยู่แต่เขาสรุปไม่ได้ เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นแปลกประหลาดเกินไป
"เร็วขึ้น" แองเจเล่สะบัดสายบังเหียนอีกครั้งเพื่อเพิ่มความเร็ว
สิบนาทีต่อมา.....
แองเจเล่ออกจากเมืองมอส เขาผ่านถนนที่คดเคี้ยวและมุ่งหน้ากลับไปที่เส้นทางเดิมที่เขาเคยมา ลมหนาวได้พัดผ่านใบหน้าของเขาทำให้จิตใจของเขาสงบลง
เขาเริ่มมองเห็นต้นสนสูงที่ริมถนนและพื้นดินปกคลุมไปด้วยก้อนหินสีเทา แองเจเล่จำได้ว่าเขาพบกับกระรอกเมื่อเขาพยายามสัมผัสเห็ด
เขามองไปทางด้านซ้ายของถนน แองเจเล่ต้องการพบกระรอกอีกครั้ง ด้วยเหตุผลบางอย่างเขามีความปรารถนาที่จะพูดคุยกับสิ่งที่ยังมีชีวิตอยู่
รถม้าวิ่งตามถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่ออย่างช้าๆ หลังจากนั้นไม่นานแองเจเล่ก็ถึงพบกับกระรอกอีกครั้ง มันกำลังนั่งอยู่บนหญ้าและกำลังกัดลูกสน
"หยุด" แองเจเล่หยุดรถม้าและลงจากรถม้า เขาเดินตรงไปที่กระรอกอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ เจ้ามาที่นี่อีกครั้ง" กระรอกทักทายแองเจเล่และเงยหน้าขึ้น "เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าได้อะไรไหม"
แองเจเล่ฝืนยิ้ม "ใช่ ข้าได้สิ่งที่ข้าต้องการแล้ว"
เขาก้มตัวลงด้วยความรู้สึกที่โล่งใจเล็กน้อย
"ผู้เฒ่าแห่งป่าต้องการพบเจ้า เจ้าจะยอมรับคำเชิญหรือไม่" กระรอกถาม
"ผู้เฒ่างั้นหรือ"
"ใช่ ที่จริงแล้วเขาต้องการซื้อขนมที่เจ้าให้ข้าครั้งที่แล้ว เราอยู่ใกล้ถนนมากดังนั้นเราจึงพูดคุยกับพ่อค้าที่ผ่านมาได้ง่าย" กระรอกพูดเสริม
"ข้าไม่ได้มีขนมมากนัก...." แองเจเล่ลังเล
"ไม่เป็นไร ข้าแน่ใจว่าเจ้ายังมีเหลืออยู่" กระรอกโบกมือและพูด
"เอาล่ะ...." แองเจเล่รู้สึกผ่อนคลายหลังจากที่พูดกับกระรอก
"ตามข้ามา" กระรอกถือลูกสนในมือและเริ่มวิ่งไปทางป่า
"แล้วรถม้าของข้าล่ะ" แองเจเล่ถาม
"เพื่อนของข้าจะดูแลให้เจ้าเอง" กระรอกชี้ไปที่รถม้า
แองเจเล่หันกลับไปและเห็นกระรอกสีดำโบกมือบนหลังคาของรถม้า
"อัลเล็น รักษาตัวด้วย" กระรอกสีดำโบกมือ
ตุ้บ
อัลเล็นโยนลูกสนของเขาไปทางรถม้าและมันโดนหัวของกระรอกสีดำ
"เจ้าทำงานของเจ้าไป" อัลเล็นปรบมือ "เอาล่ะ ไปกันเถอะ"
แองเจเล่ยิ้ม "นั่นเป็นชื่อของเจ้างั้นหรือ"
"นั่นคือชื่อเล่นของข้า" อัลเล็นยักไหล่
พวกเขาหายตัวไปในป่าอย่างรวดเร็ว
"อัลเล็น เราทำเสร็จแล้ว" กระรอกสีดำตะโกนจากข้างหลัง "น้องสาวของข้าด้วย ข้าจะไม่ยอมให้เธอคุยกับเจ้าอีกต่อไป"
***************************
แองเจเล่ตามอัลเล็นไปถึงทะเลสาบหลังจากที่ผ่านป่า
มีหมอกหนาที่ทะเลสาบสีเขียว มันเยอะมากจนแองเจเล่มองไม่เห็นอีกฟากหนึ่งของทะเลสาบได้
มีท่าเรือไม้สีน้ำตาลติดกับทะเลสาบ แองเจเล่มองเห็นขายาวที่อยู่ภายใต้ผิวน้ำ ท่าเรือดูเหมือนกับสะพานที่ทอดไปกลางทะเลสาบ
แองเจเล่พูดไม่ออกหลังจากที่เห็นว่าอะไรอยู่สุดท่าเรือ มันเป็นแมวที่ยืนด้วยขาหลังของมัน แมวเอามือไปไว้ที่หลังและพึมพำอะไรบางอย่าง นอกจากนี้ยังมีคันเบ็ดอยู่ข้างหลังเท้า ฉากแปลกๆนี้ทำให้แองเจเล่คิดว่าแมวได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดคิดของชีวิต
