ตอนที่7 กลับสู่เมืองหลิน

ลู่ซวนยังคงบ่มเพาะอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหลายวันภายในหลายวันนี้ ไม่มีอุปสรรคอะไร นอกเหนือจากการบ่มเพาะเคล็ดไท่อี่วิญญาณหวน เขายังฝึกทักษะเพลงกระบี่ ก้าวพริบตา และมีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็วทำให้เขารู้สึกตื่นเต้น!

ต้องขอบคุณพรสวรรค์ของเขา ภายในระยะเวลาสั้นๆลู่ซวนมาถึงกลั่นร่างกายระดับสามขั้นปลาย เขาอยู่ห่างจากกลั่นร่างกายระดับสี่แค่นิดเดียว

ลู่ซวนปลอบใจตัวเอง ถึงแม้เขาจะยังไม่ถึงขั้นกลั่นร่างกายระดับสี่ แต่พละกำลังหมัดของเขาได้มาถึง1400จินเรียบร้อยแล้ว!

ไม่ต้องสงสัยเลยการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้มาจากเคล็ดไท่อี่วิญญาณหวน

แม้ว่าพลังหมัดจะถูกใช้วัดระดับตามมาตฐาน แต่ผู้ฝึกยุทธบางคน ที่มีการบ่มเพาะที่แตกต่างกัน การระเบิดพลังหมัด ความรุนแรงก็จะไม่เหมือนกัน

เส้นทางการโคจรของเคล็ดไท่อี่วิญญาณหวน ได้โคจรผ่านเส้นลมปราณทั้งยี่สิบหกจุดทั่วร่างกาย ในความเป็นจริงลู่ซวนได้ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอทำให้มีส่วนช่วยเปิดจุดอยู่บ้างเล็กน้อย ถ้าเทียบกับเคล็ดการเดินลมปราณเพียงแค่โคจรหนึ่งจุด ก็ไม่มีค่าต้องให้กล่าวถึง

นอกจากระดับได้ยกขึ้นมา เขายังมีความสำเร็จจากเพลงกระบี่ ก้าวพริบตา

“นี้ก็เป็นเวลาหลายวันแล้ว ตั้งแต่ที่ข้าทำการบ่มเพาะมาถึงการกลั่นร่างกายระดับสามขั้นปลาย แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นกลั่นร่างกายระดับสี่ ดูเหมือนถ้าทำการบ่มเพาะต่อไปก็ยังไม่สามารถก้าวไปสู่ระดับสี่ได้ในเวลาสั้นๆ”

ลู่ซวน ขมวดคิ้วกับตัวเองถ้าเขายังดันทุรังทำการบ่มเพาะต่อก็จะเกิดผลเสียต่อตัวเอง ตอนนี้ลู่ซวนดูเหมือนกับพบปัญหาอาการคอขวด

เหตุผลครั้งสุดท้ายที่เขาสามารถผ่านทะลุ การกลั่นร่างกายระดับสามโดยไม่มีปัญหาใดๆเป็นเพราะผลึกกระบี่ช่วยฝ่าอุปสรรคบางอย่าง และทำให้ลู่ซวนเข้าสู่สภาวะไร้ตัวตน ตอนนี้เขาอยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีกครั้งแต่มันก็ไม่เกิด

ลู่ซวนไม่คิดที่จะบ่มเพาะต่อ เขาอยู่ในป่าเป็นเวลากว่าหลายวันแล้ว และถึงเวลาที่เขาจะต้องออกจากป่าไปซักที

ในความจริงที่ว่า ความแข็งแกร่งของเขาเทียบเท่ากับนักสู้กลั่นร่างกายระดับสี่ และเขามีเพลงกระบี่ ก้าวพริบตา ที่สามารถทำการสังหารได้อย่างรวดเร็ว ทำไมเขาจะยังต้องกลัวหลงหยาง ลู่ซวนตอนนี้ไม่สามารถที่จะรังแกได้ง่ายๆ!

หลังจากที่ทำความสะอาดและสำรวจร่างกายตัวเองแล้ว ลู่ซวนก็มุ่งหน้าไปที่เมืองหลิน ในความเป็นจริงการทำความสะอาดก็ไม่ค่อยมีอะไร แต่เดิมเขาถูกโจมตีโดยหลงหยาง และโดนลากออกมาทิ้งเขาไม่ได้พกสิ่งของบนร่างกาย มีก็แต่เงินเพียงเล็กน้อยที่ถูกขโมยโดยบริวารตระกูลหลง โชคดีที่เขาปล้นเงินจากศพพี่ชายเจ้าสาม ไม่งั้นเขาคงแย่แน่ๆ

นอกจากนี้ ลู่ซวน ยังมีไม้ไผ่ที่แบนเรียบ นั้นคือสิ่งที่เขาสร้างขึ้นไม่กี่วันก่อน เพื่อเอามาฝึกวิชาเพลงกระบี่ ก้าวพริบตา หลังจากที่ได้ใช้มันติดต่อมาหลายวัน เขาก็รู้สึกมันเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย และไม่อยากที่จะโยนมันทิ้ง เลยนำมันไปด้วยกับเขา

ตอนนี้เขามีพละกำลังที่เพิ่มขึ้น เลยออกจากป่าได้อย่างรวดเร็ว ลู่ซวนรู้สึกเป็นกังวล ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็ได้มองเห็นประตูเมืองหลิน

อยู่ในป่าหลายวัน เมื่อเขากลับมาที่เมืองหลิน ลู่ซวนได้นึกถึงความทรงจำ มันมีเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงมากมายที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาหลายวัน

ได้กลับมาที่เมืองหลินลู่ซวนรีบหาที่พักก่อน ก่อนที่เขาจะทำการลงทะเบียน ลู่ซวนทำการเช่าห้องพักแห่งหนึ่ง เขาวางเงินมัดจำไว้ครึ่งหนึ่ง และห้องของเขาก็ยังอยู่ที่นั้น

ในขณะที่ลู่ซวนจะเปิดประตูห้องของเขา ประตูห้องข้างๆก็เปิดออกมา เจ้าไขมันน้อย ปรากฏอยู่ตรงประตู เมื่อเห็นลู่ซวน ใบหน้าก็พลันสว่างขึ้น

“เอ๊ะ พี่ชาย ซวน กลับมาแล้วเหลอ? อยู่ๆท่านก็หายไป? ข้าคิดว่าท่านยังไม่พร้อมที่จะทดสอบการเข้าร่วม นิกายกระบี่เมฆา!” เขาพูดจบก็เดินออกจากประตูมา

เจ้าไขมันน้อยนี้ที่จริงชื่อ เหยาเล่ย เขาอายุน้อยกว่าลู่ซวนครึ่งปี และเขาเป็นเพื่อนที่ดีของลู่ซวน เจ้าไขมันน้อยในความเป็นจริงเขาไม่สามารถพิจารณาให้เป็นไขมันได้ แต่ใบหน้าของเขาค่อนข้างที่จะอ้วนกลม ทำให้รู้สึกว่าเป็นไขมันขนาดเล็ก

ครอบครัว เหยา เป็นตระกูลเล็กๆที่อยู่ในหมู่บ้านภูเขาชิง ซึ่งมีขนาดพื้นที่เท่ากับตระกูล ลู่ ทั้งสองคนได้พากันมาที่เมืองหลิน เพื่อเข้าร่วมการประเมินจาก นิกายกระบี่เมฆา

“โอ้ เพื่อที่จะเตรียมพร้อมสำหรับการทดสอบที่จะถึง ข้าได้ออกไปนอกเมืองเพื่อทำการบ่มเพาะเป็นเวลาหลายวันน่ะ” ลู่ซวนไม่กล้าบอกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเขาโดยเฉพาะกับผลึกกระบี่ เขาไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น

“บ่มเพาะ? ท่านไปนอกเมืองมา อืม ข้าไม่สามารถทนกับความเจ็บปวดได้ อย่างไรก็ตามข้าคงมีหวังที่จะเข้าสู่นิกายกระบี่เมฆานะ” เหยาเล่ย กล่าวอย่างขมขื่น

“ในตอนที่ท่านไม่อยู่ข้าเบื่อจะตายอยู่แล้ว ไม่มีใครมาเล่นกับข้าบ้างเลย แต่ตอนนี้ท่านมาแล้ว ไปกันเถอะ ไป ไป ข้ายังไม่ได้เที่ยวผู้หญิงในเมืองหลินเลย ฮิฮิ”

เห็น เหยาเล่ย ยิ้มหน้ากลม ลู่ซวนพูดไม่ออกผู้ชายคนนี้สมองมีแต่ความคิดเหล่านี้เท่านั้น อย่ามองเขาว่ามีอายุแค่สิบหก เขาได้เที่ยวผู้หญิงทุกมุมของหมู่บ้านภูเขาชิงหมดแล้ว

“ไปตลาดเพื่อดูสินค้า ข้าจะไม่ไปไหนนอกเหนือจากนั้น” ทัศนคติของลู่ซวนปฎิเสธ เหยาเล่ย อย่างชัดเจน เห็นได้ชัดเขาไม่สนใจเรื่องเหล่านี้เลย

“ก็ได้ ก็ได้ ถ้าท่านไม่ไปเราก็จะไม่ไป เราเพียงเราไปดูสินค้าที่ตลาดกัน ไปกันเถอะ” เห็นลู่ซวนตกลงที่จะไปกับเขาแค่นี้ก็ดีแล้ว เสร็จแล้วก็ลากลู่ซวนไป

ลู่ซวนกับเขาได้เล่นด้วยกันมาตั้งแต่ยังเล็กจนเติบโตในหมู่บ้านภูเขาชิง ลู่ซวนเป็นพวกบ้าการบ่มเพาะ แม้ว่าการทดสอบกำลังจะใกล้เข้ามา เขาก็ยังออกไปเป็นเพื่อนกับ เหยาเล่ย

“พี่ชาย ซวน เราออกไปดูยาเขตแดนกัน ข้าได้ยินมาว่ามียาเขตแดนที่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับผู้ฝึกยุทธได้ และมันยังทำให้สามารถพัฒนาการต่อสู้ได้แถมยังช่วยให้ทะลุจากอาการคอขวดด้วย ถ้าเราได้ทำการซื้อซักสองเม็ด บางทีเราอาจจะมีความหวังเพิ่มที่จะผ่านการประเมิน

“เจ้าบอกว่ายาเขตแดนสามารถทำให้ผ่านอาการคอขวดได้?” ตอนนี้ลู่ซวนติดอยู่ที่อาการคอขวด และกำลังหาทางที่จะผ่านทะลุผ่านเข้าไปสู่กลั่นร่างกายระดับสี่ เมื่อลู่ซวนผ่านเข้ามาอยู่ระดับสี่ความแข็งแกร่งเขาจะก้าวกระโดดมาอีกครั้งหนึ่ง

“ใช่แล้ว ท่านรู้หรือไม่ทำไมพวกตระกูลใหญ่ๆและพวกลูกศิษย์ของนิกายถึงมีความแข็งแกร่งกัน เป็นเพราะคนเหล่านั้น ต่างมีเงินกัน พวกเขากินยาเขตแดนเหมือนกินลูกอม ความแข็งแกร่งย่อมพุ่งขึ้นไป”

เหยาเล่ย ใส่สีหน้าราวกับสอนคนไม่รู้จักอะไรเลย

ในความเป็นจริง เวลาส่วนใหญ่ของลู่ซวนใช้ไปกับการบ่มเพาะ จึงไม่มีความเข้าใจได้ต่อสิ่งเหล่า เหมือนกับ เหยาเล่ย

“มันคงจะแพงมากใช่มั้ย? ข้าคงไม่มีเงินเยอะขนาดนั้น”

เหยาเล่ย โบกมืออย่างเมินเฉยและกล่าวว่า “ท่านกลัวอะไร เราไม่จำเป็นต้องใช้เงินก็ดูได้”

ขณะทึ่โดนลากโดย เหยาเล่ย พวกเขาทั้งคู่ก็เดินไปถนน วิญญาณสินค้า มันเป็นตลาดของเมืองหลิน มันมีสินค้าพิเศษที่นักฝึกยุทธต้องการ มีสินค้ามากมายเช่น ยาเขตแดน อาวุธ เวทย์อาคม และในร้านค้าขนาดใหญ่บางแห่งยังขาย เคล็ดการบ่มเพาะและวิชาต่อสู้ระดับสูง!

ในช่วงเวลาสั้นๆพวกเขาก็ได้มาถึงถนน วิญญาณสินค้า