ตอนที่แล้วตอนที่ 41 การพัฒนาฟิชโบน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 43 ปัญหาของโรเบิร์ต

ตอนที่ 42 บ้าน [อ่านฟรีวันที่ 30 ธันวาคม 2560]


 

ห้องยังคงแออัดอยู่

 

เขาหายใจเข้าลึกๆขณะที่พยายามจะสูดดมอากาศบริสุทธิ์แต่รอยยิ้มขมขึ่นปรากฏบนใบหน้าของเขาเมื่อเขาตระหนักว่าจมูกของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นและแม้กระทั่งบนเตียงของเขาที่ไม่มีใครอยู่มานาน

 

เจียงเฉินตรวจสอบอพาร์ทเมนต์ที่เขาอยู่มาสองปีและทันทีเขารู้สึกชวนให้นึกถึงเวลาที่เขาเพิ่งมาที่นี่

 

สั่นศีรษะของเขา เขาโยนความรู้สึกนี้ออกไป

 

บางทีตอนนี้ถึงเวลาที่จะบอกลา

 

เจียงเช็กหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาเจ้าของบ้านก่อนที่เขาจะขยับมันไปหาหูโดยให้ห่างประมาณสองนิ้ว

 

“สวัสดี? เจียงเฉิน! ถ้าคุณต้องการที่จะยังคงเช่าอพาร์ทเม้น จะดีกว่าที่คุณจะจ่ายค่าเช่าครึ่งปีในตอนนี้! แม้ว่าคุณจะไม่ต้องการมันแต่คุณอื่นต้องการ ฉันจะรู้สึกสงสารที่จะไปพบคุณด้วยตัวเองแต่ถ้าฉันยังไม่ได้ ฉันจะโยนสิ่งของที่คุณมีออกไป! เหี้ยเอ้ย ฉันโทรหาคุณหลายครั้งแล้วและคุณไม่รับสาย คุณไม่มีเงินใช่ไหมไอ้บัดซบ คุณกำลังเล่นเกมซ่อนหากับฉัน?” วูเจี่ยโห่ร้องคำหยาบคาย เขาคิดว่าเจียงเฉินไม่มีทางเลือกอื่นๆ

 

แน่นอนถ้าเป็นครึ่งเดือนที่ผ่านมา เขาคงเป็นโอกาสเดียวของเจียงเฉิน แต่ตอนนี้…

 

“คุณสามารถให้คนอื่นเช่าบ้านได้” เจียงเฉินกล่าวอย่างใจเย็น

 

“อะไร คุณพูดอะไร?” เสียงของเขาประหลาดใจ วูเจี่ยไม่ได้คาดหวังว่าเจียงเฉินที่โดนดูหมิ่นและถูกขู่จะหยุดเช่าทันที “ถ้าคุณไม่เช่าสถานที่ของฉันแล้วคุณจะไปอยู่ที่ไหน?”

 

“ถ้าคุณยังคงเรียกฉันว่าไอ้บัดซบ ฉันจะทำให้แน่ว่าคุณจะไม่ได้เปิดปากของคุณอีกครั้ง” เจ้าบ้านไม่ได้ยินเสียงการแปรปรวนของอารมณ์ใดๆจากเสียงของเจียงเฉิน ซึ่งยังคงเบาและสงบ

 

วูเจี่ยกำลังจะสาปแช่งอีกครั้งแต่เสียงเย็นชาของเจียงเฉินเล็ดลอดเข้าไปในจิตใจของเขาและอุดตันคำพูดที่คอของเขา ทำให้เขาไม่สามารถสร้างเสียงได้

 

เจียงเฉินไม่ต้องการที่จะใช้ความพยายามบนเรื่องโง่ๆนี้ดังนั้นเขาจึงวางสาย แม้ว่าเจ้าบ้านได้ทำให้เขามีปัญหามากมาย เขาไม่ได้มีพลังงานที่จะมาเอาใจใส่ ถ้าสุนัขเห่าที่คุณทุกวัน คุณไม่สามารถเห่ากลับไปที่มันได้

 

มันเป็นการเสียเวลาและมาตรฐานของตัวเอง

 

แน่นอนถ้าคนนี้ยังทำให้เขารำคาญ เขาจะไม่ระงับจิตใจแล้วสอนสักบทเรียนให้เขา มันเป็นเสรีภาพของอีกคนที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในความคิดของเจียงเฉิน มันก็เป็นอิสระที่จะตัดสินใจว่าจะทำปฏิกิริยาอย่างไร

 

หลังจากวางสาย โทรศัพท์ของเจียงเฉินเริ่มสั่นด้วยการแจ้งเตือนขณะที่หน้าจอโทรศัพท์เต็มไปด้วยสายที่ไม่ได้รับ นอกเหนือจากเจ้าของบ้าน เซียชียูโทรหาเขา อาจกังวลเกี่ยวกับประธานบริษัทที่จากไปนานเช่นนี้โดยไม่ได้ทิ้งข้อความใดๆไว้

 

เจียงเฉินยิ้มแต่นิ้วของเขาก็สั่นทันที

 

มีสายที่ไม่ได้รับสายอย่างน้อยสิบสายจากบ้านของเขา

 

ตาของเขาเริ่มจะมีน้ำตา

 

บางทีเขาควรจะใช้เวลากลับบ้านบ้าง

 

เขาหายใจเข้าลึกๆขณะที่เขาระงับความเศร้าโศกที่อยู่ไกลจากบ้านแล้วก็โทรออกตามหมายเลขที่คุ้นเคย

 

“สวัดดี แม่ มันเป็นฉัน”

 

“เฉินเออร์ คุณในที่สุดก็โทรมา พ่อของคุณกังวลมาก” เสียงที่คุ้นเคยยังตื่นเต้นผ่านลำโพงโทรศัพท์ “ชายชรา เฉินเออร์โทรกลับมา”

 

“แม่ อย่าใช้ชื่อนั้น มันดูเด็กเกินไป” เจียงเฉินยิ้มขณะที่เขากระพริบตา

 

“อะไรที่เด็ก? ฟังวิธีที่คุณพูดกับแม่ของคุณ คุณไม่ได้เชื่อฟังอีกต่อไป!” เมื่อเสียงโห่ร้องสะท้อนมาจากสาย เจียงเฉินรู้สึกโล่งใจ

 

[ดูเหมือนแม่และพ่อไม่ได้มีปัญหาอะไร]

 

สิ่งนี้ทำให้เจียงเฉินรู้สึกผิดน้อยลงเกี่ยวกับการที่เขาไม่ได้กลับไปเยี่ยมบ้านนานมาก

 

ในอดีตเขารู้สึกเป็นกังวลเกี่ยวกับการทำให้พ่อแม่ผิดหวังจากความคาดหวังสูงโดยไม่ประสบความสำเร็จในอาชีพ การใช้งานเป็นข้ออ้างเพื่อที่เขาจะอยู่ห่างจากการไปเยี่ยมบ้านหลายครั้ง แม้ในเทศกาลปีใหม่เขาต้องโกหกและบอกว่าเขาต้องทำงานล่วงหน้า

 

เขารู้ว่าแม้จะไม่ประสบความสำเร็จพ่อแม่ของเขายังคงต้อนรับเขาด้วยแขนที่เปิดกว้าง แต่เขาเป็นคนที่ไม่สามารถยอมรับได้

 

อย่างไรก็ตามความกังวลเหล่านี้หมดไปแล้ว

 

[แม่ พ่อ ลูกชายของคุณประสบความสำเร็จในที่สุด]

 

มือของเจียงเฉินสั่นขณะที่เขายิ้มและตอบสนองต่อคำเตือนและคำแนะนำของพวกเขา

 

“ลูกมันต้องเหน็ดเหนื่อยมากที่นั่น คุณมีเงินเพียงพอหรือไม่? อย่าหย่อนตัวเอง นี่คือจุดเริ่มต้นของอาชีพการงานของคุณ หากคุณไม่มีเงินเพียงพอ ให้แม่ของคุณรู้ ฉันยังมีเงินออมอยู่บ้าง”

 

“ไม่ แม่ของคุณไม่ได้พูดตรงจุด ความสำคัญของลูกชายของเราคือการซื้อบ้าน! ไม่มีหญิงสาวคนใดจะชอบคุณถ้าคุณไม่ได้เป็นเจ้าของบ้าน ลูกชายมันดีแล้วที่จะเหนื่อย เราเป็นผู้ชายและเราสามารถทำมันได้! แม่และพ่อของคุณยังมีเงินออมบ้าง ลองดูว่าเราสามารถซื้อบ้านที่เมืองหวังไห่ด้วยการชำระเงินผ่อนได้หรือไม่ ด้วยบ้านจากนั้นคุณสามารถนำแฟนกลับมาหาพ่อและแม่ของคุณได้ เรากำลังรอหลานอยู่”

 

“ไม่ แม่และพ่อ ลูกชายของคุณประสบความสำเร็จในขณะนี้ ฉันเปิดบริษัทที่เมืองหวังไห่และฉันยังมีคนที่ทำงานให้ฉันอยู่ตอนนี้ ฉันจะดูแลบ้านด้วยตัวเองดังนั้นพวกคุณจึงไม่ต้องเป็นห่วง! ดูแลสุขภาพของคุณและอย่าคิดเกี่ยวกับการประหยัดเงิน! ถ้าคุณต้องการซื้ออะไร แค่ซื้อมัน ถ้าคุณไม่พอ ฉันจะให้มัน”

 

“คุณกำลังสอนพ่อของคุณด้วยบทเรียน? ฮ่าฮ่าที่รัก ลูกชายของเราประสบความสำเร็จแล้ว! ฮ่าๆ” พ่อของเขาพูดอย่างตื่นเต้น

 

“อะไร เฉินเออร์ คุณเปิดบริษัทของคุณเองหรือไม่? ระวังอย่าให้คนอื่นหลอกลวงคุณ! ฉันเคยเห็นข่าวเมื่อเร็วๆนี้!” เสียงของแม่เต็มไปด้วยความห่วงใย

 

“อย่ากังวล! ลูกชายของฉันฉลาดกว่าคุณมาก!” เจียงเจี่ยกัวหัวเราะ เมื่อเขาได้ยินว่าลูกชายของเขาก่อตั้งบริษัทด้วยตัวเอง หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความสุขที่ยิ่งใหญ่กว่าการถูกลอตเตอรี่

 

“หลังอาหารเย็น ฉันจะไปโม้กับพวกแก่ๆคนอื่นที่ประตู ลูกชายของเรานักศึกษามหาวิทยาลัยได้เปิดบริษัทในเมืองหวังไห่และคนอื่นๆกำลังทำงานให้กับเขา! นี่ดีแล้ว เราสามารถแก้ปัญหาแฟนได้เช่นกัน ทุกคนต้องการที่จะแต่งงานกันในเมืองใหญ่ ลูกสาวของเพื่อนบ้านของเราไม่มีแฟนและครอบครัวเซียที่อาศัยในอาคารด้านหน้าเช่นกัน...”

 

"ลูกชายของคุณเป็นลูกชายของฉันเช่นกัน!" ลี่สัวเม่ยโต้กลับ

 

ขณะที่พวกเขายังคงล้อเล่น เจียงเฉินถูเบาๆที่ตาข้างซ้ายด้วยมือซ้ายของเขา นี่คือความรู้สึกของบ้าน บางอย่างที่เขาหลีกเลี่ยง

 

ความสัมพันธ์ที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลกคือครอบครัว

 

เขายิ้มและคิดว่าควรใช้เวลาในการไปเยี่ยมพวกเขา

 

 

หลังจากโทรคุยกับพ่อแม่ของเขาสิ้นสุดลง เขากลับไปนอนที่เตียงโดยไม่คำนึงถึงฝุ่นที่บินไปทั่วทุกที่

 

ถึงเวลาแล้วที่จะต้องย้ายออกไป เขารู้สึกเสียใจเล็กน้อยในขณะที่เขาต้องการนอนบนเตียงสักพัก

 

[500 ล้านเหรียญสหรัฐ นั่นคือ 3 พันล้านหยวน]

 

แม้ว่าเจียงเฉินไม่ทราบอัตราแลกเปลี่ยนที่แน่นอนแต่มันก็มีแนวโน้มว่าจะใกล้เคียงที่เขาคิดมาก

 

[คฤหาสน์อะไรที่ฉันควรซื้อ?]

 

เขาไม่เคยพิจารณาคำถามนี้มาก่อน คฤหาสน์ นับประสาอะไรกับอพาร์ทเม้นที่เรียบง่ายเป็นสิ่งที่เจียงเฉินไม่เคยกล้าคิด

 

แต่ตอนนี้ไม่ได้มีปัญหาอะไรแล้ว

 

เนื่องจากมีพื้นที่ที่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมัน เขาตัดสินใจที่จะขอความช่วยเหลือ

 

เขายกโทรศัพท์ขึ้น แต่นิ้วของเขาแช่แข็งอยู่ในสถานที่

 

ฉันควรจะโทรหาใคร?

 

รอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจพุ่งขึ้นมาบนใบหน้าของเขาเมื่อเขาตระหนักว่าเขาไม่มีเพื่อนมากมาย

 

ไม่เป็นไร

 

หลังจากพิจารณารอบคอบสักครู่ เจียงเฉินถอนหายใจขณะที่โทรออกหมายเลขเซียชียู เนื่องจากเขาต้องโทรหาเธอไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาอาจต้องการคำแนะนำบางอย่างในเวลาเดียวกัน

 

 

เซียชียูกำลังจะสูญเสียสติ เธอกำลังสงสัยว่าเจียงเฉินหายไปไหนเมื่อมีการสั่นสะเทือนมาจากประเป๋าของเธอ โดยไม่ลังเลเธอเอาโทรศัพย์ออกมาและเห็นชื่อที่คุ้นเคย เธอโกรธแล้วเธอหัวเราะ

 

“สวัดดี! ฉันได้ยินถูกต้องหรือไม่? ประธานของเราพึ่งโทรกลับมาหาฉัน?” เสียงไม่ได้เย็นชาเกินไป อย่างน้อยเจียงเฉินอาจได้ยินเธอขยี้ฝันของเธอ

 

“อะแฮ่ม ฉันยุ่งกับธุรกิจ นั่นไม่ใช่ประเด็น” เจียงเฉินเปลี่ยนหัวข้ออย่างไม่อาย

 

“โอ้? ธุรกิจประเภทใดที่คุณต้องปิดโทรศัพท์ คุณรู้หรือไม่ว่าบริษัทอยู่ในช่วงเริ่มต้นเริ่มต้น? การจ้างงาน? แผนการพัฒนา? นี่เป็นธุรกิจของคุณหรือธุรกิจของฉัน…”

 

เสียงอีกข้างหนึ่งดังเร็วจนเจียงเฉินขยับโทรศัพท์ออกไปเล็กน้อย การตอบโต้อย่างรุนแรงของเซียชียูทำให้เขาประหลาดใจ

 

แตอย่างไรก็ตามมีสิ่งที่สำคัญมากที่อยู่ในมือ

 

"...คุณสามารถไปหาซื้อบ้านกับฉันได้ไหม?"

 

“…” เซียชียูวางสาย

 

สองวินาทีต่อมาโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

 

เธอระงับความโกรธในอกขณะที่เธอสูดหายใจเข้าลึกและต่อต้านการกระตุ้นให้วางสายทันที

 

“อะแฮ่ม อย่าวางสายฉัน ฉันจริงจัง! คุณหาเวลาได้มั้ย?”

 

“สิ่งที่ฉันต้องทำในการไปซื้อบ้านกับคุณ?” เซียชียูกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาในขณะที่หน้าอกของเธอขึ้นลงด้วยความโกรธ ทัศนคติที่ขี้เล่นของเจียงเฉินทำให้เธอรู้สึกถูกละเลยในขณะที่เธอกังวลเกี่ยวกับตัวเขาในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา

 

ถูกต้อง การถูกละเลย

 

หลังจากใช้ความพยายามอย่างมากในบางสิ่งบางอย่างมันก็ถูกละเลยอย่างสมบูรณ์

 

“แน่นอนมันมีอะไรทำสำหรับคุณ หากคุณไม่มีอะไรจะทำ คุณสามารถมาและผ่อนคลาย” เจียงเฉินกล่าวด้วยเสียงเฮฮาโดยที่ไม่รู้ตัวถึงความรู้สึกของเซียชียูอย่างสมบูรณ์

 

เมื่อเธอได้ยินคำพูดของเจียงเฉิน เซียชียูก็หยุดชั่วคราว

 

หืมม?

 

เธอสับสนสัมผัสหน้าผากของเธอและรู้สึกถึงอุณหภูมิที่ผิดปกติในมือของเธอ

 

[ฉันไม่มีไข้ นี่เป็นเรื่องแปลก]

 

“สวัดดี คุณกำลังฟังฉันอยู่หรือเปล่า? โอ้ใช่ ฉันเสร็จสิ้นการพัฒนาเกมมือถือแล้ว ขั้นตอนต่อไปคือการจ้างคนเพื่อรักษาเซิร์ฟเวอร์ ฉันเชื่อว่าคุณรู้กระบวนการจ้างงานดีกว่าฉันดังนั้นคุณสามารถดูแลมันได้ แต่ถ้าคุณต้องการให้ฉันไปสัมภาษณ์ ฉันจะไม่คิดมากเลยแต่อยู่ภายใต้เงื่อนไขว่าคุณจะต้องไปหาซื้อบ้านกับฉัน”

 

“โอเค” เซียชียูเห็นด้วยโดยไม่พิจารณา หลังจากที่เธอได้ตระหนักด้วยความรู้สึกแปลกๆว่าทำไมถึงไม่สมเหตุสมผลและคำตอบที่แน่วแน่ของเธอคือ

 

[ต้องเป็นเพราะการทำงาน ถ้าฉันไม่ตอบตกลง เขาจะหายตัวไปอีกครั้ง อืมม ใช่แล้ว มันเป็นเพราะการทำงาน]

 

หลังจากวางสาย เซียชียูลูบขมับของเธอขณะที่เธอพยายามอธิบายการกระทำของเธอ แม้ว่าการกระทำนี้จะรู้สึกไม่จำเป็นและไม่เป็นธรรมชาติก็ตาม

 

 

เสร็จแล้ว!

 

เจียงเฉินยืดตัวขณะที่เขาโยนโทรศัพท์ไปด้านข้าง

 

หญิงสาวมีรายละเอียดมากขึ้น ดังนั้นจึงเป็นการดีที่จะพาเธอไปด้วยกัน แม้จะเป็นการหลงตัวเอง เขารู้ดีว่าเลือกเฟ้นของเขาขาดไปมาก ด้วยขอบเขตการขายของผู้พัฒนา ไม่มีทางที่เขาจะสามารถมองเห็นความจริงจากการโกหกได้

 

เขาไม่ได้สงสัยว่าเขาสนใจเซียชียูหรือไม่

 

มันเป็นเพียงเมื่อเขาถือโทรศัพท์ของเขา เพียงคนเดียวในเมืองที่เขาคิดได้ก็คืออดีตเจ้านายของเขา ไม่ ตอนนี้เป็นพนักงานของเขา ฮ่าฮ่า

 

เนื่องจากเขาจำเป็นต้องซื้อบ้าน แล้วธรรมชาติมันต้องใช้เงินสด มิติการจัดเก็บของเจียงเฉินเต็มไปด้วยทองคำแต่มันก็ไม่สมควรที่จะไปซื้อบ้านด้วยทองคำ

 

เขาคว้าโทรศัพท์อีกครั้งและโทรหาเบอร์ต่างประเทศ

 

อย่างไรก็ตามเมื่อเขากดโทรศัพท์เข้ากับหู เขาก็ขมวดคิ้ว

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด