ตอนที่ 34 หัวใจดวงนี้

พวกเราเดินไปตามทางเรื่อยๆเพื่อออกไปจากที่นี่ เพราะว่าถ้ายังอยู่นี่อยู่อาจจะเป็นอันตรายกับพวกเราได้ เเถมยังเป็นอันตรายกับเด็กๆอีกด้วย  สำหรับฉันเเล้วตอนนี้เด็กๆก็เป็นส่วนหนึ่งที่เราจะต้องปกป้อง เด็กๆคงจะกลัวกันมากเลย

 

"พี่เบอร์รินคะพี่ฟาสอยู่ที่ไหนทำไมถึงไม่มากับพวกเราด้วยล่ะคะ"

 

เด็กๆถามฉันเเบบนี้เเล้วฉันจะตอบอย่างไรดีล่ะ ?? จะบอกกับเด็กๆตรงๆก็คงจะทำให้เด็กๆเสียใจมากเเน่งั้น

ก็ขอโทษที่ต้องโกหกพวกหนูด้วยนะพี่จำเป็นจริงๆ

 

"ไม่ต้องห่วงพี่ฟาสกำลังคุ้มกันพวกเราอยู่ด้านหลัง เดี๋ยวก็ตามพวกเรามาเองนั่นเเหละจ๊ะ ตอนนี้ก็อย่าอยู่ห่างกับพี่นะเข้าใจไหม"

 

พวกเด็กๆพยักหน้าให้กับฉัน เห็นเเบบนี้เเล้วก็รู้สึกสงสารที่เด็กพวกนี้ต้องมาเจอปัญหาเเบบนี้

 

"เเล้วพวกเราจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะครับนายท่าน" นั่นสินะคำถามของมาคาโอก็ทำให้ฉันสงสัยเหมือนกันว่าพวกเราทุกคนจะไปอยู่ที่ไหนกันดี

 

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เเต่ตอนนี้พวกเราควรเดินออกไปจากที่นี่ก่อน" ยังคิดไม่ออกสินะถ้าคิดออกคงจะบอกเเล้วว่าที่ไหน

 

"เเต่ผมมีที่ๆหนึ่งที่สามารถจะหลบซ่อนจากคุณหญิงเมสซีเรียได้นะครับ เเต่ว่ามันก็จะไกลอยู่เหมือนกันนะ"

 

ดาโล่พูดขึ้นมาทำให้เรามีทางออกที่จะหาทางหลบได้อยู่ เเต่ว่าที่ไหนกันล่ะที่ดาโล่ว่าน่ะ ??

 

"ที่ไหน ??? "  พวกเราพูดออกมาพร้อมๆกันเลยทีเดียว ต่างคนต่างมองหน้าดาโล่ด้วยสายตาที่เป็นประกาย

 

"เดี๋ยวผมจะพาทุกคนไปเดี๋ยวนี้เเหละ"

 

[ ณ สถานที่หนึ่งที่รกร้าง ]

 

พวกเราพากันมาถึงสถานที่หนึ่ง จริงๆเเล้วเราไม่ได้พากันเดินหรอกเเต่ว่าใช้ม้าอัคคีของเลย์ในการช่วยให้เรามาถึงที่นี่ รถม้าของเลย์นี่ไปได้ทุกที่จริงๆเลยนะไม่ว่าจะเป็นที่ๆพวกเราไม่รู้จักรถม้ายังสามารถที่จะไปได้เลย

 

"มาถึงเเล้วครับที่นี่เเหละเป็นที่ๆผมเคยอยู่ก่อนที่จะเป็นองค์รักษ์ให้กับเมสซีเรีย"

 

ที่นี่เนี่ยนะ ?? เเล้วตรงไหนจะเป็นจุดซ่อนตัวได้ล่ะ มันมีเเต่กอหญ้าเต็มไปหมดเลยไม่ใช่หรอ ??

 

"เเล้วจุดไหนที่สามารถให้พวกเราหลบเมสซีเรียได้ล่ะ" ฉันถามดาโล่เพราะฉันไม่เห็นจริงๆว่าพวกเราจะอยู่ที่ไหนกันได้บ้าง ดาโล่เดินไปข้างหน้าของพวกเราเเล้วไปที่รั้วที่ผุพังเเล้ว ก่อนที่จะเอาดาบที่อยู่ข้างหลังของ

 

เขาเเล้วก็เเทงลงไปที่พื้นจนมันตั้งขึ้น  เเล้วพื้นก็เริ่มเป็นลอยเเยกสีเหลืองทำให้พวกเราต้องขยับออกมาก้าว

สองก้าว พื้นได้ลดลงเป็นขั้นๆกลายเป็นบันไดให้ลงไปยังข้างล่าง

 

"มาครับทุกคนลงมากันเดี๋ยวท่านหญิงจะรู้ว่าเราอยู่กันที่นี่"

 

ฉันไม่คิดเลยนะว่าจะมีทางลับที่นี่ด้วย ไม่มีใครคิดด้วยซ้ำว่าจะมีทางลับที่นี่ด้วย ดาโล่เป็นคนนำหน้าเเล้วพวกเราก็ให้เด็กๆลงไปก่อนก่อนที่พวกเราจะลงไปตาม เมื่อพวกเราลงกันครบเเล้วประตูก็ได้ปิดลงทุกอย่างมืดในทันที มาคาโอใช้เวทย์ของตัวเองในการร่ายเเสงขึ้นมาทำให้มันสว่างขึ้นมากเลยทีเดียว เเล้วเราก็สามารถที่จะมองทางได้ง่ายด้วยเช่นกัน

 

"ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะมีที่ลับเเบบนี้ได้น่ะดาโล่จัง"  มาคาโอพูดเเซวดาโล่อีกเเล้วคู่นี้มันยังไงกันนะตั้งเเต่อยู่ที่ปราสาทเเล้วนะ

 

"ถึงเเล้วครับที่นี่มีหลายห้องนะเชิญเลือกได้ตามสบายเลยส่วนผมจะเฝ้าที่นี่อยู่สักพักหนึ่งนะครับ"

 

ฉันกับมาคาโอพาเด็กๆทุกคนไปพักที่ห้องก่อน ส่วนเลย์ก็เดินดูห้องเเถวไปเรื่อยๆสงสัยพยายามที่จะหาห้องดีๆอยู่ละมั้ง ในขณะที่ฉันหยิบปากกกาขึ้นมาวาดอุปกรณ์ต่างๆเด็กกๆก็พากันเล่นอยู่ในห้องกับมาคาโอตอนนี้

 

"พี่มาคาโอฮะเเล้วเมื่อไหร่พี่ฟาสจะมาเสียที พวกผมคิดถึงพี่ฟาสมากเลยฮะ" มาคาโอมองหน้าฉันซึ่งฉันก็ไม่รู้จะบอกกับเด็กๆอย่างไรดี ขอโทษด้วยนะฟาสเเต่ฉันจะดูเเลเด็กๆจนสุดความสามารถเลย

 

"เอาล่ะเด็กๆพี่รินเอาของมาฝากเด็กๆด้วยนะ เเท่นเเท๊นนนนน อมยิ้มอร่อยๆมากๆเลยมาเอากันเร็ว"

 

 

เด็กๆรีบวิ่งกูลเข้ามาหาฉันก่อนจะพากันหยิบอมยิ้มไปกันทีละอันทีละอัน เเบบนี้อาจจะทำให้เด็กๆไม่คิดถึงฟาสไปได้สักพัก

 

"คุณหญิงครับถ้าเกิดเด็กๆเขาถามถึงเรื่องของฟาสขึ้นมาเราจะบอกยังไงกับเด็กดีล่ะครับ"

 

ฉันก็ไม่รู้จริงๆนะว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ดี เเต่ตอนนี้ก็ต้องให้เด็กๆสบายใจก่อน เเล้วให้เรื่องมันเบาลงก่อนฉันอาจค่อยบอกความจริงกับเด็กๆก็เเล้วกัน เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าในการทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อยเเละสะอาด เเต่เมื่อฉันหันไปดูก็พบว่ามาคาโอกับเด็กๆหลับกันหมดเเล้ว เป็นภาพที่น่ารักจริงๆเลยนะ. . . ฉันเดินออกมาจากห้องเเล้วปิดประตูลงเบาๆเพื่อให้เด็กๆได้พักผ่อน

 

"ทำความสะอาดห้องให้เด็กๆเสร็จเเล้วหรอ ฉันก็ทำห้องของเราเสร็จเเล้วเหมือนกันนะ"

 

เลย์เดินเข้ามาหาฉันก่อนจะปาดเหงื่อของตัวเองออก ฉันเห็นเเบบนั้นฉันก็เลยหยิบผ้าเช็ดหน้าของฉันขึ้นมาเเล้วเอามาเช็ดหน้าของเลย์ เลย์มองมาที่หน้าของฉันก่อนจะใช้มือจับที่มือของฉันเอาไว้ เเล้วก็เอามือของฉันไปเเตะที่อกด้านซ้ายของเขา

 

"เธอสัมผัสถึงหัวใจของฉันได้ไหม ??" หัวใจของเลย์ทำไมอยู่ๆเขาถึงมาถามฉันเเบบนี้ล่ะ จะว่าไปหัวใจของ

เขาเต้นเเรงมากเลยนะ จนทำให้ฉันสัมผัสได้เลยว่าหัวใจของเขากำลังเต้นอยู่

 

"ทำไมหัวใจของนายเต้นเเรงขนาดนี้ล่ะ นายทำความสะอาดห้องจนเหนื่อยหรอ ??"

 

อาจจะเป็นเพราะว่าเขาทำความสะอาดห้องเเล้วมันเหมือนออกกำลังกายนั่นเเหละก็เลยหัวใจเต้นเเรงเป็นเรื่องปกติหรอกมั้ง เเต่เขาก็หัวเราะออกมาเบาๆก่อนที่จะเอามืออีกข้างของฉันไปเเตะที่อกซ้ายของเขาอีกครั้งหนึ่ง

 

"มันไม่ใช่เเบบนั้นฉันหมายถึงว่าถ้าเธอสัมผัสหัวใจของฉันได้เเสดงว่าเธอน่ะเป็นเจ้าของหัวใจดวงนี้เเล้ว"

 

หัวใจดวงนี้คือหัวใจของเขาฉันเป็นเจ้าของหัวใจดวงนี้ สิ่งที่เขาพูดทำให้ฉันรู้สึกดีจนเเสดงออกมาทางสีหน้าให้เขาเห็นได้

 

"ความหมายของนายก็คือหัวใจดวงนี้นายให้ฉันเเล้วใช่ไหม ?? "

 

เขาพยักหน้าให้กับฉัน ในตอนเเรกฉันก็คิดว่ามันเป็นคำเปรียบเปรยเฉยๆ เเต่จริงๆเเล้วมันไม่ใช่เเบบนั้นเขาจับมือฉันพาเดินเข้าไปในห้องของพวกเรา เเล้วก็เริ่มถอดเสื้อของเขาออกทำให้ฉันตกใจไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรของเขา

 

"เลย์นายกำลังทำอะไรของนายอยู่เนี่ย" ฉันถามเลย์ไปเพราะฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะทำอะไรของเขา เลย์เดินมาหาฉันก่อนที่จะจับไหล่ของฉันทั้งสองข้าง

 

"ทำใจดีๆไว้นะมันอยู่ที่เธอเเล้วว่าเธอจะทำอย่างไรกับมันบ้างโอเคไหม"

 

เขาหมายถึงอะไรกัน ฉันยังไม่ได้คิดอะไรเลยอยู่ๆเขาก็เอามือของเขาทิ่มไปที่หน้าอกของเขาทำให้ฉันตกใจ ตกใจที่เขาทำเเบบนั้นฉันกำลังจะเดินไปดึงมือของเขาออก เเต่เขาก็เอามืออีกข้างมาขวางฉันเอาไว้

 

"อย่าเข้ามาฉันขอสั่งเธอ เธอดูก่อนมันไม่มีอะไรหรอกนะ อึก . . //เลือดไหลออกมาจากปาก"

 

มันมีเเล้วมันไม่มีอะไรตรงไหน เลือดไหลออกมาเต็มไปหมดเเล้วฉันทนดูไม่ได้หรอกนะ ฉันพยายามจะเข้าไปหาเขาถึงจะผิดพันธสัญญาก็ตามถึงอย่างไรฉันก็ต้องช่วยเขาก่อน เเต่ตอนที่ฉันกำลังจะเข้าไปช่วยเขาสร้อยอสรพิษที่ฉันใส่ไว้ก็เรืองเเสงออกมาเป็นสีม่วง ก่อนจะดึงฉันเอาไว้ไม่ให้ฉันเข้าไปหาเขา

 

"เลย์นายหยุดนะนายจะทำอะไรของนาย นายจะตายเอานะถ้าทำเเบบนั้นน่ะ"

 

เสียงเจ็บปวดของเลย์ที่ทำตัวเองทำให้ฉันเจ็บปวดเเทนเขามาก สีหน้าของเขาเหมือนจะไม่ไหวเเล้ว เมื่อเขาดึงมือของเขาออกจากอกของเขาเลย์ก็ล้มลงไปในทันที จากที่สร้อยดึงฉันเอาไว้อยู่ก็ปล่อยฉันทำให้ฉันสามารถลุกขึ้นไปดูเขาได้ ฉันรีบจับเขาให้หงายขึ้นมาเเล้วก็มองหน้าของเขา เลย์มองหน้าของฉันก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับเลือดที่ไหลเต็มตัวของเขาไปหมดเลย

 

"นายทำบ้าอะไรของนายน่ะเลย์ ตอนนี้ฉันต้องช่วยนายก่อนไม่ได้เเล้วๆ"

 

 

ฉันพยายามเอาผ้ามาซับเลือดของเขาเเต่เลย์ก็จับมือของฉันเอาไว้ เเล้วก็พลิกมือขึ้นให้เเบออกก่อนจะยื่นของบางอย่างในมืออีกข้างให้กับฉัน เมื่อเขาปล่อยสิ่งนั้นออกมาจากมือของเขาก็ทำให้ฉันต้องตะลึงกับสิ่งที่เห็น อัญมณีรูปหัวใจสีเเดงเข้มที่ส่องประกายเเวววาวเวลาที่เเสงได้ส่องลงไปหามัน เขาเอามือของเขามากุมมือของฉันให้จับอัญมณีเอาไว้ให้เเน่น

 

"นี่คือหัวใจของฉันฉันจะตายก็ต่อเมื่อหัวใจดวงนี้เเตกสลายไป ฉันอยากจะให้เธอเก็บมันเอาไว้ให้ดีเพราะหัวใจดวงนี้ฉันถือว่าให้เธอเเล้ว //ยิ้มอ่อน"

 

นี่...เป็นหัวใจของเขาหรอ หัวใจของเลย์เหมือนกับอัญมณีเลยเเสดงว่าถ้าเกิดหัวใจดวงนี้ไม่ถูกทำลายเขาก็จะไม่ตายสินะ ฉันมองไปที่เขาอีกทีก็พบว่าเขาสลบลงไปเเล้ว ฉันจึงรีบวิ่งไปหามาคาโอเพื่อที่จะให้มาคาโอช่วยฉันในการรักษาเลย์

 

"มาคาโอ //สะกิด// มากับฉันหน่อยสิมาช่วยเลย์หน่อยเลย์กำลังบาดเจ็บ"

 

มาคาโอได้ยินเช่นนั้นจึงลุกตื่นขึ้นมาเพื่อที่จะไปหาเลย์ เมื่อพวกเราเดินมาถึงที่ห้องเเล้วมาคาโอก็ยกเลย์ขึ้นก่อนจะวางเลย์เอาไว้ที่เตียง เเล้วเริ่มการรักษาเลย์ฉันไม่คิดเลยนะว่าพลังของมาคาโอจะมีการรักษาด้วย ใช้เวลาสักพักหนึ่งมาคาโอก็รักษาเลย์จนหายขาดไม่มีบาดเเผลอะไรอีก

 

"ตอนนี้ก็เหลือเเค่ให้นายท่านได้พักผ่อนเพียงเท่านั้น นายท่านไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับเเค่เป็นบาดเเผลนิดหน่อยเพียงเท่านั้น งั้นผมขอตัวไปดูเเลเด็กๆต่อก่อนนะครับ"

 

ฉันพยักหน้าให้กับมาคาโอก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากห้อง เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้นมาฉันก็รีบนั่งลงข้างๆกับเลย์ มองหน้าของเลย์เเล้วรู้สึกผิดขึ้นมาที่ทำให้เขาเป็นเช่นนี้ ฉันจับมือของเขาเอาไว้เเล้วก็เอามาวางไว้ที่หน้าของฉันเอามาเเนบเเก้มของฉัน ภาวนาให้เขาฟื้นขึ้นมาเห็นฉันอีกครั้ง ขอบคุณนะสำหรับหัวใจของนายฉันจะเก็บเอาไว้เป็นอย่างดีไม่ให้ใครมาเเย่งชิงหัวใจของนายไปจากฉันได้ ฉันจะดูเเลเท่าชีวิตของฉันเลยล่ะเลย์