บทที่ 8 หมาป่าคลินนี่ (part 2)
บทที่ 8 หมาป่าคลินนี่ (8-2)
ยี่ซือได้นั่งข้างซากศพของเซเตอร์จอมหมูป่า และร้องไห้อย่างไม่มีน้ำตาและเธอก็มองหาอุปกรณ์ที่ดรอปจากเซเตอร์จอมหมูป่า
มันไม่มีทาง ! มันอาจจะเป็นไปได้ว่าโชคของเธอทั้งหมดถูกใช้ไปแล้วหลังจากที่เธอได้รับหนังสือทักษะการแปรผันพลังเข้าสู่เวทมนต์ ?
ลูกธนูที่ยี่ซือมีในตอนนี้ก็เกือบหมดแล้วการที่ต้องเสียเวลาไปกับสิ่งที่ไม่มีจุดหมายนั้นมันช่างน่าโศกเศร้าเหลือเกิน เธอจึงตัดสินใจกลับไปที่หมู่บ้านมือใหม่และกลับไปเตรียมอุปกรณ์ต่างๆเพื่อจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง
คริสตันที่ระเบิดออกจากหัวหน้าของมอนเตอร์ สามารถแลกเปลี่ยนเป็นอาวุธระดับมรกตได้ที่แท่นบูชามอลเล่อ แม้ว่าอาวุธที่แลกเปลี่ยนจากบูชามอลเล่อนี้จะมีประสิทธิภาพน้อยกว่าอาวุธมรกตที่ดรอปจากดันเจี้ยน แต่มันก็คงจะดีกว่าอาวุธระดับสีขาวที่มีค่าแค่ขายในร้านค้าได้ในราคาแพง
สำหรับคนที่โชคไม่ดีเหมือนกับยี่ซือพวกเขาคงฟาร์ม (ฟาร์ม คือการลงดันเจี้ยนเพื่อหาของซ้ำไปซ้ำมาเพื่อที่จะหาอุปกรณ์ที่ดีหรือเก็บเกี่ยวค่าประสบการณ์ ) จากดันเจี้ยนและคงไม่มีโชคพอที่จะดับอาวุธระดับนภาดังนั้นแล้วอาวุธระดับมรกตเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในตัวเลือกของพวกเขา
คริสตันอาวุธยุทโธปกรณ์กว่า 30 ชิ้นที่ยื่อซือมีเธอจึงตัดสินใจนำไปแลกเปลี่ยนเป็นอุปกรณ์สวมใส่หลังจากที่เธอได้คิดอยู่สักครู่หนึ่ง เธอจึงตัดสินใจที่จะแลกเปลี่ยนเป็นรองเท้า 1 คู่
รองเท้ามอลเล่อ : การป้องกัน 11 ความทนทาน +1 ความเร็ว +1
การป้องกันและความทนทานที่เพิ่มขึ้นมันไม่จำเป็นเลยสำหรับยี่ซือ สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดนั่นก็คือความเร็วเท่านั้น ตราบใดที่ความเร็วของเธอสูงพอจะทำให้การโจมตีและการหลบหลีกของเธอดีขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง
หลังจากยี่ซือได้ใส่รองเท้ามอลเล่อและลองเดินดูไม่กี่เก้า เธอก็รู้สึกสบายเท้ามากกว่ารองเท้ามือใหม่ อย่างไรก็ตามรูปร่างของรองเท้ามอลเล่อนี้มันดูไม่แตกต่างจากรองเท้ามือใหม่มากนัก
แต่ยี่ซือก็ไม่ได้สนใจมากนักเกี่ยวกับเรื่องนี้ มีน้อยคนนักที่จะสามารถแยกความแตกต่างของรองเท้าของเธอได้
เมื่อยี่ซือมาถึงหมู่บ้านมือใหม่ เธอก็พุ่งตรงไปที่หัวหน้าของหมู่บ้านโดยทันที
“โอ้ววววว ! เจ้านี่มัน นักล่าผู้ทำงานอย่างหนักหน่วง ข้าคิดว่าเจ้าคงจะโดนเขมือบโดยเซเตอร์จอมหมูป่าไปแล้ว ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะกลับมาที่นี่อย่างปลอดภัยแต่ในที่สุดเจ้าก็กลับมาได้ ! ดูเหมือนว่าพรแห่งกษัตริย์เถ้าเห่อแห่งเอลฟ์จะอยู่ข้างเรา” หัวหน้าของหมู่บ้านเริ่มพูดแบบพร่ำเพื่อ
เพื่อผลประโยชน์จากรางวัลของเธอ ยี่สือได้แต่ยิ้มและรอจนเขาพูดจบ โดยที่เธอไม่ได้เลือกที่จะข้ามบทสนทนา
ยี่ซือรู้อยู่เสมอว่าของรางวัลจากภารกิจเหล่านี้นั้นไม่ได้แย่ แต่เธอก็ไม่ได้ต้องการที่จะเป็นที่ชื่นชอบของผู้มอบหมายภารกิจเหล่านี้
1 เหรียญทอง และ 1 คะแนนเกียรติยศ ???
ยี่ซือไม่ได้สนใจเกี่ยวกับจำนวนเงินที่น้อยนิดที่เธอได้รับและคะแนนเกียรติยศเพียง 1 คะแนน มันก็ไม่ได้มีผลอะไรต่อเธอมากนัก
ในเกมส์แห่งโชคชะตา เมื่อตัวละครนั้นมีระดับ 10 ขึ้นไปพวกเขาสามารถที่จะเรียนรู้ทักษะความาสามารถพิเศษที่แตกต่างกัน ทุกๆความสามารถพิเศษนั้นจะมีผลที่แตกต่างกันออกไปและช่วยให้ตัวละครนั้นๆสามารถเพิ่มระดับได้อย่างรวดเร็วในอนาคต
ผู้เล่นทุกๆคนสามารถเลือกความสามารถพิเศษได้แตกต่างกันและทุกๆคนจะเลือกได้แค่ 3 อย่างในเวลาเดียวกัน ตราบใดมีแต้มของความสามารถพิเศษเพียงพอก็สามารถที่จะเลือกที่จะเรียนรู้ทักษะพิเศษเหล่านี้ได้
แต่มันมีข้อน่าเป็นห่วงอยู่ข้อหนึ่งว่า…….
ในเกมส์แห่งโชคชะตานี้ เกมส์จะให้รางวัลความสามารถพิเศษ 1 คะแนนสำหรับผู้เล่นที่สามารถเพิ่มระดับตนเองได้และในอีกกรณีที่ได้รับก็คือการที่ทำภารกิจนั้นสำเร็จเป็นคนแรกหรือมีเงื่อนไขภารกิจที่ค่อนข้างจะพิเศษกว่าภารกิจอื่นๆ
อีกนัยหนึ่งภายใต้เงื่อนไขหากผู้เล่นมีระดับพลังเท่ากันและมีอุปกรณ์สวมใส่เดียวกันคะแนนความสามารถพิเศษนี้จะแสดงผลต่อตัวบุคคลอย่างชัดเจนที่ไม่สามารถซ้ำกันได้
มันเป็นหนึ่งเหตุผลที่ทำให้ยี่ซือในตอนนี้รู้สึกแปลกใจ
หัวหน้าของหมู่บ้านก็ยังสนทนาอย่างแบบเก้ๆกังๆอย่างต่อเนื่องก่อนที่จะบอกเป้าหมายของภารกิจที่ 2 และภารกิจนี้ก็ยังคงไปดำเนินการที่ถ้ำน้ำแข็งและเป้าหมายในภารกิจนี้ก็คือการกวาดล้างดันเจี้ยนในระดับหฤโหด
“สาวน้อยนักล่า เราจะได้สิ่งตอบแทนอย่างงดงามถ้าเจ้าสามารถกลับมาพร้อมหัวของเซเตอร์จอมหมูป่า” หัวหน้าของหมู่บ้านเผยรอยยิ้มประหลาดๆออกมา จากนั้นเขาก็เรียกให้ยี่ซือเข้ามาใกล้ตัวเขา “เจ้าห้ามนำเรื่องนี้ไปบอกผู้รักษาความปลอดภัยโทนี่นะว่าข้าสั่งให้เจ้าไปสังหารเซเตอร์จอมหมูป่า” เขากระซิปบอกกับยี่ซือ
ยี่ซือยักคิ้วขึ้น ! หัวหน้าหมู่บ้านแห่งนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นคนที่เรียบง่ายและซื่อสัตย์แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่ซื่อสัตย์แล้ว เขาตั้งใจที่จะเอาเครดิตให้กับตัวเองว่าเขาสามารถนำหัวของเซเตอร์จอมหมูป่าและนำไปรับรางวัลจากผู้รักษาความปลอดภัยโทนี่
ตั้งแต่เขาเริ่มเป็นคนที่ใจดำ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่จะมาทำแบบนี้เธอ !
สำหรับยี่ซือ เธอไม่สามารถที่จะให้อภัยตัวเองได้ถ้าหากเธอไม่สามารถสังหารเจ้าหมูอ้วนตัวและนำมาโชว์ที่หน้าประตูของหมู่บ้านด้วยตัวเอง เธอยิ้มเบาๆให้กับหัวหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านและเขาก็พยายามฝืนยิ้มกลับมาเหมือนกัน “แน่นอนท่านหัวหน้าหมู่บ้านข้าจะทำตามคำสั่งของท่านเพียงอย่างเดียว…..” เธอหายตัวไปในทันทีและก็ไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้นอีก
ยี่ซือเชื่อว่าคนไม่ซื่อสัตย์อย่างเขาคงจะเข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร
เป็นที่แน่นอนว่าหัวหน้าหมู่บ้านคนนั้นก็ได้พยักหน้าตอบรับอย่างรวดเร็ว
“แน่นอน” ยี่ซือพบหนังสือเพิ่มความสามารถที่อยู่บนมือของเธอ “ถ้าเจ้าสามารถนำหัวของเซเตอร์จอมหมูป่ากลับมาได้ ข้าจะไม่กลับคำพูดของตัวเองแน่นอน”
หัวหน้าของหมู่บ้านคนนั้นก็ได้หายตัวไปและยี่ซือก็เช่นเดียวกันก็รีบมุ่งหน้าไปที่ถ้ำน้ำแข็งโดยทันทีโดยที่เธอรู้สึกว่าเขาเริ่มมีพฤติกรรมที่แปลกไปมากขึ้น
ยี่สือมองลงไปยังหนังสือความสามารถที่อยู่ในมือของเธอ
การสร้างลูกธนูเพลิง : สามารถสร้างลูกธนูที่ทำเพิ่มความเสียหายจากไฟ
ความต้องการ : การสร้างลูกธนูระดับกลาง
ยี่สือถึงกับยักคิ้วขึ้นหนังสือเล่มนี้มันดีนะ แต่ว่าเธอยังไม่มีทักษะการสร้างลูกธนูนั่นก็หมายความว่าหนังสือเล่มนี้แทบจะไม่มีค่าอะไรสำหรับเธอเลย
หัวหน้าของหมู่บ้านมองไปยังยี่สือด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมากแต่เขายังใจเย็นอยู่ “สาวน้อยนักล่าเจ้ายังจะมีขนมปังกินตราบที่เจ้ายังมีแป้งสาลีที่เพียงพอ !” (น่าจะสื่อความหมายเจ้ายังมีชีวิตอยู่เพราะว่าเจ้ายังมีประโยชน์กับข้า)
โฮ้ออออ มันจะเป็นอย่างไรต่อไป…..
ยี่ซือไม่สามารถช่วยคนที่สกปรกต่ำช้าเช่นนี้ได้ หัวหน้าหมู่บ้านคนนี้เป็นเหมือนจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ เวลาที่ผ่านมาเขาใช้สิ่งของเพียงเล็กน้อยเพื่อเป็นเหยื่อล่อให้ผู้เล่นมาทำภารกิจให้เขาแต่เขาก็ให้รางวัลเพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น เขาทำเหมือนผู้เล่นแต่ละคนเหมือนลาที่เขาสามารถหลอกใช้งานได้สบายๆ
แต่สำหรับความคะแนนความสามารถพิเศษเพียง 1 คะแนนนั้นสำคัญมาก เธอจึงยอมเล่นเป็นบทบาทลาให้เขาใช้งาน
มันเหมือนกับนักธุรกิจหน้าเลือดที่ใช้แรงจูงใจเพื่อหลอกล่อผู้อื่น พวกเขามีความสุขในการจัดการกับสิ่งต่างๆโดยที่พวกเขาไม่ได้ลงแรงอะไรเลย
ถ้ำน้ำแข็งในระดับความยากหฤโหดมันต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งแน่ ดังนั้นยี่ซือสามารถลุยเดี่ยวดันเจี้ยนนี้ได้ เธอมองไปที่เวลาตอนนี้ 21.00 นาฬิกา เธอจึงกลับไปที่เงียบสงบในหมู่บ้านมือใหม่และเธอก็ออกจากเกมส์
หลังที่ยี่ซือได้ทำอาหารที่จะกินในตอนค่ำเสร็จ เธอก็รับโทรศัพท์จากพ่อแม่ของเธอและ…..มีเสียงรัวเหมือนปืนกลยิงคำถามมาถามเธออย่างรวดเร็ว ราวกับว่าพวกเขากลัวว่าเธอเป็นอะไรไป !
แต่หลังจากที่วางโทรศัพท์ของพ่อแม่เธอไปนาน ลู่ชางก็โทรมาหาเธอในเวลาต่อมา
ทั้งสองคนแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างสนุกสนาน ลู่ชางรอคอยที่จะถามคำถามกับยี่สือมากมายในตอนนี้เขาเกือบจะตามเธอทันแล้ว “ที่เจ้าบอกข้าว่าให้เล่นเผ่าไลแคน ซัมเมอเนอร์ตอนนี้ถ้ามีระดับ 3 แล้ว ! เจ้ารู้หรือเปล่า ! ความเร็วในการเพิ่มระดับของข้านั้นเพิ่มเร็วมาก ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ข้าได้จัดปาร์ตี้ไม่กี่คนเพื่อเข้าไปล่าแมงมุมพิษในป่าทมิฬของไลแคน ถ้าใครบังอาจมารังแกเจ้าบอกชื่อของมันมาข้าจะจัดการมันให้ หมาป่าคลินนี่กำลังจะกลับมาาาาาาาาาา !”
ติดตามข่าวสารได้ที่ ช่วยกด Like และกด Share https://www.facebook.com/ReignHunters/ นะขอบคุณค้าบบบบบ
###################################################################
