บทที่ 89 : สุขกันเถอะเรา เศร้าไปทำไม...
บนหน้าผาของขุนเขาไร้นามที่รกร้างว่างเปล่า หลินฟ่านได้นั่งลงบนศิลาใหญ่ก้อนหนึ่ง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา หลังจากนั้นเขาก็ได้ทอดสายตามองออกไปไกลๆบริเวณสุดขอบฟ้า...พร้อมทั้งขบคิดถึงเรื่องราวความเป็นไปในโลกอีกทั้งยังความหมายของชีวิต วาโยโชย แผ่วพริ้วผ่าน พ้นจากไป...เงียบสงัด-สิ้นไร้-สรรพเสียง....อยู่ลำพัง...
