ตอนที่แล้วบทที่ 6 ศิษย์พี่ ค่อยๆทำนะ ใจเย็นๆ!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 8 : โซนเริ่มต้นนี้ มีหมูกินเสือด้วยรึ!!

บทที่ 7: ศิษย์พี่ ใจของท่านกว้างดั่งมหาสมุทร!


"เหตุใดกัน……"

"เหตุใด เจ้ายังยืนอยู่ได้ ...... ?"

"ข้า หนี่หมิงหยาง เข้านิกายมาตั้งแต่อายุ 4 ขวบปี 18ฝนที่พ้นผ่าน ข้าฝึกฝนบ่มเพาะทั้งยามทิวาและราตรีมิเคยหยุดพัก จนกระทั่งได้ก้าวเข้าสู่ศิษย์ส่ายนอก ตรากตรำจนถึงระดับมนุษย์ขั้น 8 แต่เหตุใดกระสอบทรายมนุษย์ที่มิได้อยู่ในระดับขั้นมนุษย์ด้วยซ้ำยังทนรับการโจมตีของข้าได้... เพราะเหตุใด!! เจ้าจึงไม่ล้มลง!!? "

หลินฟ่านมองได้แต่มอง หนี่หมิงหยางที่ต่อมน้ำตาแตก เพราะความเสียใจและท้อแท้ของเขาได้ระเบิดออกมา ราวกับหยาดน้ำตานี้เป็นเครื่องแสดงความเจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจของมัน

ดูเหมือนเขาจะสร้างบาดแผลลึกยากเกินเยียวยาลงในใจของมันเสียแล้ว

แม้ว่าเขาจะอยู่นิกายปีศาจศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นนิกายฝ่ายอธรรมมาปีเศษ แต่เขาก็ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

แม้ว่าจะเป็นกระสอบทรายมนุษย์ที่ตกตายไม่เว้นแต่ละวันพวกมันก็ไม่เคยน้ำตาแตกอะไรแบบนี้ ตั้งแต่เขาเป็นกระสอบทรายมนุษย์มาเขาไม่เคยคิดฝันว่าจะได้เจอภาพน่าเวทนาแบบนี้

หลินฟ่านถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือไปโอบไหล่ หนี่หมิงหยาง

"เฮ่อ ...ศิษย์พี่หนี่ ...... "

"เจ้ามิจำเป็นต้องกล่าวอันใด ข้าย่อมรู้ดี บนโลกนี้มีอัจฉริยะมากมาย เมื่อเทียบกับพวกเขาคนที่อาบเหงื่อต่างน้ำอดทนทรมานทุกวันเช่นข้ามิได้มีค่าอันใดเลย " หนี่หมิงหยางกล่าวออกมาในขณะที่เขาเช็ดน้ำตา

สำหรับบางคนเรื่องราวเช่นนี้ มันราวกับอัสนีบาตยามแล้ง ฟาดลงกลางหัว

"ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ศิษย์พี่หนี่ ข้าแค่จะบอกท่านว่า... "

..หลังจากนั้นหลินฟ่านก็มองหนี่หมิงหยางด้วยแววตาเคารพ ก่อนที่จะกล่าวออกมาทำนองว่า ในสายตาของเขา หนี่หมิงหยางนับว่าเป็นคนดีและเก่งกาจคนหนึ่ง...

ถ้ารู้แบบนี้หลินฟ่านคงไม่ยั่วยุท้าทายหรือพูดจาร้ายๆกับเขามากนัก เขาอาจจะปล่อยให้หนี่หมิงหยางเอาชนะในตอนท้ายสุดโดยการแกล้งล้มลงแล้วพูดเยินยอ...

น่าเสียดาย จะกี่หมื่นล้านก็ซื้อเมื่อวานไม่ได้ ...แน่นอน ครึ่งชั่วโมงที่แล้วก็ย้อนกลับไปไม่ได้เช่นกัน

"จากนี้เจ้าถือว่าเป็นศิษย์น้องของข้า อย่าได้เห็นข้าเป็นคนอื่นไกล แม้นว่าเหล่านิกายธรรมะ จักมองว่าพวกเราเป็นนิกายนอกรีตหรือฝ่ายอธรรม แต่เมื่อเจ้าได้อยู่และเรียนรู้ไปอีกมินาน เจ้าจักได้รู้ว่านิกายของเรานั้นเปี่ยมไปด้วยมิตรภาพที่แท้จริง มิได้จอมปลอมอย่างพวกมัน" หนี่หมิงหยางกล่าว

“พูดได้ดี! วาจาของศิษย์พี่หนี่ซาบซึ้งและกินใจข้ามาก ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะเป็นบุรุษที่ใจกว้างขนาดนี้ ข้าขอโทษที่พูดจาไม่ดีกับท่านในตอนแรก” หลังจากได้ยินคำกล่าวของหนี่หมิงหยาง หลินฟ่านก็กล่าวตอบไป แต่น้ำตาเขาแทบจะไหลในใจคิดว่า ‘นี่มันนิกายอธรรมเชี่ยไรเนี่ย!’

‘มันต้องกลับกลอก หักหลัง บ้าการข่มเหงรังแก หรือตบเด็กไรพวกนี้ ไม่ใช่เหรอ? ไม่ก็ต้องมีแบบ -เพราะเจ้าอ่อนแอ จึงต้องเป็นมดให้ข้าเหยียบย่ำ ตายซะ ฮ่าฮ่าฮ่า- แบบนี้ไม่ใช่เหรอวะ? แม้งนิยายที่เคยอ่านมา หลอกลวงสิ้นดี หอกหักเอ๊ย!’

"ข้าก็เป็นบุรุษคนหนึ่งจะให้ใจแคบได้เยี่ยงไร แม้เจ้าจักว่าร้ายข้า ข้าก็มิถือหรอก มาเถิดข้าจักพาเจ้าเข้าไปดูด้านใน หลังจากพาเจ้าไปแนะนำแล้ว เจ้าจักได้เป็น ศิษย์น้องของข้า" หนี่หมิงหยางเชิดหน้ายืดอกขึ้น ราวกับมันยอมรับเรื่องราวทั้งหมดได้ ก่อนที่จะกล่าวกับหลินฟ่าน ความใจกว้างของมันสั่นคลอนกระทบจิตใจของหลินฟ่านราวกับคลื่นถาโถม

"เอาล่ะข้าเชื่อมั่นในตัวท่าน หากท่านมั่นใจเช่นนั้นศิษย์พี่หนี่" หลินฟ่านกล่าวออกมา ใบหน้ามันเต็มไปด้วยความดีใจ

"ตามข้ามา ทางนี้ ...... " หนี่หมิงหยางโบกมือให้หลินผ่านตามมาด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่ได้ยินคำปลอบใจของหลินฟ่าน สภาพจิตใจของมันก็ฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็ว

แต่ทันใดนั้นเอง ......

ราวกับโลกพลิกคว่ำลง

หนี่หมิงหยางรู้สึกราวกับดวงตะวันดับแสง ท้องนภาแหลกสลาย ทุกสรรพสิ่งในสายตากลายเป็นความมืดมิดอนธกาล ...หูของเขาได้ยินเสียงแว่วเพียงวลีเดียวเท่านั้น..ก่อนที่ทุกอย่างจะวูบไป

"ลิงขโมยลูกท้อ"

......

ก่อนหน้านั้นแค่พริบตาเดียว หลินฟ่านที่กล่าววลีนั้นออกมา ได้ใช้วิชา "ลิงขโมยลูกท้อ" Lv10 ออกมาโดยไม่มีการแจ้งเตือน

ราวกับว่าในโลกนี้และสวรรค์ชั้นฟ้าไม่มี ไข่ใบน้อยๆตรงเป้าของผู้ใดจะหลุดรอดไปจากฝ่ามือเทวะของเขาได้

การเคลื่อนไหว ช่างรวดเร็วและแม่นยำ

ก้มเอวลงไปเล็กน้อย ฝ่ามืององุ้มพุ่งไปที่รังไข่ คว้าจับลูกกลมๆสองใบก่อนที่จะ ขยำ บิด กระชาก

“อ๊าคคคคคคคคคคคคคค !!!!!!!!!!!!!”

ทันใดนั้นเสียงกรีดร้องแสนไพเราะเสนาะหูก้องกังวานไปทั่วบริเวณ คลื่นเสียงนี้ช่างทรงพลังแข็งแกร่งกล้าหาญดังสะท้านเขย่าขวัญสั่นประสาทไปถึงจิตวิญญาณของผู้ที่ได้ฟังยิ่งนัก

เสียงกรีดร้องโหยหวนนี้ดังออกมาจากปากของ ศิษย์พี่หนี่

ในตอนนี้ใบหน้าของ หนี่หมิงหยาง พลันเปลี่ยนเป็นซีดขาว มันขาวบริสุทธิ์ราวกับหยกเนื้อดี ทั่วทั้งร่างกายของมันสั่นระริก ก่อนที่จะล้มลงไปกองบนพื้น กระตุกไปมาพร้อมน้ำลายฟูมปาก

หลินฟ่านมองไปที่หนี่หมิงหยาง ใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดแต่สักพักเขาก็คิดขึ้นมา ‘อโหสินะพี่ท่าน ข้าปล่อยให้ท่านตีตั้งนานอย่างมันส์มือ เอาคืนแค่นี้ไม่เป็นไรนะ’

“ติ๊ง!”ลิงขโมยลูกท้อ" EXP + 200 "

“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดีในการเอาชนะ หนี่หมิงหยางระดับมนุษย์ขั้น 8 EXP +20,000”

“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี Lv ของคุณได้เพิ่มขึ้น”

“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี Lv ของคุณได้เพิ่มขึ้น”

“ติ๊ง! ขอแสดงความยินดี คุณได้เข้าสู่ระดับ มนุษย์”

......

ตอนนี้ในใจของหลินฟ่านเต็มไปด้วยความสุข,ความสุขและก็ความสุข ในที่สุดเขาก็เข้าสู่ระดับมนุษย์ แถม Lv เขายังเพิ่มขึ้นอีก

ชื่อ: หลินฟ่าน

ระดับ: 11 (ระดับมนุษย์ขั้น 2)

EXP: (0 / 50,000)

ทักษะ: "กายปีศาจอมตะ" LV18 (0 / 1,000,000)

"ลิงขโมยลูกท้อ" LV10 (1200 / 10,000)

หลินฟ่านหัวเราะราวกับคนบ้า ใครจะรู้ว่าเอาชนะ หนี่หมิงหยางแค่ครั้งเดียวจะให้ ค่า EXP ถึงขนาดนี้?นี่มันดีเกินไป!

......

"เจ้า ...... เจ้า ...... " หนี่หมิงหยางที่นอนทรุดอยู่กับพื้น ใช้มือหนึ่งกุมไข่สองใบเอาไว้ มันลูบไข่ไปมาเพื่อตรวจสอบดูว่าแตกไปรึยัง ส่วนอีกมือชี้ไปที่หลินฟ่าน ท่าทางของเขาดูโกรธมากราวกับว่าเขาจะลุกขึ้นมาฆ่าหลินฟ่านให้ตาย

"ท่านอย่าได้ถือสาข้าเลย ...... ศิษย์พี่หนี่ ท่านเป็นบุรุษที่องอาจและใจกว้าง! ศิษย์น้องแค่เล่นไปตามประสา ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายท่าน "หลินฟ่านพยายามกล่าวออกมาด้วยนำเสียงซึมเศร้า พร้อมกับแสดงท่าทางไร้เดียงสาราวกับเด็กน้อยสำนึกผิด

"เจ้า .... "ตอนนี้หนี่หมิงหยางที่มีความคิดอยากฆ่าคน ก็ได้แต่ข่มใจเอาไว้ เขาพยายามลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล ความเจ็บปวดที่พวงสวรรค์ของเขานั้น ทำให้ปากของเขาถึงกับสั่น มันเจ็บปวดรวดร้าวหาใดเปรียบ

"มิเป็นไรศิษย์พี่ผู้นี้ใจกว้างอย่างที่เจ้ากล่าว ศิษย์น้องยังเด็กจึงยังซุกซนและขี้เล่น ข้ามิถือ" หนี่หมิงหยางค่อยๆกล่าวออกมา เขาสูดหายใจอย่างยากลำบาก ถ้าความเจ็บปวดราวกับนรกแตกแบบนี้เกิดขึ้นบริเวณร่างกายหรือส่วนอื่น หนี่หมิงหยางจะไม่ตกอยู่ในสภาพอนาถาแบบนี้แน่นอน แต่มันเกิดขึ้นที่จุดยุทศาสตร์ของท่านชายจะมีบุรุษสักกี่คนเล่าที่ทนได้ แค่เขาลุกขึ้นยืนได้แบบนี้ ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าหนี่หมิงหยางผู้นี้แข็งแกร่งขนาดไหน

"ข้าว่าแล้วศิษย์พี่ช่างใจกว้างอย่างมาก" หลินฟ่านกล่าวออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ

"เอาล่ะมากับข้า" หนี่หมิงหยางกล่าวออกมา ในใจเขาแอบสาบานกับสวรรค์ไว้แล้วว่า หากเรื่องนี้จบลงต่อไปเขาจะไม่อยู่ใกล้กับหลินฟ่านคนนี้อีกเป็นอันขาด

"ศิษย์พี่เราจะไปที่ไหนกันเหรอ?" เมื่อหลินฟ่านเห็นว่าหนี่หมิงหยางไม่คิดแก้แค้นอะไร ดังนั้นเขาจึงถามออกมาตรงๆ

"ข้าจะพาเจ้าไปพบศิษย์พี่เมิ่ง เพื่อให้ศิษย์พี่เมิ่งรับสมัครเจ้าเอาไว้ เจ้าจักได้เป็นศิษย์สายนอก" หนี่หมิงหยางกล่าวตอบออกมา หน้าของเขายังบิดเบี้ยวอยู่เล็กน้อย เพราะความเจ็บปวดยังไม่จางหายไป

"เอ่อ ...... " หลินฟ่านพูดไม่ออกและไม่กล้าที่จะเชื่อว่า ไอหน้าโง่ตรงหน้าจะไม่พยายามแก้แค้นเขา?

ราวกับรับรู้ความคิดของหลินฟ่านได้ หนี่หมิงหยางจึงกล่าวออกมา "เจ้ากำลังคิดว่าข้าจักหาทางแก้แค้นเจ้าอยู่ใช่หรือไม่?"

"เปล่า ข้าไม่กล้าคิดแบบนั้นหรอก ศิษย์พี่ล่ะก็...... " หลินฟ่านรีบพูดตอบออกมา แต่ลึกลงไปในใจเขาคิดว่า "ชิบหายแล้ว ไอควายนี่แม่งต้องกำลังหาทางแก้แค้นเราแน่!"

หนี่หมิงหยางแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่ายังไม่เชื่อคำพูดของหลินฟ่าน เขากล่าวออกมาอีกครั้งว่า "การทรยศหักหลังมิค่อยเกิดขึ้นในนิกายปีศาจศักดิ์สิทธิ์ ตั้งแต่นิกายปีศาจศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ก่อตั้งมาทุกผู้คนล้วนรู้ว่า การทรยศหักหลังหรือการต่อสู้กันเองด้วยความแค้น จักนำพาหายนะมาสู่นิกายมากเพียงใด"

“อ่อข้าเข้าใจแล้วศิษย์พี่หนี่ เอาจริงๆ หลังจากนี้อีก 2 วันข้าก็คิดที่จะเข้าร่วมการทดสอบคัดเลือกศิษย์สายนอกอยู่แล้ว ข้าคิดว่าข้าสามารถผ่านได้”หลินฟ่านกล่าวออกมา

....

"เจ้าเป็นอัจฉริยะ ข้าเชื่อว่าหากข้ารายงานเรื่องนี้ให้แก่ศิษย์พี่เมิ่ง เขาต้องกล่าวเช่นนี้เป็นแน่ สำหรับนิกาย ศิษย์อัจฉริยะมีค่าอย่างยิ่ง การทดสอบเพียงมีไว้ให้เหล่าคนธรรมดาเท่านั้น " หนี่หมิงหยางกล่าวตอบ

หลินฟ่านพยักหน้าตอบรับคำพูด ตอนนี้เขาเลิกระแวงการล้างแค้นของหนี่หมิงหยางไปแล้ว

"ศิษย์พี่หนี่ แล้วเกณฑ์การรับสมัครคืออะไรเหรอ?" หลินฟ่านถามออกมา

หนี่หมิงหยางมองไปที่หลินฟ่านก่อนที่จะค่อยๆกล่าวออกมา “เงื่อนไขที่ธรรมดาที่สุดคือมีระดับบ่มเพาะอยู่ในขั้นมนุษย์ หากอยู่ในระดับก่อเกิดนับว่ามีความสามารถมาก ยิ่งหากเจ้าอยู่ในระดับศักดิ์สิทธิ์นับว่าเป็นบุคคลที่มีค่าอย่างยิ่ง สำหรับนิกายนั้นมีเพียง 1 ในพันเท่านั้น ที่มีระดับขั้นนั้น เจ้าจักเข้าใจเองเมื่ออยู่ในระดับนั้น ศิษย์พี่เมิ่งก็เป็นตัวตนระดับนั้นเช่นกัน”

"แล้วเจ้านั่นล่ะ จะปล่อยไว้เช่นนั้นเหรอ?" หลินฟ่านชี้ไปที่ ไอหน้าสวยที่ยังนั่งเหวออยู่ที่พื้น ....มันจะเหวอนานไปไหม

"เขาได้พาข้ามาเจออัจฉริยะเช่นเจ้า หลังจากนี้ข้าคงต้องให้รางวัลเขาบ้าง "หนี่หมิงหยางกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม

ทันทีที่ได้ยินคำกล่าวของหนี่หมิงหยาง หลินฟ่านได้แต่คิดในใจ ‘ว้าวอะไรวะเนี่ย? ตอนนี้เราเป็นที่ต้องการงั้นเหรอ?! ฮ่า ฮ่า พอๆ ไม่ต้องสรรเสริญข้า...... "

เมื่อเห็นใบหน้าอารมณ์ดีของหนี่หมิงหยาง เขาก็รู้ว่าหนี่หมิงหยางก็ต้องได้รางวัลจากการนำเขาไปแนะนำเหมือนกันแน่ๆ

ตอนนั้นความละอายและรู้สึกผิดก็จางหายไปจากใจของหลินฟ่าน

"ตอนนี้ข้ากำลังจะกลายเป็นศิษย์สายนอก หลังจากนั้น ......ฮี่ฮี่ฮี่ ...... "

หลินฟ่านหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด