บทที่ 32 : คงปล่อยไปไม่ได้แล้ว!!
พงไพรยามวิกาลช่างเงียบงันและไร้ซึ่งแสงใดๆ ถึงแม้หลินฟ่านจะเป็นชายที่กล้าหาญมากคนหนึ่ง แต่เขาก็รู้สึกหวาดกลัวการเดินทางในป่ามืดๆคนเดียว ยิ่งถ้าผีโผล่มาด้วยรับรองเขาวิ่งขนตูดหลุดแน่ๆ "เราก็เดินมาหลายชั่วโมงละนะ คงห่างจากนิกายปีศาจมากพอแล้วมั้ง หาที่นอนก่อนดีฝ่า พรุ่งนี้ขึ้นเหนือไปไม่นานน่าจะเจอเมืองแล...
