บทที่ 22 : กำเนิด คนขายอาวุธ!!
"อิฐแดง95" ... ยาว 9เซนติเมตร กว้าง 5 เซนติเมตร
การใช้งาน: สิ่งของพื้นฐานในการสร้างอาคารหรือสิ่งก่อสร้างต่างๆ '
ระดับ: อาวุธระดับตำนาน
Effect: หนึ่งอิฐในมือสยบได้ทั้งโลก การจู่โจมของอิฐก้อนนี้ จะละเว้นค่าการป้องกันทั้งหมดของเป้าหมาย การตีเข้าที่ศีรษะทุกครั้ง จะทำให้ศัตรูติดสถานะ มึนงง (Stun)100% สถานะมึนงงสามารถทับซ้อนได้ไม่จำกัด สำหรับการจู่โจมบริเวณอื่นในร่างกายจะไม่เกิดผลกระทบนี้
คำอธิบาย: นี่เป็นไอเทมที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยมีระดับเทียบเท่ากับอุปกรณ์ในตำนาน ช่างฝีมือทั่วไปไม่มีวันหลอมสร้างมันขึ้นมาได้
หลินฟ่านถึงกับตกอยู่ในความทึ่ง ถึงแม้ว่าอาวุธระดับตำนานในมือเขาจะไม่ได้มีพลังโจมตีอะไรยอดเยี่ยม แต่ผลกระทบของมันก็เยี่ยมมาก เพียงแค่ตีหัวหนึ่งครั้งก็ทำให้เป้าหมายติด Stun 100% และสามารถใช้งานได้ซ้ำ ๆ นั่นหมายความว่าในอนาคตถ้ามีใครโชคร้ายถูกเขาทุบไปที่หัวสักที มันจะติดสตัน และถ้าเขาตีหัวมันรัวๆ นั่นเท่ากับไอบ้านั่น จะถูกสตันไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะเลิกตี โดยไร้หนทางตอบโต้!!
( ขอใช้คำว่ามึนงง ,Stun เป็น สตันนะครับ น่าจะเข้าใจกันนะ)
'เชี่ย แล้วไอละเว้นการป้องกันนี่คืออะไรวะ ส่วนผลกระทบมันหมายความว่าต่อให้เป็นใครระดับไหนก็ตาม ถูกแพ่นกบาลแค่ครั้งเดียว แม่งก็ยืนเอ๋อเลยอะดิ ชิบหายงี้ก็ทุบสลับกับทำอย่างอื่นได้ตามใจชอบเลยดิวะ'
'เชี่ยยยย! แม่งจะโหดเกินไปแล้วววว!
ความสามารถมันน่าสะพรึงอย่างมาก ถึงขนาดหลินฟ่านยังหวาดกลัว และเนื่องจากหลินฟ่านเป็นคนอยากรู้อยากเห็นมากถึงมากที่สุด เขาเลยจะทดสอบความสามารถในการละเว้นการป้องกัน และระยะเวลาในการติดสตันของมัน
เพราะว่าตัวเขานั้นมีพลังป้องกันที่เหนือมนุษย์ธรรมดาในระดับเดียวกันไปไกลโข เขาเลยจะลองทุบหัวตัวเองดูว่ามันจะเป็นยังไง แม้ว่าเรื่องนี้จะดูงี่เง่า แต่หลินฟ่านก็ต้องลองกับตัวเองดูเพื่อที่เขาจะได้รู้ว่าความสามารถของมันได้ผลถึงขั้นไหน
'เอาวะ ขอสักทีสมองพี่คงไม่เสื่อม' หลินฟ่านยกอิฐแดง95ขึ้นมาไว้เหนือหัว เขาชะงักค้างเพื่อทำใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนทีจะฟาดอิฐแดง95ลงมายังกลางกบาลของเขา..วินาทีที่อิฐกระทบหัวสติสตังของหลินฟ่านก็เริ่มหลุดลอยหายไป
ความคิดสุดท้ายก่อนที่หลินฟ่านจะสิ้นสติไป ‘มันคู่ควรกับการเรียกว่าอาวุธในตำนานจริงๆ! สุดยอดมากก! ’
...
หนึ่งนาทีต่อมา ...
หลินฟ่านตื่นขึ้นมาส่ายหัวเล็กน้อย ความเจ็บปวดหายไปหมดแล้ว และผลกระทบก็เป็นไปตามคำอธิบายถูกทุบแล้วก็ติดสตันในทันที
"เอ๋ ... แล้วอาวุธในตำนานของข้าไปไหนแล้ว?" หลินฟ่านพยายามมองหาอิฐแดง95 แต่เขากลับหามันไม่พบ มันไม่ได้อยู่รอบๆตัวเขาซะแล้ว เรื่องนี้ทำให้หลินฟ่านหน้าซีดลงทันที "เฮ่ยๆ กว่าจะได้มายากลำบากขนาดไหน มันหายไปไหนวะ ไม่ใช่ว่าใช้ได้ครั้งเดียวนะเฮ้ย?" แต่ในขณะนั้นเองหลินฟ่านก็สัมผัสได้ถึงอิฐแดง95ที่หายไปอยู่ในที่เก็บของ เขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกทันที
เมื่อเขาสิ้นสติไปเป็นระยะเวลาหนึ่ง อิฐแดง95นี้มันเขาไปอยู่ในช่องเก็บของอัตโนมัติ แสดงว่าเขาสิ้นสติไปเป็นเวลาหนึ่งนาทีเลยทีเดียว น่ากลัวอะไรอย่างนี้! ตอนนี้หลินฟ่านสามารถยืนยันได้แล้วว่า อิฐแดง95นั้นพลังทำลายไม่ได้รุนแรงมากเท่าไร เมื่อถูกทุบมันมีความเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ผลกระทบในการติดสตันของมันน่าหวาดกลัวอย่างมาก.... เอ็งทุบหัวตัวเองเบาๆยังรู้สึกเจ็บ ฟาดเต็มแรงจะขนาดไหน คนอื่นเขาไม่ได้ถึกอย่างเอ็งนะเฟ้ย!!
หลินฟ่านตระหนักได้ทันที สำหรับยอดฝีมือช่วงเวลาแค่พริบตาก็มีค่ามหาศาลแล้ว นี่ถึงกับนิ่งไปเป็นเวลาหนึ่งนาที เวลาขนาดนี้ ต่อให้มีร้อยชีวิตก็คงไม่พอ
แต่หลินฟ่านก็มีปัญหาในการใช้งานเล็กน้อย "ถึงแม้อิฐแดง95นี่มันจะเจ๋งสุดยอดก็เถอะ แต่ใครจะยืนโง่ให้เราไปล่อกบาลมันวะ? สงสัยต้องหาวิธีใช้ซักหน่อยแล้ว”
แต่แค่หลินฟ่านสร้างมันออกมาได้และอยู่ในระดับตำนานเขาก็พอใจมาก ความสำเร็จที่เขาทำได้มันไม่ต่างอะไร กับใช้ตัวละครเริ่มต้นในเกมส์ไปฆ่าบอสระดับ MVP เลยทีเดียว
"อา ความรู้สึกสำเร็จนี้มันช่างสุขีจริงๆ" แม้ว่าเขาจะไม่ได้นอนทั้งคืน แต่สำหรับคนขยันอย่างหลินฟ่านการไม่ได้นอนคืนเดียวก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร ขนาดเล่นเกมส์โต้รุ่ง 3 วันติดไม่หลับไม่นอนยังทำมาแล้ว เวลาคนเรามันมีจำกัดเพราะฉะนั้นทุกวินาทีต้องใช้ให้คุ้ม ตอนนี้หลินฟ่านเริ่มเข้าใจกระบวนการทำงานของอาชีพเสริมของเขาแล้ว ทุกการสร้างนั้น ของที่ได้จะดีขึ้นเรื่อยๆตาม Lv ที่เพิ่มขึ้น สำหรับของในตำนานมันก็มีโอกาสได้ แต่ว่ามันค่อนข้างน้อยมากนั่นเอง แต่สำหรับเขามันก็ไม่มีปัญหา ขอแค่รู้ว่ามันสามารถทำได้ ลำบากลำบนแค่ไหนเขาก็จะทำ
ชีวิตไม่สิ้น..ก็ดิ้นกันต่อไป หลินฟ่านเข้าใจสัจธรรมข้อนี้ดี เขาไม่คิดมากอะไรที่โอกาสสร้างติดของแรร์มันน้อยนิดขนาดนี้ ตอนนี้เขาเริ่มไปคุ้ยลิ้นชักในตู้ข้างเตียงเพื่อดูว่ามีสิ่งของอะไรบ้าง
หลังจากที่คุ้ยเขี่ยหาของทั้งบ้านพัก หลินฟ่านก็รวบรวมเศษเหล็กได้จำนวนหนึ่งมากองไว้ตรงหน้า ตอนนี้เขาอยากรู้ว่าถ้าหลอมมันจะเป็นยังไง ร้อยคิดไม่สู้หนึ่งลงมือทำ หลินฟ่านตัดสินใจโยนทั้งกองลงเตาหลอมทันที
'ติ๊ง!! ... ค้นพบวัตถุดิบขนาดเล็กจำนวนมาก สามารถผลิตอาวุธได้ 3 ชิ้น กรุณาเลือก'
'กระบี่หนัก, กระบี่, ขวาน, กระบอง, มีดสั้น ... '
หลินฟ่านกวาดสายตามองรายการต่างๆอย่างรวดเร็ว เท่าที่เขามองรายการที่เขาสร้างได้ มันมีไม่ต่ำกว่า 100 ชนิด เพียงแค่มองเขาก็รู้สึกตาลายแล้ว ยังดีที่มันมีตัวเลือกสุ่มการสร้าง หลินฟ่านไม่คิดอะไรมากเขาเลือกสุ่มสร้างทันที เพราะยังไงของพวกนี้เขาก็จะเอาไปขาย ศิษย์ในนิกายอยู่แล้วไม่ได้คิดจะใช้เอง
หลินฟ่านค่อนข้างมั่นใจในอาชีพเสริมช่างตีเหล็กของเขา ตั้งแต่เขาสามารถพัฒนามันมาได้จนเป็นช่างตีเหล็กขั้นสูงได้จนสำเร็จ ไม่ใช่ว่าสักวันนึงเขาจะเป็นช่างตีเหล็กในตำนานหรอกเหรอ? แม้ว่าหลินฟ่านจะไม่สามารถประเมินได้ว่าช่างตีเหล็กคนอื่นมีความเชี่ยวชาญขนาดไหน แต่จากช่างตีเหล็กในนิกายไม่สามารถเทียบกับเขาได้อย่างแน่นอน
'ติ๊ง!! ... ขอแสดงความยินดีสร้างกระบี่ระดับต่ำ EXP +100'
'ติ๊ง!! ... ขอแสดงความยินดีสร้างกระบองระดับต่ำ EXP +100'
'ติ๊ง!! ... ขอแสดงความยินดีสร้างกระบี่หนักระดับต่ำ EXP +100'
หลินฟ่านเต็มไปด้วยความสุข ในที่สุดความพยายามของเขาก็บรรลุผล ตอนนี้เขาเป็นช่างตีเหล็กที่เก่งกาจคนนึงแล้ว แม้จะใช้แค่เศษโลหะกากๆ แต่เขากลับสามารถสร้าง อาวุธระดับต่ำได้ มันน่าภูมิใจขนาดไหนกันล่ะ?
จากความรู้ของหลินฟ่าน อาวุธที่เหล่าศิษย์นอกใช้กันนั้น มันถูกสร้างมาจากโลหะคุณภาพสูงกว่าเศษเหล็กของเขามากนัก ซ้ำร้ายอาวุธพวกนั้นยังไร้ระดับอีกด้วย กล่าวคือ ตอนนี้เขาใช้แค่เศษเหล็กแต่สามารถสร้างอาวุธมีระดับได้แล้ว มันยอดเยี่ยมกว่ากันขนาดไหนล่ะ
กับคนทั่วไปอาวุธไร้ระดับที่ถูกสร้างจากช่างตีเหล็กในนิกายอาจจะเป็นสุดยอดอาวุธ แต่สำหรับคนที่มุ่งสู่วิถีแห่งการเพาะปลูกอาวุธพวกนั้นก็เป็นแค่ขยะเท่านั้น โดยทั่วไปแล้วอาวุธที่ไม่มีระดับทั้งหมด มันก็ไม่ต่างอะไรไปกับขยะนั่นเอง
ตอนนี้หลินฟ่านก็นึกขึ้นได้ว่า ศิษย์พี่หยินโม่เฉินของเขาก็ใช้กระบี่เป็นอาวุธ เขาไม่คิดอะไรมากเขารีบคว้ากระบี่ในมือแล้ววิ่งไปยังบ้านพักของหยินโม่เฉินทันที
ปังปัง!
"โหลมีใครอยู่ม้ายย ศิษย์พี่หยินเปิดประตูให้ข้าหน่อย"
หยินโม่เฉินที่พึ่งตื่นหลังจากได้ยินเสียงคนเคาะประตูเขาก็เดินมาเปิด และเมื่อพบว่าคนที่มาส่งเสียงดังแต่เช้าเป็นใครเขาก็ยิ้มก่อนที่จะพูดออกมา "ศิษย์น้องวันนี้เจ้าตื่นเช้ายิ่งนัก" สำหรับหยินโม่เฉินนี่เป็นครั้งแรกที่มันเห็นหลินฟ่านตื่นเช้าขนาดนี้
"ศิษย์พี่หยิน อาวุธของท่านอยู่ไหน?" หลินฟ่านถามออกมา "อยู่ที่นั่น" หยินโม่เฉินรู้สึกสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมศิษย์น้องถึงถามเขาแบบนี้ แต่เขาก็ตอบออกไปโดยไม่ได้ปิดบังอะไร
สำหรับศิษย์สายนอกที่ได้รับอาวุธฟรีทุกเดือนจากช่างตีเหล็ก ถึงแม้มันจะเป็นอาวุธไร้ระดับแต่สำหรับพวกเขา ก็ค่อนข้างพึงพอใจมันอย่างมากแล้ว อาวุธมีระดับนั้นเป็นของที่นับว่าดีเลิศอย่างมาก หากไม่ได้ทำความดีความชอบใหญ่โตอะไร เหล่าศิษย์ทุกคนจะไม่มีวันได้รับอาวุธมีระดับจากนิกายเด็ดขาด แน่นอนอาวุธระดับต่ำสำหรับพวกเขาก็เป็นได้แค่ฝัน
"เหตุใดศิษย์น้องจึงเร่งรีบเช่นนั้นเล่า?" หยินโม่เฉินกล่าวถามแต่ว่าหลินฟ่านไม่ได้ตอบอะไร มันรีบวิ่งไปหยิบกระบี่ของหยินโม่เฉินขึ้นมาถือไว้ทันที ก่อนที่จะนำกระบี่ของมันฟาดลงไป
เคร้งงงง!
อย่างที่หลินฟ่านคาดเอาไว้ไม่มีผิด กระบี่ของหยินโม่เฉินถูกฟันเป็นสองส่วนอย่างง่ายดาย หลินฟ่านทดสอบเอากระบี่ไปฟันพื้นดิน ก่อนที่จะสรุปได้ว่า ฟันพื้นดินยังมีแรงต้านมากกว่าฟันกระบี่ของหยินโม่เฉิน
สำหรับหยินโม่เฉินที่กำลังสับสนอยู่นั้นพอเห็นฉากกระบี่รักถูกสะบั้นเป็นสองส่วนมันก็ทรุดลงไปสลดอยู่บนพื้น
แต่ทางด้านหลินฟ่านที่กำลังเริงร่าอยู่นั้นเขาไม่ได้คิดมากอะไร "ศิษย์พี่ ข้าจะมอบกระบี่ในมือข้าให้แก่ท่าน ส่วนเศษกระบี่พวกนี้ข้าขอนะ" หลินฟ่านโยนกระบี่ในมือเขาให้หยินโม่เฉิน ก่อนที่จะหยิบเศษกระบี่ที่พื้นทั้งสองชิ้น แล้ววิ่งกลับที่พักในทันที
หยินโม่เฉินจ้องกระบี่ที่หลินฟ่านมอบให้ด้วยความตะลึง "ความแข็งแกร่งของกระบี่ศิษย์น้องเหตุใดมันจึงสูงขนาดนี้?" หลังจากนั้นหยินโม่เฉินก็ทำการตรวจสอบกระบี่ในมืออย่างละเอียด เมื่อเขาพบความจริงเขาก็ต้องสูดลมหายใจเข้าด้วยความหนาวเหน็บ
“นะ...นี่มันกระบี่ระดับต่ำ ...”
"ศิษย์น้อง... " หยินโม่เฉินได้สติอย่างรวดเร็ว อาวุธของศิษย์น้องมีค่าขนาดนี้เขาจะกล้ารับไว้ได้อย่างไร? แต่เมื่อหยินโม่เฉินตัดสินใจไล่ตามหลินฟ่านไปยังบ้านพักเพื่อจะคืนกระบี่ หลินฟ่านก็ปิดประตูดังปังแล้วตะโกนบอกออกมาว่า
"ศิษย์พี่อย่าพึ่งรบกวนข้า ตอนนี้ข้ากำลังยุ่งมากๆ "
