บทที่ 20 : ไม่ว่าใครหน้าไหน เจ้าต้องตายอย่างทรมาน!!
รัตติกาลมาเยือน..สภาพบ้านพักของนิกายปีศาจเขตนอกช่างเงียบสงบนัก ความมืดและความวังเวงช่างน่าหวาดกลัวสำหรับใครหลายๆคน ...แต่ในขณะนี้ ท่ามกลางความมืดมิด กลับปรากฏร่างเด็กหนุ่มคนหนึ่งย่างกรายไปทั่วบริเวณราวกับว่ามันไม่ได้หวั่นเกรงความมืดแม้แต่น้อย มันเดินร่อนเร่ไปตามบ้านพักของศิษย์ต่างๆ อย่างไร้จุดหมาย
หลังจากช่วงนี้ที่หลินฟ่านลองทำหลายๆอย่าง แต่เขาก็ไม่พบวิธีที่จะเพิ่ม Lv ของเขาให้รวดเร็วอย่างช่วงแรกๆ ที่จะทำได้ภายในเขตนอกแห่งนี้ หลินฟ่านจึงตัดสินใจทุ่มเทให้กับการเพิ่ม Lv ของอาชีพช่างตีเหล็กแทน
หลินฟ่านนั้นเป็นคนหัวรั้นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว มันไม่เชื่อว่าช่างตีเหล็กของมันจะสร้างได้แต่สิ่งของไร้ประโยชน์มันจะเพิ่ม Lv ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ และจะคอยดูว่ามันจะจบลงที่ผลยังไง...เมื่อก่อนนั้นมันหัวรั้นถึงขนาดทำเรื่องในสิ่งที่คนอื่นทำไม่ได้จนสำเร็จมาแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการเลียข้อศอกตัวเองที่มีปัญญาชนท่านหนึ่งเคยลั่นวาจาเอาไว้ว่า มนุษย์ไม่สามารถเลียข้อศอกตัวเองถึง หลินฟ่านก็ทำสำเร็จมาแล้ว
ทางเดินระหว่างบ้านพักของนิกายเป็นช่องแคบๆ มีจุดอับมากมาย หลินฟ่านมันพยายามเร้นกายไปตามมุมมืดต่างๆ คอยเสาะหาบ้านหลังที่ดับไฟไปแล้วเพื่อปฏิบัติการหาวัตถุดิบของมัน ...มันต้องการอิฐหรือวัสดุอย่างอื่นในการหลอม เพื่อสร้างสิ่งของเก็บค่าประสบการณ์
ในตอนนี้ หลินฟ่านมันเลือกบ้านพักหลังที่ศิษย์จมสู่นิทราไปเรียบร้อยได้สำเร็จ มันเริ่มสวมวิญญาณ ตีนผี ในตำนาน เริ่มยกเค้า กำแพงอิฐทันที ...เมื่อก่อนนั้นวิชาตีนผีของหลินฟ่านบรรลุขั้นสูงสุด ขโมยกางเกงในสาวใหญ่น้อยทั่วซอยโดยไร้ร่องรอยให้สืบสาว ต่อให้ FBI มาเองก็ยากที่จะจับตัวมันได้
'ติ๊ง!! ... ขอแสดงความยินดี ท่านสร้างกระเบื้องที่แตกหัก EXP +1'
...
น่าเสียดายการหลอมสร้างครั้งแรกของวันนี้กลับล้มเหลว ได้แค่กระเบื้องแตกๆ หลินฟ่านเบ้ปากเล็กน้อยจ้องมองกระเบื้องกรังๆในมือ 'หยามข้าเรอะ ไอ้เบื้องงง? มาวัดกันไปเลย ดูซิว่าแม่มจะหลอมได้แต่ขยะอีกนานสักเท่าไร ไม่เชื่อหรอกเว้ยว่าจะไม่มีวันได้ของดีๆ’
ตอนนี้หลินฟ่านไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมใดๆอีกทั้งสิ้น มันเลาะกำแพงบ้านคนอื่นเพื่อนำอิฐมาหลอมอย่างบ้าคลั่ง
'ติ๊ง!! ... ขอแสดงความยินดี ท่านสร้างกองดินเหนียวคุณภาพต่ำ EXP +1'
'ติ๊ง!! ... ขอแสดงความยินดี ท่านสร้างกระเบื้องที่แตกหัก EXP +1'
'ติ๊ง!! ... ขอแสดงความยินดี ท่านสร้างกระเบื้องที่เสียหาย EXP +1'
...
หลังจากเสียเวลาไปพักใหญ่ หลินฟ่านเริ่มอารมณ์บ่จอยมากยิ่งขึ้น
‘จะเอากันแบบนี้ใช่มั้ยยยย? จะไม่ได้ของดีๆจริงงั้นเรอะะะะ?’ หลินฟ่านเริ่มโมโหจนฮึกเหิมแววตาของมันส่องประกายไม่ยอมแพ้ออกมา ...ในขณะที่หลินฟ่านกำลัง ขอยืมอิฐแบบไม่มีวันคืนนอกบ้านพักอยู่นั้นเอง ภายในบ้านพัก ฟางฮั่นที่ดับตะเกียงกำลังฝึกวิชาอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจ มันไม่ได้รับรู้เลยสักนิดว่ากำแพงของมันเริ่มร่อยหรอลงเรื่อยๆ
ฟ่างฮันได้รับมรดกโบราณของจักรพรรดิ์ปีศาจมา ตอนนี้มันกำลังเริ่มบ่มเพาะและฝึกฝนตามกระบวนการดังกล่าว วิธีฝึกฝนของมันนี้นับได้ว่าแทบจะหมดสิ้นไปจากแผ่นดินแล้ว มันเคยเป็นวิธีเพาะปลูกของจักรพรรดิปีศาจที่เป็นอัจฉริยะในตำนานมาก่อน
ส่วนวิชาที่ฟางฮั่นกำลังตั้งใจฝึกฝนอยู่นี้คือ "มิติปีศาจ" ของ จักรพรรดิปีศาจ หากเขาสามารถฝึกฝนวิชานี้จนสำเร็จเพียงแค่ขั้นเริ่มต้นเล็กน้อย เขาก็สามารถเปิด อาณาเขตปีศาจขึ้นมาได้ ซึ่งนั่นจะทำให้เขาสามารถรวบรวมพลังปีศาจมาดูดซับรวมไปถึงสามารถอัญเชิญปีศาจที่แข็งแกร่ง ออกมาช่วยต่อสู้ได้
เนื่องจากฟางฮั่นกำลังบ่มเพาะอยู่ในช่วงสำคัญ ทำให้ตอนนี้มันตกอยู่ในภวังค์จนไม่สามารถรับรู้ถึงการกระทำของหลินฟ่านที่กำลังก่อการร้ายอยู่ได้เลย อย่าว่าแต่นอกบ้านเลย ต่อให้ตอนนี้มีใครมากระทำการใดๆกับตัวมัน มันก็ยากที่จะรู้สึกตัวขึ้นมาได้
...
ปัจจุบันท่าทางของหลินฟ่านยิ่งมายิ่งดุดันตอนนี้มันไถกำแพงบ้านพักของฟางฮั่นจนหมดสิ้นแล้ว
'ติ๊ง!! ... ขอแสดงความยินดี ท่านสร้างกระเบื้องที่เสียหายเล็กน้อย EXP +1'
'ติ๊ง!!... ขอแสดงความยินดี Lv ช่างตีเหล็กได้เพิ่มขึ้น Rank +1'
หลินฟ่านที่กำลังจะใจสลายหลังจากสร้างได้แต่ของกากๆ พลันมีกำลังใจกลับคืนมาอีกครั้ง หลังจากที่มันได้ยินเสียงแจ้งเตือนครั้งสุดท้าย ‘เอาวะ Lv ช่างตีเหล็กถึง 5 แล้ว มันคงสร้างอย่างอื่นนอกจากของกากๆได้ใช่ไหม?’
หลินฟ่านยิ้มแป้น ก่อนที่จะถูมือไปมา Lv ช่างตีเหล็กถึง 5 แล้วเขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ครั้งีน้ต้องได้อะไรดีขึ้นบ้าง เขาหยิบก้อนอิฐขึ้นมาโยนเข้าเตาหลอมอีกครั้งด้วยใจตั้งมั่น
"ของเทพพี่ มา!!" หลินฟ่านโยนอิฐเข้าเตา ก่อนที่จะตะโกนออกมาเบาๆ สายตาเขาเปล่งประกาย ขณะเฝ้ารอไอเทมในตำนานที่กำลังจะปรากฏตัว
'ติ๊ง!! ... ขอแสดงความยินดี ท่านสร้างกระเบื้องที่เสียหายเล็กน้อย EXP +1'
"ไอ่แม่เจ็ทททททซ์...... " หลินฟ่านผู้เต็มไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า รู้สึกไม่ต่างอะไรกับการโดนสวนทวาร เมื่อความคาดหวังพังทลายด้านมืดแห่งความบ้าคลั่งก็โผล่ออกมา ‘สลัดผัก Lv ช่างตีเหล็กก็ถึง 5 แล้วนะเว้ย แม่งจะมีเชี่ยไรดีๆโผล่หัวออกมาให้เห็นเป็นกำลังใจหน่อยไม่ได้ไงวะ? จะเอาให้ตายกันไปข้างนึงเลยมั้ยไอแม่ย้อยยย?’ ตอนนี้หลินฟ่านเริ่มคลั่งไปแล้ว...
"ข้าหลินฟ่านไม่เชื่อเว้ยยย ว่าจะสร้างอาวุธในตำนานไม่ได้" หัวใจของหลินฟ่านเต็มไปด้วยโทสะ ตอนนี้เข้าไม่สนอะไรทั้งสิ้น หยิบอิฐโยนเข้าเตาหลอมอย่างบ้าคลั่ง
'ติ๊ง!! ... ขอแสดงความยินดี ท่านสร้างกระเบื้องที่เสียหายเล็กน้อย EXP +1'
'ติ๊ง!! ... ขอแสดงความยินดี ท่านสร้างดินเหนียวที่ใช้งานได้ในระดับหนึ่ง EXP +1'
'ติ๊ง!! ... ขอแสดงความยินดี ท่านสร้างกระเบื้องที่คุณภาพดีเล็กน้อย EXP +1'
...
สายตาของหลินฟ่านมืดบอดลงไปสิ้นเชิงตอนนี้มันมองหาแต่ก้อนอิฐและอิฐ ที่ใดมีอิฐที่นั่นต้องถูกทุบและหยิบเศษอิฐมาโยน หลังจากแยกส่วนกำแพงและสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างบ้าคลั่ง ยามราตรีก็ผ่านพ้นไป แสงแรกของอัสดงเริ่มทอประกายแทรกผ่านความมืดมิดยามรัตติกาลออกมา
ในคืนเดียว Lv ช่างตีเหล็กของเขาขึ้นไปถึงสามระดับ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำจากอิฐหรือดินด้านหน้าของเขาถูกจับโยนเข้าเตาหลอมอย่างมืดฟ้ามัวดิน ...แต่อนิจจา สิ่งที่ได้มันน่าเศร้านัก
ถ้าไม่ใช้กระเบื้องก็เป็นแค่กองดินเหนียว..ที่มีคุณภาพดีขึ้นเรื่อยๆ
หลินฟ่านเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาทั่วใบหน้าของเขา แล้วยืนสงบสติอารมณ์ มันสูดหายใจเข้าลึกๆจนเต็มปอดก่อนที่จะค่อยๆผ่อนลมหายใจออกช้าๆ 'ได้ๆ ในเมื่อฟ้าอยากเล่นตลกกับข้านัก ข้าจะเล่นกับท่านจนตายกันไปข้าง ตราบใดที่ลมหายใจข้ายังไม่สิ้น ข้าไม่เชื่อว่าจะสร้างอะไรดีๆไม่ได้ วันนี้ให้ท่านสมหวังไปก่อนอีกวัน'
“หืม...”
ในขณะนี้หลินฟ่านที่เริ่มใจเย็นลงมองไปตรงหน้ามันก็ตกใจนิดหน่อย “นั่นมันศิษย์น้องฟางฮั่นไม่ใช่เหรอวะ? ทำไมมันออกมานอกบ้านวะน่ะ?”
หลินฟ่านเริ่มโกรธ “เชี่ยใครแม่งแกล้งศิษย์น้องถึงขนาดจับมานอนนอกบ้านวะ อย่าให้รู้นะเว้ย? ในฐานะศิษย์พี่ที่แสนดีอย่างข้า คงต้องหาตัวคนทำมาจัดการสั่งสอนสักหน่อยแล้ว ไม่งั้นเสียชื่อข้าหมด”
"ศิษย์น้อง ตื่นๆ" หลินฟ่านไม่ได้คิดอะไรมาก มันเดินไปตบหน้าฟางฮั่นเบาๆเพื่อปลุก แต่ฟางฮั่นก็ไม่ตอบสนองแม้แต่น้อยราวกับคนตาย แต่ในขณะที่หลินฟ่านจะออกแรงปลุกฟางฮั่นให้ได้นั้น เขาก็นึกเอะใจกับสภาพรอบๆขึ้นมา
"เดี๋ยวนะ มันแปลกๆ ... " หลินฟ่านยืนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันดูรอบๆอย่างตั้งใจ
'ชิหายและ ... ชัดเจน ... ' เมื่อถึงจุดนี้เหงื่อหลินฟ่านเริ่มตก ก่อนที่จะใส่เกียร์หมาสับตีนแตกออกไปอย่างรวดเร็ว "เวรละไง!เมื่อวานคึกไปหน่อย เผลอรื้อบ้านศิษย์น้องจนเหี้ยนเลย เกิดมันตื่นขึ้นมาเห็นบ้านหาย มันไม่เอาข้าถึงตายหรือวะเนี่ยยย "
‘ใจเย็นไว้ เวลานี้ต้องพึ่งเคล็ดวิชานิ่งสงบสยบการเคลื่อนไหว ทำตัวเนียนๆ ให้เหมือนชาวบ้านมันไม่รู้หรอก’ หลินฟ่านคิดในใจขณะที่โกยหนีกลับที่พัก...
หลังจากที่กลับมาถึงบ้านพักหลินฟ่านรีบปิดประตูก่อนที่จะสงบจิตสงบใจลง มันค่อยๆปรับลมหายใจช้าๆ ระงับความร้อนตัว ...ราวกับครั้งนี้ไม่ได้เป็นครั้งแรกที่ทำเรื่องชั่วๆมาก่อน
ไม่ถึง 5 วินาที ความรู้สึกผิดทั้งหมดก็หายไปจากใจของหลินฟ่าน... ‘เอาล่ะแค่เราต้องระวังตัวเพิ่มนิดหน่อย เรื่องรื้อบ้านศิษย์น้องนี่ก็...ให้มันผ่านไปเถอะ แค่ฝันตื่นนึงไม่มีไรมาก แต่คืนนี้คงต้องระวังให้มากกว่านี้’
...
ยามเช้ามาเยือน ...
ฟางฮั่นที่นอนอยู่บนเตียงฉีกยิ้มออกมา
'ข้าทำสำเร็จ! การบ่มเพาะรากฐานของมิติปีศาจเสร็จสิ้นแล้ว ในอนาคตการบ่มเพาะของข้าจักรวดเร็วยิ่งขึ้นอย่างหาใดเปรียบ ตราบใดที่มิมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น อนาคตข้า ฟางฮั่น ผู้นี้จักกลาย เป็นจักรพรรดิปีศาจ! '
สำหรับในสายตาของเขานิกายปีศาจศักดิ์สิทธิ์ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าบันไดที่เขาใช้ในการเหยียบย่ำเพื่อบรรลุถึงจุดสูงสุด วันที่เขากลายเป็นจักรพรรดิปีศาจ ประมุขของนิกายแห่งนี้ก็ต้องสยบแทบเท้าของเขา ผู้คนต้องสรรเสริญเขา ผู้บ่มเพาะสายปีศาจทั้งมวลต้องแห่มายังนิหายแห่งนี้เพื่อกราบไหว้บูชา..
เพราะข้า!! จักรพรรดิ์ปีศาจ ฟางฮั่น!! เคยอาศัยอยู่ในนิกายแห่งนี้
หลังจากที่ฟางฮั่นจมอยู่กับความคิดของเขาอยู่ครู่ใหญ่ๆ เขาก็ลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวไปกินอาหารเช้าที่โรงอาหาร แต่ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกหนาวสะท้านขึ้นมา
"เหตุใดอากาศจึงเย็นถึงเพียงนี้ ขนาดอยู่ในบ้านพักยังหนาว... ?" ฟางฮั่นบ่นพึมพำในขณะที่ลุกขึ้นยืน แต่เมื่อเขามองเห็นรอบๆเขาก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
“บัดซบ มันเป็นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?”
ปัจจุบันมีศิษย์นิกายสายนอกที่เดินอยู่บนทางเดิน มองมาที่บ้านพักของฟางฮั่นอย่างสงสัย บางคนถึงกับหัวเราะเยาะออกมา เพราะบ้านพักทั้งหลังหายไปจนเหี้ยนเหลือแต่เตียง...
การแสดงออกของฟางฮั่นเปลี่ยนไป ก่อนที่จะรีบลุกขึ้นมาแต่งกาย "ข้าขอสาปแช่งผู้ที่ทำเช่นนี้กับข้า ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนข้าจะให้มันตกตายอย่างทรมาน?" ในแววตาที่เย็นชาของฟางฮั่นกับปะทุไปด้วยเปลวเพลิงแห่งความแค้น หากเขาพบผู้ที่กล้ากระทำเรื่องบัดซบเช่นนี้กับเขา เขารับรองว่าจะให้มันต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างสาสม
'ไอพวกมดปลวกตอนนี้หัวเราะเยาะข้าไปเสียให้พอเถิด วันใดที่ข้ากลายเป็นจักรพรรดิปีศาจ พวกเจ้าต้องเลียฝ่าเท้าข้า ก่อนที่จะต้องตายอย่างทรมาน' ฟางฮั่นจดจำใบหน้าของผู้คนที่หัวเราะเยาะมันเอาไว้
