บทที่ 10 : ศิษย์พี่ รอแป๊บสิ !!

"ศิษย์พี่หนี่ ท่านพาข้ามาผิดที่ป่าวเนี่ย?" หลินฟ่านถามออกมา บ้านพักด้านหน้ากับบ้านพักของศิษย์พี่เมิ่งช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว

“มิผิดหรอก ศิษย์เขตนอกจักได้รับที่พักเช่นนี้เหมือนกันหมดทุกคน” หนี่หมิงหยางกล่าวออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ "ศิษย์น้อง เจ้าต้องทำการบ่มเพาะอย่างขยันและอดทน การเพาะปลูกนั้นหากเจ้าไม่หมั่นฝึกฝน นอกจากมิก้าวหน้าแล้วมันยังถดถอยลงอีกด้วย เจ้าคือสุดยอดอัจฉริยะ ความสำเร็จของเจ้าในภายภาคหน้าย่อมมิน้อยเป็นแน่ "

"อ่า ขอบคุณศิษย์พี่หนี่" หลินฟ่านพยักหน้าของเขา เอ่อ ศิษย์พี่หนี่ทำไมบ้านพักของข้ากับบ้านพักของศิษย์พี่เมิ่งถึงต่างกันขนาดนี้ล่ะ? " หลินฟ่านกล่าวถามออกมา

"ศิษย์น้อง ...ศิษย์พี่เมิ่งคืออัจฉริยะ 1 ใน 10 ของอัจฉริยะภายในเขตนอกทั้งหมด โดยธรรมชาติแล้วเขาย่อมได้รับสถานที่พักแตกต่างจากบุคคลธรรมดา หากศิษย์น้องขยันฝึกฝนบ่มเพาะ มินานเจ้าก็จักได้รับที่พักเช่นนั้น" หนี่หมิงหยางกล่าวตอบ

หลินฟ่านพยักหน้ารับคำของหนี่หมิงหยาง เขาได้แค่คิดในใจอย่างตั้งมั่น ‘ด้วยความสามารถของข้า ไอพวก 10 อัจฉริยะเหล่านั้นเป็นได้แค่ฐานให้ข้าเหยียบย่ำเท่านั้นแหล่ะ’

‘แต่ตอนนี้แม่ง ...... อนาถชิบ เฮ่อ..ช่างเหอะ หมื่นลี้เริ่มที่ก้าวแรก’

"ว่าแต่ ศิษย์พี่หนี่ ศิษย์เขตนอกนี่มันมีอยู่กี่คนเหรอ?" หลินฟ่านกล่าวถาม

"8,888 คน" หนี่หมิงหยางตอบออกมา

เมื่อหลินฟ่านได้ยินตัวเลขดังกล่าวก็คึกคักขึ้นมา ‘คน 8,000+ ...... ถ้าระเบิดไข่พวกมันได้ทั้งหมด คงได้ค่าประสบการณ์มากพอให้ข้าถึงระดับก่อเกิด’...

“เคี๊ยกๆๆ” หลินฟ่านนึกในใจก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย

"ศิษย์น้องเจ้าขำอันใดรึ" เมื่อเห็นหลินฟ่านหัวเราะราวกับคนโง่งม หนี่หมิงหยางอดไม่ได้ที่จะถามออกมาเพราะความสงสัย แต่แปลกประหลาดนักมันกลับรู้สึกขนลุกขึ้นมา

"เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก ศิษย์พี่หนี่ ข้าเหนื่อยแล้ว ขอไปนอนก่อนนะ " ตอนนี้หลินฟ่านคิดจะกลับไปตรวจสอบของที่มีกับเตรียมความพร้อม เพื่อรับมือกับวันต่อๆไป

"เอาล่ะศิษย์น้อง เจ้าไปพักผ่อนเถิด ข้ามิอยู่รบกวนแล้ว " หนี่หมิงหยางเอ่ยคำลาออกมา

"บาย ศิษย์พี่ วันหลังข้าจะไปเยี่ยมท่าน "หลินฟ่านกล่าวพร้อมกับโบกมือลา

เมื่อหนี่หมิงหยางได้ยินคำกล่าวของหลินฟ่าน หน้าของเขาซีดลงก่อนที่จะเร่งฝีเท้าในการก้าวเดิน

‘บัดซบ ศิษย์น้องจักมาหาข้า ...... เช่นนี้ มิได้การแล้ว ข้าต้องรีบกลับไปเก็บข้าวของเพื่อย้ายที่อยู่’

ในบ้าน

หลินฟ่านตรวจสอบของที่เขาได้รับ

ขวดยาเซรามิคสีขาวขนาดเล็ก ชุดสีฟ้า กระบี่ยาว ตราเหล็ก หนังสือเล่มบางๆ ......

และ...และก็ไม่มีอะไรแล้ว

ทั้งหมดมีแค่นี้

หลินฟ่านรู้สึกว่านิกายนี้มันโคตรงกเลย เขาหยิบขวดยาขึ้นมาดูก่อนที่จะเทใส่ฝ่ามือ

มันเป็นเม็ดยาสีขาวคล้ายๆกับถั่วเหลือง

“ติ๊ง!”ยาเสริมพลังปราณ" ได้ถูกค้นพบ "

"ผลกระทบ: เมื่อคนธรรมดาบริโภคลงไปจะช่วยเพิ่มการไหลเวียนของพลังปราณในร่างกาย พร้อมทั้งเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้แก่ร่างกาย อวัยวะภายในทั้ง 5 และ ลำไส้ทั้ง 6 "

"สำหรับผู้ใช้: EXP +100"

หลินฟ่านคิดคำนวนในหัว ‘เหมือนว่าจะได้รับเดือนละ 30 เม็ด อืม...’

ฟลินฟ่านเทออกมาทั้งหมดก่อนที่จะยัดใส่ปากทีเดียว 30 เม็ด

“ติ๊ง! EXP +3,000”

‘ดูเหมือนพึ่งพายาพวกนี้จะไม่ค่อยเวิร์คแหะ ทำไงได้ตอนนี้เรายังไม่คุ้นกับที่ทางสักเท่าไร ไว้ค่อยไปเดินสำรวจแล้วกัน’

หลังจากนั้นหลินฟ่านก็หยิบชุดประจำนิกายออกมาดึงๆยืดๆ ‘ใช้ได้แหะ ท่าทางจะแข็งแรงทนทาน เนื้อผ้านุ่มพอสมควรเลย เอ๋? ทำไมแม่งมีรอยขาดวะ? เชี่ยของมือสองป่าววะเนี่ย?’

‘แล้วเวลาจะถอดแค่ดึงขึ้นก็หลุดแล้วเนี่ยนะ ...... ‘

‘หืม ถอดง่ายแบบนี้……’

ในตอนนี้หลินฟ่านกำลังคิดชั่วโดยไม่รู้ตัว...

จากนั้นเขาก็หยิบกระบี่ยาวขึ้นมาตรวจสอบ ก่อนที่จะโยนทิ้งไป ‘กระบี่ยาวธรรมดา ไร้ประโยชน์โคตร’

“ติ๊ง!”วิชาลับของนิกายปีศาจศักดิ์สิทธิ์" ได้ถูกค้นพบ ต้องการเรียนรู้หรือไม่?"

"ใช่" หลินฟ่านกล่าวตอบหลังจากหยิบหนังสือเล่มบางๆขึ้นมา

หลังจากนั้นความรู้ก็ถูกส่งเข้าหัวของหลินฟ่าน

ก็พอใช้ได้

...วันต่อมา

ณ ลานฝึกซ้อมของศิษย์ฝึกหัด

เหล่าศิษย์ฝึกหัดได้ทยอยเดินเข้าลานฝึกซ้อมทีละคนๆ

พวกมันทุกคนต่างมีรอยยิ้มบนหน้า ราวกับว่ามีเรื่องดีๆเกิดขึ้น

"ศิษย์พี่ฉลาดยิ่งนัก! เมื่อสัตว์ประหลาดตัวนั้นมิอยู่ พวกเราจักได้ฝึกซ้อมกันอย่างสบายใจ "

ไอหน้าสวยที่ตอนนี้ยืนยิ้มอยู่ตรงกลางลานกล่าวออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ "ข้าแค่ลงมือเล็กๆน้อยๆเท่านั้น"

"ศิษย์พี่ฉลาดยิ่ง"

"ศิษย์พี่ท่านช่างเข้าใจพวกข้า ประเสริฐยิ่ง "

......

เหล่าศิษย์ฝึกหัดทุกคนต่างเบิกบานและกล่าวสรรเสริญกันออกมาไม่หยุด ไอหน้าสวย ชอบเรื่องแบบนี้มากมันยืนยิ้มหน้าบานรับคำกล่าวสรรเสริญอยู่ตรงกลางลาน ราวกับดอกทานตะวันหันหน้ามารับแสงอาทิตย์

......

ตอนรุ่งเช้าหลินฟ่านได้ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “แผนสำหรับปีเริ่มต้นเมื่อฤดูใบไม้ผลิ แผนของวันเริ่มต้นยามอรุณรุ่ง ข้าจะนอนหลับให้เสียเวลาไม่ได้ ลุยๆ”

“ตั้งแต่ที่ข้าได้เข้ามาเป็นศิษย์เขตนอกของนิกาย ข้าก็ต้องเริ่มเก็บค่าประสบการณ์ให้มากขึ้น เหล่าศิษย์สายนอกเป็นได้แค่ลูกแกะน้อยๆรอให้ข้าไปจัดการ ฮ่าฮ่าฮ่า”

หลินฟ่านสวมใสชุดสีฟ้าของนิกายที่ได้รับมา ตราเหล็กบ่งบอกสถานะศิษย์เขตนอกถูกแขวนไว้ที่เอว หลังจากที่มันแต่งองค์ทรงเครื่องครบถ้วนมันก็เดินออกจากบ้าน

มันกำลังไปมองหาศิษย์เขตนอกที่กำลังเพาะปลูกอยู่ตรงลานฝึกยุทธ์

แต่เมื่อหลินฟ่านมาถึงมันก็อึ้ง

‘เชี่ยไรวะเนี่ย?’

‘ศิษย์เขตนอกมันหายหัวไปไหนกันหมดวะ? เขตนอกมีศิษย์ตั้งเยอะตั้งแยะแล้วทำไมลานฝึกยุทธ์มันโล่งขนาดนี้ ? ทำไมคนมันมีแค่นี้วะ? ’ สถานที่นี้ต่างจากที่หลินฟ่านคิดไว้ลิบลับ

‘มันต้องมีศิษย์เขตนอกมาฝึกฝนอย่างจริงจังไม่ใช่เหรอไง? ทำไมมันโล่งแบบนี้ล่ะวะเฮ่ย’

‘หรือต้องให้บิดา กลับไปที่ลานฝึกซ้อมของศิษย์ฝึกหัดวะ’

‘แต่ไอพวกกากนั่นก็ให้ EXP โคตรน้อยเลย’

‘โอ้ หรือไต้หล้าแลสวรรค์ชั้นฟ้า จะกลั่นแกล้งให้ข้าสิ้นไร้หนทาง?’

‘ข้าอยากได้EXP อยากเพิ่มระดับโว้ย!!’

หลินฟ่านได้แต่คิดอย่างอนาถ ก่อนที่มันจะมองหาศิษย์ใกล้ๆ เมื่อพบแล้วมันก็เดินเข้าไป

"ศิษย์พี่คร้าบบ ทำไมที่ลานฝึกยุทธ์มันมีคนน้อยจังครับ" หลินฟ่านกล่าวถามด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

คนที่ถูกหลินฟ่านเรียกแสดงสีหน้าหงุดหงิดออกมาหลังจากได้ยินเสียงเรียกขัดจังหวะการฝึกซ้อม แต่หลังจากเห็นป้ายที่ห้อยไว้ที่เอวอันแสดงว่าเป็นศิษย์เช่นเดียวกับมัน มันจึงกล่าวออกมา "เจ้าเป็นศิษย์สายนอกที่พึ่งเข้ามาใหม่ใช่หรือไม่?"

"ใช่แล้วท่าน" หลินฟ่านกล่าวพร้อมพยักหน้า

"โดยทั่วไปแล้วลานฝึกยุทธ์แห่งนี้มิค่อยมีผู้ใดมาใช้งานหรอก ส่วนมากพวกมันจักบ่มเพาะกันอยู่ในบ้านเสียมากกว่า "เมื่อเห็นว่าหลินฟ่านถามมันด้วยรอยยิ้ม มันจึงกล่าวตอบออกมา

"อ๋อ แบบนี้นี่เอง" หลินฟ่านพยักหน้ารับคำ ‘มีปัญหาแล้วไง ถึงจะเล็กน้อยก็เถอะ’

‘ทำไงดีล่ะวะเนี่ย คนพวกนี้ดันไม่ค่อยออกมาที่ลานฝึกยุทธ์อีก...... ต้องวางแผนใหม่ซะแล้ว’

‘ช่างเหอะ ค่อยว่ากัน ตอนนี้ ......’ หลินฟ่านไม่รู้จะทำยังไง เรื่องนี้มันช่วยไม่ได้มันค่อยหาทางทีหลัง

หลินฟ่านถามขึ้นมาว่า "ศิษย์พี่ เหล่าศิษย์สายนอกจะเพิ่มสถานะทางสังคมของตัวเองยังไงเหรอ? "

"ได้รับการยอมรับและเคารพจากผู้อื่น " ศิษย์พี่คนนั้นเชิดหน้ายืดอกกล่าวตอบออกมาด้วยความมั่นใจ

หลินฟ่านมองไปที่อีกฝ่าย ‘หืม ไอนี่ก็มีกลิ่นอายแข็งแกร่งใช้ได้แหะ ดูเหมือนมันจะไม่ได้โกหก’

"ข้าขอทราบนามที่สูงส่งของศิษย์พี่ได้ป่าว?" หลินฟ่านถามออกมา

"หานลู่" ถึงหานลู่จะไม่รู้ว่าหลินฟ่านถามมันทำไม แต่มันก็กล่าวตอบออกมา

"ศิษย์พี่หาน แล้วท่านไม่คิดถามอะไรข้าบ้างเหรอ?" หลินฟ่านกล่าวถามออกมา

หานลู่มองไปที่หลินฟ่านด้วยความสงสัยมันได้แต่คิดอย่างไม่เข้าใจ ‘ศิษย์น้องผู้นี้วางแผนอันใดไว้กัน? ตอนนี้ข้ากำลังมุ่งหน้าไปหาสหายเพื่อจักขอยืมวิชามาฝึกเสียด้วย มิได้การแล้ว หากข้าไปช้าข้าอาจมิได้รับวิชาที่ข้าต้องการ ยามนั้นจักทำเช่นใด’

"นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าพบศิษย์น้อง ข้ามิได้มีความคิดเห็นหรืออยากรู้อันใดไม่ หากศิษย์น้องมีอะไรค่อยเอาไว้สนทนากันคราวหน้า ยามนี้ศิษย์พี่มิค่อยว่าง ขอตัวก่อน " หานลู่รีบกล่าวออกมา มันไม่อยากเสียเวลาอันใดกับหลินฟ่านอีก

“อ่าๆ ศิษย์พี่เดินดีๆนะ”หลินฟ่านกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม

หานลู่หันหลังกลับเตรียมที่เดินจากไป

"ศิษย์พี่ รอแป๊บสิ!!" หลินฟ่านพูดออกมาด้วยเสียงดังขึ้น

"มีอันใดอีก?" หานลู่ได้แต่หันมาอย่างไม่สบอารมณ์

แต่ทันทีที่เขาหันมา ก็ติดกับหลินฟ่านเข้าอย่างจัง

"ลิงขโมยลูกท้อ ...... "