ตอนที่แล้วตอนที่5 หยุดพูดจาไร้สาระแล้วมาสู้กัน
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่7 เอาชนะเขาด้วยม้วนกระดาษทั้งหมด

ตอนที่6 ทักษะที่ดีที่สุด ลูกข่างยักษ์


"ฮึ่ม, ชั่งอวดดี!" แคร์รี่มีท่าทีดูถูกขณะที่เขามองไปที่ร่างเล็ก ๆ ของ เด็บบี้ ซึ่งขณะนี้กำลังชี้ดาบอันใหญ่โตของเธอมาที่เขาและพร้อมที่จะสู้

บุสก้า หัวเราะอย่างเย็นชา: "ลูกชายของข้าแตกต่างจากเจ้าโง่ ร็อค และ ควินน์ เขาเป็นนักดาบขั้นกลางแม้แต่เจ้า เด็บบี้ ไม่สามารถที่จะเทียบกับเขาได้อีก! "

"ก่อนที่จะเปิดปากเหม็นๆของเจ้าควรถามดาบอันยอดเยี่ยมของข้าก่อนดีหรือไม่!" เด็บบี้ ตะโกนด้วยเสียงดังอย่างกล้าหาญ

ฝูงชนโดยรอบตระหนักได้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น คนเก่าๆที่อยู่ที่นี้ รู้กันดีว่า บุสก้า ได้มีความคิดที่จะเอาร้านเวทย์มนตร์แอนโทนี่มาเป็นของตัวเอง ดูเหมือนว่าหลังจากการเสียชีวิตของจอร์จแล้ว บุสก้า ก็เริ่มเดินหน้า คราวนี้เขายังพาลูกชายมาด้วย!

"เจ้าบุสก้า มันทำเกินไปแล้ว เลวจริงๆ ชั่งกล้ารังแกผู้หญิงตัวเล็กๆ."

"ไม่มีนักเวทย์ใน ร้านเวทย์มนตร์แอนโทนี่ งั้นหรือ?

"นั้นแฮมเมอร์? ข้าได้ยินมาว่า เขารู้แค่เวทย์มนตร์เล็กๆน้อยๆอย่างเช่น【 ละอองฝุ่น 】และ【 สายลม 】ไม่สามารถที่จะใช้ได้ในสถานการณ์เช่นนี้? "

"บุสก้า มันทำเกินไป ทำไมถึงไม่มีคนของคฤหาสน์ขุนนางได้ออกมาทำอะไรเลยละ?"

 

"พวกเขาจะทำอะไรได้? ข้าได้ยินมาว่าเด็บบี้ได้ยืมห้าเหรียญเงินจาก บุสก้า เพื่อจ่ายค่ารักษาพยาบาลและงานศพของ ตาแก่จอร์จ พวกเขาได้ใช้ร้านเวทย์มนตร์เป็นหลักประกัน หากพวกเขาไม่สามารถจ่ายคืนได้ทันเวลาร้านเวทย์มนตร์ก็จะเป็นของ บุสก้า ......  อืม เมื่อไม่นานมานี้ บุสก้าได้จ้างคนมาไล่ลูกค้าที่จะมาซื้อของที่ร้านแอนโทนี่ เพื่อที่เด็บบี้ จะไม่สามารถจ่ายเงินได้ทันเวลา และร้านเวทย์จะเป็นของเขา เขาเป็นคนน่ารังเกียจที่สุด! "

"ด้วยสัญญานี่เป็นเหตุผลที่ บุสก้า กล้าที่จะยึดร้านเวทย์มนตร์แอนโทนี่ ข้ากลัวว่าคฤหาสน์ของขุนนางจะไม่กล้าพูดเรื่องนี้!"

"บ้าเอ้ย หากว่า บุสก้า ได้ทำการยึดร้านเวทมนตร์นี้ไว้ข้าคงจะไม่ไปที่ร้านของเขาแม้ว่าจะต้องเดินไปไกลแค่ไหนเพื่อจะซื้อของก็ยอม"

แม้ว่าผู้ชมโดยรอบกำลังทำการด่าอย่างต่อเนื่อง แต่พวกเขาก็ยังเป็นคนธรรมดา พวกเขาไม่สามารถช่วยอะไรได้ และพวกเขาไม่กล้าเข้าไปแทรกแซงกับเรื่องนี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งนับตั้งแต่ บุสก้า ได้รับเอาตัวลูกชายของเขาที่เป็นนักดาบระดับสี่มา!

และเป็นเรื่องปกติมากที่จะมีการดวลกันระหว่างนักเวทย์กับนักดาบความตายและการบาดเจ็บเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ตราบเท่าที่มีเหตุผลเพียงพอสำหรับการต่อสู้กันตัวต่อตัวแม้แต่เจ้าเมืองขุนนางก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปแทรกแซง

ท่ามกลางเสียงพูดคุย บุสก้า ให้คำแนะนำกับแคร์รี่สักสองสามคำก่อนที่แคร์รี่จะเอาดาบยาวที่เอวของเขาออกมา

อาวุธของนักดาบสามารถแบ่งออกเป็นดาบสั้น ดาบยาว ดาบกว้างยาว ดาบใหญ่ นักดาบจะใช้ดาบที่แตกต่างกันเมื่อพวกเขาเป็นนักดาบขั้นสูง ยกตัวอย่างเช่น เด็บบี้ ใช้ดาบอันใหญ่โตดังนั้นเธอจะกลายเป็นนักดาบที่ดีเมื่อเธอไปถึงนักดาบขั้นสูง

แคร์รี่ใช้ดาบยาวและอนาคตจะก้าวหน้าในการใช้ดาบยาว

ดาบยาวของแคร์รี่ไม่ใช่ของธรรมดา ใบมีดเป็นสีเงินเงาที่เรียบและคมทำให้มีความกดดันที่คุกคาม ดาบเล่มนี้คล้ายกับเกราะของแคร์รี่มันเป็นอุปกรณ์ที่ยอดเยี่ยมสำหรับทหารที่ไว้ใช้ปกป้องคฤหาสน์หรือขุนนาง

แคร์รี่ ยิ้มอย่างโหดเหี้ยมขณะที่เขาชี้ดาบยาวของเขาไปที่ เด็บบี้: "มาสาวน้อยได้เวลามาเล่นกันแล้ว มันเป็นครั้งแรกที่ข้าใช้ดาบที่ยอดเยี่ยมในการต่อสู้! "

“ฮึ่ม!”

เด็บบี้ ทำเสียงเย็นชา และรีบพุ่งไปจู่โจมใส่ แคร์รี่ ตวัดดาบอันใหญ่โตของเธอ ด้วยร่างกายอันบอบบาง

“เคร้ง-”

ดาบอันใหญ่โตปะทะกับดาบยาวประกายไฟกระเด็นไปทุกทิศทุกทางในขณะที่เสียงกระทบกันดังอย่างต่อเนื่อง

ด้วยรูปร่างที่เล็ก ของ เด็บบี้ ไม่สามารถทำการได้เปรียบ เธอเริ่มถอยหลังไปทีละก้าว

ในทางกลับกันดาบอันยาวของ แคร์รี่ ที่กำลังได้เปรียบในตอนนี้เขาเริ่มโจมตีไปที่ เด็บบี้

เด็บบี้ใช้ดาบอันใหญ่โตของเธอทำการป้องกันและเธอยังคงไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่ทำการหลบไปมา

ดาบยาวของแคร์รีย์ดูคล่องแคล่วมาก ภายใต้การโจมตีอย่างต่อเนื่อง เด็บบี้ ได้แต่ทำอะไรไม่ถูกขณะที่เธอพยายามจะป้องกันไม่ให้โดนดาบยาวแทงโดนตัวเธอ พยายามดิ้นรนเพื่อให้พ้นกับการโจมตีที่เกินกว่าความสามารถของเธอ

ข้อดีของดาบใหญ่คือการโจมตีที่ทรงพลัง พลังการทำลายล้างของมันถือได้ว่าหน้ากลัวที่สุด แต่ข้อเสียคือการขาดความคล่องตัว

การโจมตีของดาบยาวมีความยืดหยุ่นและรวดเร็วยิ่งนักทำให้ยากต่อการปกป้องอย่างมีประสิทธิภาพ

เมื่อเห็น เด็บบี้ ถูกบังคับให้ถอยหลังโดย แคร์รี่ , เย่ชุ่ย ไม่สามารถช่วย อะไรได้เขาเริ่มมีความกังวล เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าที่เขาถือมา เขาพร้อมที่จะโยนม้วนกระดาษสองสามม้วนโดยไม่คำนึงถึงผลกระทบตอนนี้เด็บบี้กำลังตกอยู่ในอันตราย

"แคร์รี่อย่าแสดงความเมตตาให้กับเธอ จัดการซะ!" บุสก้า ตะโกนใบหน้าของเขาแสดงความตื่นเต้น

เย่ชุ่ย กล่าวอย่างรวดเร็วว่า: "เด็บบี้, ถ้าเจ้าไม่สามารถจัดการได้ยอมแพ้ซะ และให้ข้าจัดการเอง!"

"เขาเป็นนักดาบระดับสี่มีความว่องไวอย่างมาก นักเวทย์อย่างเจ้าทำอะไรไม่ได้หรอก!" ในสถานการณ์เช่นนี้ เด็บบี้ ยังมีเวลาหันมาคุยกับ เย่ชุ่ยอีก ทันใดนั้นเธอก็หลบออกมาและกลับมายืนอยู่หน้าร้านเวทย์มนตร์แอนโทนี่ . เเละมองแคร์รีย์อย่างระมัดระวังที่กำลังโจมตีมาที่เธอและบอกเย่ชุ่ยว่า "เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้ายังมีไพ่ตายใบสุดท้ายอยู่! "

"ไพ่ตายใบสุดท้าย?" เย่ชุ่ยมองอย่าง งงๆ "ไพ่ตายใบสุดท้ายอะไร?"

"คราวก่อน บุสก้า อยู่ในร้านข้ากลัวว่าข้าจะทำลายข้าวของที่ร้านซึ่งเป็นเหตุผลที่ข้าไม่ได้ใช้มัน อย่างไรก็ตามเราอยู่บนถนนตอนนี้ไม่มีเหตุผลสำหรับข้าที่จะต้องกังวลอีกต่อไป "เด็บบี้ ตอบด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ มือของเธอทั้งสองยังจับที่ด้ามดาบและหายใจเข้าลึก ๆ

"จับตาดูความโกรธของข้า ลูกข่างยักษ์!"

เย่ชุ่ย: "ยักษ์ ...... มียักษ์อะไรในโลกนี้?" เขางงงวย

เด็บบี่คว้าดาบที่ใหญ่โตและเริ่มหมุนอย่างรวดเร็ว ในขณะนี้ใบมีดของดาบเล่มใหญ่ กลายเป็นคมมีดหมุนรอบตัวของเธอ ทำให้หญิงสาวเปลี่ยนเป็นเหมือนลูกข่างที่ปั่นด้วยดาบยักษ์มีใบมีดที่คมกริบ!

ดวงตาของเขาเบิกกว้างมีหยดเหงื่อออกมาจากหน้าผาก ของ เย่ชุ่ย: "นั้นคือลูกข่างยักษ์ ...... แต่ดูเหมือนว่าจะมีผลกระทบบางอย่าง?"

แคร์รี่ซึ่งกำลังโจมตีเดิมทีเขากำลังได้เปรียบก็รีบก้มหลบพยายามที่จะฟันไปตรงด้ามดาบหญิงสาว แต่ก็ทำไม่สำเร็จได้ยินเสียง"วูบบ" และดาบยาวได้ถูกเบี่ยงเบนไปทางอื่น ประกายไฟกระเด็นออกมา ฝูงชนโดยรอบทั้งหมดหนีออกมากลัวจะโดนลูกหลง

ขณะที่แคร์รี่เริ่มถอยอย่างต่อเนื่องใบหน้าของเขาเคร่งเครียด แต่เดิมไม่มีความกังวลก็เริ่มแสดงให้เห็นถึงความจริงจัง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีความคิดเกี่ยวกับวิธีจัดการกับลูกข่างยักษ์ของ เด็บบี้

เมื่อมองไปที่เรื่องนี้ เย่ชุ่ย ก็จำได้ว่าในขณะที่เขากำลังแกะสลักม้วนกระดาษสำหรับสองสามวันที่ผ่านมาเขาได้ไปดูการฝึกของ เด็บบี้ ในสนามหลังบ้านในช่วงเวลาว่างของเขา เวลาส่วนใหญ่ทั้งหมดที่เขาเห็นคือ เด็บบี้ เหวี่ยงดาบที่ยิ่งใหญ่ของเธอในวงกว้าง ... ..

ในเวลานั้น เย่ชุ่ย ยังคงงงมาก ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเด็บบี้มีเจตนาทำแบบนั้น การใช้ประโยชน์จากดาบอันใหญ่โตของเธอหลักการของแรงเหวี่ยงและการควงดาบใหญ่เป็นลูกข่าง ด้วยดาบที่เหวี่ยงไปมาแบบนี้มันก็ไม่สามารถเข้าถึงได้ในขณะที่มันสามารถโจมตีและป้องกันได้ในเวลาเดียวกัน ความจริงที่สำคัญที่สุดคือการใช้แรงเหวี่ยงการเคลื่อนที่นี้ต้องใช้กำลังที่แข็งแรง จึงจะสมบูรณ์

 

"ดูเหมือนว่าข้าจะไม่ต้องใช้ม้วนกระดาษในตอนนี้... " เย่ชุ่ย ไม่สามารถทำอะไรได้ ได้ แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก การเคลื่อนไหวที่ยอดเยี่ยมของการปั่นดาบยักษ์นี้เป็นเรื่องที่อันตรายเกินไป

"แคร์รี่ รีบไปโจมตี เร็วเข้า!" บุสก้า ที่อยู่ข้างรถม้าตะโกนอย่างรีบด่วน

ใบหน้าของเขาเหมือนทำอะไรไม่ถูก, แคร์รี่ตอบว่า "ได้ ...... ข้าจะโจมตี "

เขากัดฟัน พร้อมกำดาบยาวไว้แน่นก่อนจะพุ่งไปข้างหน้า และใช้ความเร็วของเขาเพื่อที่จะจัดการศัตรู ในเวลาอันสั้นเขาแทงดาบไปที่ เด็บบี้ สามครั้ง

อย่างไรก็ตามได้ยินแต่เสียง "เคร้ง" "เคร้ง" "เคร้ง" เท่านั้นที่ดังขึ้น

การแทงสามครั้งนี้ถูกกันด้วยดาบขนาดใหญ่!

สิ่งที่แย่กว่านั้นก็คือความเร็วในการเคลื่อนที่ของเด็กสาวที่ถือดาบใหญ่ขณะอยู่ในโหมดดาบลูกข่างยักษ์มันจึงมีความเร็วผิดปกติ เมื่อดาบยาวของแคร์รี่กระเด็นออกมา เธอก็รีบติดตามอย่างใกล้ชิดและรีบวิ่งไปทางด้านหน้าของแคร์รี่

“เคร้งงงง”

ใบมีดของดาบเล่มใหญ่เฉือนไปยังเกราะของแคร์รี่โดยปราศจากความต้านทานใด ๆ

สัญลักษณ์เวทมนตร์บนเกราะส่องสว่างขึ้น กระตุ้นความสามารถของเกราะป้องกันซึ่งช่วยป้องกันความเสียหายได้มากที่สุด อย่างไรก็ตามการเปิดการทำงานของสัญลักษณ์เวทย์ได้ระเบิดขึ้นที่เกราะและเขาไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

ผลกระทบทำให้แคร์รี่กระเด็นไปข้างหลังกระแทกลงบนรถม้าของ บุสก้า

ด้วยเสียงกระเพื่อมรถม้าแตกออกเป็นชิ้น ๆ

คนขับรถม้าที่กำลังเพลิดเพลินกับการแสดงที่อยู่ข้างหน้า ก็รีบกระโดดขึ้นม้าด้วยอาการตกใจทันที และได้ควบม้าวิ่งหนีไป

เด็บบี้ที่กำลังหมุนอยู่ก็ได้หยุดลง เธอใช้ดาบที่ใหญ่โตของเธอเพื่อช่วยพยุงตัวในขณะที่เธอมองไม่เแคร์รี่ซึ่งร่างของเขาได้กระเด็นอยู่ในซากปรักหักพังของรถม้า

เย่ชุ่ย ที่กำลังสังเกตการณ์อยู่ เมื่อเห็น เด็บบี้ ได้รับบาดเจ็บก็รีบวิ่งไปหาเธอด้วยความห่วงใย ดูเหมือนจะไม่ค่อยได้รับบาดเจ็บมากนัก

"ข้ารู้สึกมึนหัวหลังจากใช้ทักษะ ดาบลูกข่างยักษ์ ...... อ๊วก!"

เธอกล่าวเพียงครึ่งประโยคและได้อาเจียนออกมา เด็บบี้เธอพยุงตัวเองด้วยดาบและเริ่มอาเจียนออกมาอีกครั้ง

ไม่ใช่เรื่องที่พูดเกินจริงเลยแม้แต่ก๋วยเตี๋ยวที่ เย่ชุ่ย ปรุงสุกเมื่อบ่ายวานนี้ก็ได้ออกมา ......

ฝูงชนรอบข้าง: "...... "

เด็บบี้ อาเจียนออกมาอีกคำหนึ่ง ก่อนที่จะเช็ดที่มุมปากของเธอและกำดาบใหญ่ไว้ในมือ: "ดูทักษะลูกข่างยักษ์ของข้าซะ ฮ่าๆ เป็นไง เอาละข้าจะไปรีบทำให้มันจบไวๆ!"

"...... ข้าคิดว่าเจ้าควรหยุดพักสักหน่อย"  เย่ชุ่ย จับไหล่ของ เด็บบี้  " ปล่อยส่วนที่เหลือให้กับข้า"

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด