ตอนที่ 27 สนุกกับชีวิต
เจียงเฉินรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขาทำตัวสงบและใจเย็นระหว่างการพบปะกัน แต่เขาก็กระโดดในทันทีที่โรเบิร์ตออกจากประตู
ซึ่งเป็นที่ยินดีเป็นวิธีเดียวที่เขาสามารถอธิบายอารมณ์ของเขาได้
เขาสามารถขายทองคำได้หลายตันซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยนึกฝัน
แผนเดิมของเขาคือการแยกทองคำออกเป็นจำนวนเล็กๆและขายมันให้กับร้านทอง แม้ว่าจะไม่มีประสิทธิภาพและมีแนวโน้มที่จะมีปัญหากับแก๊งท้องถิ่นแต่มันเป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด จำนวนมากจะดึงดูดความสนใจของผู้มีอำนาจและพวกเขาอาจบังคับให้เจียงเฉินเอาทองให้พวกเขาทั้งหมด พวกเขามักมองหาวิธีหาเงินจากคนธรรมดา
อะไร? นี่เป็นทองของคุณ? คุณพิสูจน์ได้อย่างไรว่าทองคำนี้เป็นของคุณ?
แน่นอนเจียงเฉินไม่สามารถพิสูจน์ได้เนื่องจากทองคำจริงๆไม่ได้เป็นของเขา
เจียงเฉินมั่นใจว่ารัฐบาลจะปล่อยคำแถลงการณ์เพื่อบอกว่าแม้ว่าทองคำจะไม่ได้เป็นของรัฐบาลแต่มันก็ไม่ได้เป็นของเจียงเฉินเหมือนกัน
เขาคิดว่าเขาสามารถที่จะขายทองคำมูลค่ากว่าหนึ่งร้อยล้านเหรียญก่อนจะถูกค้นพบ แต่ตอนนี้มันดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นปัญหา ถ้าเพื่อนชาวต่างชาติช่วยให้เขาหาวิธีขายแล้วทุกอย่างจะง่าย เขาเพียงแค่ต้องสร้างบัญชีธนาคารสวีเดน และทองคำที่มีมูลค่าหลายร้อยล้านจะไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป
การขนส่งทองคำไม่ใช่เรื่องยาก ทองคำ 1 ตันเป็นขนาดเพียง 0.5 ลูกบาศก์เมตรเท่านั้นเพียงเสียค่าใช้จ่ายครึ่งคริสตัลในพลังงานที่เก็บของ
เมื่อเขาออกจากอาคารโรงแรมหลักแล้วเจียงเฉินเลือกที่จะกลับไปที่คฤหาสน์ หลิวเย้าอาจจะรอเขาอยู่
เขาเดินไปที่หน้าคฤหาสน์และเห็นหลิวเย้าภายใต้ร่มเงาของต้นไม้
หลิวเย้าไม่ได้สวมบิกินี่เหมือนครั้งแรกที่เห็นเธอ แทนที่เธอแต่งตัวด้วยผ้าขนสัตว์กับหมวกฟาง ระยะที่เธออยู่อาจอยู่ห่างออกไปหลายไมล์
เธอรู้วิธีดึงดูดผู้คนได้อย่างแน่นอนด้วยการผสมผสานระหว่างความบริสุทธิ์และสิ่งที่ยั่วยวน
“ทำไมคุณถึงใช้เวลานาน? ฉันหิวมาก” หลิวเย้าใช้การยั่วยวนขณะที่เธอโยกเอวที่สมส่วน การยั่วยวนของเธอไม่ได้รู้สึกเหมือนการแสดงละครเลย
“ฮ่าฮ่า ฉันจะพาคุณออกไปกินอาหาร” เจียงเฉินเปิดประตูคฤหาสน์และถือกระเป๋าให้หลิวเย้าเป็นการให้เกียรสตรี “คุณต้องการกินอะไร? อย่าอาย”
“ย๊า! ฉันอยากกินที่ร้านอาหารมหาสมุทรธารน้ำแข็ง” หลิวเย้ากอดแขนของเจียงเฉินไว้เหมือนคนรัก
"ตกลง! ผมจะพาคุณไปที่นั่น"
รอยยิ้มที่สดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอเมื่อเธอพอใจกับวิธีที่เจียงเฉินตอบ เธอกอดแขนของเจียงเมื่อพวกเขาเดินไปที่ร้านอาหาร
บางทีเธออาจจะแสดงหรือบางทีเธออาจจะทำตามหัวใจของเธอ
การแบ่งแยกระหว่างคนทั้งสองนั้นจางเกินไปที่จะแยกแยะออก
ร้านอาหารมหาสมุทรธารน้ำแข็งเป็นร้านอาหารที่มีชื่อเสียงในเชอราตันและมีชื่อเสียงไปถึงส่วนที่เหลือของซานย่า
ร้านอาหารที่มีธีมน้ำล้อมรอบไปด้วยส่วนผสมของท้องฟ้าตามธรรมชาติและทะเลลึกลับ แถวของต้นปาล์มและต้นมะพร้าวแสดงให้เห็นถึงพลังอันสดใสของธรรมชาติ คอลเลกชันที่มากมายของไวน์ที่แสดงไว้ที่ทางเข้าของโรงแรมทำให้ผู้รับประทานอาหารทั้งหมดประหลาดใจ จากนั้นลูกค้าก็หลงใหลได้อย่างรวดเร็วด้วยความซับซ้อนและระดับของร้านอาหาร
ห้องส่วนตัวกลางร้านอาหารก็ซับซ้อนมากยิ่งขึ้น การออกแบบตู้กระจกเลี้ยงปลาได้เปลี่ยนมื้อค่ำให้กลายเป็นประสบการณ์ที่ไม่เหมือนใครเหมือนกับว่าอยู่ท่ามกลางมหาสมุทร ไม่จำเป็นต้องมีการตกแต่งพิเศษขณะที่ภาพสะท้อนของคลื่นน้ำที่สร้างบรรยากาศที่สมบูรณ์แบบ
เจียงเฉินและหลิวเย้านั่งอยู่ในห้องส่วนตัว
“ผมได้ยินมาว่ามุมมองในเวลากลางคืนจะดียิ่งขึ้น แต่มุมมองตอนเที่ยงก็เป็นเรื่องน่าทึ่ง” เจียงเฉินลิ้มลองรสชาติของเนื้อปลาแซลมอนสดใหม่และจิบน้ำซุปไก่เหวินชางอย่างเอร็ดอร่อย อาหารเต็มไปทั้งโต๊ะและเขาก็ตื่นตาตื่นใจกับทุกทางเลือก
“กุ้งมังกรของเมืองบอสตันนี้อร่อย!” หลิวเย้ามีความสุขจนหยุดการพูดของเธอ เธอชำนาญในการใช้นิ้วที่สง่างามเพื่อแกะกุ้งมังกรในด้านหน้าของเธอ
"ความงามเป็นสิ่งที่เราสามารถเพลิดเพลินได้อย่างแท้จริง" เจียงเฉินหยิบหอยขึ้นมา ท่าทางที่หลิวเย้ากินก็เป็นที่ชื่นชอบมากในสายตา
“ฮิฮิ สวยใช่มั้ย?” เธอบุ้ยปากขณะที่เธอยังคงพยายามแกะกุ้งมังกร
“ผมกำลังพูดถึงกุ้งมังกร” รูปลักษณ์ที่น่ารักของหลิวเย้าทำให้เจียงเฉินไม่สามารถหยุดแกล้งเธอได้
“ไปตายซะ!”
หลิวเย้าไม่ได้มีความอยากอาหารมากดังนั้นเธอจึงเลือกกินอาหารที่เบาๆแต่อร่อย ส่วนใหญ่ของอาหารเข้าไปในท้องของเจียงเฉิน เขามีความอยากอาหารเทียบเท่ากับผู้ใหญ่เพศชายสองคน
"ดูเหมือนว่าวันนี้คุณมีความสุขเป็นอย่างมาก" เธอถูปากของเธอด้วยผ้าเช็ดปากขณะที่เธอมองไปที่ดวงตาอันสดใสของเจียงเฉิน
"อันที่จริงผมได้เซ็นข้อตกลงใหญ่" เขาไม่ได้ซ่อนอะไร
“เอ๊ะ?ฉันคิดว่ามันเป็นเพราะฉัน” เธอล้อเล่น
ด้วยรอยยิ้มที่ซุกซน เจียงเฉินเข้าหาหลิวเย้า "คุณคิดว่าข้อตกลงนี้ใหญ่แค่ไหน?"
“หนึ่งล้าน? ดอลล่าร์สหรัฐ?” ริมฝีปากสีแดงเปิดออกแล้วเธอก็จิบเหล้าองุ่น เธอไม่สนใจว่าเจียงเฉินทำราวกับว่ามันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ อย่างไรก็ตามเธอเข้าใจอีโก้ของผู้ชายขณะที่เจียงเฉินไม่ได้รักษาอีโก้นี้จากเธอ เธอแสร้งทำเป็นอยากรู้อยากเห็น
"หนึ่งล้าน? นั่นคือการเปลี่ยนแปลงกระเป๋า" ด้วยหลังของเขาพิงเก้าอี้เจียงเฉินยิ้ม
“เปลี่ยนแปลงกระเป๋า?” หลิวเย้าจ้องเขม็งไปที่เจียงเฉิน
“อย่างน้อยหนึ่งร้อยล้าน” เจียงเฉินตอบ เขาแสร้งทำเป็นว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่
“อ๊า” หลิวเย้าจับหน้าอกของเธอขณะที่เธอคร่ำครวญมองไปที่เจียงเฉิน เธอพ่นไวน์ของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ฉันไม่สามารถเชื่อว่าคุณมีทักษะดังกล่าว นี้เป็นสิ่งที่น่าสงสาร” หลิวเย้าแหงนหน้าขณะที่เธอจิบไวน์อีก เจียงเฉินรู้ว่าเธอหมายถึงอะไรโดยความสงสาร แต่เขาจะไม่เปลี่ยนความคิด
“ไม่มีทาง ผมจำได้ว่าผมใช้ทักษะที่แท้จริงของผมเมื่อคืนนี้” เจียงเฉินเน้นคำพูด “ทักษะ” ขณะที่เขายิ้มดูการแสดงออกทางสีหน้าของหลิวเย้า
หลิวเย้าหยุดชั่วคราวก่อนที่เธอจะเข้าใจความหมายที่อยู่เบื้องหลังคำพูดของเจียงเฉิน ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนท้องฟ้ายามรุ่งอรุณ
“ตีความผิดๆ”
กำปั้นที่อ่อนนุ่มของเธอตีไปที่เจียงเฉินซึ่งไม่ได้ทำให้เขาเจ็บใดๆเลย
หลังจากรับประทานอาหารแล้วเจียงเฉินจับมือหลิวเย้าและเดินเล่นไปตามสระว่ายน้ำ มันเป็นสระน้ำที่ตกแต่งอย่างสวยงาม ต้นปาล์มด้านข้างเพิ่มความรู้สึกของธรรมชาติให้กับสระว่ายน้ำ ภายใต้ร่มสีขาวเป็นเก้าอี้ที่มีสีเดียวกันสำหรับนักท่องเที่ยวที่ต้องการพักผ่อน
"ฉันคิดว่าคุณไม่ชอบสถานที่แออัด?" หลิวเย้าใกล้ชิดกับเจียงเฉินเมื่อดวงตาคริสตัลของเธอสังเกตเห็นใบหน้าของเขา
“คุณพูดถูก แต่มันจะน่าผิดหวังถ้าเราเพียงแค่อยู่ที่คฤหาสน์ สระว่ายน้ำนี้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงของซานย่า”
“โอ้? ฉันคิดว่าคุณเป็นคนที่ยุ่งเสมอ” หลิวเย้าถามซึ้ง
“คนที่ไม่ว่างอาจไม่ชอบสถานที่แออัด แต่ฉันค่อนข้างพอใจกับฉากนี้ ตัวอย่างเช่นความงามของยุโรปผมสีบลอนด์ที่นั่น” เจียงเฉินเปลี่ยนหัวข้อด้วยการยิ้มแย้มแจ่มใส
"บิกินี่ของฉันไม่ได้ดูน่าสนใจ?" หลิวเย้ายั่วด้วยการยกหน้าอกคัพดีของเธอขึ้น
“มันไม่เหมือนกัน ทุกคนแตกต่างกัน” เจียงเฉินพยายามอธิบายเหตุผลของเขา ถ้าเป็นแฟนของเขาแล้วเขาจะไม่สรรเสริญผู้หญิงคนอื่น แต่เนื่องจากไม่ได้เป็นแฟนกันมันเลยไม่สำคัญ
รูปลักษณ์ของเพลย์บอยของเจียงเฉินทำให้หลิวเย้าต้องการโวยวายและหัวเราะในเวลาเดียวกัน เธอทำหน้าไม่พอใจเหมือนแฟนสาวที่ขี้หึงแล้วเธอก็ใช้นิ้วเพื่อบีบเอวของเขา เธอควบคุมกำลังให้เพียงพอเพื่อที่เจียงเฉินจะไม่เจ็บ
“ฉันเป็นคัพดีคุณไม่คิดว่าฉันใหญ่กว่าเมื่อเทียบกับผู้หญิงคนนั้น?” หลังจากหยอกล้อเจียงเฉินสักครู่ หลิวเย้าแก้มัดผมของเธอขณะที่เธอยกหน้าอกขึ้นอีกครั้งด้วยรูปลักษณ์ที่มีเสน่ห์
“ใครจะรู้ว่านี่เป็นของจริงหรือไม่?” เจียงเฉินหยอกล้อเมื่อเขาแอบแตะหน้าอกของเธอ
“แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันเป็นของปลอมและเธอเป็นของจริง?” หลิวเย้ายังคงตั้งคำถามอยู่
“อืมม? ดังนั้นพวกมันเป็นของจริง” เจียงเฉินแกล้งทำเป็นมีความสุข
ในสมัยนี้ทุกอย่างอาจเป็นของปลอม ดังนั้นเจียงเฉินไม่ได้คิดว่ามันเป็นของจริง
“คนโง่ คุณไม่ได้สังเกตมันหลังจากสัมผัสมันมานานแล้วหรอ?” หลิวเย้าพึมพำขณะที่เธอขุ่นเคืองเขาด้วยดวงตาที่คลึง
รูปลักษณ์ที่สวยงามทำให้เจียงเฉินลำบาก
หลิวเย้ากลายเป็นอายขณะที่เธอสังเกตเห็นการจ้องมองรุกรานของเจียงเฉิน แม้ว่าเทคนิคของเจียงเฉินยังคงขาดแคลนแต่ด้วยการแนะนำเล็กน้อยและความอดทนยาวนานของเขาและเวลาการกู้คืนแล้วมันง่ายที่จะรู้สึกเพลิดเพลินเหมือนขึ้นสวรรค์
หลิวเย้าแน่นอนไม่ได้ปฏิเสธคำเชิญส่วนตัวของเจียงเฉิน
เธอจ้องเขม็งไปที่เจียงเฉินขณะที่เธอใช้นิ้วเพื่อจับที่คอเสื้อของเขา จากนั้นพวกเขาก็เดินไปที่ห้องสุขาอันเงียบสงบที่ชั้นหนึ่ง
"ที่นี่?" แม้ว่าจะเป็นคำถามก็ตามมือของเจียงเฉินก็คว้าไว้บนเอวเล็กๆของหลิวเย้า
“กามวิตถาร ฉันจะกรีดร้องเพื่อขอความช่วยเหลือ” เธอดูเหมือนจะตำหนิเจียงเฉินด้วยคำพูดของเธอ แต่ก็ยังล็อคประตูด้านหลังเธออย่างรวดเร็ว
มีพื้นที่ไม่มากนัก คนส่วนใหญ่อยู่ในห้องหรือบนชายหาด เนื่องจากเป็นห้องน้ำจึงไม่มีมุมที่ดีเช่นกัน
สภาพแวดล้อมที่เป็นเอกลักษณ์ทำให้เจียงเฉินรู้สึกถึงความตื่นเต้นชนิดหนึ่ง ใบหน้าที่แดงของหลิวเย้าชี้ให้เห็นว่าเธอก็รู้สึกเหมือนกัน
"คุณจะต้องเงียบ" เจียงเฉินยิ้มขณะที่เขากระซิบเข้าที่หูของหลิวเย้าเขาคว้าขาเรียวและเข้าสู่ตัวเธอ
สองชั่วโมงต่อมาทั้งสองเดินออกจากห้องน้ำ ขาของหลิวเย้ารู้สึกอ่อนแอขณะที่เธอกอดไหล่ของเจียงเฉิน
“คนบ้ากราม คุณไม่สามารถอ่อนโยนมากกว่าขึ้นได้หรือไม่”
“ฮ่าๆ ท่าทางที่คุณจับผนังและปิดปากคุณน่ารักมาก” เจียงเฉินหัวเราะขณะที่เขาหลบและคว้าจับมือขึ้นมาที่เขา
จากคนนอก ทั้งสองดูเหมือนคู่รักที่แสดงความรักโดยไม่ได้สนใจโลก
เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอรู้สึกน้ำตาไหล
“ถ้าฉัน...”
"อะไร? ทำไมคุณไม่บอกฉันเกี่ยวกับมัน?" เจียงเฉินยิ้มให้กับหลิวเย้าที่ต้องการพักบางอย่างแต่ก็หยุดลง
"ไม่เป็นไร" หลิวเย้าหันไปขณะที่เธอยิ้มให้เขา รอยยิ้มที่สดใสร่าเริงทำให้เจียงเฉินมึนงงไปชั่วครู่
ไม่ใช่เพราะความงามของเธอ
รอยยิ้มดังกล่าวทำให้เขานึกถึงช่วงเวลาที่โรงเรียนมัธยมปลาย
ในวัยที่ไร้เดียงสาปราศจากปัญหา เวลาที่เรียนหนักจะสมควรได้รับการยอมรับ มันเป็นเวลาที่เล่นบาสเกสบอลได้ดีจะได้รับการสรรเสริญ
เจียงเฉินจำได้ถึงรอยยิ้มที่เป็นของเฉินลี้ลี้ในภาพยนตร์ หญิงสาวที่ไม่ค่อยระมัดระวังและเป็นอิสระ รอยยิ้มออกมาจากนักแสดงสมทบหญิงด้วยความเสียใจที่ไม่มีที่สิ้นสุดและความสิ้นหวัง
ฉันจมลงในพล็อต? ฉันคิดอะไร?
“ฉันเป็นผู้หญิงที่รักเงินและฉันรู้ว่าผู้ชายเหมือนคุณไม่ชอบผู้หญิงอย่างฉัน คนที่ไม่มีความเคารพตนเอง” หลิวเย้าเปิดปากจางๆของเธอ เธอยังคงจับมือเจียงเฉินแต่ก้าวไปข้างหน้าเขาไปหนึ่งก้าวเพื่อที่เขาจะมองไม่เห็นเธอ
"นี่เป็นเพียงทางเลือกในชีวิต ฉันไม่เคยไม่ชอบคุณ" เจียงเฉินตอบเบาๆ เขาไม่ได้โกหก
“แต่ไม่สามารถยอมรับได้ถูกมั้ย?” หลิวเย้าทันทีหันไป
เจียงเฉินสังเกตเห็นดวงตาของเธอสีแดงเล็กน้อย
เธอแสดงหรือไม่?
อย่างไรก็ตามเจียงเฉินไม่เต็มใจที่จะเปลี่ยนแปลงความคิดเห็นของเขา เขาถอนหายใจเขาอยากจะอธิบายตัวเอง
“คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไร” หลิวเย้าหันกลับมาด้วยรอยยิ้มที่สดใสและแตะเขาบนริมฝีปาก หลังจากที่ได้เห็นภาพลักษณ์ที่สับสนของเจียงเฉินแล้วเธอก็กระโดดไปข้างหน้าเขาและเริ่มเดินด้วยตัวเอง “ฉันรู้และฉันเข้าใจ ผู้หญิงที่เหมือนฉันไม่ดีพอสำหรับคุณ ฉันจะไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน”
เจียงเฉินไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของเธอได้ หลิวเย้าบังคับรอยยิ้มก่อนที่จะพูดอีกครั้ง
“ถ้าฉันหมายถึงว่าเราได้พบกันเมื่อสองปีก่อน? ตอนที่ฉันยังไม่ได้เดบี้ว คุณจะตกหลุมรักฉันไหม?”
“ถ้าผมตกหลุมรักคุณในเวลานั้น คุณจะเลือกผมไหม?” เจียงเฉินคิดถึงคนที่เขาดู <ปีนี้> กับเขา
คล้ายกันมากเกินไป
ความเงียบของเจียงเฉินและตรงไปตรงมาทำให้หลิวเย้ารู้สึกถึงความไม่แน่นอนของเขา เธอหันกลับไปขณะที่เธอบังคับรอยยิ้มอีกครั้ง
เธอเข้าใจเจียงเฉินหมายถึงอะไร
"อาจจะไม่"
การตอบสนองที่ซื่อตรง
หลิวเย้าจำเวลาที่มหาวิทยาลัยของเธอได้ เธอนึกถึงเด็กผู้ชายที่ใช้เทียน 99 เล่มเขียน "หลิวเย้าฉันรักคุณ" ภายใต้หน้าต่างหอพักของเธอ เธอถูกเคลื่อนไหวไปชั่วระยะเวลาสั้นๆแต่ก็ยังปฏิเสธเขาเพราะเขาไม่สามารถให้ชีวิตที่เธอต้องการได้ หลิวเย้าให้ครั้งแรกของเธอกับผู้กำกับชื่อที่เธอไม่ต้องการจดจำ เธอทำมันเพื่อแลกกับบทบาทนักแสดงสมทบหญิง เธอไม่เสียใจเพราะเธอได้รับเงินจำนวนแปดหมื่นพร้อมกับตั๋วเข้าสู่วงการบันเทิง
อย่างไรก็ตามในขณะนี้เธอเสียใจ
ด้วยเหตุผลบางอย่างในสายตาของเธอแล้วเจียงเฉินเริ่มตรงกับเด็กผู้ชายที่เธอปฏิเสธ
ถ้าเจียงเฉินเป็นคนยากจนถามเธอเมื่อสองปีก่อนเธออาจจะไม่ได้มองเขา
มันไม่ใช่เรื่องที่ถูกหรือผิด แต่เป็นเรื่องของการเลือก
“ตั้งแต่นี้เป็นวันหยุดที่ยากได้รับแล้วทำไมต้องคิดถึงคำถามน่ารำคาญเหล่านี้?” เจียงเฉินพูดเบาๆขณะที่มันกระจัดกระจายความคิดของหลิวเย้า
“คุณพูดถูก เราไปเพลิดเพลินกับการนั่งม้านั่งกันเถอะ”
รอยยิ้มผ่อนคลายบานสะพรั่งบนใบหน้าของหลิวเย้า
รอยยิ้มสวยมาก
ยกเว้นอัญมณีที่สดใสที่แขวนอยู่ที่มุมหนึ่งของดวงตาของเธอ มันเงียบๆกลิ้งลงมาและผสมกับทราย
ท่ามกลางคลื่นและกระแสน้ำของมณฑลทางใต้ มันเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญและเล็กมาก
