ตอนที่ 87: ใจเย็น (2)
เคร๊ง
เบเนดิกป้องกันการฟันของแองเจเล่ด้วยอุปกรณ์เวทมนต์สีดำที่เขามีและกระโดดถอยหลังไป
เมื่อพวกเขายืนห่างกันหลายเมตรพวกเขาก็หยุดการต่อสู้
"เจ้าลิงเร็วนักนะ" แองเจเล่พูดเสียงเบา
"ไอ้สมองกล้าม" เบเนดิกเช็ดฝุ่นออกจากเสื้อคลุมของเขา "เนื่องจากพวกเราฟื้นฟูแล้วมันจึงไม่มีเหตุผลที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป"
"ใช่" แองเจเล่พยักหน้า
**********************
มันใช้เวลาสักครู่เพื่อทำให้พวกเขาเดินทางกลับไปยังพื้นที่ตัดไม้
แองเจเล่และเบเนดิกสรุปได้ว่าไม่มีเหตุผลใดที่พวกเขาจะต้องตายเพื่อคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องโดยตรงกับองค์กรพ่อมดและทำความรู้จักกันระหว่างทางกลับ
เบเนดิกมาจากโรงเรียนแมนเชสเตอร์และมุ่งมุ่นกับการเรียนรู้คาถาสายฟ้า นอกจากนี้เขายังเป็นคนที่เก่งมากๆในเรื่องคาถาพื้นฐาน แผนของเขาคือเดินทางกลับไปที่แมนเชสเตอร์และเตรียมตัวกลายเป็นพ่อมด แม้ว่าแองเจเล่จะล้าหลังเล็กน้อยในเรื่องพื้นฐานของเขาแต่เขาก็ได้เรียนรู้มามากจากสิ่งที่เบเนดิกบอกเขาและเขารู้หลายสิ่งหลายอย่างที่เบเนดิกไม่เคยได้ยิน ดังนั้นทั้งสองคนจึงได้รับข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากกันและกัน
พวกเขากลับไปที่พื้นที่ตัดไม้แล้วเห็นร่างของช้างเรืองแสงตัวแรกได้หายไปแล้ว มันมีเลือดอยู่ทุกหนทุกแห่ง หญ้าและตอไม้เต็มไปด้วยเลือด มีกลุ่มแมลงวันกลุ่มใหญ่ถูกดึงดูดด้วยกลิ่นเหม็นของที่นี่
แองเจเล่ก้มลงไปที่พื้นที่ขนาดใหญ่ที่มีกองเลือดและแตะด้วยฝ่ามือขวาแล้วบอกให้ซีโร่วิเคราะห์ตัวอย่าง "ข้าคิดว่าพวกเขาออกไปหลังจากที่เริ่มต่อสู้ แคมป์เบลล์ไม่ได้ต่อสู้จริงๆกับฮาร์แลนด์และพวกเขาทั้งสองคนก็เอาบางส่วนของร่างกายช้างไป"
"ข้าคิดว่าช้างอีกตัวยังอยู่แถวๆนี้ ทำไมเราไม่ฆ่ามันด้วยกันล่ะ เจ้าคิดว่ายังไง" เบเนดิกถามขณะที่เดินออกมาจากพุ่มไม้
"เจ้ารู้วิธีหามันงั้นหรือ" แองเจเล่ถามกลับ
"แน่นอน" เบเนดิกพยักหน้า "นอกจากนี้เจ้ามอบรูปแบบมือดูดกำลังที่ปรับปรุงแล้วได้ไหม มันเป็นคาถาระยะประชิดที่ดีหลังจากที่เจ้าปรับปรุงมัน ข้าสนใจจริงๆ"
แองเจเล่พยักหน้า "แน่นอน ข้าให้เจ้าได้แต่ข้าต้องการรูปแบบความรู้พื้นฐานของเจ้าสองตัว เจ้าว่ายังไง"
"ยุติธรรมมาก" เบเนดิกตอบ
เขานำลูกแก้วคริสตัลขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋า มันมีขนาดเท่าลูกวอลนัท ลูกแก้วมันใสมากและผิวของมันก็เรียบเนียน
แองเจเล่รู้ว่ามันเป็นลูกแก้วความทรงจำซึ่งเป็นอุปกรณ์เวทมนต์ที่หายากมันใช้ในการเก็บข้อมูลและรูปแบบคาถา โดยปกติแล้วมีเพียงพ่อมดเท่านั้นที่จะมีมันดังนั้นเขาจึงแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นเบเนดิกมีอยู่หนึ่งลูก
"รูปแบบสองรูปแบบตัวไหนที่เจ้าต้องการ" เบเนดิกถาม
"เจ้ามีรูปแบบความรู้เวทมนต์พื้นฐานในนั้นไหม"
แองเจเล่เคยเห็นเบเนดิกใช้บัฟใส่ดาบของแคมป์เบลล์ด้วยอนุภาคพลังงานซึ่งช่วยให้แคมป์เบลล์ในการลอบโจมตี ในระหว่างที่พวกเขาสนทนากันก่อนหน้านี้แองเจเล่ก็ได้รู้ว่าเบเนดิกรู้เรื่องของอุปกรณ์เวทมนต์เยอะมากและอาจารย์ของเขายังมีอุปกรณ์เวทมนต์ในตำนานอีกด้วย
"ใช่ ข้ามี เจ้าต้องการอะไรอีก"
"คาถาระยะไกลเจ้ามีอะไรบ้าง"
เบเนดิกตบเบาๆไปที่ลูกแก้วและมีลำแสงสีขาวสี่เส้นออกมาจากมัน แต่ละลำแสงแสดงคุณสมบัติพื้นฐานของรูปแบบคาถา
มีลูกบอลไฟฟ้าสีน้ำเงิน ลำแสงสายฟ้า นกไฟฟ้าสีน้ำเงินและรูนบลิ้งสายฟ้า(ทับคำว่ากะพริบอ่านแล้วมันแปลกๆ)แสดงอยู่ในแสง
รูปแบบเหล่านี้ดูเหมือนโฮโลแกรมและพวกมันก็ลอยอยู่รอบแองเจเล่
"นั่นคือคาถาระยะไกลที่ข้ารู้ เลือกสักตัว" เบเนดิกยักไหล่
แองเจเล่พยักหน้าและมองไปที่รูปแบบคาถา เขาตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วและเอามือไปวางที่รูนสายฟ้า มันหายไปทันทีหลังจากที่ได้สัมผัสมือของแองเจเล่
"รูนสายฟ้า มันเป็นคาถาบัฟที่ยอดเยี่ยมสำหรับอาวุธระยะไกลและเป็นเวทมนต์ระยะไกลที่ทรงพลัง เลือกได้ดี" เบเนดิกยิ้ม
"ข้ารู้ว่าอะไรเป็นสิ่งที่ดีสำหรับข้า" แองเจเล่หัวเราะ
"ดี งั้นมาแลกกันเถอะ" เบเนดิกโยนลูกแก้วขึ้นไปในอากาศและมันเริ่มลอยรอบตัวพวกเขา มีหลายสิ่งปรากฏขึ้นและหายไปภายในลูกแก้ว มันดูเหมือนภาพสไลด์
แองเจเล่ได้อ่านเกี่ยวกับกระบวนการในหนังสือเล่มหนึ่งในห้องสมุดดังนั้นเขาจึงเอานิ้วชี้มือขวาไปสัมผัสผิวของลูกแก้วและหลับตา เบเนดิกก็ทำสิ่งเดียวกัน
[อุโมงค์ความสามารถทางจิตถูกสร้างขึ้น......เป้าหมายเบเนดิก] ซีโร่รายงาน
[กำลังถ่ายโอนข้อมูลผ่านอุโมงค์ รูปแบบมือดูดกำลังที่ปรับปรุงกำลังโอน กำลังรวบรวม: รูปแบบรูนสายฟ้าและรูปแบบความรู้เวทมนต์พื้นฐาน เสร็จสิ้น] ซีโร่กำลังตรวจสอบกระบวนการถ่ายโอนข้อมูล
ประมาณสิบวินาทีต่อมาพวกเขาทั้งสองคนก็ปล่อยนิ้วออก
"เป็นวิธีที่สะดวกจริงๆ" แองเจเล่ถอนหายใจด้วยความยินดี
"แน่นอน ข้าฆ่าพ่อมดฝึกหัดขั้นที่สาม 3 คนสำหรับสิ่งนี้" เบเนดิกลืมตา
"มาแลกเปลี่ยนตราของเรากันเพื่อที่จะทำให้พวกเราสามารถสื่อสารผ่านจดหมายได้หลังจากที่เราได้รับสัตว์เลี้ยงเวทมนต์แล้ว"
"แน่นอน"
แองเจเล่ได้วาดรูนสีดำในอากาศด้วยอนุภาคพลังงาน มันแข็งภายในไม่กี่วินาที มันมีขนาดเท่าไข่และโปร่งใส รูนสีดำดูเหมือนงูที่บิดเบี้ยวกำลังเปิดปากของมันเพื่อเริ่มโจมตี
นี่เป็นตราที่แองเจเล่สร้างจากคำโบราณว่าบาเร็น
เบเนดิกวาดตราของเขาด้วยเช่นกัน มันเป็นวงเวทพิเศษที่มีกระแสไฟฟ้าวิ่งอยู่รอบๆมัน
พวกเขาได้ผลักตราและพวกมันทั้งสองก็จมไปในร่างกายของแต่ละคนหลังจากที่พุ่งผ่านอากาศ
"ไปจัดการช้างเรืองแสงอีกตัวกันเถอะ เราต้องรีบเพราะข้าไม่มีเวลาเหลือมากนัก ข้าต้องมุ่งหน้ากลับไปที่โรงเรียน" เบเนดิกพูด
"แน่นอน"
"อย่าลืมเขียนถึงข้าหลังจากที่เจ้ากลายเป็นพ่อมด"
"ข้าจะทำ"
*******************
สองชั่วโมงต่อมา....
แองเจเล่กำลังถือหัวใจเรืองแสงอยู่ในมือ ขอบของมันเป็นสีแดงแต่ตรงกลางของมันเป็นสีเขียว
เบเนดิกบอกลาและหายไปในป่า
เบเนดิกบอกว่าแองเจเล่ต้องการหัวใจมากกว่าเขาดังนั้นเขาจึงเอาเพียงงาช้างและทิ้งหัวใจไว้
แองเจเล่ไม่เคยคิดว่าเขาจะเป็นเพื่อนกันกับศัตรูของเขา เบเนดิกแข็งแกร่งและมีความรู้เกี่ยวกับคาถา แองเจเล่อยากจะถามเขาถึงสิ่งต่างๆมากมายเกี่ยวกับเวทมนต์แต่เขาก็ต้องไปหลังจากที่จัดการช้าง ดังนั้นแองเจเล่จึงตัดสินใจที่จะสื่อสารกับเบเนดิกในภายหลัง
เบเนดิกยังบอกแองเจเล่ว่าเขาจะเป็นพ่อมดในอีกไม่นานนี้ ตัวเขาเองจะพยายามทำลายขีดจำกัดหลังจากที่กลับไปโรงเรียน ถ้าเขาประสบความสำเร็จเขาก็จะกลายเป็นพ่อมดทันที
แองเจเล่ส่ายหัวและหยุดคิดแล้วจ้องไปที่หัวใจที่อยู่ในมือ หัวใจเรืองแสงมันยังเต้นอยู่และมันดูเหมือนว่ามีเปลวไฟสีเขียวอยู่ภายใน เขาสามารถรู้สึกได้ถึงความร้อนเพียงแค่จับมันไว้ในมือ น่าแปลกที่ไม่มีเลือดบนผิวของหัวใจ มันแห้งมาก
แองเจเล่ทำกระเป๋าขนาดเล็กจากหนังของช้างและใส่หัวใจไว้ข้างใน เขาเริ่มวิ่งไปทางเมืองเลนน่อนเนื่องจากเขาต้องการใครสักคนมานำร่างกายของช้างกลับ
มันเป็นช่วงเช้าตรู่และแองเจเล่ได้ยินเสียงคนตะโกนชื่อของเขาหลังจากที่เดินทางผ่านไปสักระยะหนึ่ง พวกเขาอาจจะเป็นคนจากเมืองเลนน่อน เขารีบมุ่งหน้าไปที่แหล่งที่มาของเสียงอย่างรวดเร็ว
มันใช้เวลาหลายนาทีเพื่อผ่านพุ่มไม้และไปถึงทหารหลายคนที่กำลังเดินไปรอบๆพร้อมกับคบเพลิงในมือของพวกเขา
"เป็นท่านแองเจเล่! พวกเราพบเขาแล้ว!" ทหารคนหนึ่งตะโกนด้วยความตื่นเต้น
"ฮาร์แลนด์และไทนอสอยู่ที่ไหน" แองเจเล่ถามเสียงเข้ม
"ท่านทั้งสองกำลังมองหาท่านอยู่" ทหารตอบอย่างสุภาพ
"อะไร" แองเจเล่แปลกใจ เขาคิดว่าพวกเขากลับไปที่เมืองแล้ว "พวกเขายังอยู่ที่นี่งั้นหรือ"
"ครับ ท่านทั้งสองกำลังมองหาท่านตั้งแต่เมื่อคืน" ทหารอีกคนพูด
"จริงหรือ" แองเจเล่กะพริบตา "พาข้าไปหาพวกเขา"
สิบนาทีต่อมา
ทหารนำแองเจเล่ไปหาฮาร์แลนด์และไทนอส แขนของไทนอสได้รับบาดเจ็บและเขาดูเหนื่อย มีผ้าพันแผลอยู่บนไหล่ขวาของฮาร์แลนด์และแองเจเล่มองเห็นรอยเลือด
ฮาร์แลนด์เดินมาหาและกอดแองเจเล่ "ข้าได้หัวใจของช้างแล้ว"
"จริงหรือ ขอบคุณมาก! ข้าคิดว่าคนจากเมืองวาเดอร์ได้มันไป"
แองเจเล่ยิ้ม
"ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการมันดังนั้นเราจึงยืนยันที่จะเอาหัวใจ หลังจากนี้เจ้าต้องซื้อเครื่องดื่มให้ข้า"
ฮาร์แลนด์หัวเราะ
"ไม่มีปัญหา"
แองเจเล่หันกลับไปและกอดไทนอส
"พ่อมดฝึกหัดอีกคนอยู่ที่ไหน" ไทนอสถาม
"เขาไม่ได้อยู่กับคนจากเมืองวาเดอร์ ข้าไม่ได้เป็นศัตรูของเขาดังนั้นเราจึงจบลงด้วยการจัดการช้างอีกตัว ร่างกายของมันหนักมากดังนั้นข้าจึงต้องการคนช่วยนำมันกลับไป"
"อีกตัวก็ตายด้วยงั้นหรือ" ฮาร์แลนด์ตกใจเล็กน้อย "นั่นเป็นข่าวดีมาก ข้าจะส่งคนไปที่นั่น"
ฮาร์แลนด์มอบหัวใจให้แองเจเล่และแองเจเล่ก็พอใจกับสิ่งที่เขาได้รับ อย่างไรก็ตามเขาเสียเวลามากเกินไปในการต่อสู้กับเบเนดิกและเหนื่อยล้า เขาบอกฮาร์แลนด์เกี่ยวกับตำแหน่งของช้างเรืองแสงอีกตัวจากนั้นจึงกลับไปที่ร้านของเขาพร้อมกับหัวใจ
เขาต้องการพักผ่อนก่อนที่เขาจะสร้างอุปกรณ์เวทมนต์ระดับต่ำอย่างน้อยหนึ่งชิ้นด้วยหัวใจทั้งสอง ขั้นตอนนี้มันค่อนข้างง่ายและเขาสามารถลองใหม่ได้ถ้าหัวใจดวงแรกของเขาล้มเหลว
