ตอนที่15

ฉันลืมตาขึ้นมาในตอนแรกก็รู้สึกปวดหัวมากๆเลย แต่ใช้เวลาไม่นานอาการปวดหัวก็หายไป ตอนที่ฉันมองไปรอบๆฉันก็ไม่เจออะไรหรอก แต่พอจะขยับมือก็เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้ฉันรู้สึกหนักๆที่มือเหมือนมีอะไรมาจับมือของฉันเอาไว้อยู่  ฉันจึงมองลงไปดูที่มือของฉันก็พบว่ามีมือของคนๆหนึ่งที่กำลังจับที่มือของฉันเอาไว้อยู่ และยังเห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนอยู่ข้างๆเตียงของฉันเช่นกัน เมื่อมองชัดๆก็พบว่านี่คือพี่เบสนี่นาพี่เขามาเฝ้าฉันอย่างนั้นหรอ

 

“พี่เบสคะ..พี่เบสตื่นได้แล้ว” เสียงของฉันทำให้พี่เบสตื่นขึ้นมาแล้วก็หันหน้ามามองฉัน ขนาดหน้าของพี่เบสที่พึ่งตื่นยังหล่อขนาดนี้เลยหรอ =.= ตอนนี้พี่เขาเห็นว่าฉันฟื้นขึ้นมาแล้ว หน้าตาพี่เขาที่กำลังงัวเงียอยู่ก็เปลี่ยนไปในทันที เป็นหน้าตาที่ตกใจเพราะเห็นว่าฉันตื่นขึ้นมา

 

“ปอยตื่นแล้วหรอดีใจจังเลยอะ ต้องการอะไรบ้างไหมพี่จะได้บอกหมอพยาบาลมาช่วย อยากได้อะไรว่ามาเลย หรือว่าหมอนแข็งหรือสูงเกินไปหรือนุ่มเกินไป พูดถึงขอกอดหน่อยคิดถึง!”

 

แล้วพี่เขาก็มากอดฉันเลย มันทำให้หัวใจของฉันเต้นเร็วมากเมื่อพี่เขาทำแบบนี้ ไม่ใช่เพราะว่าเป็นอะไรหรอกนะแต่ก็เพราะว่าความรู้สึกของฉันนั่นแหละ เครื่องมันดันดังขึ้นขัดจังหวะซะได้

 

“ทำไมเครื่องดังเป็นอะไรหรือเปล่าต้องเรียกพยาบาลแล้ว อย่าพึ่งเป็นอะไรนะรอพี่ก่อน”

 

พี่เขากำลังจะกดที่ปุ่มเพื่อเรียกพยาบาลมาดูแต่ว่าฉันก็จับมือของพี่เขาเอาไว้เพราะว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร พี่เขามองหน้าฉันฉันรู้เลยจากสีหน้าของพี่เขาคือกำลังเป็นห่วงฉันอยู่

 

“พี่หนูไม่ได้เป็นอะไรเลยหนูแค่..ตื่นเต้นที่ได้เห็นหน้าของพี่อีกครั้งหนึ่งน่ะค่ะ”

 

สิ่งที่ฉันพูดทำให้พี่เขาปล่อยปุ่มเรียกพยาบาลลงและยิ้มออกมาในทันที พี่เขาได้เข้ามากอดฉันอีกครั้งหนึ่ง

 

“ตอนนั้นพี่ขอโทษที่ช่วยอะไรปอยไม่ทันเลย พี่ขอโทษจริงๆที่ตอนนั้นพี่ช่วยหนูช้าเกินไปจนเกือบทำให้หนูเป็นอะไรไป ถ้าหนูเป็นอะไรไปจริงๆพี่คงจะเสียใจมากๆเลยที่คนที่พี่รักที่สุดต้องมาเป็นอันตรายเพราะคนอย่างพี่”

 

หน้าของเขาดูเศร้าเมื่อพูดออกมา และมันทำให้น้ำตาของพี่เบสไหลออกมาด้วยเช่นกัน ฉันก็พึ่งเห็นครั้งแรกเหมือนกันนะเพราะว่าพี่เขาไม่เคยที่จะร้องไห้ให้กับใครเลย พี่เขาเป็นคนที่เข้มแข็งอยู่ตลอดเวลาแม้จะแบกรับอะไรมากมายก็ตามแต่..เห็นแบบนี้แล้วมันทำให้น้ำตาของฉันนั้นไหลตามออกมาเช่นกัน ฉันจับมือพี่เขาแล้วยิ้มเพื่อให้พี่เขานั้นมีกำลังใจและไม่คิดมากกับเรื่องพวกนี้

 

“สำหรับปอยที่รู้ว่าพี่มาช่วยปอยในตอนนั้น มันทำให้ได้รู้ว่าพี่รักและเป็นห่วงหนูจริงๆ ในตอนนั้นเป็นความผิดของหนูนะไม่ใช่ของพี่เลย ถ้าหนูไม่รีบร้อนและไม่คิดมากหนูกับพี่อาจจะไม่ต้องมาเจอสถานการณ์แบบนี้ก็ได้นะคะ หนูต้องขอโทษพี่มากกว่าไม่ใช่พี่ที่ต้องมาขอโทษปอย”

 

พี่เขานั่งลงก่อนที่จะยิ้มให้กับฉันพร้อมกับความรู้สึกอีกแบบที่คนละอย่างกับหน้าของเขา ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าตอนนี้พี่เขาไม่ได้คิดแบบที่ฉันกำลังคิดอยู่ พี่เขากำลังโทษตัวเองนั่นแหละนะ

 

“แล้วเรื่องนี้พี่ได้โทรไปบอกพ่อกับแม่ของปอยรึป่าว? หนูว่าพี่ไม่ต้องบอกจะดีกว่านะเพราะว่าถ้าบอกแล้วก็..”

 

เสียงเปิดประตูได้ดังขึ้นมาอย่างแรกเหมือนกับว่ามีคนที่รีบร้อนมากกำลังเข้ามาในนี้ พวกเราสองคนมองไปที่หน้าประตูและเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาอย่างรีบร้อนและหน้าตาที่ดูเหมือนกำลังตกใจอะไรบางอย่างก็คือพ่อกับแม่ของฉัน

 

“ลูกพ่อเป็นอย่างไรบ้างไหนเจ็บตรงไหนไอ้นั่นทำอะไรหนูบ้าง!”

 

เสียงของคุณพ่อที่ดังไปทั่วห้องพร้อมกับรีบเดินเข้ามาสำรวจตัวของฉันในทันที สงสัยคงตื่นมาบอกพี่เบสไม่ทันแล้วสินะ

 

“หนูไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วค่ะ และหนูก็พึ่งตื่นค่ะ” แต่คุณพ่อคุณแม่ของฉันก็ยังไม่หยุดและยังคงจับนู่นจับนี่ดูว่าฉันเป็นอะไรมากหรือเปล่า

 

“แม่นี่เป็นห่วงหนูมากเลย พอได้ยินว่าหนูอยู่ที่โรงพยาบาลมาจากเบสแล้วแม่ยิ่งตกใจใหญ่มากเลยนะลูก”

 

ฉันรู้ว่าครอบครัวของฉันต้องเป็นห่วงฉันอยู่แล้วล่ะ และเป็นห่วงมากจนพ่อลืมว่ากำลังใส่กางเกงแปลกๆมาที่นี่ด้วย

 

“คุณพ่อคุณแม่ครับผมต้องขอโทษจริงๆนะครับที่ทำให้ลูกสาวของคุณพ่อกับคุณแม่เป็นแบบนี้ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยนะครับ”

 

พี่เบสยกมือไหว้ขอโทษพ่อกับแม่ของฉัน ซึ่งพ่อกับแม่ของฉันมีเหตุผลพอที่จะไม่โกรธพี่เบสและยกโทษให้กับพี่เบส

 

“จริงๆมันเป็นความผิดของหนูมากกว่าล่ะค่ะถ้าหนูไม่รีบขึ้นรถตู้หนีพี่เบสมา หนูคงไม่ต้องมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลแบบนี้หรอกค่ะ”

 

คุณพ่อกับคุณแม่รีบหันมาหาฉันในทันที ตอนแรกฉันก็คิดว่าฉันจะโดนคุณพ่อกับคุณแม่ด่าแล้ว แต่ว่ามันไม่ใช่แบบนั้นสีหน้าที่เหมือนโกรธได้เปลี่ยนไปเป็นสีหน้าที่เป็นห่วงฉัน พวกท่านทั้งสองคนรีบเข้ามากอดฉันในทันที แม่ของฉันร้องไห้ออกมาเลยมันทำให้ฉันรู้สึก..อยากร้องไห้ตามอะ T^T

 

“ช่างมันเถอะลูก ลูกไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ไม่ว่าจะโกรธจะเคืองอะไรกันก็อย่างหนีกันแบบนี้ ถ้าพี่เขาไม่ตามไปช่วยหนูหนูจะเป็นยังไง?”

 

พวกเราทั้งสามคนกอดกันไปกอดกันมา ซึ่งดูเหมือนว่าพี่เบสก็กำลังมองไปและยิ้มไปตามๆกัน แม่ของฉันมองไปที่พี่เบสก่อนจะยืนมือไปหาพี่เบส ส่วนพี่เบสก็ทำหน้าแปลกใจและชี้ไปทางตัวเองประมาณว่าผมหรอ จากนั้นพี่เขาก็ยิ้มออกมาและยื่นมือไปให้แม่ของฉัน ก่อนที่แม่ของฉันจะดึงตัวพี่เขาให้เราทั้งสี่คนเข้ามากอดกัน..วันนี้รู้สึกมีความสุขจริงๆนะและได้เห็นว่าพี่เบสรักฉันจริงๆ