ตอนที่ 9 การต่อสู่ระหว่างกษัตริย์ทั้งสอง

“อะไรของเจ้ากันเอริน เจ้านี่เหมือนจะโง่มากเลยนะที่ให้เจ้าพวกทหารต่ำต้อยของเจ้าใส่ชุดเกราะเป็นสีขาวไข่มุกแบบนั้นน่ะ ข้าก็รู้สิว่ามันเป็นพวกของเจ้า แล้วทำไมเจ้าจะต้องลักพาตัวองค์หญิงออกมาจากขบวนรถม้าด้วยล่ะ ทำไมเจ้าถึงไม่มาสู้กับข้าตัวต่อตัวไปเลย หรือว่าปอดแหกกันแน่?”

 

โลยาดะยิ้มให้กับเอรินก่อนจะพูดคำบาดใจส่งไปให้กับเอริน แต่ว่าเอรินไม่ได้ระแคะระเคืองกับสิ่งที่โลโยดะพูดเลยแม้แต่น้อย โลโยดะฝากนางให้ชิโร่กามะดูแล

 

“ชักจะสนุกแล้วสิ ฮ่า ฮ่า” ชิโร่กามะพูดขึ้นทำให้ว่างเจี๋ยมองไปที่เขา โลโยดะกับเอรินเดินมาหากัน แล้วมองหน้ากันก่อนจะทำให้ว่านเจี๋ยตกใจเมื่อพวกเขาสองคนเอาหัวชนกัน

 

“หัวยังแข็งเหมือนเดิมเลยนะเอริน หัวของเจ้าที่แข็งเหมือนกะลายังไงล่ะ”

 

เมื่อโลโยดะพูดจบก็เริ่มใช้เท้าขวาถีบไปที่เอริน แต่ว่าเอรินกลับป้องกันได้ด้วยมือสองข้างของเขา จากนั้นเอรินก็กระโดดเข้าไปต่อยโลโยดะแต่ว่าเขาก็หลบได้ การต่อยครั้งนี้หลายครั้งจนกระทั่งมองแทบไม่เห็นเลย แต่ว่าก็ยังหลบได้อย่างรวดเร็ว หมัดสุดท้ายได้ต่อยมาที่โลโยดะแต่ครั้งนี้เขาไม่หลบและจับมันเอาไว้ ก่อนจะจับเอรินทุ่มลงไปที่พื้น แล้วเหยียบเอรินเอาไว้จนพื้นดินเป็นหลุม พลังที่ว่านเจี๋ยเห็นมันมีมหาศาลมาก มากกว่ามนุษย์ธรรมดาจะมีได้

 

“จะยอมแพ้ข้าหรือว่าจะให้ข้าฆ่าเจ้า?”

 

“..หึ หึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” อยู่ๆเอรินก็หัวเราะออกมา โลโยดะมองไปที่เอรินก่อนที่จะกระโดดออกมาจากตัวของเอริน

 

“ยังไม่ได้เอาพลังออกมาเลย ทำไมถึงต้องจบเร็วขนาดนี้ด้วยล่ะ”

 

เอรินหันมาหาว่านเจี๋ย จากตาที่ปิดอยู่กลายเป็นเปิดออกกตาด้านที่ปิดอยู่นั้นเป็นตาที่เหมือนตาของแมวเลย แถมเขี้ยวก็งอกออกมาด้วยเช่นกัน

 

“ไม่มีใครบอกเจ้าหรือไงว่าการแสดงพลังที่แท้จริงออกมาต่อหน้ามนุษย์ธรรมดามันไม่ดีนะ”

 

โลโยดะพูดขึ้นก่อนที่จะวิ่งเข้าไปใส่เอรินในทันที เขาต่อยไปที่เอรินก่อนที่เอรินจะกระโดดหลบแล้วก็เอาขาของเขาพุ่งไปที่โลโยดะกลางอากาศ แต่โลโยดะก็เอามือขวาจับที่เท้าได้ทันที และมันก็ค้างอยู่แบบนั้นสักระยะ ก่อนที่พื้นจะสั่นไหวแล้วเริ่มแตกออกไปวงกว้าง ทำให้ชิโร่กามะต้องพาองค์หญิงถอยออกไปจากแถวนั้น การต่อสู้เริ่มขึ้นและใช้เวลานานมาก จนกระทั่งพวกทหารพากันมาพอดี

 

“พวกเจ้าหยุดอยู่ตรงนั้น นี่เป็นเรื่องระหว่างข้ากับมัน!”

 

ทหารทุกคนต่างถอยออกเมื่อเอรินได้พูดขึ้นมา ทุกคนต่างมองดูการต่อสู้ระหว่างเอรินกับโลโยดะ อยู่ๆว่านเจี๋ยก็รู้สึกมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแล้วเริ่มปวดหัวก่อนจะล้มตัวลงไป ชิโร่กามะรีบรับนางในทันที ก่อนที่การต่อสู้จะหยุดลงเมื่อเห็นเช่นนั้น พวกเขาทั้งสองคนรรีบวิ่งเข้ามาดูองค์หญิงอย่างรวดเร็ว แล้วเอรินก็เปลี่ยนร่างเป็นแบบเดิม

 

“นี่นางเป็นอะไรทำไมถึงได้ล้มลงไปล่ะ?” โลโยดะมองไปที่ชิโร่กามะก่อนจะถามว่านางเป็นอะไร เขาไม่มีรอคำตอบแล้วรีบอุ้มนางขึ้นมาในทันที

 

“เจ้าจะพานางไปไหน?” เอรินจับแขนของโลโยดะเอาไว้ก่อนที่โลโยดะจะมองหน้าเอรินเหมือนกับว่าเขาจริงจังกับเรื่องนี้มาก

 

“ข้าจะพานางกลับไปที่ราชอาณาจักรของข้าเดี๋ยวนี้”

 

เอรินได้ยินเช่นนั้นจึงดึงองค์หญิงเอาไว้ แล้วพาองค์หญิงเดินออกไปต่อหน้าต่อตาของโลโยดะ แต่โลโยดะก็ดึงองค์หญิงกลับมา

 

“ถ้าเจ้ายังห้ามฆ่ามีหวังนางได้ตายแน่ ข้าต้องพานางไปเดี๋ยวนี้” สิ่งที่เขาพูดทำให้เอรินมึนงงกับสิ่งที่เขาพูด

 

“หมายความว่าอย่างไรกัน?” เอรินถามโลโยดะเพื่อให้กระจ่าง

 

“ข้าทำพันธสัญญาเอาไว้แล้ว ข้าต้องพานางไปที่ราชอาณาจักรของข้า มีเวลาไม่เกินสิบวันเข้าใจไหม!”

 

ทุกคนต่างเงียบกับสิ่งที่เขาพูดขึ้นมา เอรินดูค้างไปเลยเมื่อได้ยินว่าโลโยดะทำพันธสัญญากับองค์หญิงไปแล้ว

 

“นี่พี่ไม่ได้ล้อข้าเล่นใช่ไหมท่านพี่”

 

ชิโร่กามะพูดขึ้นก่อนที่โลโยดะจะพาองค์หญิงวิ่งออกไปจากที่นี่ เมื่อออกมาจากถ้ำแล้วก็รีบขึ้นมาแล้วพากันไปที่ราชอาณาจักรของโลโยดะในทันที ในระหว่างที่กลุ่มมากำลังขี่กันไปอยู่นั้น อยู่ๆก็มีม้ามาตีคู่กับโลโยดะ เขาจึงหันไปดูก็พบว่าเป็นเอริน เอรินกำลังตามเขามา

 

“นี่เจ้าตามข้ามาทำไมเนี่ย?” โลโยดะถามเอรินก่อนที่เอรินจะยิ้มออกมา

 

“ข้าอยากจะตามมาดูองค์หญิงหน่อยน่ะ แถมอยากจะไปดูที่ราชอาณาจักรของเจ้าด้วย”

 

ชิโร่กามะแทบจะอดหัวเราะไม่ได้เมื่อได้ยินที่เอรินบอก ม้าก็เริ่มวิ่งไปตามทางของมันเรื่อยๆ เพื่อไปยังอาณาจักรของโลโยดะและชิโร่กามะ นางจะรอดหรือไม่รอดขึ้นอยู่กับพวกเขาทั้งสามคนแล้วในตอนนี้ แต่ที่รู้ๆคือไม่ว่าอย่างไรโลโยดะก็ต้องพาเธอไปให้ถึงให้ได้ เพราะว่าการทำพันธสัญญามันทำกับใครหลายคนพร้อมกันไม่ได้ มันทำได้แค่คนๆเดียวและทำได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น สายใยแห่งการทำพันธสัญญายังคงติดตรึงอยู่ในหัวใจของทั้งสองคน ถ้าใครบางคนได้จากไป คนๆนั้นจะจากตามเช่นกันภายในหนึ่งปี ทางที่ไปก็ไปเรื่อยๆและราชอาณาจักรของโลโยดะก็ใช้เวลานานมากเหมือนกัน เพราะระยะทางที่ไปมันไกลมากไกลจนเกินกว่าที่ม้าแต่ละตัวจะรับได้ พวกเขาจึงจำเป็นที่จะต้องพาม้าเดินไปแทน

 

“ถ้ามันจะไกลขนาดนี้นะข้าไม่มาด้วยหรอก ติดตรงที่เจ้าเอาองค์หญิงออกมาจากประสาทของข้านี่แหละ”

 

เอรินพูดขึ้นก่อนที่ทุกคนจะถอนหายใจออกมา ต่างคนต่างหมดอารมณ์ที่รู้ว่าราชอาณาจักรของโลโยดะมันไกลมาก

 

“ก็มันเป็นราชอาณาจักรพันปีให้ทำอย่างไรล่ะ มันไม่ได้อยู่แถวระแวกนี้หรอกนะ เข้าใจยังว่าราชอาณาจักรพันปีมันเป็นของอสูร ไม่ใช่คนธรรมดาก็ต้องอยู่ไกลเป็นธรรมดานั่นแหละ”

 

ทุกคนต่างเงียบแล้วก็เดินทางกันต่อ แต่เมื่อโลโยดะกับเอรินได้มองหน้ากัน จู่ๆทั้งสองคนก็วิ่งเข้าปะทะกันอีกรอบ มันทำให้ชิโร่กามะที่กำลังจับตัวนางไม่ให้ตกม้าต้องรับวิ่งเข้ามากันทั้งสองคนไม่ใช่ทะเลาะกัน

 

“พอเลยพอทั้งคู่ อะไรของพวกเจ้าเนี่ยนึกว่าจะดีกันแล้วแท้ๆ เพียงแค่มองหน้ากันเองทำไมต้องตีกันด้วยล่ะ ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ไม่ส่งสารนางบ้างหรือยังไง”

 

ชิโร่กามะผลักทั้งสองคนออกจากกันก่อนที่จะเดินไปหาองค์หญิงเพื่อจะเดินไปต่อ ซึ่งนางก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยเพราะนางสลบอยู่ ถ้าเกิดพวกเขาไปไม่ทันภายในสิบวันนางอาจจะตายก็เป็นได้