ตอนที่ 153 บอกความปราถนาของเธอมา 1
แกร๊ก
ธีโอดอร์ค้นพบใบหน้าที่คุ้นเคยทันทีเมื่อเขาเปิดประตู พวกเขาทั้งคู่ต่างสัมผัสได้ถึงกันอยู่แล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่แปลกใจมากนัก ผ้าพันแผลได้ปกคลุมร่างกายของเขาไปครึ่งหนึ่ง แต่แรนดอล์ฟยังคงพูดอย่างร่าเริงเช่นเคย “โอ้ นายน้อยที่แสนดื้อรั้น ได้ตื่นจากการหลับลึกแล้ว?”
“ในระหว่างนั้น แรนดอล์ฟเองก็สามารถวิ่งไปรอบๆได้ง่ายๆแล้ว”ธีโอดอร์พูดด้วยน้ำเสียงชื่นชมขณะที่เขาตรวจสอบร่างกายของแรนดอล์ฟ
มันเหมือนกับที่เขาพูด หลังจากที่ได้รับความรู้ความสามารถของลี ยองซุกเกี่ยวกับร่างกายของมนุษย์แล้ว การวินิจฉัยของธีโอดอร์นั้นถูกต้องมากกว่าผู้รักษาทั่วไป การบาดเจ็บบนภายนอกร่างกายนั้นต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนในการรักษา เมื่อรวมกับบาดแผลภายในแล้ว มันจะต้องใช้เวลาอย่างน้อย3เดือนในการฟื้นฟู หลังฐานการการอยู่รอดของชีวิตและความตายทั้งหมดถูกสลักไว้บนร่างกายทุกส่วนของแรนดอล์ฟ
อย่างไรก็ตาม แรนดอล์ฟได้พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “แน่นอน ฉันได้กำไรจากการต่อสู้ครั้งนี้ ดังนั้นฉันจะเอาแต่นอนนิ่งๆและลืมมันได้ยังไง?”
“กำไร หรือว่า....?”ธีโอดอร์ถามด้วยใบหน้าประหลาดใจขณะที่แรนดอล์ฟหัวเราะราวกับเขารออยู่
“อืม มันเป็นเวลาครึ่งวันได้แล้วที่ฉันเห็นมัน”แรนดอล์ฟพูดลวกๆ แต่ความหมายของคำพูดเขานั้นไม่ได้เบาตาม
มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่จะนับเป็นกำไร มันเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการเป็นปรมาจารย์ดาย— ความสามารถของพลังออร่าที่ตื่นขึ้น!
แรนดอล์ฟผู้ซึ่งอาศัยพลังออร่าอันทรงพลังและความสามารถทางกายภาพมาตลอด ตอนนี้เขาได้ก้าวเข้าสู่ขอบเขตของปรมาจารย์ดาบเต็มตัวแล้ว การต่อสู้กับอัตตาได้ทำหน้าที่เป็นตัวเร่งให้ความสามารถของเขาโผล่ออกมา
ธีโอดอร์ได้กล่าวชื่นชมความสำเร็จของแรนดอล์ฟ “ยินดีด้วยนะ แรนดอล์ฟ ตอนนี้นายเป็นปรมาจารย์ดาบเต็มตัวแล้ว”
“มันสมบูรณ์แล้ว แต่หากฉันต้องการใช้มันให้คล่องแคล่ว ฉันจะต้องฝึกฝนมันอีกหลายปี เอาละ มันไม่มีอะไรเทียบได้กับตอนที่ฉันได้เดินไปรอบๆอย่างไร้จุดหมาย”
อย่างไรก็ตาม แรนดอล์ฟไม่สามารถที่จะปิดบังความสุขได้ขณะที่เขาหัวเราะออกมาและตบไหล่ธีโอดอร์
หากถ้าฝึกซ้อมด้วยตัวคนเดียว มันอาจจะต้องใช้เวลา5ปีหรือ10ปี แม้ว่าเขาจะได้ผ่านสถานการณ์ที่เฉียดตายมาก็ตาม ความสำเร็จนี้เป็นผลมาจากความสัมพันธ์ของเขากับธีโอดอร์ การต่อสู้กับอัตตาในครั้งนี้ทำให้เขาสามารถสะสมประสบการณ์ได้หลายสิบปี
หลังจากที่ทั้งสองคนสนทนากันเสร็จ เขาก็เดินลงบันไดมาพร้อมกัน
“อืม แล้วที่นี่คือที่ไหนกัน?ไม่ว่าฉันจะมองยังไง มันก็ดูไม่เหมือนกับถ้ำมังกรเลย”ธีโอดอร์ถาม
“อ่าเธอบอกว่าที่นี่เป็นคฤหาสน์ มันตั้งอยู่บนรอบนอกของหมู่เกาะโจรสลัด มันเป็นพื้นที่ที่โจรสลัดไม่สามารถเข้ามาได้”
“คฤหาสน์....”
งั้นก็ได้ข้อสรุปว่า มังกรไม่จำเป็นต้องนอนในถ้ำเสมอไป ธีโอดอร์เข้าใจคำอธิบายและมองไปรอบๆคฤหาสน์ มันไม่สามารถเทียบได้กับพิธีเฉลิมฉลองเทพแห่งท้องทะเล แต่ภาพเขียนและของตกแต่งโดยรอบก็ดูมีราคาแพงทั้งสิ้น มันค่อนข้างคล้ายกับคฤหาสน์ของเอิร์ลเบอร์เก้นที่เขาเคยไปเยือนในอดีต
อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างที่สำคัญก็คือตัวตนของเจ้าของ ทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าสู่ทางเดินยาว เสียงที่ชัดเจนก็ดึงขึ้นในหัวของพวกเขา [ทางนี้]
มันเป็นเสียงที่ไม่ได้แทรกทาง ‘มิติ’มันเหนือกว่านั้น มันแตกต่างจากคำพูดที่ถ่ายทอดออกมาในรูปของ ‘เสียง’ธีโอไม่เข้าใจหลักการ แต่ทันทีที่ได้ยินเธอ โครงสร้างของคฤหาสน์ก็ถูกสลักลงในจิตใจของพวกเขาทันที
‘นี่มัน....วจนะแห่งมังกร?”
ภาษาของมังกรเป็นพลังอำนาจที่ถูกลดทอนข้อมูลต่างๆให้เป็นเพียงไม่กี่พยางค์เท่านั้น จอมเวทย์จำนวนมากในอดีตพยายามที่จะสร้างระบบนี้ขึ้นใหม่ แต่ก็ไม่มีใครเคยประสบความสำเร็จมาก่อน ส่งผลให้ความอยากรู้อยากเห็นของธีโอดอร์ในฐานะจอมเวทย์ปะทุขึ้น แต่ตอนนี้มันยังไม่ใช่เววลา
ในไม่ช้าทั้งคู่ก็ได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าอควาโล่ที่ระเบียงคฤหาสน์
“ยินดีต้อนรับ นี่เป็นครั้งแรกของพวกเธอในคฤหาสน์สินะ?”
พวกเขาสูญเสียคำพูดทันทีที่พวกเขาเห็นรอยยิ้มของเธอภายใต้แสงอาทิตย์ในตอนบ่าย ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ เธอได้ซ่อนหางและเขาสองข้างไป ดังนั้นเธอจึงดูเหมือนผู้หญิงที่สวยงาม หากมีการจัดลำดับ หญิงงามแห่งราชอาณาจักร เธอคงจะเป็นหนึ่งในผู้ที่สง่างามและทรงพลังมากที่สุดในทวีป
อควาโล่ยกนิ้วขึ้นชี้ไปทางทั้งสองคน
“อย่ายืนให้เมื่อยกันเลย นั่งลงสิ ฉันได้เตรียมหลายสิ่งเอาไว้ในแบบของฉันแล้ว ดังนั้นมาเริ่มเรื่องกันเถอะ”
ขณะที่ธีโอดอร์และแรนดอล์ฟนั่งลงบนเก้าอี้ ผู้คนก็ได้โผล่ออกมาจากหลายมุมของคฤหาสน์และแบกบางสิ่งบางอย่างอยู่
‘นี่....?’
พวกเขามาพร้อมกับอาหารจารร้อนที่มีกลิ่นแสนหอมหวาน ธีโอดอร์ไม่มีอะไรตกถึงท้องมาสามวันแล้ว ดังนั้นน้ำลายจึงไหลออกมาจากปากของเขา มันเป็นมื้ออาหารที่เขาสามารถพบเห็นได้เมื่อเขารับประทานอาหารร่วมกับเคิร์ทที่3เท่านั้น เมื่อคนรับใช้วางอาหารที่แสนฟุ่มเฟือยเรียบร้อย อควาโล่ก็ยิ้มออกมาขณะยกแก้วของเธอขึ้น
“ไชโย!”
จากนั้น งานเลี้ยงมื้อกลางวันของมังกรที่มีชื่อเสียงเลวทรามก็ได้เริ่มขึ้น
***
บางคนอาจจะสงสัย ระแวดระวังเกี่ยวกับงานเลี้ยงอาหารกลางวันนี้ แต่ธีโอดอร์ไม่ได้คิดเช่นนั้น
เธอนั้นมีเวลาตั้งสามวันในการที่จะฆ่าเขา แต่เธอไม่ทำ ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่เธอจะต้องใช้วิธีการเช่นใส่ยาพิษไปในอาหาร นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมธีโอดอร์จึงเอื้อมมือไปยังจารอาหารที่เตรียมไว้โดยไม่ลังเลเลย เขากินเนื้อชิ้นเล็กๆเข้าไปและ....
‘…อ่า อร่อย?!’
มันสามารถเทียบได้กับอาหารที่ถูกทำด้วยฝีมือของเชฟหลวงแห่งเมลเทอร์ และมันไม่ใช่แค่มีส่วนผสมดีเท่านั้น นี่เป็นอาหารที่ถูกทำโดยเชฟชั้นหนึ่ง ที่ทำอาหารด้วยส่วนผสมอันสุดยอด เป็นอาหารที่เหล่านักกินหลายคนยอมที่จะจ่ายเงินหลายสิบเหรียญทองเพื่อจะกินมันเพียงแค่จานเดียว ธีโอดอร์มองไปที่อควาโล่ด้วยท่าทางประหลาดใจปนทึ่ง
เธอมีมารยาทบนโต๊ะอาหารที่สมบูรณ์แบบที่สุดจากทุกคนที่เขาเคยพบมา ตำแหน่งบนโต๊ะอาหารนั้นสมบูรณ์แบบ และไม่มีเสียงใดๆที่เกิดขึ้นเลยจากการใช้มีดที่แสนเชี่ยวชาญของเธอ ปากของเธอไม่มีคราบสกปรกใดๆแม้กระทั่งหยดซอส จากการใช้ผ้าเช็ดปากตลอดเวลา
ธีโอดอร์ประหลาดใจกับท่าทางอันแสนสง่างามของเธอและยังคงกินต่อไป บางครั้งก็มีเสียงการกระทบของมีดกับส้อมเล็กน้อยดังขึ้นแน่นอนว่ามันไม่ใช่ของอควาโล่ และมื้ออาหารของทั้งสามก็สิ้นสุดลงหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง
เกร๊ง
ในฐานะเจ้าบ้าน อควาโล่เป็นคนแรกที่วางมีดลง “อืม มันเป็นสิ่งที่ดีงาม มันถูกปากเธอไหม?”
ธีโอดอร์พยักหน้าโดยไม่ลังเล “มันดีจริงๆครับ นี่อยู่ในระดับเดียวกับวังหลวงเลย”
แรนดอล์ฟกล่าว “ฉันยังไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน แต่อาหารนั้นน่าประทับใจอย่างมาก”
ปฏิกิริยาของพวกเขานั้นพึงพอใจอย่างมาก ซึ่งทำให้อควาโล่ยิ้มและตบมืออยู่หลายครั้ง หลังจากนั้นไม่นานผู้คนจากภายในคฤหาสน์ก็มาเก็บจานเปล่าออกไปและวางชาที่แสนหอมหวานต่อหน้าทั้งสามคน
จากนั้น อควาโล่ก็หันไปมองหน้าชายสองคน “ฉันจะชดใช้หนี้ที่ฉันติดค้างแก่พวกเธอทั้งคู่”
ตอนนี้มันเป็นการเริ่มของจริงแล้ว ธีโอดอร์อดที่จะกลั้นหายใจไม่ได้ขณะที่รอให้เธอพูด
“มังกรแต่ละสายพันธุ์นั้นมีความชอบพอที่แตกต่างกัน อารมณ์ ความรู้สึกสำหรับมังกรแดง ภูมิปัญญาสำหรับมังกรทอง ชีวิตสำหรับมังกรเขียว ความบริสุทธิ์สำหรับมังกรเงิน.....และฉัน มังกรฟ้าจะให้ความสำคัญกับผลประโยชน์”
มันไม่ได้หมายความว่าเธอชอบที่จะได้รับผลประโยชน์ หากเธอมีน้ำใจ เธอก็จะได้รับบางอย่างกลับคืนมา หากเธอเป็นหนี้คนอื่น เธอก็ควรที่จะชดใช้ การชดใช้คือธรรมชาติของมังกรฟ้า
นี่คือเหตุผลว่าทำไมอควาโล่จึงรับเครื่องบรรณาการจากหมู่เกาะโจรสลัด มันเพื่อแลกกับการคุ้มครองจากเธอ
“เธอสองคนได้ช่วยชีวิตฉันเอาไว้ แม้ว่าจะด้วยความแข็งแกร่งของฉันด้วยก็ตาม แต่หนี้ที่ฉันติดค้างก็ยังคงมหาศาล ฉันไม่สามารถที่จะชดใช้ชีวิจของฉันได้ด้วยการให้ทองทองคำครึ่งหนึ่งของเกาะหนี้”
จากนั้นเธอก็ชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว
“หนึ่งสำหรับนักดาบและสองสำหรับหนุ่มน้อย”อควาโล่ ดูร่าเริงขณะที่เธอกล่าว “พวกเธอสามารถที่จะขออะไรก็ได้3ข้อจากฉัน หากเธอต้องการ ฉันสามารถที่จะส่งมอบอำนาจการปกครองเกาะนี้ให้เธอได้”
ชายคนสองจ้องมองหน้ากันและได้ตกลงกันอย่างเงียบๆ จากนั้นแรนดอล์ฟก็เปิดปากพูดเป็นคนแรก
“ฉันไม่สนใจเกี่ยวกับเกาะนี้ ฉันเพียงแค่ต้องการดาบ”
“ดาบ?”
“ดาบคู่ของฉันได้พังไปแล้วจากการต่อสู้กับสัตว์ประหลาด หากคุณมีดาบชั้นเลิศ ฉันขอสองเล่มได้หรือไม่?นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการจากคุณ”
เขามองไปที่ดาบฟัลคอนทั้งสองเล่มด้วยความรู้สึกขมขื่น มีรอยแตกขนาดใหญ่ราวกับใยแมงมุมตรงกึ่งกลางของใบดาบทั้งคู่ และดูเหมือนว่ามันกำลังจะแตกหักได้ทุกเมื่อ แม้ว่าดาบนี้จะเป็นมรดกตกทอดจากบรรพบุรุษและมีเทคนิคดาบอยู่ภายใน แต่ความขาดประสบการณ์ของเขาทำให้พวกมันแตกพัง หากเขาต่อสู้ด้วยพลังที่สมบูรณ์ของปรมาจารย์ดาบ ดาบของเขาคงจะไม่แตกเช่นนี้
อย่างไรก็ตาม อควาโล่กลับทำหน้าเหวอหวา “ดาบสองเล่ม?เธอจริงจัง?”
“คุณไม่สามารถ?”
“มังกรเป็นหนี้ชีวิตเธอ แต่เธอกลับขอแค่ดาบสองเล่ม?”
เธอดูโกรธอย่างมากกับคำขอของแรนดอล์ฟ แต่ในไม่ช้าเธอก็สำแดงพลังของเธอออกมา
[пространство (มิติ).]
ขณะนั้น ดาบหลายสิบเล่มก็ไหลเทออกมาจากอากาศ ดาบเหล่านี้ต่างเป็นดาบชั้นยอดที่โด่งดังทั้งสิ้น พวกมันทั้งหมดต่างเป็นของเก่าแก่มีมูลค่า แต่ยังคงอยู่ในสภาพที่ดีเยี่ยมสำหรับการใช้งานจริง มีบางเล่มที่เป็นผลงานชิ้นเอกจากคนแคระที่ซ่อนตัวอยู่ในหุบเขาลึก เมื่อมองไปที่แรนดอล์ฟที่กำลังกระโดดอย่างมีความสุข อควาโล่ก็ถอนหายใจด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อย
“เอาไปให้หมดเลย มันจะเป็นเรื่องน่ารำคาญหากชีวิตของฉันมีค่าเพียงแค่เศษโลหะสองชิ้น”
“จะ-จริงหรือ?”
“ไม่ ฉันจะให้ชุดเกราะเธอด้วยเนื่องจากเกราะเธอพัง เลือกมาชิ้นหนึ่ง”
อควาโล่ดีดนิ้วหนึ่งทีและชุดเกราะที่เงางามก็ถูกเทกระจาดออกมา หัวของแรนดอล์ฟถูกกระแทกด้วยฝนโลหะหนัก แต่เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ ในขณะที่เขากอดชุดเกราะแน่น ธีโอดอร์และอควาโล่อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้เมื่อเห็นภาพตรงหน้า
ยังเหลือความปราถนาอีกสองข้อสำหรับธีโอดอร์ ดวงตาของอควาโล่สื่อความหมายออกมาว่า‘อย่าทำให้ฉันผิดหวังในครั้งนี้’ ขณะที่ธีโอดอร์สูดหายใจเข้าและเปิดปาก
เขากล่าวว่า “ก่อนอื่น ผมต้องการให้คุณรื้อหมู่เกาะโจรสลัดนี้ออก”
“หืม?”อควาโล่ทำเสียงแปลกขณะที่จ้องมองธีโอดอร์ เมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ แรนดอล์ฟจึงเงยหน้าขึ้นจากชุดเกราะของเขา คำร้องขอของธีโอดอร์หมายถึงการทำลายสิ่งของมากมายที่อควาโล่จะได้รับจากโจรสลัด ‘สิ่งของบรรณาการในแต่ละปีนั้นเทียบเท่าได้กับเงินหลายพันเหรียญทอง ดังนั้น นี่จะไม่เป็นความเสียหายครั้งใหญ่งั้นหรือ?
อย่างไรก็ตาม อควาโล่กลับสงบนิ่ง
“ฉันขอโทษ แต่นั่นไม่ใช่ความรับผิดชอบของฉัน”
“ทำไม?”
“ฉันได้ก่อตั้งหมู่เกาะโจรสลัดขึ้นในโครงสร้างนี้ แต่เหล่าโจรสลัดเองก็อาศัยอยู่ที่นี่ตั้งแต่นั้นมา ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะทำเช่นนั้นจนกว่าเธอจะขอให้ฉันฆ่าทุกคนหรือทำลายเกาะนี้ทิ้ง”
อันที่จริง ธีโอดอร์นั้นเชื่อมั่นในคำอธิบายนี้ อควาโล่ได้เน้นว่า’สิทธิ’ของเธอและ’อำนาจ’ของเธอ ทั้งสองอย่างมันอยู่ในส่วนที่แตกต่างกัน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำลายหมู่เกาะโจรสลัด แต่สิทธิ์ขาดของเกาะและสิทธิ์ของผู้อยู่อาศัยนั้นไม่สามารถส่งมอบได้โดยเธอ
อย่างไรก็ตาม ธีโอดอร์เองก็ได้คิดหาหนทางอื่นในการ รื้อถอนหมู่เกาะโจรสลัดไว้อีกทางหนึ่ง
“หากเช่นนั้น ผมต้องการให้คุณริบพรของคุณคืนมา นั่นเป็นไปได้หรือไม่?”
อควาโล่ยิ้มขณะที่เธอยืนยัน “แน่นอน นั่นไม่ยากเลย”
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ความปราถนานี้อาจจะเป็นเรื่องที่โหดเหี้ยม ธีโอดอร์ได้เลือกมันแม้ว่าเขาจะรู้ความจริงนี้ จนถึงตอนนี้ หมู่เกาะโจรสลัดสามารถที่จะเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระบนท้องทะเลเนื่องจากพรของมังกรสมุทร อควาโล่
เรือโจรสลัดที่สูญเสียพลังอำนาจของพวกมันจะถูกทำลายโดยทหาร มันเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะเสียชีวิตเมื่อพรได้หายไป หลังจากนั้น เหล่าอาชญากรทุกคนก็จะถูกตัดสินตามกฏหมาย ชะตากรรมของเหล่าโจรสลัดจะถูกตัดสิน
“งั้น ความปราถนาสุดท้ายของเธอคืออะไร หนุ่มน้อย?”อควาโล่กระซิบขณะที่ลูบคางของเขา ด้วยเรือนผมสีฟ้าและผิวขาวของเธอมันมากพอที่จะดึงดูดชายหนุ่มได้ทุกคน แต่ธีโอดอร์นั้นกำลังยุ่งอยู่กับความคิด ความปราถนาสุดท้ายของเขา นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่เขาจะได้รับอะไรบางอย่างจากเธอ
จอมเวทย์หนุ่ม ผู้ที่กำลังกำโอกาสนี้ไว้ในฝ่ามือ กล่าวขึ้นอย่างระมัดระวัง “สิ่งที่ผมจะขอก็คือ....”
