ตอนที่ 14 ระบบระบายน้ำใต้ดินอันสกปรก

“มันมืดมากที่นี่แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าอะไรจะปรากฏขึ้น” เจียงเฉินมองไปรอบๆระบบท่อน้ำเสียขณะที่รองเท้าของเขาปกคลุมไปด้วยรอยเปื้อน มันเป็นครั้งแรกของเขาที่มาที่นี่และแม้ว่ากลิ่นฉุนมันทำให้รู้สึกอึดอัดแต่เขาก็เคยชินกับมัน

 

"กลัวไหม?" ซันเจียวถามด้วยความขบขัน

 

"ไม่มีทาง" เจียงเฉินยกปืนไรเฟิลจู่โจมพีเคสองร้อยของเขา "ฉันไม่กลัวแม้แต่คนเหล่านั้นที่อยู่ข้างบน"

 

ลำแสงของไฟฉายส่องเจอคู่ของหนูที่มีขนาดเท่าครึ่งมนุษย์แต่ลำแสงทำให้พวกมันหนีอย่างรวดเร็วเข้าสู่ความมืด

 

ในหายนะสิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่ซอบบี้หรือพวกกลายพันธุ์แต่เป็นมนุษย์

 

ในการระเบิด พวกเขามั่นใจว่าทหารรับจ้างทั้งหมดเสียชีวิต อาคารสูง 10 เมตรทำให้มันเกือบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบหนีจากเศษคอนกรีต ไม่มีใครคาดหวังว่าในอาคารที่ดูรกร้างนี้จะมีกับดักที่ถูกซ่อนไว้

 

โครงสร้างของเสาค่ำยันหลักของอาคารถูกมัดด้วยวัตถุระเบิดแบบไร้สาย ด้วยการกดปุ่มเพียงปุ่มเดียวแล้วอาคารทั้งหมดจะถูกเป่าให้กระจุยในการระเบิด

 

ตอนแรกเจียงเฉินค่อนข้างเป็นห่วงมากเกี่ยวกับความแข็งแรงของระบบบำบัดน้ำเสียหลังจากระเบิด แต่ดูเหมือนว่าเขาคิดมากเกินไป นอกเหนือจากสิ่งมีชีวิตที่ทำให้กลัวในบริเวณใกล้เคียงแล้วท่อระบายน้ำยังอยู่ครบสมบูรณ์ดี มันเห็นได้ชัดว่ารัฐบาลสร้างโครงสร้างพื้นฐานด้วยความคงทนและความแข็งแรง เขาอาจถูกฝังถ้าสิ่งนี้เกิดขึ้นในโลกของเขา

 

"คุณคิดว่าผู้นำของทหารรับจ้างฮุยซองจะทำอย่างไรถ้าเขาได้ยินว่าทั้งทีมโจมตีของเขาตายหมด?"

 

“ผมคิดว่าครั้งต่อไปที่เราปรากฏตัวขึ้นที่ถนนหก เขาจะมาหลอกหลอนเรา” ซันเจียวพาเจียงเฉินเข้าสู่ข้อเท็จจริง

 

“หืมม ดีนี้จะเป็นปัญหา” เจียงเฉินไม่ได้คิดถึงผลลัพธ์นี้

 

“แต่มันก็โอเค มีหลายสิ่งที่คุณสามารถซื้อได้จากที่อื่น นี่เป็นโอกาสที่จะกำจัดทหารรับจ้างฮุยซองทั้งหมด” ซันเจียวธรรมชาติสร้างแผนของการสังหารหมู่โดยไม่ได้คิดอะไรมาก

 

เจียงเฉินเป็นผู้เชื่อมั่นในความเสี่ยงและผลตอบแทน แม้ว่าทหารรับจ้างฮุยซองเต็มไปด้วยมนุษย์ที่เลวทรามอย่างสมบูรณ์แต่เขาคิดว่าตัวเขาเองเป็นพ่อค้า ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อในความต้องการที่จะรับใช้ความยุติธรรม

 

เย้าเย้าตามสองคนอย่างเงียบๆ เธอมองไปรอบๆอย่างไม่สบายใจ

 

“มีอะไรผิดพลาด? อย่ากลัว พี่ใหญ่จะปกป้องคุณ” เจียงเฉินตบหน้าอกของเขา ตั้งแต่เขาจัดการกับทหารรับจ้างแล้วเขาอยู่ในอารมณ์ที่ดี รูปลักษณ์การเทิดทูนของเย้าเย้าได้เปิดเผยอย่างชัดเจนว่าเธอเชื่อในคำพูดของเขา

 

“โอเค!”

 

"คุณฆ่าทหารรับจ้างได้มากแค่ไหน?" ซันเจียวชี้ว่าเขาโกหกทันที

 

“ฮ่าฮ่า อย่างน้อยหนึ่งหรือสองคน” เจียงเฉินตอบด้วยรอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจทันทีที่ได้พบกับรูปลักษณ์ที่ไม่เชื่อปรากฏบนใบหน้าซันเจียว “ได้รับบาดเจ็บ”

 

เจียงเฉินยอมรับว่าความแม่นยำของเขาเป็นเรื่องที่ไม่แน่นอนที่สุด อย่างไรก็ตามการยิงในเกมนั้นแตกต่างอย่างมากจากการยิงในชีวิตจริง แต่ด้วยการฝึกแล้วมันจะต้องใช้เวลาก่อนที่เขาจะกลายเป็นทหารที่มีคุณสมบัติเหมาะสม

 

“ฮ่าฮ่า” เย้าเย้ายิ้มแฉ่งด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ แต่ในไม่ช้าเธอก็ตระหนักว่าเธออาจไม่ควรล้อเลียนนายท่าน และเธอปิดปากของเธออย่างระมัดระวัง การแสดงออกบนใบหน้าของเธอค่อนข้างขบขัน

 

ในบรรยากาศที่ผ่อนคลายนี้ ทั้งสามคนมุ่งหน้าไป "บ้าน"

 

"อีกนานเท่าไหร่?"

 

“ควรจะใกล้แล้วตอนนี้ มีทางออกที่สามารถพาเราไปด้านบนได้” ซันเจียวตรวจสอบแผนที่ประสามสัมผัสเต็มรูปแบบ

 

ทันใดนั้นเจียงเฉินก็รู้สึกถึงอันตราย หัวใจของเขาเริ่มหดตัวทันที

 

ซันเจียวรู้สึกอะไรบางอย่างและหยุดเคลื่อนไหว

 

ปัง! ปัง!

 

ปืนยิงออกมาอย่างฉับพลัน

 

กระสุนจากเงามุ่งตรงไปที่พวกเขา ซันเจียวผลักดันเจียงเฉินไปทางด้านหลังอย่างเต็มกำลังและชนเย้าเย้าซึ้งอยู่ข้างหลังเขา แต่เธอไม่มีพลังงานมากพอที่จะหลบด้วยตัวเองได้

 

“อืมมม....”

 

เธอคร่ำครวญขณะที่เธอกอดแขนด้วยความเจ็บปวด เธอกระแทกพื้นและปืนไรเฟิลเลเซอร์หล่นลง

 

“ไม่!” เจียงเฉินรู้สึกว่าร่างกายของเขาจมอยู่กับความบ้าเลือด เขาโห่ร้องและภายในครึ่งวินาที เขาลากซันเจียวไปด้านหลังที่กำบัง

 

กระสุนแตกเป็นเสี่ยงๆบนพื้นดินและสร้างสะเก็ดหินขึ้น เสียงสะท้อนโห่ร้องที่มืดมัวจากไม่ไกล ในสภาพแวดล้อมที่ปิด เสียงสะท้อนอันน่าสะพรึงกลัวแพร่กระจายออกไป

 

อย่างไรก็ตามเจียงเฉินไม่สามารถได้ยินอะไร เขามองดูเปลือกตาที่ปิดสนิทของซันเจียว ความเจ็บปวดระทมแผ่ซ่านออกจากศีรษะของเขาไปสู่นิ้วเท้าและทำให้ร่างกายของเขาไม่รู้สึกอะไร

 

เวลาที่พวกเขาใช้อยู่ด้วยกันทั้งหมดก็กระพริบอยู่ข้างหน้าดวงตาของเขา หญิงสาวที่กล้าหาญ หญิงสาวที่งดงามและหญิงสาวที่รักเรา

 

เธอผลักตัวเราออกไป แต่เธอ....

 

เขาจ้องมองที่คราบเลือด ในเวลาไม่กี่วินาที ซันเจียวเดินจากการมีชีวิตชีวาอย่างไม่น่าเชื่อไปจนถึงบนปากเหวแห่งความตาย หัวใจของเจียงเฉินถูกสับเป็นชิ้นๆขณะที่ความเจ็บปวดกำลังเผาพลาญเขา

 

เปลวไฟลุกท่วมดวงตาของเขา

 

“คุณรู้จักวิธีพันผ้าผันแผลไหม?”

 

“รู้!” เย้าเย้าก็ตกใจเพราะเลือดไหลออกจากร่างกายของซันเจียว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นรูปลักษณ์ที่น่าสะพรึงกลัวบนหน้าตาที่ยิ้มแย้มแจ่มใส

 

“ฉันไม่รู้วิธีทำ ได้โปรดดูแลซันเจียว” เจียงเฉินได้นำชุดแพทย์ไปวางไว้ที่มือของเย้าเย้าขณะที่เขาหยิบปืนไรเฟิลจู่โจมออกมา

 

ปัง ปัง ปัง!

 

คนยิงปืนเปิดเผยใบหน้าที่น่าเกลียดแต่มีความสุขบนใบหน้าในเงาสลัว พวกมันดูเหมือนคนพื้นเมืองที่อาศัยอยู่ในระบบท่อน้ำทิ้ง ดังนั้นพวกมันจึงเคยชินกับการเห็นในที่มืด

 

ผู้บุกรุกเช่นพวกหนูและมนุษย์จะกลายเป็นอาหารสำหรับพวกมัน

 

“ฮ่าฮ่า ไอ้พวกเหี้ย” เจียงเฉินโกรธมากขณะที่เดินออกมาจากที่กำบัง

 

กระสุนบินเฉียดใบหน้าของเขาครึ่งนิ้ว แต่เขาไม่รู้สึกกลัวใดๆ ราวกับว่าความกลัวถูกลบออกจากร่างกายของเขาและมีเพียงความระมัดระวังเท่านั้น เขามองหาเปลวไฟกระพริบขณะที่เขายิง

 

มันเป็นความรู้สึกที่น่าทึ่ง ทุกเซลล์ในร่างกายเจียงเฉินกำลังกรีดร้อง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เจียงเฉินสูญเสียสติของเขา เขายังคงสงบและใจเย็นตามที่เขาเคยเป็นแต่ด้วยวัตถุประสงค์เพียงอย่างเดียวของเขาคือการฆ่า

 

แต่สิ่งที่เขาไม่ได้ตระหนักก็คืออีพีบนแขนของเขากระพริบเป็นสีเหลืองอ่อน

 

เขาทิ้งแม็กที่ว่างเปล่าและเปลี่ยนแม็กใหม่ ด้วยความกดดันเขายังคงยิงเข้าไปในความมืด

 

วิสัยทัศน์ของเขาเริ่มมีแสงจ้า มันรู้สึกราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาเห็นจมอยู่ในน้ำ การรบกวนแปลกๆทำให้เจียงเฉินโกรธมากขึ้น แต่ความโกรธของเขาเพียงทำให้มันแย่ลง

 

เขาพยายามจดจำวิสัยทัศน์และมุ่งเน้นไปที่เป้าหมาย อย่างไรก็ตามวิสัยทัศน์ของเขาเปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์ จุดสีแดงกระพริบเพิ่มขึ้นในสายตาของเขา มันก็เหมือนกับว่าหัวใจเล็กๆเต้นอยู่ในความมืด

 

หรือว่าพวกมันทั้งหมดเป็นแค่หัวใจเต้น

 

ด้วยเสียงคำรามของความโกรธแล้วเจียงเฉินยิงเข้าไปในจุดสีแดงเหล่านั้น

 

เสียงโหยหวนที่ไม่รู้จัดและเสียงกรีดร้องทำให้เจียงเฉินกระตือรือร้นมากขึ้น เขาออกมาจากที่กำบังและเคลื่อนไปที่จุดสีแดง

 

แสงไฟฉายเป็นที่แน่ชัดว่าคือฝันร้ายสำหรับคนที่อาศัยจนเคยชินกับความมืด ไฟแสงสีขาวฉายเต็มพื้นที่การมองเห็นของพวกมัน พวกมันไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ขณะที่พวกมันยิงมั่วเข้าไปในอากาศ

 

กระสุนเหล่านั้นไม่มีผลต่อเจียงเฉิน อย่างไรก็ตามอำนาจการทะลุทะลวงของพีเคสองร้อยทำให้ที่กำบังหนาไร้ประโยชน์ แม้ว่าพวกมันซ่อนตัวอยู่หลังที่กำบังแต่พวกมันไม่สามารถปกป้องหัวใจที่สูบฉีดเลือดได้

 

หัวใจระเบิดทีละคนขณะที่ความเงียบเริ่มตามมา กระสุนนับไม่ถ้วนทะลุร่างของชนเผ่าพื้นเมือง เขาต้องการทำลายทุกจุดสีแดง

 

ไม่นานการยิงปืนจากอีกฟากหนึ่งก็หยุดลง

 

การระมัดระวังและความโหดร้ายของเจียงเฉินทำให้คนชนเผ่าพื้นเมืองได้ลิ้มรสชาติความกลัว ชายคนนี้เป็นปีศาจ

 

คนที่จิตใจแตกสลายทิ้งปืนกลจู่โจมของตัวเองและพุ่งออกจากที่กำบังของตัวเอง ด้วยรูปลักษณ์ที่ตกใจของพวกเพื่อนของพวกมัน กระสุนเจาะหัวใจของมันและบาดแผลก็ผลิบานเหมือนดอกไม้ที่หลั่งเลือดออกมา ชนเผ่าพื้นเมืองกลัวอย่างสมบูรณ์ พวกมันวิ่งหนีการต่อสู้เพื่อชีวิตของพวกมันเอง อย่างไรก็ตามเจียงเฉินยังคงยิงต่อ

 

“ไอ้พวกเหี้ย ยืนนิ่งๆ วันนี้เป็นจุดสิ้นสุดสำหรับพวกมึงทุกคน!” ด้วยการหัวเราะแบบโรคจิตแล้วเจียงเฉินยังแผดเสียงตะโกนในท่อน้ำทิ้ง

 

ทันใดนั้นเขาเห็นหัวใจยังเต้นพร้อมกับดวงตาคู่หนึ่งเหลือบมองเขา

 

เด็กชายผิวคล่ำมองไปที่ความโหดร้ายของเจียงเฉินด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความกลัว ปืนพกในมือของเขาไม่สามารถยิงได้เนื่องจากกระสุนที่ติดขัด

 

ทาทาทา! ปืนไรเฟิลจู่โจมเป่าเปลวเพลิงแห่งความตายขณะที่มันตีไปที่หัวใจจนแตกเป็นเสี่ยงๆอย่างสมบูรณ์แต่มันทำให้เจียงเฉินรู้สึกขุ่นเคือง

 

"ใครต่อไป?" ประตูที่มีรอยเปื้อนปิดกั้นเส้นทางไปต่อของเจียงเฉิน เจียงเฉินเตะเปิดประตู

 

กลิ่นไม่พึงประสงค์กระโจนเข้าใส่เขาโดยตรง พวกตับ แขน เลือดและกระดูกกระจัดกระจายอยู่ทั่วห้อง ในกลางถ้ำเป็นหม้อขนาดยักษ์และคนที่ไม่มีแขนขาที่แทบจะไม่มีสัญญาณชีวิต

 

แม้ในสภาพโกรธของเจียงเฉินแต่เขาแทบจะอาเจียน แต่ทันทีเขาเริ่มยิงผู้หญิงที่ตัวสั่นและคนไม่มีแขนขา

 

เสียงกรีดร้องที่คมชัดของสิ่งมีชีวิตได้สะท้อนออกมาทันทีภายในถ้ำ คนที่ไม่มีแขนขาจากไปด้วยการปล่อยรอยยิ้มขณะที่กระสุนทะลุหัวใจของเขา การยิงมีแสงกกระพริบรัวๆขณะที่ใบหน้าของเจียงเฉินบิดเบี้ยว เขาโกรธ แต่เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาโกรธ เขาไม่สามารถแม้แต่จดจำชื่อของตัวเอง

 

เขาแค่ต้องการฆ่าและรู้เพียงวิธีฆ่าเท่านั้น ความตายเท่านั้นที่สามารถดับจุดสีแดงที่กระพริบด้านหน้าของเขาได้

 

เคล้ง!

 

กระสุนติดขัด เจียงเฉินไม่รู้สึกถึงความเมตตาตบด้วยด้านข้างของปืน แต่เขาไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีบางคนที่ยังรอดชีวิตถูกฝังท่ามกลางศพ ศาลเตี้ยกรพริบผ่านดวงตาของเขา

 

“อ๊ากกกก!” คนที่เปื้อนไปด้วยเลือดกรีดร้องเสียงดังและผลักดันเจียงเฉินลงบนพื้น ภายใต้เส้นผมที่กระจัดกระจายเป็นคู่ของดวงตาเล็กๆ เขานั่งบนตัวเจียงเฉินพร้อมกับใช้แรงทั้งหมดผลักดันกริชตรงเข้าไปยังคอของเจียงเฉิน กริชที่ก่อนหน้านี้ได้ผ่าร่างผู้รอดชีวิตนับไม่ถ้วน

 

“ฮ่าๆๆ ไอ้เลว! ไปตายซะ” เจียงเฉินโห่ร้องด้วยเสียงดังก้องขณะที่เขาป้องกันกริชด้วยแขน แม้จะพยายามแค่ไหนแต่กริชไม่สามารถตัดผ่านสักนิ้วได้

 

สีที่น่ารังเกียจ...ย๊ากกก! เจียงเฉินไม่เคยชอบอะไรมากเท่าที่เขาฉีกหัวใจของผู้คนเป็นชิ้นๆด้วยมือของเขา

 

แต่ในทันใดนั้นคลื่นแห่งความเมื่อยล้าถาโถมใส่กล้ามเนื้อของร่างกายของเขา เขาไร้เรี่ยวแรงอย่างสมบูรณ์

 

ชายคนนั้นดูแปลกใจ ด้วยเสียงแปลกๆแล้วเขาดันกริชลงและแทบจะเจาะลำคำของเจียงเฉิน

 

ปัง!

 

เลือด....

 

ชายคนนั้นตกตะลึงในขณะที่เขามองไปที่หลุมขนาดใหญ่ในท้องของเขา เขาเงยหน้าของเขาช้าๆ

 

มันเป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความกลัว

 

มัน "น่าเกลียด" อย่างมาก เขาต้องการฉีกมันออกจากกัน

 

แต่เขาช้าเกินไป

 

ปัง กระสุนอีกเม็ดหนึ่งทะลุศีรษะ

 

เย้าเย้าร้องไห้ขณะที่ปืนลื่นหลุดจากมือของเธอ เธอหยิบปืนขึ้นมาจากเด็กผู้ชายขณะที่เธอรู้วิธีแก้ไขอาวุธที่ติดขัด หลังจากที่เสร็จสิ้นการรักษาซันเจียวแล้วคำแรกของซันเจียวที่หลังจากที่เธอไอเลือดออกมาเป็นประโยคบอกให้เธอไปตามเจียงเฉิน เธอบอกว่าเขาอยู่ในสภาพที่อันตราย

 

เธอได้เห็นคำข้อร้องในดวงตาของซันเจียวและเย้าเย้าก็กังวลเกี่ยวกับเจียงเฉิน แม้จะกลัวแต่มันต้องใช้ความมหัศจรรย์บางอย่างที่เธอไม่รู้จักเอาชนะความกลัวแล้วเธอก็เดินตามเส้นทางของเจียงเฉิน

 

เมื่อเธอเห็นเจียงเฉินล้มลงแล้วหัวใจของเธอแทบจะหยุดสูบฉีดเลือด เธอหยิบปืนขึ้นมาและแก้ไขมัน ด้วยความกลัวของเธอที่ถูกปราบปรามแล้วเธอก็เหนี่ยวไก

 

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอฆ่าคน แม้ว่าสิ่งที่เธอฆ่าไม่สามารถอธิบายเป็นคนได้แต่มันเป็นสัตว์ประหลาดในรูปลักษณ์มนุษย์

 

เจียงเฉินรู้สึกรางๆบางอย่างที่อบอุ่นและนุ่มรอบหัวของเขาและกอดเขาไว้อย่างแน่นหนา เขายังได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิง

 

หยดน้ำตกลงข้างริมฝีปากที่แตกของเขา

 

มันเค็ม

 

มันไม่ได้รสชาติเหมือนเลือด?