ตอนที่ 83: การไล่ล่า (2)
ซีโร่ได้รับรู้ว่ามีคนซ่อนอยู่ในเงามืดเมื่อแองเจเล่วิ่งมาล่อช้างไป คนที่ซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้อาจจะไม่คิดว่าแองเจเล่จะสังเกตเห็นพวกเขาแต่พวกเขาไม่รู้ว่าแองเจเล่มีชิปที่สามารถบันทึกสิ่งที่ตรวจพบได้
'ข้าต้องกลับไป ไม่มีทางที่ช้างเรืองแสงสองตัวจะมาปรากฏตัวนอกเมืองอย่างไร้แบบแผน นอกจากนี้ยังมีคนเหล่านั้นที่อยู่ในพุ่มไม้.....บางทีพวกเขาอาจจะตามหลังฮาร์แลนด์' แองเจเล่ขมวดคิ้ว 'ตามข้อมูลช้างเรืองแสงมีความฉลาดพอที่จะตัดสินใจได้และพวกมันก็มีไหวพริบ แต่ทั้งสองตัวดูเหมือนจะต่างออกไป ตาของพวกมันเป็นสีแดงและพวกมันไม่มีเหตุผลที่จะต่อสู้กับพวกเขาจนหมดลมหายใจ บางทีอาจจะมีใครบางคนร่ายบ้าคลั่งใส่พวกมัน'
บ้าคลั่งเป็นหนึ่งในสกิลพื้นฐานประเภทน้ำ มันเป็นคาถาระดับศูนย์ที่คล้ายคลึงกับยาบ้าเลือดแต่ผลของมันอ่อนแอกว่ายา บ้าคลั่งจะทำให้สิ่งมีชีวิตสูญเสียจิตใจของพวกมันโดยไม่ได้เสริมค่าสถานะของพวกมัน รูปแบบบ้าคลั่งถูกแสดงในโรงเรียนด้วยเช่นกันแต่แองเจเล่ไม่ได้ซื้อมัน เขาบันทึกข้อมูลฟรีที่เขาเข้าถึงเท่านั้น
แองเจเล่หยุดคิดและเพิ่มความเร็วของเขา เขาแน่ใจว่ามีสิ่งผิดปกติ
************************
พื้นที่ตัดไม้
แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่พื้นดูเป็นสีแดงและเงางาม ด้วยหมอกสีขาวในป่าทำให้พื้นที่นี้เป็นเหมือนความฝัน
"ทำไมเจ้ายังอยู่ที่นี่" ชายผมสีเงินตะโกนออกมา "แม้ว่าข้าจะไม่แน่ใจว่าข้าสามารถฆ่าเจ้าได้แต่เจ้าก็ไม่สามารถหยุดพวกเราจากการเอาช้างไปได้ นอกจากนี้ข้าคิดว่าเจ้ารู้แล้วว่าใครกำลังมา"
"แคมป์เบลล์ใช่ไหม ชายที่ใช้ดาบคู่" ฮาร์แลนด์พูดเสียงเข้ม มันดูเหมือนเขายังมีปัญหากับแขนซ้าย
"แขนซ้ายของเจ้ายังไม่หัก ทำไมเจ้าต้องแกล้ง" ชายคนนั้นมองไปที่แขนซ้ายของฮาร์แลนด์
"ดี" ฮาร์แลนด์ทำหลังตรงและยืดแขนของเขา "ข้าวางแผนที่จะล่อให้เจ้าตายใจแต่ข้าเดาว่าข้าแสดงได้แย่เกินไป" เขายิ้ม
"เมื่อต่อสู้หนึ่งต่อหนึ่งแคมป์เบลล์จะแพ้ แต่เจ้าจะต่อสู้กับข้าพร้อมกับแคมป์เบลล์ได้อย่างไร" ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ
"ข้าจะแพ้แน่นอน" ฮาร์แลนด์ตอบโดยไม่ลังเล
"ไปกันเถอะ" ฮาร์แลนด์โบกมือ "ข้าจะถอยในวันนี้ อย่างไรก็ตามข้าขอเตือนเจ้าว่าระวังตัวไว้ระหว่างที่เจ้ากลับ ป่าลึกอาจจะอันตรายกว่าที่เจ้าคิด..."
"แล้วเจอกัน" ชายคนนั้นยิ้มและก้าวขึ้นไปบนโล่ยาวที่หักของฮาร์แลนด์
"แล้วเจ้าจะเสียใจ...." ไทนอสจ้องไปที่ทั้งสามคนด้วยความโกรธ ทหารที่อยู่ข้างหลังแต่ละคนช่วยกันพยุงก่อนที่จะเริ่มเดินไปยังม้าของพวกเขา
ฮาร์แลนด์ถอยไปพร้อมกับขวานในมือของเขาแต่ยังจ้องไปที่มือของชายคนนั้น เขาได้ต่อสู้กับคนที่สามารถใช้พลังลึกลับมาก่อนและรู้ว่าพวกเขาสามารถใช้คาถาแปลกๆเพียงแค่ร่ายคาถาหรือทำท่าทางที่มือ
ฮาร์แลนด์เดินถอยกลับไปเรื่อยๆจนถึงต้นไม้ขนาดใหญ่ ทันใดนั้นก็มีดาบใหญ่สีเงินปรากฏข้างหลังศีรษะของเขาแต่ด้วยเหตุผลบางอย่างฮาร์แลนด์ไม่ได้สังเกตเห็นมันเลย
เคร๊ง
มีดาบกางเขนปรากฏขึ้นมาก่อนที่ชายคนนั้นจะโจมตีถึงฮาร์แลนด์ แต่ชายคนนั้นก็ป้องกันการโจมตีด้วยดาบใหญ่อีกเล่มในอีกมือ
ผู้ชายสองคนลงมาจากต้นไม้และก้าวถอยไป
"แคมป์เบลล์!" ฮาร์แลนด์เหงื่อแตกด้วยความตกใจกลัว เขาไม่ได้สังเกตเห็นการลอบโจมตีเลย
"มันเป็นไปได้อย่างไร เจ้าร่ายคาถาพรางตัวกับเขาใช่หรือไม่" ฮาร์แลนด์จ้องไปที่แคมป์เบลล์แต่เขากำลังพูดกับผู้ชายผมสีเงิน
ชายคนนั้นพยายามโจมตีฮาร์แลนด์ด้วยดาบใหญ่สีเงินสองเล่ม เขาจับไปที่หลังคอของเขาที่มีเส้นเลือดสั้นๆหยดลงมา แองเจเล่กำลังยืนอยู่ตรงข้ามกับชายที่มีเครา เขากำลังถือดาบและดูสงบ
"เจ้าเร็วมาก เจ้าสามารถใช้พลังลึกลับได้เช่นกันใช่ไหม" แคมป์เบลล์หัวเราะ "นั่นคือเหตุผลว่าทำไมฮาร์แลนด์ถึงยังไม่ยอมแพ้งั้นหรือ"
ทหารไม่ได้สังเกตเห็นแคมป์เบลล์จนกระทั่งเขาแลกการโจมตีกับแองเจเล่ พวกเขาตกใจกับความเร็วและความแม่นยำการโจมตีของแคมป์เบลล์ สีหน้าของไทนอสซีดลงและเขาจับดาบแน่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว
"เจ้าคิดจริงๆหรือว่าไม่มีอะไรที่ข้าสามารถทำได้" ฮาร์แลนด์ถาม เขายกขวานขึ้นและพุ่งไปทางแคมป์เบลล์ ฝีเท้าของเขาหนักมากจนทำให้พื้นดินเกือบสั่น
แคมป์เบลล์กระโดดไปยังต้นไม้ข้างหลัง "ฮาร์แลนด์เป็นเวลานานแล้วที่เราไม่ได้เจอกัน นั่นเป็นวิธีที่เจ้าต้อนรับเพื่อนเก่างั้นหรือ"
เคร๊ง
เขาเหวี่ยงดาบของเขาและฟันไปที่มีดสองเล่มที่กำลังมาหาเขาเป็นชิ้นๆ
แองเจเล่ลดมือลงและมีสีหน้าจริงจัง "รุนแรงมาก"
เขาดึงดาบกางเขนและก้าวไปข้างหน้าแต่เส้นทางของเขาถูกปิดกั้นโดยผู้ชายผมสีเงิน
"เจ้าเป็นพ่อมดฝึกหัดเช่นกันใช่ไหม ข้าจะเป็นคู่ต่อสู้ของเจ้า"
ทหารพยายามคิดให้ออกว่าจะทำอย่างไรเมื่อพี่น้องวินซ์ได้ปิดกั้นพวกเขาจากการเคลื่อนย้ายไปทางฮาร์แลนด์ ดังนั้นสนามรบจึงถูกแบ่งออกเป็นสามส่วนคือ ฮาร์แลนด์กับแคมป์เบลล์ แองเจเล่กับผู้ชายผมสีเงินและส่วนที่เหลือของกลุ่มฮาร์แลนด์กับพี่น้องวินซ์
ชายผมสีเงินยิ้ม "สถานที่นี้มันแคบเกินไปสำหรับพวกเขา ตามข้ามา"
เขาหันกลับไปและวิ่งไปในป่าลึกภายในไม่กี่วินาที
แองเจเล่ตามหลังชายคนนั้น เขาคอยควบคุมความเร็วของเขารักษาระยะห่างจากคู่ต่อสู้และพวกเขาทั้งสองคนก็หายไปในหมอก
***********************
ถนนสายหลักเส้นหนึ่งนอกเมืองเลนน่อน
ถนนรถม้าเป็นโคลนสีเทา รถม้าสีดำสามคนถูกหยุดโดยโจรและทหารยามประมาณสิบคนของกลุ่มรถม้ากำลังต่อสู้กับพวกเขา
มีคนกรีดร้องและตะโกนรอบรถม้า
โจรหัวเราะและแทงเข้าไปในอกของทหารยาม ใบดาบสามารถเจาะเกราะหนังสีขาวได้อย่างง่ายดายและเลือดก็ไหลออกมาจากบาดแผลเมื่อโจรดึงดาบออก
โจรทุกคนสวมหน้ากากสีขาวและผ้าพันคอสีเทา ใบหน้าของพวกเขาปกคลุมอย่างดี
ภายในรถม้าคันหนึ่งแม่ของแอวริลกอดแอวริลไว้ในอ้อมแขนขณะที่มองไปนอกหน้าต่าง พ่อของแอวริลถือดาบของเขาอยู่ในมือและจัดการโจรที่ป้องกันขบวนของพวกเขา มันดูเหมือนว่าพ่อของเธอรู้วิธีต่อสู้และเขาดูป่าเถื่อนด้วยคราบเลือดบนเสื้อผ้าของเขา
"เจ้าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าพวกเจ้าเป็นใครงั้นหรือ ลูกสุนัขบัดซบของเทอริโอ้! ข้าจะไม่ยอมตายที่นี่และเจ้าจะไม่มีวันได้ดินแดนของข้าไปจากข้า!" พ่อของแอวริลตะโกนด้วยความโกรธ
แอวริลกอดแม่ของเธอแน่นหลังจากที่ได้ยินคำพูดของพ่อ
"ไม่ต้องกังวล ข้าอยู่ที่นี่เพื่อเจ้าดังนั้นไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้" แม่ของแอวริลกระซิบแต่แอวริลแทบจะไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด
"แม่ พ่อจะชนะใช่ไหม" เธอถามเสียงเบา
"ใช่...พ่อจะชนะ พ่อของเจ้าเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก" แม่ของเธอตอบ
ทันใดนั้นก็มีบางคนร้องครวญครางด้านนอกรถม้า
ผู้ชายคนนั้นเป็นผู้สั่งการที่มีดาบอยู่ในมือจ้องไปที่ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเขาและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ มีมีดแทงที่ท้องของเขาและเลือดก็ไหลออกมาจากบาดแผลแล้วหยดลงไปที่พื้น
"ทำไม.....ดันเลวี่.......ทำไมเจ้า....." ชายคนนั้นถามด้วยความเจ็บปวดแต่ดันเลวี่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร
"อย่าโทษข้า" ดันเลวี่ตอบด้วยเสียงเข้ม
"แอวริลเจ้าอยู่ที่นี่!" หญิงสาวมีสีหน้าแปลกๆขณะที่เธอปล่อยลูกสาวออกจากอ้อมแขนของเธอ "เมื่อเจ้ามีโอกาสจงวิ่งและ.....เจ้าจะไม่เป็นไร!"
เธอลูบไปที่ศีรษะของลูกและผลักเธอออกไป เธอยืนขึ้นและคว้าดาบสีเงินที่อยู่ข้างเธอแล้วเปิดประตูออกไปและลงจากรถม้า
แอวริลอยู่ในรถคนเดียว เธอนั่งกอดเข่าอยู่ที่พื้นเพราะเธอไม่รู้ว่าจะทำอะไร เธอเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในรถม้า
แอวริลตกใจ เธอได้ยินเสียงคนร้องออกมาขณะที่โจรเข้ามาใกล้รถม้าของเธอ
"แม่...." แอวริลที่กอดเข่าอยู่มีน้ำตาไหลออกมาผ่านแก้มของเธอ
"วิ่ง....แม่บอกให้วิ่ง...." ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่าควรจะทำอะไรและรีบเปิดทางออกที่ซ่อนอยู่ที่พื้น มันมีโคลนอยู่ข้างล่าง
********************
แองเจเล่และผู้ชายที่มีผมสีเงินอยู่ห่างจากฮาร์แลนด์และคนอื่นๆหลายกิโลเมตร พวกเขาเร็วมากจนวัตถุรอบๆพวกเขาดูเหมือนภาพสไลด์
ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงคนต่อสู้
"ห๊ะ"
ชายผมสีเงินลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็เปลี่ยนทิศทางและวิ่งไปแหล่งที่มาของเสียง
แม้ว่าจะมีช่องว่างระหว่างต้นไม้เขาก็มองเห็นรถม้าหลายคนกำลังถูกโจมตีโดยกลุ่มโจรที่มีผ้าพันคอสีเทา ชายที่มีผมสีเงินพยายามพูดอะไรบางอย่างก่อนที่จะเข้าไปหารถม้าแต่สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและเขาก็ป้องกันการฟันของแองเจเล่ด้วยบางอย่างสีดำในมือของเขา
เคร๊ง
แองเจเล่โจมตีชายคนนั้นอย่างแรงแต่เขาก็ลอยอยู่ในอากาศเหมือนขนนกและบินผ่านรถม้าไปอีกด้านของป่า มันเกือบจะเหมือนว่าเขาได้ป้องกันการโจมตีและใช้แรงของแองเจเล่เพื่อหนี
แองเจเล่เดินออกจากป่าช้าๆและเหวี่ยงดาบไปทางถนน
"สู้กันที่นี่"
เขาสงบและมีจุดสีเขียวอยู่รอบตัวเขา ด้วยแสงสีเขียวเรืองรองทำเขาดูน่ากลัวและน่าสยองมาก
"ข้าไม่สนใจ"
ชายที่มีผมสีเงินยิ้ม เขาเดินออกจากพุ่มไม้และยกมือขวาขึ้น มีสายฟ้าสีน้ำเงินรอบฝ่ามือของเขา
รถม้าและโจรอยู่ระหว่างแองเจเล่และชายผมสีเงิน ทั้งสองฝ่ายหยุดการต่อสู้หลังจากที่ทั้งสองคนปรากฏตัวขึ้น
"พ่อมด..." มีคนพูดเสียงสั่น
ทันใดนั้นสถานที่นี้ก็เงียบและทุกคนก็สับสน
บางคนเริ่มสั่น
แอวริลอยู่ใต้รถม้าคันหนึ่งกำลังมองหาโอกาสที่จะหลบหนี เธอรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นและเห็นแองเจเล่เดินออกมาจากป่า
แองเจเล่มองไปที่รถม้าและขมวดคิ้ว เขารู้จักรถม้าเหล่านี้
"รถม้าของแอวริล"
เขาหรี่ตา
