ตอนที่แล้วตอนที่ 9 แผนการ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 11 อาหารเย็นอันแสนอบอุ่น

ตอนที่ 10 สลัมเต็มไปด้วยคนมีความสามารถ


"ฮิฮิ หัวหน้า คุณพอใจกับคนนี้หรือเปล่า?”

 

สภาพอากาศบนดินแดนรกร้างนั้นเป็นที่รู้จักเนื่องจากความแปลกประหลาดของมัน แม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางช่วงฤดูร้อนแต่บางครั้งอุณหภูมิจะลดลงเหลือน้อยเหมือนตอนปลายฤดูใบไม้ ฝุ่นกัมมันตภาพรังสีปิดกั้นส่วนใหญ่ของรังสียูวี ซึ่งหมายถึงความผันผวนของสภาพอากาศค่อนข้างเป็นปกติ ถ้าฝุ่นกัมมันตภาพรังสีเหมือนเมฆมันจะไม่ลอยหายไปแล้วอุณหภูมิจะเย็นมากกว่าเดิม

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนเช้าความหนาวเย็นยิ่งชัดเจนมากขึ้น

 

เจียงเฉินยัดมือข้างหนึ่งเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทของเขาขณะที่เขาตรวจสอบประวัติการทำงานด้วยอีกมือหนึ่ง ชายอ้วนยืนอยู่ข้างๆเจียงเฉินซึ่งเป็นคนที่หัวล้านและเกือบจะแก่พอเป็นพ่อของเจียงเฉิน แต่เขาก็ยืนอยู่อย่างอดทนเพื่อรอคำสั่งของเจียงเฉิน

 

ค่ายพักผู้รอดชีวิตถูกควบคุมโดยเสรีภาพอย่างสมบูรณ์และมุมมองของนายทุน ใครมีคริสตัลบ่งบอกถึงการมีอำนาจ แม้ว่าเขาจะไม่รู้จักพื้นหลังของเจียงเฉินแต่ถ้าเขารุกรานลูกค้าโดยวิธีการใดก็ตามแล้วหัวหน้าของเขาจะใช้เวลากับเขาเพียงเล็กน้อย

 

นอกจากนี้เจียงเฉินก็เป็นผู้ชายที่มีสถานะ เจียงเฉินได้รับคำแนะนำจากซันเจียวเพื่อสร้างฐานะปลอมซึ่งเป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัทที่เรียกว่าแคนเน็ดฟิชโบน นอกเหนือจากผู้นำของกลุ่มและกองกำลังต่างๆแล้วสองตำแหน่งที่มีชื่อเสียงอื่นๆในดินแดนรกร้างคือตัวแทนจำหน่ายอาวุธและผู้ผลิตอาหาร

 

ทั้งสองประเภทของผลิตภัณฑ์มีกำไรมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื่องจากพื้นที่การเกษตรส่วนใหญ่ไม่สามารถผลิตได้อีกต่อไป

 

สาเหตุที่ให้บริษัทถูกเรียกว่าแคนเน็ดฟิชโบนเพราะมันเหมาะสมตั้งแต่แบรนด์นี้ผลิตอาหารกระป๋องที่่เจียงเฉินนำมา เจียงเฉินคิดว่าหลังจากได้รับเงินสดแล้วเขาจะซื้อบริษัทดังกล่าวเพื่อช่วยแก้ปัญหาในการลบวันที่ผลิต

 

"...ซาง เทียนหยู เดิมเป็นรองประธานของบริษัทอิเล็กทรอนิกส์วอล์คแมน เชี่ยวชาญด้านการบริหารธุรกิจและการพัฒนาผลิตภัณฑ์อิเล็กทรอนิกส์ นักออกแบบโทรศัพย์วอล์คแมน พีเจ็ด ชื่อดังของเอเชีย" เจียงเฉินแตกรอยยิ้ม พูดแดกดันที่รองประธาน "อืมม มิสเตอร์หวัง อี้ ผมต้องการคนที่เชี่ยวชาญด้านคอมพิวเตอร์และสามารถทำงานด้านแรงงานได้ในเวลาเดียวกัน อย่างไรก็ตามคุณสามารถหาให้ฉันได้ไหมท่านรองประธาน?"

 

แม้ว่าประวัติจะดีเลิศแต่เขาไม่ได้พิจารณารองประธานอีกต่อไป เขาไม่จำเป็นต้องการคนที่มีความสามารถในกลยุทธ์ขององค์กร

 

เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่มันรู้สึกเยี่ยมที่จะปฏิเสธรองประธานคนนี้ ใบหน้าของเขายังคงยังคงเฉยๆ

 

"ผมต้องขอโทษท่านด้วย ถ้าคุณสามารถให้ผมแก้ตัวโปรดรอสักครู่" ผู้จัดการตลาดแรงงานหวังอี้กล่าวขณะที่เขาวิ่งเข้าไปในห้องข้อมูลเพื่อค้นหาอีกครั้ง

 

เจียงเฉินมองไปที่ผู้ลี้ภัยที่แต่งตัวเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งในสลัมในขณะที่เขาถอนหายใจยาว

 

สลัมรวมไปด้วยหลายครอบครัวที่มีคนหนุ่มสาวสามารถทำงานได้ โดยปกติแล้วพวกเขาจะทำงานในพื้นที่โรงงานเพื่อแลกกับสารอาหารที่มีราคาถูกและไอโอดีนขนาดเล็ก พวกเขาจะยังคงอยู่กับครอบครัวในความยากลำบากจนกว่าความตาย

 

หากพวกเขาตรวจพบโรคใดๆก็ตามแล้วเบื้องหลังของพวกเขาเกือบจะทำนายโชคชะตาที่โชคร้ายของพวกเขา

 

เจียงเฉินจ้องที่เมฆฝุ่นกัมมันตภาพรังสี แสงที่สาดส่องผ่านมาเป็นสีที่ไม่ดีต่อร่างกาย

 

ทันทีที่เจ้าอ้วนหวังอี้รีบออกมาจากห้องข้อมูลและส่งกองประวัติไปยังเจียงเฉิน เขาเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากและยิ้มให้เจียงเฉิน

 

ส่วนใหญ่เป็นประวัติที่เต็มไปด้วยฝุ่น มันเห็นได้ชัดว่าหวังอี้เพิ่งจะขจัดพวกมันออกไป มีคนมากมายที่มีทักษะสูงในดินแดนรกร้างว่างเปล่า หลังจากที่การผลิตกระสุนไม่จำเป็นต้องมีเทคโนโลยีที่ทันสมัย นอกจากนี้ไม่มีใครจะสนใจซื้อคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่หรือโทรศัพท์

 

เจียงเฉินค่อยๆตรวจดูผ่านประวัติขณะที่เขาขมวดคิ้วเป็นครั้งคราว

 

"หัวหน้า คุณไม่พอใจมันรึ?" หวังอี้ถามด้วยความกังวลเนื่องจากมันส่งผลกระทบค่าคอมมิชชั่นของเขาซึ่งเป็นแหล่งรายได้เพียงอย่างเดียวของเขา

 

"มีเพียงไม่กี่คนที่ค่อนข้างพิเศษ อย่างไรก็ตาม..." เจียงเฉินชี้ไปที่บันทึกความผิดทางอาญาที่ด้านล่างของประวัติ "...ทำไมพวกเขาถึงเป็นอาชญากรทั้งหมด?"

 

ลู ไฮ่เต๋า ผู้เชี่ยวชาญไอที ถูกตัดสินจำคุก 10 ปีในคุกหลังจากขโมยอาหารเสริม 15 ชิ้น  ปัจจุบันเขากำลังทำงานที่หม้อน้ำอาหารเสริมในฐานะคนงาน

 

ลี่ ไค่หมิง ผู้จัดการโครงการเฟยซวนเทคโนโลยี ถูกตัดสินจำคุก 17 ปีในคุกสำหรับการโจรกรรมและปัจจุบันทำงานอยู่ในโรงงานกระสุนเป็นคนงาน

 

ใบหน้าของหวังอี้เต็มไปด้วยความกลัดกลุ้มขณะที่เขาบอกด้วยข้อแก้ตัว "หัวหน้า ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถทำได้เกี่ยวกับเรื่องนี้"

 

หลังจากหวังอี้อธิบายแล้วเจียงเฉินก็เข้าใจในที่สุด ไม่ใช่ทุกคนในสลัมที่จะมีเสรีภาพ ทุกคนที่ซื้อชายได้ในฐานะผลิตภัณฑ์เป็นคนที่สูญเสียอิสรภาพ ทุกคนที่ได้รับการสนับสนุนรายได้ต่ำคือ "ทรัพย์สิน" ของถนนหก พวกเขามีความคล้ายคลึงกับพวกทาสในสมัยโบราณ ทุกคนที่มีความสามารถจะถูกบังคับให้ทำงานในโรงงานและคนที่ไม่สามารถทำงานได้จะถูกเกณฑ์เป็นกองหนุนทำหน้าที่เป็นทหารในแนวหน้า สำหรับผู้อพยพที่ได้รับอิสรภาพ แม้ว่าส่วนใหญ่จะยากจนแต่พวกเขาสามารถอยู่รอดได้โดยไม่มีปัญหาใดๆ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องการการสนับสนุนรายได้ต่ำ

 

แต่นี่เป็นกฎจากสิบปีที่ผ่านมา ตอนนี้เมืองหวังไห่ได้สร้าง "ระบบนิเวศ" ที่มีเสถียรภาพแล้วและพวกกลายพันธุ์และพวกซอมบี้จะไม่โจมตีพื้นที่อาศัยอยู่ของผู้รอดชีวิต ดังนั้นถนนหกถูกทิ้งไว้โดยไม่มีศัตรูภายนอก ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องการทาสเช่นเดียวกับผู้ลี้ภัย

 

เพื่อที่จะบรรเทาปัญหาพลเมืองมีมากเกินไป เจ้าหน้าที่ถนนหกยังต้องมีส่วนร่วมในธุรกิจแรงงานมนุษย์ พวกเขาทำเงื่อนไขกับ "พวกผู้จำหน่าย" โดยเฉพาะและใช้พวกเขาในการขายผู้ลี้ภัยที่มีมากเกินไป ทหารรับจ้างหรือพ่อค้ามักจะซื้อผู้ลี้ภัยเป็นเหยื่อล่อ มันเป็นเรื่องที่ยุติธรรมที่จะบอกว่าคนเหล่านั้นจะไม่ได้จบลงในสถานที่ที่ดี พวกไร้ประโยชน์จะไม่ได้รับอาหารเสริม

 

ดังนั้นบุคคลที่ได้รับอนุญาตให้ขายได้เป็นคนที่ไม่สามารถหาค่าได้หรือเป็นอาชญากร

 

เจียงเฉินลังเลอีกครั้งเพราะเขาไม่ต้องการให้คนทั้งสองจำพวกเข้าร่วมกับเขา

 

ตัวละครที่น่ากลัวอาจเป็นเรื่องยากที่จะควบคุม แต่คนที่อ่อนแอจะเป็นสิ่งที่ท้าทาย

 

"หัวหน้า คุณไม่ต้องกังวล คนเหล่านี้จะสวมกำไลอิเล็กทรอนิกส์เมื่อถูกขาย ดังนั้นถ้าพวกเขาทำอันตรายใดๆ..." หวังอี้เห็นความลังเลในสายตาของเจียงเฉินและอธิบายให้เขาฟังอย่างรอบคอบ ในที่สุดหวังอี้ก็ตรงเข้าไปในสลัม

 

แม้ว่าเจียงเฉินจะยังกังวลอยู่ แต่ก็ไม่มีทางออกที่ดีกว่านี้ เจียงเฉินถอนหายใจอีกครั้งเนื่องจากเขาต้องตัดสินเลือกจากกลุ่มอาชญากร เขาเพียงแค่ต้องระวังนั่นคือทั้งหมด

 

"010342 กรุณาหยุดหรือคุณจะถูกยิงทันที" เสียงที่ไร้อารมณ์สะท้อนออกมาทางประตูขณะที่เจียงเฉินมองไปในทิศทางนั้น

 

ร่างกายอ่อนนุ่มคว่ำอยู่ที่ขาของเขาและเขาหยุดชั่วคราวก่อนที่จะก้มหน้าลง

 

"ฉันเสียใจที่ฉันได้ฟังการสนทนาของคุณ ฉันรู้จักพวกคอมพิวเตอร์ ได้โปรดซื้อฉัน" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่รวดเร็ว อารมณ์ความรู้สึกของคู่ดวงตาของเธอเปลี่ยนไปมาระหว่างความกลัวและความสิ้นหวัง

 

ในขณะที่ร่างกายเล็กๆคว่ำไปที่ขาของเขา เจียงเฉินรอบคอบด้วยการจับอาวุธที่ด้านหลังเขา อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาเห็นทหารส่งสัญญาณให้เขาไม่แสดงปฏิกิริยาที่รุนแรงเกินไปและทหารได้ชี้ปืนที่หญิงสาว เจียงเฉินทันทีละทิ้งความคิดของการดึงปืนออกมา

 

ทหารจับเด็กผู้หญิงเหมือนเขาจับไก่ เจียงเฉินขมวดคิ้วแต่ไม่ได้พูดอะไร

 

แม้ว่าเขาจะเห็นใจเธอแต่เขากังวลเรื่องเจตนาของหญิงสาว จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามันเป็นกับดักโดยทหารรับจ้างฮุยซอง?

 

"ฉันเสียใจอย่างมาก มีคนมากมายที่ไม่ต้องการมีชีวิตอยู่เพื่อดูแสงแดดในวันพรุ่งนี้" หวังอี้ขอโทษอย่างไม่หยุดหย่อน นอกจากนี้เขายังได้ชี้แจงให้ทหารส่งผู้หญิงกลับไปที่ค่าย

 

เจียงเฉินสังเกตเห็นผู้หญิงคนนี้มีนาฬิกาข้อมืออยู่ที่ข้อมือของเธอ รายการกำลังกระพริบตลอดเวลา หากใครก็ตามที่ได้รับรายได้ต่ำจากสลัม มันจะเรียกปลุกทันที

 

"ถ้าเธอถูกส่งกลับไปแล้วอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ?" เจียงเฉินถามอย่างฉาบฉวย

 

"ถูกใส่เข้าไปในค่ายทำงาน" หวังอี้ยักไหล่เพราะเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นทุกวัน

 

"แม้แต่เด็กสาวนี้ก็สามารถทำงานได้?"

 

"เธอไม่ใช่เด็ก โดยปกติแล้วคนที่มีอายุเกินกว่า 16 ปีจะสวมกำไลเหล่านั้น เธอเพียงขาดสารอาหารเล็กน้อย อย่างไรก็ตามหัวหน้าคุณต้องการเลือกใคร...."

 

"ฉันจะเลือกผู้หญิงคนนั้น" เจียงเฉินถอนหายใจขณะที่เขาตัดสินใจ ผู้หญิงที่บอบบางและอ่อนแอจะตายเกือบจะทันทีในค่ายทำงาน เจียงเฉินเห็นศพที่ตายแล้วมากมายนับตั้งแต่ที่เขามาถึงดินแดนรกร้าง แม้แต่เขาก็ฆ่าคนด้วยมือของเขาเอง แต่เขาไม่สามารถปล่อยให้หญิงสาวถูกนำตัวไปยังสถานที่เช่นเดียวกับนรกที่อยู่ตรงหน้าดวงตาของตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเขาเป็นต้นเหตุ เจียงเฉินพยายามโน้มน้าวตัวเอง

 

[อาจจะเป็นความรู้สึกผิดของเราเองหรือปล่าว?] มีบางสิ่งที่หายาก แต่มีคุณค่า

 

"อืมมม?" หวังอี้สับสนก่อนที่จะหยุดชั่วคราวแล้วเข้าหาเจียงเฉิน

 

"หัวหน้า ถ้าคุณเป็นประเภทนั้น มีทางเลือกที่ดีกว่า  ฉันมีการเชื่อมต่อบางอย่างที่อาจช่วยให้คุณ..."

 

"คุณดูเหมือนจะมีอะไรให้พูดมาก"

 

หวังอี้มองไปที่ใบหน้าที่ไร้อารมณ์และหนาวเย็นของเจียงเฉินและสั่นลงไปที่กระดูกสันหลังของเขา

 

"ใช่ ใช่ ไม่มีปัญหา" มันเป็นการกระทำที่ผิดต่อลูกค้าขณะที่หวังอี้ขอโทษซ่ำแล้วซ่ำเล่า

 

"มันจะใช้เวลานานเท่าไหร่ในการเสร็จสิ้นกระบวนการ?"

 

"ประมาณหนึ่งวัน กรุณาบอกที่อยู่ของคุณให้ผมด้วย" ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้เพิ่งฝ่าฝืนกฏซึ่งทำให้เธอกลายเป็นอาชญากรแต่มันก็ยังคงใช้ขั้นตอนบางอย่างก่อนที่เธอจะขายได้

 

"สองหน่วยคริสตัล ฉันจะรอที่นี่"

 

"หัวหน้า มันมีระบบยุติธรรม"

 

"สามหน่วยคริสตัล ฉันหมายถึงรางวัลสำหรับคุณ" เจียงเฉินกล่าวโดยปราศจากความอดทน อารยธรรมไม่ได้มีอยู่ที่นี่และคุณกำลังบอกฉันเกี่ยวกับระบบยุติธรรม

 

"ใช่! ฉันจะดูแลให้คุณทันที" หวังอี้เดินไปทางออฟฟิศของเขาขณะที่เขาจำเป็นต้องติดต่อกับ "เส้นสาย" ของเขาอย่างรวดเร็ว แม้ว่าชายคนนี้ดูอ้วนแต่เขาก็มีประสิทธิภาพมาก

 

เจียงเฉินรอเพียงครึ่งชั่วโมงก่อนที่ทหารจะพาหญิงสาวมาถึงประตู เขาสังเกตเห็นว่าพึ่งผ่านไปครึ่งชั่วโมงแต่มีรอยช้ำอยู่ที่ใบหน้าของหญิงสาว

 

หวังอี้ได้เห็นใบหน้าที่มืดลงของเจียงเฉินขณะที่เขาพยายามดูแลเขา "หัวหน้า การตรวจสอบใช้เวลาสักครู่แต่เพื่อความปลอดภัยของคุณ โปรดเข้าใจ" เขากระซิบเข้าหูของเจียงเฉิน "ผู้ตรวจสอบบอกว่าเธอยังคงเป็นพรหมจารี ฮ่าๆ"

 

เจียงเฉินได้เอียงหัวออกห่าง ผู้ชายคนนี้รู้สึกเหมือนแหล่งความร้อนแบบพกพาที่มีกลิ่นอันไม่พึงประสงค์

 

เจียงเฉินลงนามในข้อตกลงเมื่อเขาปล่อยคริสตัลห้าหน่วยไว้บนโต๊ะ หลังจากวันนี้เด็กหญิงที่มีรหัส 010342 ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับถนนหก

 

"คุณ ชื่อของคุณคืออะไร?" เจียงเฉินมองไปที่รอยช่ำบนแก้มซ้ายของหญิงสาวและคราบเลือดบนแขนของเธอ เขาขยับสายตาหนีออกห่างไปชั่วขณะหนึ่งและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

 

รอยช้ำเป็นผลมาจากการตีด้วยกระบอกปืน แม้ว่ามันจะไม่เกี่ยวข้องกับเจียงเฉิน แต่เขารู้สึกว่าต้องรับผิดชอบมัน

 

"เย้า เจี่ยยู" หญิงสาวตอบด้วยเสียงเงียบสงบและเชื่อฟัง แต่โทนเสียงสั่นๆและหวาดกลัว

 

"ดังนั้นคุณเข้าใจคอมพิวเตอร์?"

 

"ใช่ ฉันเข้าใจ!" หญิงสาวทันทีพูดด้วยเสียงความมั่นใจ แต่เธอทันทีตระหนักถึงความฉับพลันของเธอและลดศีรษะของเธอลงต่ำ "ฉันได้รับการแต่งตั้งบีในการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ในระบบการศึกษาเสมือนจริง ดังนั้นฉันมั่นใจในการเขียนโปรแกรมและแฮ็กเกอร์"

 

"โอ้ แล้วทำไมคุณต้องติดอยู่ในสถานที่น่ากลัวเช่นนี้?" เจียงเฉินมองหญิงสาวด้วยความตกใจเล็กน้อย ถ้าอายุ 16 ปีสามารถทำได้ดีแล้วเธอก็จะเป็นอัจฉริยะในโลกของเขา อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลในโลกหายนะ ระบบการศึกษาเสมือนทำให้ขั้นตอนการศึกษาขั้นพื้นฐานและการฝึกอบรมบุคลากรขึ้นอยู่กับความสามารถและศักยภาพของแต่ละคน ดังนั้นคนจะเก่งในพื้นที่เฉพาะหลังจากไม่กี่ปี เกือบทุกคนที่เติบโตขึ้นมาในฐานผู้รอดชีวิตได้รับการศึกษาระบบเช่นนี้ การแตั้งตั้งบีค่อนข้างจะโดดเด่น

 

ชื่อของเธอคือเย้า เจี่ยยูและมีความชัดเจนมาจากฐานผู้รอดชีวิตแต่เธอก็จบลงที่นี่ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันเป็นเรื่องค่อนข้างธรรมดาเนื่องจากทรัพยากรที่ฐานผู้รอดชีวิตหมดลงแล้วคนที่อยู่ข้างในจะออกเดินทางเพื่อค้นหาบ้านหลังใหม่ เกือบทุกคนจากที่นั่นจะไปที่ค่ายผู้รอดชีวิต

 

"มีคนจำนวนมากในสลัมที่สามารถทำมันได้" เย้า เจี่ยยูอาย จากนั้นเธอก็ลดศีรษะลงอย่างเห็นได้ชัด แต่เพราะกลัวเจียงเฉินจะไม่มีความสุข เธอเลยยกหัวขึ้นอย่างกล้าหาญ

 

"แม้ว่าฉันอาจจะไม่ดีที่สุดในพื้นที่แต่ฉันเชื่อในศักยภาพของฉัน ฉันยังเชื่อฟังอย่างมาก ถ้าคุณขอให้ฉันทำอะไรก็แล้วแต่ฉันจะไม่ต่อต้าน..." ในตอนท้ายของประโยค เจียงเฉินไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นเพราะความตื่นเต้นหรือความลำบากใจที่ใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนดวงอาทิตย์ยามเช้า

 

เจียงเฉินยิ้มกว้างขณะที่เขาเห็นหญิงสาวพยายามที่จะขายตัวเอง เขาไม่ใส่ใจเรื่องคริสตัลที่เขาใช้ไป มันเหมือนกับเงิน มันหมายถึงการใช้จ่าย

 

"ผ่อนคลาย คุณไม่จำเป็นต้องเครียดเกินไปเพื่อทำงานให้ฉัน"

 

เย้า เจี่ยยูสั่นในการเห็นด้วย เจียงเฉินทันทีตระหนักถึงเสื้อผ้าของเธอ พวกมันเป็นผ้าบางที่แบนราบกับร่างกับร่างกายที่บอบบางของเธอ มันดูเหมือนทุกคนในสลัมสวมเสื้อผ้าประเภทนี้ หลังจากที่เธอออกจากค่าย "ทรัพย์สิน" ทั้งหมดของเธอถูกริบ ซึ่งรวมถึงเสื้อเก่า

 

"หนาวไหม?"

 

เธอส่ายหัวขณะที่เธอยังสั่น

 

เจียงเฉินเพิ่งตระหนักว่าหญิงสาวนั้นสั่นสะท้านไม่ใช่เพราะเธอกลัวเขา แต่เพราะอุณหภูมิต่ำเกินไป

 

เขาถอนหายใจ ถึงเย้าเจี่ยยูไม่ยอมรับแต่เขาก็ถอดเสื้อโค้ทและคลุมเธอไว้

 

"อย่าเป็นหวัดแล้วมันยากที่จะได้รับการรักษาที่นี่"

 

เจียงเฉินไม่ได้เป็นผู้เชียวชาญของการดูแลคน แต่หญิงสาวพยักหน้าอย่างเงียบๆ เส้นผมมันเยิ้มปกคลุมสิ่งที่ดูเหมือนรอยยิ้มแห่งความสุข

 

"โชคดีมาก"

 

"หืมม?" เจียงเฉินเหลือบมอง

 

"ไม่ ไม่มีอะไร"

 

เจียงเฉินยิ้มและไม่ได้ถามต่อ เขาทำผลงานที่ดีหลังจากทั้งหมดซึ่งทำให้เขารู้สึกอบอุ่นภายใน บางทีนี่อาจเป็นลักษณะของคนที่มีวัฒนธรรม

 

เย้า เจี่ยยูเหลือบมองที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงเฉินและลดศีรษะลงด้วยความหวาดกลัวขณะที่เธอกระชับเสื้อโค้ท

 

[มันอบอุ่น]

 

เธอไม่ได้พูดมันแต่เธอก็รอมานานแล้วสำหรับวันนี้ ทุกวันเธอซ่อนตัวอยู่ในมุมของตลาดแรงงานเพื่อแอบมองคนที่ซื้อทาส เธอต้องการหาคนที่ไม่เลวร้ายเกินไป

 

มีทหารรับจ้างที่ใจโหดเหี้ยม พ่อค้าที่ร่ำรวยและคนที่เธอไม่ได้เข้าใจเป็นอย่างดี

 

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอวิ่งไปหาผู้ซื้อ เธอไม่เข้าใจแม้แต่ตัวเอง ทำไมเธอต้องเสี่ยงชีวิตที่จะขอร้องผู้ชายคนนี้? อาจจะเป็นเพราะทางที่เขามองเข้าไปในสลัม เขามีแวบหนึ่งของอารมณ์ที่พิเศษ อารมณ์ที่เรียกว่าความเห็นอกเห็นใจ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงเล็กน้อยและมันก็แทบหายไปทันทีแต่มันก็ยังคงมีอยู่

 

ดังนั้นถ้าเธอไม่ได้ใช้โอกาสของเธอแล้ว เธอจะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในนรก เธอรู้ดีว่าเหตุผลที่คนเลวที่อยู่ในสลัมเหล่านั้นไม่ได้แตะต้องเธอก็คือเธอไม่ได้เข้าสู่วัยหญิงสาว แต่เมื่อเธอเติบโตขึ้น เธอรู้ว่าเธอคงต้องเจอกับชนิดเดียวกันของความทุกข์ทรมานเช่นเดียวกันที่พี่สาวที่อยู่ข้างหน้าประตู

 

บังคับให้ใช้ร่างกายของเธอเพื่อแลกเปลี่ยนกับบุหรี่? หรือถูกทำให้อัปยศโดยกลุ่มคน?

 

เธอได้เห็นพ่อของเธอต่อสู้ชีวิตเพื่อแม่ของเธอจนตาย นอกจากนี้เธอยังเห็นแม่ของเธอขอร้องขอความช่วยเหลือ เธอได้เห็นโศกนาฏกรรมมากมายที่ไม่เหมาะสำหรับวัยของเธอ

 

โลกนี้มันบ้าไปแล้ว

 

ถ้าผลจะเหมือนกันถ้าเธอต้องขึ้นอยู่กับคนอื่นเพื่อความอยู่รอดแล้วทำไมไม่เลือกคนที่สามารถดูแลเธอได้ดีขึ้นเล็กน้อย อาจจะไม่ดีมากแต่ถ้าคนนั้นตีเธอน้อยลงแล้วเธอจะยินดีเป็นอย่างมาก

 

ถ้าเธอไม่ได้เสี่ยงและเจียงเฉินไม่ได้ซื้อเธอแล้วบางทีความตายที่ค่ายทำงานก็ไม่ใช่ตอนจบที่ไม่ดีหลังจากทั้งหมด

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด