ตอนที่ 8 ทหารรับจ้างฮุยซอง

โรมแรมทิวลิปตั้งอยู่ในระหว่างอาณาเขตที่ติดกับขอบวงกลมภายนอกและภายใน โรงแรมตั้งอยู่ใกล้กับตลาดที่รุ่งเรืองที่สุดในถนนหกและมันเป็นพื้นที่ที่ปลอดภัยที่สุดและมีระบบรักษาความปลอดภัย

 

หลังคาเต็มไปด้วยความชื้นและผู้คนที่เฝ้าดูมีบรรยากาศที่หม่นหมอง มีปืนกลต่อต้านอากาศห้าสิบกระบอกเฝ้าระวังโรงแรมที่ตกแต่งอย่างหรูหราแม้จะมีความรู้สึกค่อนข้างแปลกแต่มันแสดงให้เห็นถึงความมั่นคงของโรงแรม บนความไร้ระเบียบของดินแดนรกร้าง ความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญอันดับหนึ่ง

 

มีเพียงการได้รับสนับสนุนจากเจ้าหน้าที่ของถนนหกเท่านั้นที่สามารถติดตั้งปืนกลต่อต้านอากาศบนหลังคาได้ เฉพาะคนที่ร่ำรวยและคนสำคัญเท่านั้นที่อาศัยอยู่ที่นี่ ดังนั้นประเด็นเรื่องการรักษาความปลอดภัยจึงถูกให้ความสำคัญสูงสุด ตามที่ซันเจียวบอก ตามที่ซันเจียวบอกหากมีผู้บุกรุกเข้ามาในห้องโดยไม่ได้รับอนุญาต กฎหมายอนุญาตให้ผู้บุกรุกถูกยิงได้ทันที

 

เหตุผลที่พวกเขาอาศัยอยู่ที่นี่คือการกำจัด "หาง" ที่ติดตามพวกเขา

 

พวกเขานั่งลงบนโซฟาหนังที่ฟุ่มเฟือยขณะที่เจียงเฉินกลืนชิ้นส่วนของส้มจากกระป๋องผลไม้ เขาไม่เคยกินสิ่งเหล่านี้มาก่อน เนื่องจากปริมาณของสารกันบูดและสารให้ความหวานที่ในตัวมัน อย่างไรก็ตามตั้งแต่ที่เขากินอาหารขยะเพียงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาต้องการที่จะกินผลไม้บางอย่าง เพื่อวิตามินและการรักษาสุขภาพของเขา

 

"อย่ามองฉันอย่างนั้น ฉันจะเหลือไว้ให้คุณ" เจียงเฉินกลิ้งดวงตาของเขาขณะที่เขาเห็นซันเจียวจ้องที่ผลไม้ที่เต็มไปด้วยความปรารถนา เขาหันไปหาคนที่อยู่บนพื้นที่เป็นอีกคนที่ยังจ้องมองที่ผลไม้ที่ถูกกลืน "ทำไมเราถึงไม่กำจัดปัญหานี้และกินข้าวเย็นล่ะ?"

 

ฮุยเล่ยถูกมัดอยู่บนพื้นอย่างแน่นหนาเมื่อเขารู้สึกว่ามีการจ้องมองที่ชั่วร้ายของใครบางคนอยู่ข้างหลังเขา ความหนาวเย็นเดินผ่านไปที่หลังของเขา เขาจ้องมองไปที่คนที่ยิ้มที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้วเขาก็รู้สึกกลัวจากก้นบึ้งของหัวใจ

 

เหงื่อเย็นปรากฏขึ้นบนหน้าผากของฮุยเล่ยอย่างฉับพลันขณะที่เขารู้สึกว่ามีปืนชี้ไปที่ด้านหลังหัวของเขา "ฉัน...ฉันคือ...คุณพวกคุณจับคนผิด! ฉัน ฉันไม่ได้..."

 

ซันเจียวตีด้วยขอบกระบอกปืนและโดยไม่ลังเลใดๆชี้ไปที่ใบหน้าของฮูเล่ย จากนั้นเธอก็เหยียบไปบนศีรษะของฮูเล่ยขณะที่เธอสอบสวนฮูเล่ยด้วยเสียงอันตราย "ฉันไม่ได้ถามว่าคุณติดตามเราทำไม ฉันถามคุณ..." เธอชะลอเสียงของเธอขณะที่เธอพลิกเปิดสวิตช์ของปืนไรเฟิลเลเซอร์ เสียงเบาสะท้อนข้ามห้อง "...ใครส่งคุณมาที่นี่?"

 

นั่นคือเสียงของนักล่า แม้แต่เจียงเฉินที่นั่งสบายๆบนโซฟายังสั่น นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเธอทำตัวโหดร้ายแต่อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกของเธอ หลังจากที่ซันเจียวจับฮูเล่ยได้แล้วฮูเล่ยทันทีก็กล่าวว่าเขาไม่ได้รู้เรื่องอะไร นอกเหนือจากชื่อแล้วฮูเล่ยไม่ได้ให้ข้อมูลใดๆที่เป็นประโยชน์ ฮูเล่ยยืนยันว่าเขาเป็นผู้ลี้ภัยที่อาศัยอยู่ในสลัม

 

แต่ผู้ลี้ภัยจะมาปรากฏในสถานที่ที่มั่งคั่งที่สุดบนถนนหกได้อย่างไร?

 

"ฉันไม่รู้อะไรเลย! พวกคุณใช้กำลังในทางที่ผิดกฎหมาย! ยามที่ถนนหกจะไม่ปล่อยพวกคุณไป!" ฮูเล่ยกรีดร้องขณะที่ตาของเขาเปิดกว้าง เขาไร้เดียงสาเกินไปที่เริ่มข่มขู่เจียงเฉิน

 

ถ้าเจียงเฉินไม่เชื่อในความสามารถของซันเจียวแล้วเจียงเฉินเกือบจะเชื่อว่าฮูเล่ยเป็นคนธรรมดา

 

"คุณมีเวลาสิบวินาทีในการพิจารณาใหม่ แน่นอนเพื่อช่วยให้คุณคิดได้ ฉันจะทำลายถั่วของคุณทุกๆสิบวินาที" ด้วยเสียงที่เด็ดขาด ซันเจียวเตะไปที่ฮูเล่ยให้พลิกตัวไปอีกด้าน

 

"อย่าทำมัน! ไม่!" ฮูเล่ยปล่อยเสียงกรีดร้องด้วยความกลัวขณะที่เขามองอย่างหวาดกลัวไปที่ซันเจียวและพยายามจะขยับตัวออกห่างจากเธอ

 

“9”

 

"ฉัน ฉันไม่รู้อะไร! มิส โปรดปล่อยฉันไป" ฮูเล่ยร้องขอให้ไว้ชีวิตของเขา แต่เขาไม่เห็นความลังเลหรือความเห็นอกเห็นใจใดๆในปีศาจในคราบผู้หญิงนี้

 

"7" ซันเจียวหยิบคานเหล็กขึ้นมาทันที

 

"ฉัน ฉัน..."

 

"1 1" ซันเจียวยกมือขึ้น

 

"ม่ายยยยยยย"

 

"รอสักครู่" เจียงเฉินก็เปิดปาก

 

ซันเจียวหยุดขณะที่คานเหล็กที่ยังคงอยู่กลางอากาศ

 

กลิ่นเหม็นเริ่มเต็มไปทั่วห้อง เจียงเฉินสูดอากาศหายใจและมองไปที่ฮูเล่ยที่ชักกระตุกด้วยความรังเกียจ พวกเขายังไม่ได้เริ่มต้นและฮูเล่ยได้ฉี่ลดกางเกงแล้ว ถ้าฮูเล่ยต้องการที่จะกล้าหาญแล้วเขาอย่างน้อยต้องไม่ฉี่ใส่ตัวเอง แม้ว่าตอนที่ซันเจียวกล่าวว่าเธอกำลังจะทำลายถั่วของฮูเล่ย เจียงเฉินรู้สึกหนาวเหน็บที่กางเกงของเขา การย้ายนี้มีผลต่อผู้ชาย

 

"ฉันไม่ชอบที่จะใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหา" เจียงเฉินยิ้มให้กับฮูเล่ย

 

ราวกับว่าเขาเห็นโอเอซิสกลางทะเลทราย ฮูเล่ยคลานไปด้านหน้าเจียงเฉินและคุกเข่าลงต่อหน้าเขา

 

"ขอบคุณ! ฉัน ฉัน..."

 

"แต่ถ้าคุณยังแกล้งทำเช่นนี้ ฉันไม่รังเกียจที่จะให้คำแนะนำบางอย่างให้ผู้ช่วยของฉัน เช่นเดียวกับการวางหมากลายพันธุ์ที่หิวโหยอยู่ตรงหน้าถั่วของคุณ ฉันแน่ใจว่ามันจะสนุกกับอาหารอร่อย"

 

คำพูดที่หนาวเย็นของเจียงเฉินทำให้รอยยิ้มที่เพิ่งปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮูเล่ยทรุดลงไปทันทีด้วยรูปลักษณ์ที่สิ้นหวัง

 

เจียงเฉินก็ส่ายขาทั้งสองข้างของเขาเมื่อจบประโยค ความคิดนี้ทำให้ถั่วของเขาเจ็บ เจียงเฉินสาบานในหัวของเขา แต่ใบหน้าของเขายังคงไร้อารมณ์

 

"แน่นอนเมื่อเทียบกับความรุนแรง ฉันชอบทำข้อเสนอ ฉันเป็นพ่อค้าตามธรรมชาติและถ้าคุณยินดีที่จะให้ความร่วมมือ นี่เป็นของคุณ"

 

คริสตัลสีม่วงอ่อนปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของฮูเล่ย ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวกลายเป็นความโลภอย่างช้าๆ

 

คริสตัลมูลค่า 100 หน่วยพลังงาน มันก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นจำนวนเงินที่สำคัญในดินแดนรกร้างว่างเปล่า

 

"แน่นอนคุณสามารถโกหกฉันด้วยเรื่องราวที่ซับซ้อนบางอย่าง แต่ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะไม่ทำอย่างนั้น เจ้านายของคุณจะให้เงินจำนวนมากนี้หรือไม่? ฉันสามารถให้ได้หากคุณสัญญาว่าจะทำงานให้ฉัน" เจียงเฉินรู้สึกยินดีที่ได้เห็นการเปลี่ยนแปลงการแสดงออกทางสีหน้าของฮูเล่ย เขารู้ดีถึงกลยุทธ์การทำงานของตำรวจดีตำรวจเลว

 

ส่วนที่เหลือของปัญหาแก้ได้อย่างง่ายดาย เจียงเฉินได้รับข้อมูลที่เขาต้องการจากปากของฮูเล่ยอย่างง่ายดาย

 

ทหารรับจ้างฮุยซองเป็นกลุ่มหนึ่งของทหารรับจ้างและเป็นที่รู้จักสำหรับการติดตามมนุษย์และการเข้าปล้นผู้รอดชีวิต พวกเขายังให้บริการป้องกันเป็นครั้งคราวสำหรับกลุ่มลูกค้าพิเศษ ทหารรับจ้างฮุยซองมีสถานที่ตั้งอยู่ที่โรงเรียนในเมืองซองเจียง ทหารรับจ้างฮุยซองใช้กำแพงที่นั่นเพื่อสร้างการป้องกันที่แข็งแกร่ง เหตุผลที่พวกเขาเห็นเจียงเฉินเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ ทหารรับจ้างฮุยซองเพิ่งจบการค้าบนถนนหกเมื่อหัวหน้า โจว กัวปิง เห็นเจียงเฉินหยิบอาหารกระป๋องออกมาจากกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา แล้วเจียงเฉินจึก็ได้รับเชิญให้เข้าห้องวีไอพีโดยทันทีซึ่งทำให้โจว กัวปิง เกิดความสนใจ

 

แน่นอนเพื่อให้ได้เป็นหัวหน้าของทีมการค้า โจว กัวปิงมีสมองในการวางกลยุทธ์และวางแผน เห็นได้ชัดว่าการลักพาตัวบนถนนหกเป็นไปไม่ได้ ถ้าเขาทำลายกฎที่นี่ ศพที่อยู่นอกตลาดเป็นตัวบ่งชี้ที่ชัดเจนของผลที่เขาจะเผชิญ ทหารรับจ้างฮุยซองยังต้องการถนนหกเพื่อทำการค้าที่จำเป็น ไม่มีใครกล้าที่จะเป็นศัตรูกับถนนหก

 

แต่ถ้าพวกเขาลักพาตัวนอกถนนหกจะไม่มีปัญหา กฎเหล่านี้ใช้ได้เพียงเมื่อพวกเขาอยู่ภายในกำแพงของถนนหก

 

หัวของโจว กัวปิงเต็มไปด้วยความโลภในขณะที่เขาเห็นกระเป๋าเป้สะพายหลังของเจียงเฉิน แต่เขาก็ยังเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวัง เขารู้ว่ากองกำลังจำนวนมากซื้อขายอยู่บนถนนหก ถ้าเขาทำให้เกิดเรื่องกับกลุ่มผู้คน แม้แต่ผู้บัญชาการของเขาจะไม่สามารถช่วยเขาได้ โจว กัวปิงไม่ได้ตั้งใจที่จะลักพาตัวพวกเขา ขณะที่เขาส่งคนไปตามพวกเขาเท่านั้น เขาส่งคนคนหนึ่งไปเฝ้าระวังพวกเขาและคนอื่นๆเพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับภูมิหลังของพวกเขา

 

หลังจากที่เขาได้เห็นเจียงเฉินเข้าไปร้านค้าวัคซีนและทันทีที่ไปร้านค้ากระสุน โจว กัวปิงเต็มไปด้วยความประหลาดใจและความสุข เขาเชื่อว่าทั้งคู่เป็นนักเดินทางที่ไม่มีกลุ่มบนดินแดนรกร้างเพราะส่วนใหญ่ของกองกำลังที่ทรงพลังจะไม่แลกเปลี่ยนคริสตัลกับกระสุน พวกเขามักจะมีสายการผลิตของตัวเอง

 

ตัวอย่างเช่นถนนหก สลัมขนาดใหญ่ไม่ได้หมายความว่าเป็นสวรรค์ที่ปลอดภัย ทันทีข้างสลัมเป็นโรงงานขนาดใหญ่ โรงงานมีสายการผลิตทุกชนิดที่แยกออกจากดินแดนรกร้างอย่างสิ้นเชิง บางส่วนของพวกมันได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้นเพื่อใช้คริสตัลที่มีประสิทธิภาพสูง พวกเขาละลายโลหะเก่าลงในกระสุนและมีการผสมโปรตีนที่กลายพันธุ์กับไขมันเพื่อสร้างสารอาหาร และปลูกผักและผลไม้ด้วยปุ๋ยพิเศษ เพื่อให้สามารถอยู่รอดได้อย่างต่อเนื่องบนดินแดนรกร้างทำให้การผลิตเป็นสิ่งจำเป็น เจ้าหน้าที่ของถนนหกรู้อยู่แก่ใจ

 

นี่เป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่งเมื่อร้านค้าทั้งหมดของเมืองหวังไห่ถูกค้นจนเกลี้ยงมากว่าสิบปีแล้ว

 

ขณะที่โจวกัวปิงยืนยันได้แล้วว่าพวกเขาเป็นนักเดินทางที่ไม่มีกลุ่มแล้วโจวกัวปิงได้ติดต่อสำนักงานใหญ่ของกลุ่มทหารรับจ้างและรีบจับตาดูทั้งสอง ทั้งสองคนเหล่านี้มีฐานะร่ำรวยมากกว่ากลุ่มที่โจวกัวปิงเคยบุกเข้าไป แม้ว่าผู้หญิงคนนี้ทำให้โจวกัวปิงรู้สึกถึงอันตรายเล็กน้อยแต่โจวกัวปิงตัดสินใจหนักแน่นที่จะจู่โจม "ทองคำ"

 

เจียงเฉินเงียบฟังคำสารภาพของฮูเล่ยขณะที่เขาเริ่มไตร่ตรอง

 

"ฮ่า ฮ่าฮ่า หัวหน้า คุณไม่คิดว่าตอนนี้คุณควรจะให้คริสตัลนี้แก่ฉัน?" ฮูเล่ยยิ้มแต่สายตาของเขายังคงอยู่บนคริสตัลและเต็มไปด้วยความโล�

 

100 มูลค่าพลังงานของคริสตัล! เขาจะตั้งต้นชีวิตใหม่

 

หนึ่งหน่วยพลังงานดีพอที่จะซื้อสารอาหารได้ 10 สารอาหาร โอ้ ทำไมฮูเล่ยถึงต้องการสารอาหาร? แม้ว่าเขาจะไปสถานที่ที่แพงที่สุดในดินแดนรกร้างเช่นโรงแรมนิวเรย์แล้วมันจะเพียงพอสำหรับหนึ่งเดือน! ฮูเล่ยไม่สามารถหยุดความตื่นเต้นของเขาได้ แม้ว่าคริสตัลยังคงอยู่ในมือของเจียงเฉิน

 

[เนื่องจากชายคนนี้ยังต้องการเราอยู่แล้วเราจะไม่ตาย เขาอาจจะให้คริสตัลเราเพิ่มในอนาคต] ฮูเล่ยจินตนาการเกี่ยวกับชีวิตในอนาคตของเขา เขาจินตนาการว่ากำลังนอนอยู่ในขณะที่มีการบริการโดยแม่บ้านสีบลอนด์ร้อนแรง

 

ปืนพกสีดำทำให้จิตนาการของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆเมื่อดวงตาของเขาได้พบกับกระบอกปืนสีดำ

 

"เจ้าโง่" เจียงเฉินถอนหายใจขณะที่เขาดึงตัวเหนี่ยวไก

 

ปัง! เลือดกระเด็นไปทั่วทุกหนทุกแห่งด้วยของเหลวสีขาวผสมระหว่างกัน เขามองไปที่ควันที่มาจากปืนพกขณะที่มือของเขาสั่น แม้ว่าเจียงเฉินจะเตรียมจิตใจและผู้ชายคนนี้ก็สมควรตายเนื่องจากการก่ออาชญากรรมทั้งหมดที่เขากระทำผิดไว้และเจียงเฉินได้เห็นหัวมีรูเปิดยังคงมีเลือดไหล

 

ฮูเล่ยปิดปากไว้ตอนแรกไม่ใช่เพราะเขากลัวอิทธิพลของทหารรับจ้างฮุยซอง เพราะถ้าเขาต้องการที่จะซ่อนตัว มันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะหาเขา แม้กระทั่งกับพลังที่โดดเด่นเช่นถนนหกมันก็ยังคงเป็นเรื่องยากที่จะติดตามคนที่ต้องการได้ ดังนั้นถ้าเขาสามารถออกจากพื้นที่ได้แล้วเขาไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยของเขา อย่างไรก็ตามเขายังคงนิ่งเงียบเพราะชีวิตมนุษย์ไม่มีค่าอะไร เขากังวลว่าถ้าเขาปล่อยให้ข้อมูลใดๆออกไปแล้ว เขาจะถูกฆ่า อย่างไรก็ตามการรวมกันของความกลัวอย่างมากและข้อเสนอที่น่าทึ่งจากเจียงเฉินมันได้เปลี่ยนฮูเล่ยไปเป็นนักเดินทางที่เห็นโอเอซิสกลางทะเลทราย ดังนั้นเขาจึงพูดทุกสิ่งทุกอย่าง

 

ฮูเล่ยไร้เดียงสาเกินไปที่เชื่อว่าเขาสามารถทำข้อตกลงกับเจียงเฉิน เขาคิดว่าเขาสามารถเป็นตัวแทนของทหารรับจ้างฮุยซอง อย่างไรก็ตามความจงรักภักดีเป็นเรื่องตลกกับเขาเพราะความจงรักภักดีที่แท้จริงไม่เคยมีอยู่บนดินแดนรกร้างซึ่งเป้าหมายสูงสุดคือการอยู่รอด

 

ตามที่คาดไว้แผนการของเขาในที่สุดก็มาถึงจุดสิ้นสุด ช่วงเวลาที่เขาจบประโยคคุณค่าของเขาก็ได้หมดลงไปอย่างสมบูรณ์

 

ดังนั้นจึงเป็นการตัดสินใจอย่างชาญฉลาดในการดำเนินการปลิดชีพทันที เจียงเฉินไม่กังวลว่าเขาจะถูกพบ

 

เลือดยังสาดลงบนตัวซันเจียว เธอยังคงขยะแขยงกับฉากที่น่าสยดสยองดังกล่าว เธอยักไหล่ "เป็นการยากที่จะล้างคราบเลือดออกจากเสื้อผ้า นอกจากนี้ในครั้งต่อไป คุณสามารถทิ้งสิ่งเหล่านี้ให้ฉันได้"

 

มีคำใบ้ที่เป็นห่วงซ่อนอยู่ในประโยคสุดท้ายของเธอและมันได้สัมผัสหัวใจของเจียงเฉินอย่างลึกซึ้ง

 

เขาหายใจเข้าลึกๆเพื่อสงบจิตสำนึกของเขา จากนั้นเขาก็ปิดเซฟตี้และโยนปืนออกไป

 

"ฉันจะทำความคุ้นเคยกับมัน"

 

รอยยิ้มโพล่งออกมาบนใบหน้าของซันเจียวขณะเดินเข้าหาเจียงเฉิน เธอนั่งลงบนขาของเจียงเฉินและกอดเขาไว้ การเคลื่อนไหวที่กล้าหาญทำให้เจียงเฉินประหลาดใจเล็กน้อย ส่วนที่นุ่มที่สุดของซันเจียวได้ทำให้เขาติดใจ

 

"คุณจะยังอยู่ที่นี้ใช่มั้ย?" เธอกระซิบเข้าที่หูของเขาด้วยริมฝีปากสีแดง

 

"คุณรู้...?" เขาถามด้วยความกังวลแต่โทนเสียงชักจูง เขากอดร่างที่งดงามของเธอ มันเป็นความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเจียงเฉินและเป็นความลับที่เขาไม่เคยบอก

 

"ผู้หญิงมีความรู้สึกไวมาก" เธอตอบด้วยรอยยิ้มกว้างในน้ำเสียงของเธอ "คุณไม่ใช่คนที่นี่ แต่ฉันหวังว่าคุณจะไม่จากฉันไป"

 

"ฉันจะไม่ไป" เจียงเฉินกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวลแต่เสียงมุ่งมั่น

 

เขาตัดสินใจเลือกค่ำคืนที่นี้แล้ว

 

ใช่เขาเดิมทีต้องการเอาทองจากสถานที่แห่งนี้และใช้ชีวิตเหมือนเศรษฐีในโลกของเขา แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถแยกตัวออกจากโลกนี้ได้อีกแล้ว

 

มีคนที่เขาห่วงใย ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะจากไป ถ้าในอนาคตมีวิธีทางที่เขาอาจเดินทางการเวลาไปพร้อมกับซันเจียวในโลกของเขาได้ ดินแดนรกร้างว่างเปล่าจะไม่ใช่สถานที่ที่พวกเขาจะอาศัยอยู่

 

"ฉันยังเชื่อคุณ" ประโยคนี้มาจากก้นบึ้งของหัวใจ

 

"ถ้าสถานที่นี้ไม่ได้มีกลิ่นเหมือนเลือดฉันจะ "กิน" คุณที่นี่" อารมณ์และความสุขเอาชนะเจียงเฉินขณะที่เขากระซิบเข้าไปในหูของซันเจียว

 

"แต่ฉันต้องการอาบน้ำก่อน"

 

"ฉันไม่อยากปล่อยไป" เจียงเฉินตีก้นของเธอและยิ้มกว้างขณะที่เขาได้ยินเสียงครางเสียงดังข้างหู

 

"แล้วคุณจะต้องอาบน้ำกับฉัน" ซันเจียวซุกซนกัดเข้าไปที่หูของเจียงเฉิน ด้วยขาที่ยาวและมีความว่องไวของเธอรัดตัวเขาไว้แน่น ด้วยเสียงอันเย้ายวนใจ เธอกล่าวว่า "ให้ฉันดูว่าวัคซีนยีนดังกล่าวทำให้คุณแข็งแกร่งขึ้นแค่ไหน"

 

มีเสียงคำรามและเสียงกรีดร้อง เสื้อ กางเกงและชุดชั้นในกระจัดกระจายอยู่ทั่วพื้น ... มีการสู้รบระหว่างชายและหญิงในห้องน้ำ

 

"ดูเหมือนว่าวัคซีนยีนดังกล่าวมีผลในทุกเรื่อง เท้าของฉันไม่ได้แตะพื้น" หลังจากที่ครู่หนึ่งซันเจียวเก็บลมหายใจของเธอขณะที่เธอสนุกกับตัวเอง เธอแหย่หน้าอกของเจียงเฉินด้วยรอยยิ้มกว้าง

 

แต่ก่อนหน้าอกเขาแบนแต่ตอนนี้มีกล้ามเนื้อ แต่เนื่องจากวัคซีนยีนนั้นเพิ่มความแข็งแรงของกล้ามเนื้อและไม่ใช่ลักษณะของกล้ามเนื้อร่างกายของเจียงเฉินจึงดูไม่ต่างจากก่อน แม้ว่าความแข็งแรงของเขาตอนนี้ดีกว่าเดิมมาก

 

"เจ้าหญิงของฉันคุณพึงพอใจหรือไม่?" เจียงเฉินกอดร่างที่บอบบาง ด้วยรอยยิ้มเขาต้องการจูบเธออีกครั้ง

 

"เรียกฉันว่าราชินีของคุณ" ซันเจียวกล่าว เธอหลีกเลี่ยงการใช้มือของเจียงเฉินอย่างซุกซน จากนั้นเธอก็คลุมกายด้วยผ้าเช็ดตัว "มันถึงเวลาแล้วสำหรับธุรกิจ"

 

"เวลากินข้าวเย็น?" เจียงเฉินกล่าวยิ้มขณะที่เขาคว้าผ้าเช็ดตัว

 

"แน่นอน แต่ก่อนหน้านั้นเราต้องดูแลคนที่โชคร้ายที่อยู่ข้างนอก"

 

เขามองซันเจียวออกจากห้องน้ำด้วยการบังคับรอยยิ้ม มันบ้าเกินไปที่มีเพศสัมพันธ์ในขณะที่ศพยังอยู่ในบ้าน

 

[ดูเหมือนว่าฉันต้องเรียนรู้วิธีการควบคุมตัวเอง ใช่ควบคุมให้มากขึ้น]