ตอนที่ 71: ตั้งถิ่นฐาน (2)
"มีคนไม่มากนักที่สามารถอยู่รอดจากการซุ่มโจมตีของนักฆ่าหน้ากากดำ นอกจากนี้ข้ายังรู้สึกถึงพลังลึกลับรอบๆที่นี่" ชายอีกคนพูดเสียงต่ำ เขาถอดหมวกออกทำให้เห็นหน้าสีน้ำเงิน เขามีหูเหมือนครีบปลา ผิวสีน้ำเงินและลูกตาเป็นสีขาวเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่มนุษย์
"เมอร์โฟล์คเจ้ามีความรู้สึกไวต่อพลังลึกลับ ตั้งแต่ที่เจ้าพูดถึงเรื่องนี้ งูทรายป่าอาจจะเกี่ยวข้องกับ...." ผู้ชายอีกคนยังพูดไม่จบประโยคแต่ปฏิกิริยาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว
"เจ้าพูดถูก ครั้งแรกที่ข้าได้พบกับพลังลึกลับเช่นนี้ก็ตอนที่ข้าอายุประมาณ 13 ปี ข้ายังจำมันได้ดี" มนุษย์ปลาพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง
"ข้าเดาว่าเราจะต้องปล่อยคนนั้นนี้ไป..." เขาพูดต่อ
"ข้าจะรายงานสถานการณ์ไปที่เจ้าหน้าที่อาวุโส" ผู้ชายอีกคนพูด
"มันนานมากแล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ข้าค้นพบพลังลึกลับนี้" มนุษย์ปลายืนขึ้นและพูด
"ไปกันเถอะ พวกเรายังมีงานต้องทำ นำทหารยามหลายคนไปกับเจ้าและรายงานผลการค้นพบของเราต่อเจ้าหน้าที่อาวุโส" เขาพูด
*****************************
แองเจเล่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดหลังอาคารมาตลอด หลังจากนั้นสักครู่เขาก็ได้ยินเสียงทหารยามออกไป
"เมอร์โฟล์คอาจจะเป็นปัญหาได้...." แองเจเล่พึมพำขณะที่เขาขมวดคิ้ว
'แต่พวกเขาดูเหมือนจะไม่สนใจเกี่ยวกับคนที่ข้าฆ่า ยิ่งไปกว่านั้นมันดูเหมือนพวกเขากลัวพลังของพ่อมด' แองเจเล่คิด เขาเดินออกจากซอย
เขาเดินไปตามทางที่เขามาแล้วก็พบร้านที่เขาเพิ่งซื้อมาอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครอยู่รอบๆแต่เขายังมองเห็นรอยเท้าที่หลงเหลืออยู่ของเหล่าอันธพาล มีคนขโมยม้าของเขา อย่างไรก็ตามแองเจเล่นำทุกสิ่งทุกอย่างที่สำคัญออกมาแล้วก่อนที่จะไป ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้อีกต่อไป
แองเจเล่เดินเข้าไปในร้านและวางธนูและซองลูกธนูไว้ในกระเป๋า ก่อนที่จะออกไปเขาล็อคประตูไว้ แองเจเล่เอาเหรียญจำนวนมากมาจากอันธพาล อาหารแห้งของเขาได้หมดแล้วดังนั้นเขาจึงต้องหาซื้ออะไรกิน
เขาพบร้านขายพายข้างถนนซึ่งมีป้ายอยู่ด้านนอกมีข้อความว่า'บ้านพายดาร์ลิ่ง'เขียนอยู่ แองเจเล่เอาดาบไว้ที่หลังขณะที่เขาเดินเข้าไปในร้าน ร้านมีเคาน์เตอร์และมีโต๊ะประมาณ 7-8 ตัวที่ถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยเพื่อแสดงให้เห็นว่าร้านสะอาดและมีความเรียบร้อย มีคนงานหลายคนกำลังถือถุงพายที่ซื้อโดยลูกค้าที่กำลังต่อแถว
แองเจเล่ได้กลิ่นหอมๆของพายเนื้ออบทำให้เขาน้ำลายเสาะด้วยความหิว เขาสูดดมอีกครั้งเพื่อดื่มด่ำกับกลิ่นก่อนที่จะไปนั่งโต๊ะว่าง ถึงแม้จะยุ่งวุ่นวายแต่สถานที่นี้ก็ไม่ได้แออัด พนักงานเสิร์ฟดูแลลูกค้าอย่างดี
"สวัสดีค่ะ คุณต้องการสั่งอะไรบ้างคะ" สาวเสิร์ฟเห็นแองเจเล่นั่งลงดังนั้นเธอจึงเข้ามาถาม เธอเอามือประกบกันไว้บนผ้ากันเปื้อนสีขาวของเธอ
"มีอะไรบ้าง" แองเจเล่ถาม
"ซิกเนเจอร์ของเราคือพายเนื้อต้นหอม นอกจากนี้เรายังมีขนมปังหวานโรยงา แป้งทอดกรอบและพายผักค่ะ" สาวเสิร์ฟพูดด้วยเสียงชัดเจน
"ข้าเอาพายเนื้อต้นหอม มันราคาเท่าไหร่" แองเจเล่ถาม
"สองเหรียญเงินค่ะ" สาวเสิร์ฟตอบ แองเจเล่นำเหรียญเงินสองเหรียญออกมาจากกระเป๋าหนังของเขาและยื่นให้สาวเสิร์ฟ มันใช้เวลาประมาณ 10 นาทีก่อนที่อาหารจะมาเสิร์ฟ พายเนื้อข้างนอกทอดกรอบสีทอง เนื้อและต้นหอมถูกผสมกันอยู่ภายใน แองเจเล่หั่นเป็นชิ้นและใช้ส้อมจิ้มเอาเข้าไปในปาก รสสัมผัสเยี่ยมมาก ชั้นแป้งกรอบและข้างในมีรสเผ็ด มันไม่เยิ้มและไม่เค็มเกินไป มันเหมาะกับสุขภาพทำให้แองเจเล่ได้เป็นแฟนของพายเนื้อทันที
เขาสั่งมาอีกจานหลังจากที่เขากินเสร็จและจานที่สองก็หมดอย่างรวดเร็ว แองเจเล่ยืนขึ้นและเดินไปที่เคาน์เตอร์ เวลาอาหารกลางวันได้ผ่านไปดังนั้นจึงไม่มีลูกค้ามากนักในตอนนี้
"มีอะไรให้ช่วยคะ" คนขายถาม
"เจ้ามีบริการส่งของไหม ข้าอยากให้พายเนื้อส่งไปให้ข้าทุกวัน ข้าจะให้เวลาและสถานที่" แองเจเล่ถาม
"ได้ค่ะ พวกเรามี" คนขายตอบ
"เอานมและน้ำผลไม้ด้วย" แองเจเล่พูด
ยี่สิบนาทีต่อมา
แองเจเล่ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องการซื้ออาหารทุกวันหลังจากที่สั่งที่ร้านขาย เขากลับไปร้านที่เขาเพิ่งซื้ออีกครั้งและจากนั้นเขาก็ตัดสินใจที่จะเริ่มฝึกฝนหลังจากที่ปิดประตู ร้านของเขายังว่างเปล่าอยู่โดยไม่มีสินค้าใดๆขาย ตอนนี้แองเจเล่ไม่ได้สนใจกับมัน เขานั่งลงบนพื้นด้วยการขัดสมาธิและเริ่มฝึกฝน แองเจเล่เป็นนักรบระดับอัศวินและตราบใดที่สภาพแวดล้อมไม่เลวร้ายเกินไปเขาก็สามารถฝึกฝนได้
การติดเชื้อที่ทำให้เขาเกิดปัญหาตามมาน่าจะเป็นเพราะเข็มดำ มิฉะนั้นเขาจะไม่ติดเชื้อง่ายเช่นนั้น อย่างไรก็ตามมันไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับเข็มดำที่พบได้ในฐานข้อมูลของชิปดังนั้นเขาจึงไม่มีวิธีทดสอบมัน เขาต้องการอุปกรณ์หลายประเภทเพื่อให้เขาได้ข้อมูลเกี่ยวกับเข็มดำแต่เขาอยู่ในป่าโดยไม่มีวิธีที่เข้าถึงอุปกรณ์เต็มรูปแบบ
หลังจากใช้เวลาฝึกประมาณหนึ่งชั่วโมงแองเจเล่ก็เก็บคาถาสับสนไว้ในชิปและไปซื้อของ เขาต้องการซื้อเตียง เฟอร์นิเจอร์ทั่วไปและอุปกรณ์สำหรับใช้ชีวิตประจำวัน นอกจากนี้แองเจเล่ยังต้องการเสื้อผ้าและรองเท้าใหม่
มันดูเหมือนว่าเขาต้องเป็นขุนนางในสถานที่แห่งนี้เพื่อเขาที่จะได้ซื้อเสื้อผ้าที่มีสีสัน แองเจเล่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเขาเป็นขุนนางดังนั้นนี่จึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา
************************************
ครึ่งเดือนต่อมา แองเจเล่ได้อาศัยอยู่ที่ร้านของเขาและมีเพียงสิ่งเดียวที่เขาทำคือการนอน กินและก็ฝึกฝน เวลาเดียวที่เขาจะออกไปก็คือการซื้อของซึ่งเป็นเพียงกรณีเดียวเท่านั้น ปัจจุบันแองเจเล่มีเวลาศึกษาข้อมูลที่เก็บไว้ในชิป เขายังได้พยายามที่จะเรียนรู้ทักษะลับของงูทรายป่า แองเจเล่คิดว่ามันคุ้มค่าจากการพิจารณาว่ามันช่วยให้นักฆ่าไม่ถูกพบภายในรัศมีของชิป
แองเจเล่ได้เรียนรู้พื้นฐานของมือดูดกำลังและเขาต้องใช้ความสามารถทางจิตจำนวนมากเพื่อให้ชิปปรับปรุงคาถา เขาไม่มีวิธีเพิ่มความสามารถทางจิตของเขาในตอนนี้ดังนั้นเขาจึงไม่ผลีพลาม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
มีคนเคาะประตูขณะที่แองเจเล่กำลังฝึกฝนทักษะดาบของเขา หลังจากที่เขาเช็ดเหงื่อที่หน้าแล้วเขาก็เปิดประตู มีเด็กสาวอายุ 10 ปีผมหางม้าและสวมผ้ากันเปื้อนลายจุด มีที่คาดผมสีขาวยืนอยู่พร้อมกับกล่องโลหะสีดำในมือของเธอ
"แองเจเล่นี่เป็นพายของคุณ" เด็กสาวพูดอย่างสุภาพ
"เจ้าไปวางไว้บนโต๊ะ" แองเจเล่หันกลับไปและเดินไปที่สนามหลังบ้านเพราะเขาต้องการฝึกฝนชุดทักษะดาบพื้นฐาน สนามหลังบ้านเป็นพื้นที่โล่งเพื่อให้เขาฝึกไปรอบๆได้และมีบ่ออยู่ตรงกลางถ้าเขากระหายน้ำ
แองเจเล่กำลังถือดาบกางเขนแล้วฝึกท่าฟันไปข้างหน้า ฟันแนวตั้งและแนวนอน เขายังคงฝึกสามท่าฟันพื้นฐานด้วยความเร็วที่รวดเร็วจนแทบไม่มีเสียงรบกวนเกิดขึ้นในระหว่างที่ดาบกำลังเคลื่อนที่ราวกับว่าเป็นรูปสามเหลี่ยมสีเงินที่ไมได้เป็นเพราะการเคลื่อนที่ของดาบ
"เจ้ายังไม่ออกไปงั้นหรือ" ทันใดนั้นแองเจเล่ก็เอาดาบใส่ฝักและหันไปมองที่ประตู เด็กสาวกำลังมองผ่านช่องมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสนใจในทักษะดาบ สีหน้าของเด็กสาวซีดลงหลังจากที่สังเกตเห็นว่าแองเจเล่จ้อง
"ข้าขอโทษจริงๆ" เธอก้าวไปข้างหน้าและโค้งให้แองเจเล่
"คุณแองเจเล่ข้าสงสัยว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่...." เธอพูดด้วยเสียงสั่น แองเจเล่มองไปที่เด็กสาว ความสูงของเธอสมกับอายุของเธอและเธอผอมเล็กน้อยราวกับว่าเธออดอาหาร เด็กสาวคนนี้เป็นคนส่งอาหารให้แองเจเล่ทุกวัน เธอสุภาพมากและไม่เคยสาย มักแสดงความเคารพต่อแองเจเล่เสมอ แองเจเล่ชอบท่าทางของเธอ เขาคิดว่าเธอเป็นคนถ่อมตัวและทำงานหนักเพื่อให้ประสบความสำเร็จในชีวิต
"มันไม่เป็นไร ข้าไม่ได้อารมณ์เสีย เจ้าชอบดาบงั้นหรือ" เขาเดินไปทางเด็กสาวอย่างช้าๆและเขาก็ถามในลักษณะที่ไม่ทำให้เธอกลัว
"ใช่ค่ะ ข้าแค่...อยากรู้ ได้โปรดยกโทษให้ข้าเพราะข้าเดินมาที่สนามหลังบ้านของคุณโดยไม่ได้รับอนุญาต!" เด็กสาวโค้งให้อีกครั้งขอโทษอย่างกังวลใจ
"เจ้าเป็นเด็กสาวที่โชคดีวันนี้ข้าอารมณ์ดี เจ้าชื่ออะไร" แองเจเล่ถาม ความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับทักษะลับของงูทรายป่าเกือบจะสมบูรณ์แล้วดังนั้นตอนนี้เขาจึงรู้สึกยินดี
"เทียค่ะ ข้าชื่อเทีย" เด็กสาวตอบทันที
"ครั้งหน้าที่เจ้ามาส่งอาหารเจ้าสามารถอยู่ดูข้าฝึกได้" แองเจเล่รู้ว่าเทียไม่ได้แค่อยากรู้อยากเห็น เธอยังมีความปรารถนาที่จะเรียนรู้ แองเจเล่มองเห็นสีหน้าของเธอและตระหนักว่าเธอต้องการเรียนรู้ดาบ แองเจเล่ไม่สนใจว่าคนอื่นจะคัดลอกชุดทักษะดาบของเขา เขาไม่ได้เป็นขุนนางปลอมเหมือนคนอื่นๆ แต่เขาชอบถ้าเขาสามารถให้โอกาสคนอื่นควบคุมโชคชะตาของตัวเองได้ เทียตื่นเต้นมากเมื่อได้ยินคำพูดของแองเจเล่ เธอมีความสุขมากจนเธอลืมขอบคุณแองเจเล่ เธอเพียงยืนอยู่ที่นั่นไม่รู้ว่าเธอควรจะพูดอะไร
"เอาล่ะ ดูการเคลื่อนไหวของข้าให้ดีๆ" แองเจเล่พูด เขาเดินกลับไปที่สนามหลังบ้านและเริ่มสอนพื้นฐานเทีย แองเจเล่คิดว่าพื้นฐานเป็นสิ่งสำคัญ แม้ว่าพื้นฐานจะเข้าใจได้ง่ายแต่การเชี่ยวชาญนั้นยากมาก
