ตอนที่ 69: ดอกเกล็ดมังกร (2)
เจ้าของร้านต้องการเพียงเศษของหินเวทมนต์ปกติ อย่างไรก็ตามแองเจเล่ไม่รู้ว่าหินเวทมนต์สามารถแตกออกเป็นชิ้นๆได้ จากนั้นเธอก็ถามข้อมูลของแองเจเล่และรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ครึ่งชั่วโมงต่อมาเจ้าของร้านก็กลับมาพร้อมกับบัตรประจำตัวและสัญญาเกี่ยวกับการค้าขายในมือของเธอ
เธอยืนบัตรให้แองเจเล่และให้เขาเซ็นสัญญา เจ้าของร้านออกไปพร้อมกับคนของเธอหลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยราวกับว่าเธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป แองเจเล่ไม่แน่ใจว่าเขาถูกหลอกหรือไม่แต่เขารู้สึกประหลาดใจที่เขาได้บัตรประจำตัวง่ายอย่างนี้
ดันเลวี่บอกเขาว่าใบอนุญาตที่อยู่อาศัยเป็นเรื่องยากที่จะได้รับและบัตรประจำตัวจะทำให้เขามีสิทธิจะอยู่ที่นี่ตามที่เจ้าของร้านบอก แองเจเล่รู้ว่าหินเวทมนต์มีมูลค่าสูงแต่เขาไม่ได้คิดว่ามันจะทำให้ได้บัตรประจำตัวและร้านด้วยหินเวทมนต์ขนาดปกติแค่ชิ้นเดียว
แองเจเล่เก็บบัตรและใบสัญญาลงไปในกระเป๋าของเขาและเขาก็ตรวจสอบรอบๆร้านอีกครั้ง เขาตัดสินใจที่จะทำความสะอาดและเขาต้องการปิดประตู ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินคนเดินมาทางร้านของเขา
"ออกไป" ชายคนหนึ่งตะโกน แองเจเล่เงยหน้าขึ้นและเห็นชายห้าคนที่แข็งแรงยืนอยู่ข้างประตู พวกเขามีมีดและขวานอยู่ในมือ พวกเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและกลิ่นแย่มาก
"เจ้าเป็นใคร" แองเจเล่ขมวดคิ้วและเขาก็ถาม
"เจ้าเป็นเจ้าของร้านคนใหม่งั้นหรือ" ชายคนนั้นก้าวออกมาข้างหน้าก่อนที่เขาจะถาม เขามีผิวเข้มและมีแผลเป็นบนใบหน้าของเขา เขาเป็นคนที่ดูบึกบึนโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเหวี่ยงขวานในมือของเขา
"ใช่แล้ว" แองเจเล่พยักหน้า
"ดี เจ้ารู้กฎหรือไม่" ชายคนนั้นถาม
"กฎงั้นหรือ กฎอะไร" แองเจเล่ขมวดคิ้วก่อนที่จะถาม
"ยี่สิบเหรียญทองต่อเดือนและพวกคนเลวจะปล่อยร้านของเจ้าไป" ชายคนนั้นเดินเข้าไปในร้านและเขาก็พูด
"ยี่สิบเหรียญทองงั้นหรือ เอาล่ะ" แองเจเล่พยักหน้า เขายังเป็นคนแปลกหน้าที่อยู่ในสถานที่นี้ดังนั้นเขาจึงอยากจะหนีจากปัญหา เขายังต้องการเวลาในการปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่
"นอกจากนี้เนื่องจากเจ้าเป็นคนใหม่ เราจำเป็นต้องคิดค่าบริการเพิ่มเล็กน้อย มันจะเป็นค่าธรรมเนียมเพียงครั้งเดียว 2,000 เหรียญทอง" ชายคนนั้นโลภหลังจากที่เห็นแองเจเล่ยินยอมจ่ายเงิน 20 เหรียญทองต่อเดือนโดยไม่ลังเล
"2,000?" แองเจเล่ถามด้วยสีหน้าผิดหวัง
"ใช่ ทำไม เจ้าคงไม่ต้องการจะมีปัญหากับเรา" ชายคนนั้นยกขวานขึ้นและเหวี่ยงไปในอากาศ ผู้ชายคนอื่นๆเริ่มหัวเราะและจ้องไปที่แองเจเล่ด้วยการเย้ยหยัน
"ชายหนุ่มจ่ายเงินมาและเราจะปกป้องเจ้าจากปัญหาใดๆก็ตาม แต่ถ้าเจ้าไม่...."
"เฮ้ เร็วหน่อย!"
"ข้าเห็นดาบของเจ้าแต่เจ้าดูไม่เหมือนนักดาบเลย" พวกเขาเริ่มแหกปาก 20 เหรียญทองมันไม่เป็นไร แต่ 2,000 เหรียญทองมันเป็นจำนวนมาก พวกอันธพาลเหล่านี้ต้องการจะแบล็คเมล์เขา แองเจเล่มองไปข้างนอกผ่านตู้โชว์และไม่เห็นมีใครเดินผ่าน
"ข้าขอแนะนำให้พวกเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้และข้าจะลืมสิ่งที่เกิดขึ้น" แองเจเล่จ้องไปที่พวกเขาและพูดเสียงเข้ม
หัวหน้าไม่เคยคาดหวังว่าแองเจเล่จะข่มขู่พวกเขา เขามองไปที่ดาบที่อยู่เอวของแองเจเล่อย่างระมัดระวังและตระหนักว่าชายหนุ่มคนนี้อาจจะรู้วิธีต่อสู้ หัวหน้าเห็นฝักดาบของแองเจเล่มีเลือดเปื้อนอยู่มันทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป
"เจ้าเด็กน้อย! เจ้ากล้าดียังไงถึงพยายามขู่พวกเรา! เจ้ารู้ไหมว่าเราอยู่กับดาบร็อดดี้"
"จัดการมัน!"
"เราต้องทำให้เขารู้ว่าใครเป็นเจ้านายที่แท้จริง!" อันธพาลคนอื่นๆไม่ได้เห็นสีหน้าของหัวหน้าเพียงแค่ตะโกนต่อไป
ทันใดนั้นแองเจเล่ก็ก้าวไปข้างหน้าและคว้าคอของใครบางคน จากนั้นเขาก็โยนไปทางกำแพงซึ่งทำให้ชายคนนั้นสลบหลังจากที่ปะทะกับกำแพง อันธพาลคนอื่นๆยังคงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น หนึ่งในสมาชิกของพวกเขาถูกนำตัวไปเสี้ยววินาทีและสิ่งเดียวที่พวกเขาเห็นก็คือแองเจเล่จับมือไว้รอบคอของชายที่สลบ
แองเจเล่มีความเร็วระดับอัศวินดังนั้นอันธพาลเหล่านี้จึงไม่มีโอกาสต่อต้านเขา เขาไม่อยากเสียเวลาและจัดการผู้ชายอีกสี่คนลง พวกเขากลิ้งไปรอบๆด้วยสีหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
"นำเงินทั้งหมดมาให้ข้า" แองเจเล่พูดกับหัวหน้า แองเจเล่พยายามหลีกเลี่ยงปัญหาแต่เมื่อเขาจัดการพวกเขาแล้วเขาก็ตัดสินใจที่จะยึดเงินไว้
"เจ้ากล้าดียังไง! เจ้ารู้ไหมว่าเราอยู่กับดาบร็อดดี้" หัวหน้าพูดขณะที่เขาหันไปมองที่แองเจเล่
"ข้าไม่สนใจ เจ้ารู้ว่าเจ้าไม่สามารถสู้ข้าได้" แองเจเล่พูดด้วยเสียงเยาะเย้ยแล้วเขาก็เตะไปที่เอวของตัวหัวหน้า
หัวหน้ากลิ้งไปกลิ้งมาด้วยความเจ็บปวด แองเจเล่คว้ากระเป๋าหนังสีดำของหัวหน้าที่ตกลงที่พื้น มีเหรียญทอง 40 เหรียญ เหรียญเงินและอุปกรณ์บางอย่างอยู่ข้างใน นอกจากนี้ยังมีลูกบอลสีเหลืองขนาดเท่าไข่ 2 ลูกที่ดูแปลกๆ
แองเจเล่คิดว่าพวกมันทำจากโคลนและสังเกตเห็นว่าน้ำหนักของเหรียญทองนี้ต่ำกว่าที่เขาจากมา เขาคว้าลูกสีเหลืองมาหนึ่งลูกและบีบด้วยมือของเขา
'อืมมม' แองเจเล่พบอะไรแปลกๆ ลูกบอลมันมีผิวเรียบและเขาได้กลิ่นหอมของสมุนไพรจากมัน มันน่าแปลกใจแต่เขาก็แปลกใจมากขึ้นหลังจากที่พบว่ามันทำมาจากอะไร
'เป็นไปไม่ได้....' แองเจเล่คิด
'ซีโร่เปรียบเทียบกลิ่นหอมกับฐานข้อมูล' แองเจเล่สั่ง
[กำลังเปรียบเทียบ] ซีโร่รายงาน
[ผลของการเปรียบเทียบ: รูบร้า 94% หญ้าหนังงู 79% ดอกเกล็ดมังกร 71% ดอกกิ้งก่า 13%] มันทำให้ซีโร่ต้องใช้เวลาหลายนาทีเพื่อค้นหาฐานข้อมูล
'ข้ารู้แล้ว....ถ้ามันมีร่องรอยของดอกเกล็ดมังกรจริงๆมันก็จะต้องเป็นรูบร้า ถ้าลูกบอลเหล่านี้คือรูบร้าข้าก็จะสามารถใช้พวกมันเพิ่มความสามารถทางจิตของข้าได้ นอกจากนี้ถ้ามีดอกเกล็ดมังกรโตรอบๆเมืองข้าก็จะทำให้พวกมันทั้งหมดเป็นของข้า' แองเจเล่ยิ้มหลังจากที่คิดเรื่องนี้
หัวหน้าที่นอนอยู่บนพื้นจ้องไปที่แองเจเล่ด้วยความเกลียดชังแต่แองเจเล่พบว่าเขาน่าคบหลังจากที่พบข้อมูลที่เขาต้องการจากกระเป๋า
"เจ้าได้สิ่งนี้มาจากไหน" แองเจเล่ถามขณะที่เขาซ่อนความตื่นเต้นของเขาไว้
"ถ้าเจ้าสัมผัสหัวหน้าของข้าอีกครั้งข้าจะ...." อันธพาลที่นอนอยู่ข้างๆหัวหน้าตะโกน แองเจเล่ไม่อยากเสียเวลาดังนั้นเขาจึงเตะไปที่หัวอันธพาลคนนั้น อันธพาลคนนั้นได้บินออกไปทางประตูและหยุดเคลื่อนไหวหลังจากที่กระแทกกับพื้น เลือดได้ไหลออกมาจากหัวของเขา ไม่มีใครรู้ว่าเขาจะอยู่หรือตาย
คนอื่นๆได้เงียบลงหลังจากที่เห็นสิ่งที่แองเจเล่เพิ่งทำขณะที่หัวหน้าดูกลัว
"หนึ่งในคนของข้าได้ขโมยกระเป๋าสินค้าและนี่เป็นหนึ่งในของที่ข้าพบภายในกระเป๋า" หัวหน้ามองไปที่รูบร้าขณะที่เขาพูด
"เจ้าเห็นดอกไม้ที่มีกลีบสีขาวและมีเกสรสีดำหรือไม่" แองเจเล่ถาม
"ใช่! ข้าเห็น!" หัวหน้าพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
"นำมันมาให้ข้า" แองเจเล่ตื่นเต้นมากแต่เขาพยายามไม่แสดงให้เห็นว่าเขารู้สึกอย่างไร
"ข้าไม่ได้มีไว้กับตัว.....ข้าทิ้งมันไว้ที่บ้าน" หัวหน้าพูด
"ทุกคนลุกขึ้น พาข้าไปที่บ้านของพวกเจ้า" แองเจเล่มองไปรอบๆ เขาต้องการทำให้แน่ใจว่าไม่มีใครหนีรอด แองเจเล่ไม่แน่ใจว่าดาบร็อดดี้คืออะไรแต่ถ้าหนึ่งในพวกเขาเรียกกำลังเสริมเขาอาจจะมีปัญหา
ถ้าเขาพบดอกเกล็ดมังกรเขาก็จะสามารถสร้างรูบร้าได้ ดอกเกล็ดมังกรเป็นวัสดุที่หาได้ยากแต่วัสดุส่วนที่เหลือก็ยากที่จะพบ รูบร้าจำนวนมากสามารถช่วยลดเวลาที่เขาต้องใช้ไปถึงขั้นที่สามได้ถึงครึ่งและรูบร้ายังคงเป็นประโยชน์แม้ว่าจะไปถึงขั้นที่สามแล้วก็ตาม
แองเจเล่เคยเห็นดอกเกล็ดมังกรครั้งหนึ่งเมื่อเขายังอยู่ที่โรงเรียนเพราะหนึ่งในอาจารย์ได้แสดงให้เห็นในชั้นเรียน มิฉะนั้นเขาจะไม่มีในฐานข้อมูล ซีโร่บันทึกคุณสมบัติของดอกไม้เมื่อแองเจเล่เห็นมันในชั้นเรียน
อันธพาลลุกขึ้นจากพื้นและหนึ่งในพวกเขาก็คว้าไปคนที่หมดสติบนพื้น แองเจเล่เอากระเป๋าที่สำคัญที่สุดไปกับเขาและตามหัวหน้าไปในซอยลึก
พวกเขาใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงในซอยและในที่สุดก็มาถึงบ้านของตัวหัวหน้า
"เราอยู่ที่นี่" หัวหน้าพูดเสียงเบา แทบจะไม่มีใครอยู่รอบๆแต่แองเจเล่ก็สามารถเห็นโสเภณีที่แต่งหน้าหนาๆเดินอยู่รอบๆและเขายังได้ยินเสียงคนเมาร้องเพลง พื้นดินถูกปกคลุมไปด้วยสิ่งสกปรกและมันเหนียวมาก สถานที่นี้เหม็นจริงๆ
"ทุกคนเดินไป" แองเจเล่จ้องไปที่หัวหน้าและอันธพาลคนอื่นๆที่ตามพวกเขาเข้าไปในตึกเล็กๆ หัวหน้าคว้าไปที่กระเป๋าขนาดเล็กจากห้องนอนของเขาและนำดอกไม้ที่มีกลีบสีขาวและเกสรสีดำ
"นั่นแหละ!" แองเจเล่ตะโกน
"นี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการงั้นหรือ" หัวหน้าจ้องไปที่แองเจเล่
"นำมันมาให้ข้า" แองเจเล่พูด
ทันใดนั้นหัวหน้าก็มองไปที่ข้างหลังของแองเจเล่ ดวงตาของเขาเบิกกว้างและมีสีหน้าที่สะพรึงกลัว แองเจเล่ตื่นเต้นมากจนลืมให้ซีโร่รายงานถ้ามีใครปรากฏตัวข้างหลังเขาดังนั้นเขาจึงหันกลับไปตรวจสอบ มันสายเกินไปแล้วเมื่อเขาตระหนักได้ว่าหัวหน้ากำลังพยายามจะทำอะไร
เขาได้โยนดอกไม้เข้าไปในปากและกลืนพวกมันทั้งหมด เขามีรอยยิ้มบนใบหน้าราวกับว่าเขาภาคภูมิใจในสิ่งที่เขาทำ
"F*ck you!" หัวหน้าด่าและถอยไปข้างหลัง
"กานดร้าฆ่ามัน!" เขาตะโกน
มีผู้ชายกระโดดเข้ามาในห้องนอนจากหน้าต่างพยายามโจมตีแองเจเล่ แองเจเล่เห็นดอกไม้หายไป เขารู้สึกเหมือนเลือดกำลังพุ่งขึ้นไปที่หัวเปลี่ยนจากความตื่นเต้นเป็นความโกรธ
"ไม่! ดอกไม้ของข้า! เจ้าจะต้องชดใช้!" แองเจเล่รู้สึกว่าเลือดของเขากำลังเดือด
"เจ้ากล้าดียังไง!" เขาตะโกน
แองเจเล่ไม่เคยโกรธมากขนาดนี้ แม้แต่พ่อมดก็รู้ว่าดอกไม้นี้หายากเพียงใดเนื่องจากดอกเกล็ดมังกรสามารถทำรูบร้าได้เป็นจำนวนมาก มันจะทำให้แองเจเล่จ่ายหินเวทมนต์ขนาดปกติมากกว่าหนึ่งพันก้อนเพื่อได้รับมันแต่อันธพาลเหล่านี้กินมันต่อหน้าเขา
มีความโกรธกำลังลุกโชนในตัวของแองเจเล่ เขาไม่ได้คาดหวังว่าอันธพาลเหล่านี้จะมีความกล้าที่จะทำอะไรแบบนี้ นอกจากนี้ซีโร่ยังตรวจไม่พบคนที่เพิ่งกระโดดเข้ามาในห้องนอน เขาต้องซ่อนตัวอย่างดี
"เจ้าจะต้องตาย!" แองเจเล่ตะโกน เสียงของเขาดังกระหึ่ม
[กำลังเริ่มแผนการกำจัด ประสาทสัมผัสถูกรวมเข้ากับเวทมนต์ ล็อคเป้าหมาย] ซีโร่รายงาน ตาของแองเจเล่เริ่มส่องแสงและมีแสงสีฟ้าสว่างวาบทั้งห้อง
