ตอนที่ 5 ไข่ทอดมะเขือเทศ

 

 

เหตุผลที่เขาเลือกที่จะทำอาหารจานนี้เป็นเพราะความสามารถในการปรุงอาหารที่จำกัดของเขา ดังนั้นนี้เป็นจานเดียวที่เขาทำได้ดีเพราะเขาทำมันอย่างเดียวทุกวัน

 

[เมื่อเรามีเงินแล้วบางทีเราควรจ้างแม่บ้านสักคนไหมน่ะ?]  เจียงเฉินคิดก่อนที่เขาจะขจัดความคิดออกไปทันที ความลับของเขาอาจก่อให้เกิดโรคหวาดผวามากขึ้น ดังนั้นแม่บ้านจะไม่สะดวกในการซ่อนความจริง

 

แฟนจะเป็นความสำคัญของเขา

 

เขาคิดถึงแท่งทองคำในห้องนั่งเล่นขณะที่รอยยิ้มที่ซุกซนและมีความสุขปรากฏตัวขึ้นบนใบหน้าของเขา

 

ความคิดของซันเจียวเต็มไปด้วยคำถามที่เธอต้องการถาม แต่ถูกแทนที่ด้วยการที่เธอจ้องไปที่มะเขือเทศนึ่งและดมกลิ่นหอมหวานเธอจำไม่ได้ว่าเธอทำมาแล้วกี่ครั้ง

 

เจียงเฉินบอกเธอว่าจะตอบคำถามที่โต๊ะอาหารค่ำ เธอไม่รีบร้อนที่จะรู้ตอนนี้ เธอตัดมะเขือเทศอย่างเงียบๆแต่ไม่สามารถควบคุมไม่ให้เหลือบมองเจียงเฉินที่ปรุงไข่ รอยยิ้มที่จางๆของเขาแต่เป็นรอยยิ้มอย่างมีความสุขทำให้หัวใจเธอเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย

 

"เบาๆหน่อย...ดูเหมือนว่าคุณกำลังจะตัดผ่านที่รองเช่นกัน..."

 

"อา โอ้" เสียงของเจียงเฉินทำให้ซันเจียวมองกลับไปที่ที่รองสับทันที เมื่อเธอตระหนักถึงการกระทำที่ผิดปกติของเธอ เธอรู้สึกว่าความโกรธและความอึดอัดใจผสมกันอยู่แต่เบื้องหลังอารมณ์เหล่านั้นมีความสุขเล็กน้อยเช่นกัน

 

[ความสุข? เป็นคำพูดที่ช่างห่างไกล]

 

เธอแทบจะต้องย้อนเวลากลับไปในฐานผู้รอดชีวิต

 

ซันเจียวจำได้รางๆเมื่อเธอยังเด็ก ประตูฐานผู้รอดชีวิตยังคงล็อคอยู่และเกือบจะเหมือนสวรรค์ในที่นั่น

 

ไม่มีอาชญากรรม ไม่มีชั้นโครงสร้างและสังคมที่ถูกควบคุมโดยปัญญาประดิษฐ์ ทุกคนเท่าเทียมกันในการทำงานและทรัพยากรและไม่มีความขัดแย้งทางผลประโยชน์ ทุกคนมีความสุขดี แม้ว่าบางครั้งผู้คนโหยหาท้องฟ้าสีครามแต่ไม่มีใครตั้งคำถามขณะที่ยังมีความสุข เมื่อเทียบกับดินแดนรกร้าง ฐานผู้รอดชีวิต 071 เป็นสวรรค์

 

ในเวลานั้นทั้งพ่อและแม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ เธอมีพี่สาวที่น่ารักซึ่งอายุห่างกัน 1 ปี หลังจากสิ้นสุดระยะเวลาการปลดล็อคฐานผู้รอดชีวิต ทั้งสองคนได้เห็นรังสีดวงอาทิตย์ครั้งแรกที่ส่องผ่านประตูเหล็กเย็น

 

แล้วพวกเขาก็ได้จากกันและกัน

 

หลังจากนั้นเธอได้เรียนรู้ว่าโจรหลายคนได้เลือกข้อแก้ต่างและเปิดฐานผู้รอดชีวิตเป็นเป้าหมายการโจมตี พวกเขาใช้จิตสำนึกที่เหลืออยู่ของคนเหล่านั้นและปล้นของที่ฐานผู้รอดชีวิตและจับผู้คน มันเป็นการโจมตีที่่ทำให้เธอสูญเสียครอบครัว

 

หลังจากเหตุการณ์นั้น เธอทำลายจิตสำนึกที่เหลืออยู่ที่เธอมีและกลายเป็นผู้ที่มีคุณสมบัติ "ผู้รอดชีวิตที่ดินแดนรกร้าง"

 

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างแปลกๆ อารมณ์ที่แช่แข็งของเธอละลายไปเล็กน้อยตอนนี้

 

[ครอบครัว?]

 

ซันเจียวมีภาพลวงตาว่าเธออยู่บ้าน ในไม่ช้าเธอก็ตระหนักว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่และใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง

 

ช่วงสองวันที่ผ่านมานี้เป็นช่วงที่เธอรู้สึกถึงอารมณ์มากที่สุดในช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา ด้วยรอยยิ้มขมบนใบหน้าเธอส่ายหัว จากนั้นเธอก็เอามะเขือเทศหั่นไปที่ชาม

 

เพื่อระงับอารมณ์ของเธอ เธอต้องหายใจเข้าลึกๆ อย่างไรก็ตามความรู้สึกที่สัมผัสส่วนที่นุ่มนวลที่สุดในหัวใจของเธอก็ไม่อาจถูกซ่อนได้อีกต่อไป

 

แม้กระทั่งซันเจียวไม่ได้ตระหนักว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆเธอกลายเป็นสิ่งสำคัญทีละเล็กทีละน้อยในหัวใจของเธอ

 

ขณะที่เขาเฝ้าดูซันเจียวกินอาหารในจาน เจียงเฉินหัวเราะในความคิด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นใครบางคนรับประทานอาหารจานนี้ด้วยความตื่นเต้น

 

"ฉันรู้ว่าคุณมีคำถามมากมาย ตัวอย่างเช่นทำไมฉันถึงมีอาหารมากๆ" เจียงเฉินวางชามลงและมองไปที่ซันเจียวอย่างเงียบๆ

 

"ฉันไม่สามารถอธิบายได้ว่าฉันรู้สึกอย่างไร" ซันเจียวก็หยุดกินเมื่อเธอจ้องเข้าไปในดวงตาของเจียงเฉิน ด้วยเสียงที่งงงวย เธอตอบ "คุณทำให้ฉันรู้สึกถึง...มันเกือบจะเหมือนคุณมาจากเทพนิยาย"

 

"พุดด เทพนิยาย?" เจียงเฉินรู้สึกทึ่ง

 

"มันมาจากหนังสือที่ตีพิมพ์ก่อนสงคราม ในฐานผู้รอดชีวิต เราเรียกพวกเขาว่าเทพนิยาย" ซันเจียวถอนหายใจขณะที่เธอยังคงล้อเลียนตัวเอง "ทุกคนอาศัยอยู่ในความสามัคคีกับครอบครัว เพื่อนฝูงและแม้แต่คนรัก ไม่ว่าคุณจะคิดอย่างไร มันต้องเป็นเทพนิยาย เช่นเดียวกับแสงแดดครั้งแรกที่ส่องมาที่ฉัน เมื่อฉันอายุได้เจ็ดขวบ"

 

เจียงเฉินเงียบ เขาเดินไปที่ตู้เย็นและคว้ากระป๋องเบียร์สองสามป๋อง เขาหันกลับไปและยิ้มอย่างมั่นใจ "ที่ฉันจากมาเมื่อผู้คนรู้สึกเหนื่อยและสูญเสีย พวกเขาจะดื่ม"

 

ซันเจียวดื่มเบียร์ขณะที่ลำคอของเธอทำให้เกิดเสียงพอใจ

 

"อ๊าา นี้ไม่ได้รสชาติดีเท่าโค้ก"

 

"อย่างไรก็ตามมันเป็นวิธีที่ดีในการปลดปล่อยอารมณ์ของคุณ ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีในตอนท้ายของวันนี้" เจียงเฉินก็จิบเบียร์ของเขาเป็นเวลานาน เขาดื่มคนเดียวมากี่ครั้ง? มันไม่ได้จนกว่าจะหลังจากการสำเร็จการศึกษาเจียงเฉินจะเริ่มรู้สึกสนุกในการเมามาย เขาเข้าไปในเมืองที่ไม่รู้จัก ทำงานที่บริษัทที่ไม่รู้จักและสะสมความเครียดเกี่ยวกับงานงานและชีวิตหลังจากที่เขาถูกไล่ออก

 

ความเป็นจริงที่โหดร้ายทำลายเจดีย์กระเบื้องเคลือบในฝันของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ

 

เมื่อเขาได้รับแจ้งการบอกเลิกจ้าง เขารู้สึกว่าโลกรอบตัวเขาล่มสลาย

 

อย่างน้อยที่นี่มีคนที่ดื่มกับเขา โลกแห่งหายนะนี้ก็ไม่เลวร้ายอย่างที่คิด

 

พวกเขาคุยกันราวกับว่าพวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีกันมาหลายปี ด้่วยมือที่มีระยะห่างใกล้ชิดกันและหัวใจของพวกเขาก็เช่นกัน