ตอนที่ 24 ใครทำเขาเเบบนี้

//กริ้ง กริ้ง กริ้ง// ฉันรอเวลานี้มานานแล้ว เวลาพักเที่ยงฉันจะได้เดินเข้าไปในกลุ่มเพื่อจะไปตีสนิทกับโซฟีอีกครั้ง ระหว่างมองดูว่าโซฟีอยู่ไหนฉันก็เดินไปชนกับพ่อบ้านกระรอกเข้า

 

“ขอโทษนะคือว่าฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ” ฉันลุกขึ้นมาพร้อมกับเขาพวกเราสองคนปัดฝุ่นออกจากตัวของเรา เขามองมาที่ฉันก่อนจะเงียบลงไป

 

“อ๊ะขอโทษครับคือผมเหม่อไปหน่อย ผมก็ขอโทษเช่นกันนะครับ แต่ว่าทำไมผมไม่เคยเจอหน้าของคุณมาก่อนเลยล่ะ คุณพึ่งมาทำงานที่นี่หรอครับ”

 

ฉันกำลังจะตอบคำถามของเขาแต่มีใครคนหนึ่งได้เข้ามาหาฉันพอดี

 

“ไงเบอร์รินสองหายไปไหนมาจ๊ะ ฉันนึกว่าเธอลาออกไปซะแล้วนะเนี่ย”

 

จะตอบคำถามของโซฟียังไงดีล่ะ ฉันจะบอกว่าฉันเป็นเบอร์รินที่ว่าก็ไม่ได้สิ ไม่อย่างนั้นคงโดนจิกหัวตบเอาแน่ๆเลย

 

“ส่วนทำฉันทำงานที่ห้องต้องห้ามน่ะเลยไม่ได้ออกมาเข้าโรงอาหารเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ฉันมาทำความสะอาดที่นี่แทนแล้วน่ะ เพราะว่าห้องต้องห้ามปรับปรุงอยู่ ใช้เวลาหลายอาทิตย์เหมือนกันถึงจะได้กลับไปทำงานที่นั่นทีหลังน่ะจะ แฮะ แฮะ”

 

เหมือนว่าพวกเขาจะเชื่อฉันนะเห็นสีหน้าแล้วไม่ได้คิดอะไรมากเท่าไหร่ จากนั้นพ่อบ้านกระรอกก็มาจับมือทั้งสองของฉันเอาไว้

 

“ผมชื่อคาลอสยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณคงชื่อเบอร์รินสินะ ผมทำงานอยู่ที่ทางเดินชั้นสองครับผม”

 

ฉันยิ้มให้กับเขาแต่ว่าโซฟีก็ปัดมือของเขาออกจากมือของฉันแล้วก็ทำหน้ามุ่ยใส่คาลอส

 

“ไม่เห็นจะต้องจับมือเลย นายไม่ต้องมาแต๊ะอั๋งเพื่อนของฉันเลยนะย๊ะ เราไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่มีเวลากินข้าวเอานะ นายก็ด้วยไปกินข้าวไป”

 

จากนั้นโซฟีก็พาฉันเดินออกมาจากวงนั้นแล้วก็พาฉันเข้าไปกินข้าว ระหว่างที่เรากำลังกินข้าวกันอยู่นั้น ฉันนก็ถือโอกาสนี้ทำถ้าทำทีเหมือนไม่ชอบตัวของฉันเอง ฉันน่าจะได้เรื่องอะไรบางอย่างมานะ

 

“นี่เธอรู้จักกับคนที่ชื่อเบอร์รินคนที่แต่งงานกับนายท่านหรือเปล่า ฉันรู้สึกไม่ชอบหล่อนเลยนะ”

 

ฉันพูดขึ้นเพื่อให้โซฟีเบ่งอารมณ์ออกมา และมันก็ได้ผลด้วยเพราะว่าโซฟีหยุดแทะกระดูกที่อยู่ในจานแล้วก็ทำหน้าไม่พอใจ

 

“ฉันเกลียดยัยนั่นมากเลยยัยนั่นแย่งนายท่านไปจากพวกเรา ฉันอยากจะฆ่านางแต่ก็ทำไมได้เพราะมีนายท่านคอยช่วยอยู่ เสียดายชะมัดเลยที่นายท่านจะต้องไปแต่งงานกับคนอย่างเบอร์รินหนึ่ง”

 

ฉันรู้สึกเคืองนะเวลามีคนมาพูดถึงฉันแบบนี้ มันไม่ดีตรงไหนย๊ะเหมือนจะดีหน้าเหมือนสุนัขขนาดนี้เนี่ย ยังไงก็ต้องอดทนไว้ก่อนเพราะว่าถ้าปี๊ดออกมามีหวังโซฟีรู้แน่ๆว่าฉันปลอมตัวมา

 

“ใช่ฉันเสียดายมากเลยเหมือนกัน แต่ก็นะทำอะไรไม่ได้แล้วนอกจากยอมรับมัน”

 

ฉันทำให้เหมือนว่าตัวเองยอมแพ้และเออออไปตามเธอ

 

“ทำได้สิฉันจะบอกอะไรเธอให้ฟัง แต่ว่าเธอห้ามไปบอกใครนะ ฉันรู้ว่าเธอก็เกลียดเบอร์รินเหมือนกับฉัน เบอร์รินหนึ่งนะไม่ใช่เบอร์รินสอง ตอนเช้าเวลาที่นายท่านไม่อยู่ ฉันมีอะไรจะให้เธอดูเราไปเจอกันที่หลังปราสาทมันจะมีกระท่อมหลังหนึ่งเดี๋ยวฉันจะพาเธอไปเอง แต่อย่าให้ใครรู้นะให้แค่เรารู้กันก็พอ”

 

ฉันว่าแล้วว่าจะต้องมีเงื่อนงำอะไรบางอย่าง และมันก็มีจริงด้วยอะไรบางอย่างที่ผิดปกติไป ฉันว่าโซฟีต้องเป็นหนึ่งในหนอนบ่อนไส้แน่ๆเลย //กริ้ง กริ้ง// เสียงกระดิ่งได้ดังขึ้นอีกครั้ง แสดงถึงเวลาที่หมดไปแล้ว และตอนนี้เป็นเวลาทำงานพวกเราจึงเก็บจานและพากันไปถูพื้นทำความสะอาดที่นี่  เวลาผ่านไปก็เป็นเวลานอนของพวกแม่บ้านทั้งหลายแหล่ เพราะว่าตอนนี้มันเป็นเวลาเช้าแล้ว ปีศาจบางตนนอนแต่บางคนก็ยังทำงานต่อ ฉันแอบไปที่หลังปราสาทตามที่โซฟีบอก และฉันก็ไปพบกับแม่บ้านสีห้าคนที่วันนั้นได้พาฉันเข้าไปขังในกระท่อม เห็นแล้วขนสันหลังลุกวาบๆเลย อย่าเกร็งอย่าลืมว่าเราไม่ใช่เบอร์รินหนึ่งเรามันเบอร์รินสอง

 

“ครบแล้วนะงั้นพวกเราไปกันเลยนี่คือเบอร์รินสองเป็นคนที่เกลียดเบอร์รินหนึ่งเหมือนพวกเราๆ ฉันเลยให้

เธอมาด้วยน่ะ”

 

พวกเธอต้อนรับฉันอย่างดีก่อนที่จะพาฉันไปที่กระท่อนนั้น เมื่อลงไปที่สู้ชั้นล่างห้องขังได้เปลี่ยนไปเป็นห้องที่มีแต่รูปของเล ส่วนรูปของฉันก็ติดกับตุ๊กตาและมีลอยมีดมากมาย แถมยังมีลอยไฟลอยอะไรเต็มไปหมด นี่ลงที่ตัวจริงไม่ได้ต้องมาลงที่รูปแทนสินะ บ้าไปแล้วแน่ๆเลยยัยพวกนี้เนี่ยจะหลงไอ้เลอะไรกันนักกันหนา

 

“ที่นี่คือที่ที่ฉันมาลงอารมณ์น่ะ ส่วนมากจะดูรูปของนายท่านที่แสนจะหล่อเหลาแล้วเอาความโกรธไปลงกับรูปยัยเบอร์รินหนึ่งนั่น ที่นี่สวยไหมล่ะฉันเปลี่ยนจากลูกกรงเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจแทนน่ะ”

 

สวยกับผีสินึกว่าจะได้อะไรจากยัยพวกนี้ซะแล้ว แต่ที่ไหนได้ไม่ได้อะไรกลับมาเลยเนี่ย ไม่น่ามาเลยง่วงก็ง่วงยังไม่ได้อะไรอีกโถ่เอ๊ย ฉันต้องใช้เวลาร่วมนับชั่วโมงมานั่งดูรูปของเลแล้วก็ถึงเวลาออกจากที่นี่สักที ระหว่างทางออกไปฉันก็มานั่งพักเหนื่อยอยู่ตรงหน้ากระท่อม

 

“ไม่กลับไปพร้อมพวกเราหรอ” โซฟีถามฉันขึ้นมาด้วยความสงสัย

 

“ไม่อะขอเวลาพักที่นี่ก่อนพวกเธอไปนอนก่อนเลย” โซฟีพยักหน้าแล้วโบกมือลาฉัน ฉันก็เหมือนกัน พอนั่งพักอยู่ที่นี่สักพักเมื่อฉันหายเหนื่อยแล้วฉันก็เดินกลับไปทางปราสาท แต่ระหว่างทางออกจากป่านี้ฉันก็ได้ยินกับเสียงอะไรบางอย่าง เหมือนมีคนกำลังคุยกันอยู่ข้างหน้าของฉัน ฉันเลยหลบแถวพุ้มไม้เพื่อดักฟัง

 

“ฉันให้ข่าวกับพวกเมืองกงจิ้นแล้ว ตอนนี้เหลือแค่พวกมันเข้ามาในโลกนี้มาจัดการปราสาทนี้ พวกเราจะได้เป็นใหญ่สักที”

 

ผู้ชายนิรนามคนหนึ่งได้พูดขึ้นแต่ฉันมองไม่เห็นว่าเป็นใคร เพราะว่าเขาปิดหน้าปิดตาเอาไว้ นั่นมัน..แม่บ้านแมวนี่นาเธอเป็นพวกนั้นหรอ

 

“ดีมากดีจริงๆเลย ฉันเบื่อเต็มทนกับที่นี่แล้วเหมือนกัน ฉันจะได้ห้องเพชรและจะได้ปราสาทนี้สักที”

 

เมื่อพูดจบพวกมันสองคนก็เดินออกไปจากตรงนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะทำแบบนี้ได้ทั้งๆที่เขาเป็นคนช่วยเหลือพวกนี้มาตลอด นี่สินะไม่เห็นบุญคุณคนที่เคยช่วยชีวิตมา ฝากไว้ก่อนเถอะให้หาให้เจอก่อนว่ามีใครบ้าง พวกแกจะไม่ได้ตามที่หวังเอาไว้แน่ล่ะ เมื่อเห็นว่าพวกนั้นไปหมดแล้วฉันก็เดินออกมาจากพุ่มไม้และรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น เผื่อว่าพวกนั้นจะกลับมาอีกครั้งหนึ่ง เมื่อฉันถึงห้องของฉันแล้วฉันก็มานั่งที่เตียงและคิดว่าจะทำยังไงดีถึงจะได้เห็นโฉมหน้าของอีกคนหนึ่งที่คุยกับแม่บ้านแมว ฉันใช้บัตรในการเปลี่ยนรูปร่างของตัวให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม จากนั้นก็ไปอาบน้ำแล้วกลับมารอเลที่เตียง ระหว่างที่รอฉันก็มองมาที่จิ้งจอกน้อยหรือว่ามัลเลย์นั่นแหละ

 

“ฉันมีชื่อมาให้แกด้วยนะ จากนี้ไปแกจะชื่อมัลเลย์และจะเป็นสัตว์ที่น่ารักของฉันตลอดไป”

 

ฉันกอดมันก่อนที่มันจะเลียมาที่หน้าของฉัน  พวกเราเล่นกันอยู่สักพักก่อนที่เลจะกลับมา

 

“เลกลับมาแล้วละ..หรอ” ฉันต้องตกใจเมื่อได้เห็นเลที่หมดสภาพและเลือดเต็มไปหมด เลเดินมาที่ฉันก่อนที่จะล้มลงไปกองกับพื้น ฉันรีบวิ่งไปดูเลก่อนจะปิดประตูห้องแล้วพาเลเข้ามานอนตรงเตียง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ยทำไมเลถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ ใครกันที่ทำไม่คิดเลยว่าเลจะเป็นแบบนี้ได้ ฉันเดินลงไปข้างล่างและไปเจอกับมาคาโอ

 

“มาคาโอมันเกิดอะไรขึ้นทำไมเขาถึงเป็นแบบนั้นล่ะ” ดูเหมือนมาคาโอก็มีบาดแผลเหมือนกัน ฉันคิดว่าต้อง

ให้เขาสองคนขึ้นมาอยู่ในห้องของฉันก่อนแล้วล่ะ ฉันพามาคาโอมาทำแผลพร้อมกับเล และแน่นอนว่าเลหนักสุดใช้เวลาทำแผลเลอยู่สักพักก็เสร็จสิ้น จากนั้นก็ให้เลพักผ่อนลงก่อน

 

“เลย์เป็นอะไรทำไมเขาถึงเป็นขนาดนี้ได้” ฉันถามมาคาโอเพราะว่าเขาน่าจะอยู่ในเหตุการณ์

 

“ระหว่างทางที่พวกเราไปกัน ก่อนจะถึงหอคอยนรกนั้น อยู่ๆเราก็ถูกลักลอบโจมตีโดยพวกฑูตสวรรค์ ผมพอจะรู้แล้วล่ะว่าพวกสวรรค์ช่วยเมืองกงจิ้นถึงได้มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์ไปครองแบบนั้น ส่วนคนที่ไปบอกทางเข้ามิติโลกนี้ผมไม่รู้นะว่าเป็นใครคนไหน มันแรงมากเลยด้วยความที่นายท่านพลังไม่พร้อมจะออกรบเลยสู้พวกนั้นไม่ได้ เขาช่วยผมไว้เลยทำให้เขาเป็นแบบนี้ ผมต้องขอโทษจริงๆที่ผมช่วยนายท่านอะไรไม่ได้เลย ผมสมควรตายจริงๆคุณหญิง”

 

เขาก้มลงน้อมรับความผิดของเขา ซึ่งเขาไม่ได้ผิดอะไรเลยฉันรู้ว่าเขาทำดีที่สุดแล้ว ฉันจับเขาลุกขึ้นมาก่อนที่เขาจะมานั่งตรงเตียง

 

“ฉันว่านายกลับไปพักก่อนเถอะ ฉันไม่คิดมากกับเรื่องพวกนี้หรอกฉันรู้ว่านายไม่อยากให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้น แต่มันเกิดไปแล้วและเลก็ไม่เป็นอะไรมากแล้วแค่ให้เขานอนพักหน่อยก็น่าจะดีขึ้นแล้วล่ะ ไปเถอะที่เหลือฉันจัดการเอง”

 

จากนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้องนี้ ฉันมองไปที่เลเห็นแล้วก็สงสารเขาไม่ได้ ไม่น่าจะมาเจออะไรแบบนี้เลยนะคนอย่างเขา ต้องคอยรับแบกสิ่งที่หนักอึ้งเรื่องทุกอย่างที่เขาต้องจัดการ มองๆไปก็น่าสงสารเขาเหมือนกันนะ ฉันจะต้องหาคนที่หักหลังและอยู่เบื้องหลังเรื่องพวกนี้ให้ได้เลย ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้พวกมันรอดจากเงื้อมือของฉันได้สักคน ทำกับคนที่ฉันรักขนาดนี้ฉันจะทำคืนหลายร้อยเท่าเลยคอยดูเถอะ