ตอนที่ 19 ผู้หญิงคนนี้อันตราย

ฉันนั่งรอเธอฟื้นขึ้นมาจากเตียงจนกระทั่งเธอลืมตาขึ้นมา ฉันมองไปที่เธอแล้วก็เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวเธอให้สบายขึ้น เธอมองมาที่ฉันก่อนจะทำตาโตแล้วลุกขึ้นด้วยความหวาดกลัว เธอคงเจออะไรมาเยอะเหมือนกับฉันที่เข้ามาที่นี่เป็นครั้งแรกนี่แหละ

“เธอใจเย็นๆก่อน ไม่ต้องตกใจนะคือว่าฉันมาช่วยเธอไว้ ไม่ได้จะมาทำร้ายอะไรเธอเลยนะ นั่งลงก่อนๆ”

 

ฉันพยายามสงบสติเธอลงและทำทุกวิถีทางเพื่อให้เธอสบายใจและควบคุมสติของเธอลง ฉันหยิบแก้วน้ำให้เธอกินเป็นน้ำเปล่าบริสุทธิ์สุดๆไปเลย เธอมองมาที่แก้วของฉันแต่เธอก็ไม่หยิบจากมือฉันไป ฉันคิดว่าเธอคงคิดว่าในแก้วนี้มีพิษอยู่ในน้ำแน่นอนเลย

“ไม่กล้ากินหรองั้นฉันกินให้เธอดูก่อนก็ได้ แล้วเดี๋ยวฉันจะเอาแก้วใหม่ให้เธอกินโอเคไหม”

 

ฉันดื่มน้ำในแก้วนั้นให้เธอดูก่อนที่ฉันจะเทน้ำแก้วใหม่ให้กับเธอคนนั้น เมื่อฉันยื่นแก้วน้ำให้กับเธอเธอก็ยังลังเลอยู่ในช่วงแรกๆ แล้วเธอก็หยิบน้ำจากแก้วของฉันไปแล้วก็รีบซดน้ำใหญ่เลย จากนั้นเธอก็ยื่นแก้วมาให้กับฉัน

 

“เราขออีกสักแก้วได้ไหมอะ” ฉันยิ้มให้กับเธอก่อนจะเทน้ำใส่แก้วให้กับเธอ เธอกินแล้วกินอีกหมดไปหลายแก้วมากเลย จนกระทั่งเธอวางแก้วลงแล้วยิ้มให้กับฉัน

 

“ขอบใจมากนะที่ช่วยฉันเอาไว้ ฉันคิดว่าฉันจะตายอยู่ที่นี่แล้วซะอีก”

 

ฉันยิ้มให้กับเธอด้วยความยินดี เป็นมนุษย์เหมือนกันแบบนี้ทำไมฉันจะไม่ช่วยเธอล่ะว่าไหม ฉันลุกขึ้นมาจากเก้าอี้แล้วมองไปที่เธอคนนั้น

 

“เดี๋ยวฉันจะเอาอาหารมาให้เธอโอเคไหม เธอรอฉันอยู่ที่นี่ก่อนโอเคนะ”

 

เธอพยักหน้าให้กับฉันก่อนที่ฉันจะเดินออกไป เพื่อจะเอาอาหารมาให้เธอได้รับประทานมัน เธอจะได้มีเรี่ยวมีแรงมากขึ้นพอที่จะเล่าอะไรให้ฉันฟังได้ เวลาผ่านไปสักพักฉันก็เอาอาหารที่มนุษย์อย่างพวกเรากินได้มาให้กับเธอ เธอมองมาที่อาหารแล้วกลืนน้ำลายอย่างชัดเจน

 

“เอาไปกินสิ ฉันเอามาให้เธอกินเองนะ หิวก็กินมันให้หมดเสร็จแล้วเรียกฉันเดี๋ยวฉันจะเอาไปเก็บให้ แล้วเราค่อยมาคุยกัน”

 

ผู้หญิงคนนี้ใช่เวลาไม่นานในการกินก่อนที่เธอจะกินมันหมด ไม่น่าเชื่อว่าตัวเล็กๆแบบนี้จะกินหมดได้ภายในพริบตา ไปหิวมาจากไหนกันล่ะเนี่ย

 

“ฉันกินเสร็จแล้ว ขอบใจมากนะที่เอาอาหารมาให้ฉันกินน่ะ”

 

ฉันยิ้มให้ด้วยความยินดีก่อนจะเอาจานไปเก็บ แล้วเดินมานั่งข้างๆเตียง ฉันควรจะถามเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นกับเธอคนนี้นะ

 

“มันเกิดอะไรขึ้นเล่ามาให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม” เธอเงียบลงก่อนจะทำหน้าเหมือนกับว่าคุ่นคิด

 

“เหตุการณ์ในตอนนั้นฉันจำไม่ค่อยได้เท่าไหร่น่ะ ฉันจำได้แค่ว่าอยู่ๆฉันก็เจอปีศาจมากมาย สัตว์ประหลาดมากมาย และอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันพยายามที่จะวิ่งหนีออกไปจากที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่ฉันก็กลับมาอยู่ที่เก่าทุกทีเลย ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไงดีให้ตัวเองรอดออกไปจากที่นี่ เลยวิ่งเข้าไปในป่าแล้วก็มาเจอสถานที่นี้พร้อมกับเจอเธอนั่นแหละ ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าฉันรอดมาได้ยังไง แต่ต้องขอบใจเธอมากเลยที่ช่วยฉันเอาไว้นะ ฉันชื่อคาราเมลยินดีที่ได้รู้จัก”

 

คาลาเมลชื่อน่ารักจังเลย เธอคงเจออะไรที่เหมือนๆกันฉันนั่นแหละนะ

 

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะจ๊ะ ฉันชื่อว่าเบอร์รินนะ เป็นภรรยาของคนที่อุ้มเธอมานั่นแหละจ๊ะ”

 

พูดไม่ทันขาดคำว่าที่สามีของฉันก็เดินเข้ามาในห้องนี้ ฉันมองไปที่เลเรอร์ นี่เสร็จงานไวจังเลยวันนี้

 

“มาแล้วหรอที่รักของฉัน วันนี้ทำงานไวผิดปกตินะเนี่ย” เขาเดินมายืนข้างๆฉันก่อนจะเอามือขยี้หัวของฉันเล่น นี่ผมกว่าจะจัดทรงได้มันยากนะเว้ยเฮ้ย

 

“นี่เป็นสามีของเธอหรอ สมกันดีจังเลยนะ”

 

คาลาเมลพูดก่อนจะยิ้มอ่อนให้กับพวกเราสองคน ฉันรู้สึกเขินนิดหน่อยเวลามีคนมาพูดแบบนี้กับฉัน แฮะๆสมกันดีจังเลย ไม่ได้ยินคำนี้มานานแล้วนะเพราะส่วนมากมีแต่คนจะฆ่าฉันอย่างเดียวเลย พูดแล้วขนลุกไปหมดเลยแฮะ

 

“อ๋อลืมแนะนำชื่อให้รู้จักเลย นี่ชื่อเลเรอร์นะส่วนนี่ชื่อว่าคาลาเมล”

 

เลไม่ได้พูดอะไรส่วนคาลาเมลก็พยักหน้าแล้วก็ยื่นมือไปให้กับเลจับ เลมองไปที่มือของคาลาเมลแต่ไม่ได้จับมือของเธอ

 

“เลเป็นอะไรทำไมไม่จับมือของคาราเมลล่ะ” เลเงียบและไม่ได้พูดอะไรก่อนจะมองไปที่คาลาเมล แล้วยื่นมือไปจับมือของคาลาเมลก่อนที่อย่างจะเงียบลง เลรีบดึงมือของตัวเองออก เหมือนมันเกิดอะไรบางอย่างขึ้นมาทำให้เลต้องดึงมือตัวเองออก

 

“เดี๋ยวฉันขอตัวแป๊บหนึ่งนะ ฉันรู้สึกว่ามีอะไรที่จะต้องไปทำน่ะ”

 

จากนั้นเขาก็เดินออกไปจาห้องนี้แล้วทุกอย่างก็เงียบลง แปลกคนจริงๆรีบไปขี้หรือป่าวทำไมรีบอะไรแบบนั้น ฉันยิ้มให้กับคาลาเมลก่อนเธอจะยิ้มกลับมา

 

“งั้นนอนไปก่อนนะฉันจะต้องไปทำงานต่อน่ะ” ฉันบอกคาลาเมลก่อนที่เธอจะพยักหน้าให้กับฉัน แล้วฉันก็เดินออกมาจากห้องนอนของฉัน ไปที่ห้องเอกสารก่อนจะหยิบไปให้กับเล แต่ดูเหมือนว่าฉันหาเลไม่เจอเลย ไปทุกที่ก็ไม่เจอ หรือว่าเขาจะอยู่ในห้องเพรชกันนะ ฉันเลยเดินไปที่ห้องเพรชและแน่นอนว่าเขาอยู่ที่นี่

 

“เลมาทำอะไรในห้องเพรชนี้ล่ะ ไหนบอกว่าจะมาทำงานยังไงล่ะ”

 

เขาหันมาที่ฉันก่อนจะหยิบเพรชก้อนหนึ่งแล้วยื่นมาให้กับฉัน ทำไมเขาต้องเอามาให้ฉันด้วยล่ะ

 

“เอาอันนี้ไปนะแล้วเก็บไว้กับตัวอย่าเอามันห่างจากตัวของเธอเด็ดขาดเลยเข้าใจไหม”

 

ถึงจะไม่เข้าใจเท่าไหร่แต่ดูจากสีหน้าของเลแล้วดูเหมือนว่าจะมีอะไรบางอย่างไม่ชอบแน่เลย เก็บไว้ก็แล้วกันเผื่อมันจะช่วยอะไรได้บ้าง

 

“ตั้งแต่จับมือกับคาลาเมลมารู้สึกว่าเธอแปลกไปนะเล นายเป็นอะไรหรือป่าวบอกกับฉันได้นะ”

 

เขาเงียบและไม่ได้พูดอะไรกับฉัน ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ใช่เขาดูแปลกไปจริงๆมันต้องมีอะไรเกิดขึ้นหรือมีอะไรผิดแปลกไปกับผู้หญิงคนนั้นแน่ๆเลย ฉันเดินออกมาจากห้องเพรชพร้อมกับเล พวกเราใช้เวลาคิดถึงการโจมตีไปยังเมืองกงจิ้น แต่ดูเหมือนเลเขาจะไม่มีกระจิตกระใจจะทำงานเลย เหมือนกับว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ซึ่งฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร  ฉันจับมือของเขาก่อนที่เขาจะสะดุ้งแล้วมองมาหาฉัน

 

“เป็นอะไรบอกฉันได้นะที่รัก ถ้ามีอะไรที่ช่วยได้ฉันก็จะช่วยนะเล” เขายิ้มให้กับฉันแต่ข้างในก็รุ้ๆกันอยู่ว่าเขาไม่ได้ยิ้มอยู่เลย เป็นอะไรของเขากันนะวันนี้เนี่ย ตกเย็นมาระหว่างที่เดินกับห้องอยู่นั้น มือของเขาได้สั่นเป็นอย่างมาก มันก็ไม่ได้หนาวนี่นาทำไมมือถึงสั่นล่ะ ชักจะมีอะไรแปลกๆแล้วนะ เมื่อไปถึงห้องคาลาเมลกำลังนอนอยู่ จะเอาเธอไปนอนที่ไหนดีเนี่ยเพราะเธอก็อยู่ในห้องของพวกเราอยู่ซึ่งท่านอนนี่ไม่น่าให้เลเห็นเลย ฉันรีบดึงผ้าห่มมาปิดตัวของเธอเอาไว้ ฉันหันไปหาเลก่อนจะเห็นเลเหงื่อออกแล้วกลืนน้ำลายอย่างเดียวเลย นี่มันเกิดอะไรกับเขากัน คาลาเมลตื่นมาเพราะว่าฉันเสียงดังเกินไป

 

“มันเกิดอะไรขึ้นกันหรอ” คาลาเมลถามด้วยความสงสัย

 

“ป่าวหรอกจ๊ะ เราไปหาที่นอนกันดีกว่านะ ที่นี่เป็นห้องของเลน่ะเดี๋ยวไปพักที่ห้องฉันดีกว่า”

 

ฉันพูดขึ้นเพราะไม่อยากจะกวนเลสักเท่าไหร่น่ะ แต่เลก็พูดขัดฉันขึ้น

 

“ไม่เป็นอะไรให้เธออยู่ไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะนอนข้างล่างเองแล้วให้เธอสองคนนอนกันข้างบนโอเคไหม”

 

เขาไม่เคยจะเป็นคนที่เผื่อแผร่ใครหนิทำไมวันนี้ใจดีแบบนี้ล่ะ ถ้าเขาว่าอย่างนั้นก็เอาอย่างนั้นก็แล้วกัน ฉันปูผ้าให้กับเลไว้ข้างล่างก่อนที่ฉันจะขอตัวไปอาบน้ำก่อน ใช้เวลาอาบน้ำไม่นานแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำ

 

“มีใครจะอาบน้ำอีกไหมฉันจะได้เตรียมเสื้อผ้าให้” เหมือนว่าจะไม่มีใครอาบน้ำแล้วนะ โอเคงั้นนอนกันดีกว่า ฉันขึ้นไปนอนบนเตียงกับคาลาเมล ส่วนเลก็ไปนั่งตรงหน้าต่างเขาเป็นแบบนี้ประจำแหละ ชอบนั่งเหม่อที่หน้าต่างไม่รู้เหม่อหาใครด้วยน่าหมั่นไส้จริงๆ

 

“งั้นฉันนอนก่อนนะมีอะไรเรียกฉันนะคาลาเมล มีไรเรียกนะเล”จากนั้นฉันก็นอนลงแล้วก็หลับไป

[หลายชั่วโมงต่อมา]

 

 

//กอกแกก กอกแกก// เสียงอะไรบางอย่างได้ดังขึ้นมาฉันเลยตื่นขึ้นมา เสียงมันดังออกมาจากห้องน้ำ ใครกำลังทำอะไรอยู่ในห้องน้ำเนี่ย ฉันมองไปที่ห้องน้ำก่อนหันกลับมาดูว่าคาลาเมลอยู่ไหม และเธอก็ไม่อยู่เธอคงอาบน้ำมั้ง แล้วเลล่ะเอ๋าเลก็ไม่อยู่หายไปไหนกันหมดเนี่ย

 

“ท่านจะต้องเป็นของข้าคนเดียวเท่านั้นท่าเลเรอร์ ข้าจะไม่มีวันให้ใครมาชิงท่านไปจากข้าเด็ดขาดเลย”

 

เสียงคาลาเมลดังออกมาจากห้องน้ำ มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ยแล้วที่เธอว่าเมื่อตะกี้มันคืออะไร ฉันย่องเข้าไปหน้าห้องน้ำอย่างเบาๆ เมื่อไปถึงหน้าห้องน้ำฉันก็เปิดประตูอย่างเบามือเพื่อไม่ให้เธอรู้ว่าฉันแอบเปิดประตู ที่รู้ๆไม่ได้ล๊อกประตูด้วยสิ เมื่อเปิดประตูเข้าไปดูฉันก็พบกับสิ่งที่ไม่น่าคาดคิดเกิดขึ้น มันทำให้ฉันอึ้งไปตามที่เห็น

 

“เล..เมส” ฉันพูดไปพร้อมกับอึ้งในสิ่งที่เห็น พวกเขาสองคนกำลังจูบกันต่อหน้าต่อตาฉัน ด้วยความเล้าร้อนนั้นมันทำให้ฉันพูดไม่ออก คิดอะไรไม่ได้สมองตื้อไปหมด ขาล้าอย่างแรงเลยทีเดียว พวกเขาสองคนมองมาที่ฉันก่อนที่ฉันจะมองไปที่เล เลไม่เหมือนเดิมนั่นไม่ใช่เลแน่ๆ ถ้าเป็นเลจะไม่นอกใจฉันแบบนี้ เมสเซอร์รี่ทำอะไรกับเลกันแน่