Chapter 202: Greenwich Observatory (1)

Chapter 202: Greenwich Observatory (1)

---

หอดูดาวกรีนวิช,ลอนดอน,สหราชอาณาจักร

มนุษย์เรียกว่าสถานที่นี่ว่าเป็นศูนกลางของโลก เป็นที่จะจัดประชุมขึ้น

ผมเคลือนไหวอย่างรวดเร็วและมาถึงที่นี่เป็นคนแรก

ผมได้ส่งคำเชิญไป ผมจำเป็นต้องตกแต่งสถานที่.

อย่างไรก็ตามมีคนมากมายอยู่รอบๆ.

แน่นอนว่าผมตันสินใจว่าจะทำอย่างไร มีช่วงเวลาที่ไฮดร้าและยักษ์ทดสอบปรากฎขึ้น.

มนุษย์ไม่สามารถต้านทานสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งได้และหนีไป อย่างไรก็ตามก็ยังคงเหลือผู้คนอยู่ สำหรับมนุษย์ที่เหลือผมพูดคำที่เยือกเย็นออกมาคำเดียว

“เหยีบย่ำ.”

ผมยืนอยู่บนหอดูดาวและมองไปรอบๆ

บรรยากาศอันเงียบสงบ.

เพียงไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาสถานที่แห่งนี้ก็เต็มไปด้วยมนุษย์

‘มีผู้ชมแล้ว.’

แต่ต่างจากบรรยากาศที่เงียบสงบมีสายตาหลายคู่มองดูสถานที่แห่งนี้.

‘สิ่งมีชีวิตแพนเดอโมเนี่ยม.’

เอเชียและยุโรปส่วนใหญ่เป็นถิ่นของแพนเดอโมเนี่ยม.

“มันจะพอหรือกับจำนวนของสิ่งมีชีวิตเหล่านี้? ถ้าคุณ...”

“มันโอเค.”

คริสปี้พูดด้วยความกังวล แต่ผมตอบปฏิเสธ

มีสิ่งมีชีวิตจำนวนน้อยมาที่นี่ พวกเขามีไม่เกิน100 แกร์นดยุคอาจจะมีสิ่งมีชีวิตหลายร้อยหลายพัน...หรือมากกว่า.

ผมไม่สามารถที่จะกังวลได้กับเรื่องนี้

เหตุผลก็ง่ายๆ

‘ยิ่งมาเยอะมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเกิดการเสียหายมากเท่านั้น.’

แกร์นดยุคกำลังรวมตัวกัน มันเป็นประวัติการณ์

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่จบลงโดยไม่มีปัญหาใดๆ

ทุกคนรู้และเตรียมตัว

แน่นอนว่าการเอาสิ่งมีชีวิตอื่นๆมาหมายถึงโอกาศที่จะเสียมันไปจากความวุ่นวาย นอกจากนี้ผมไม่คิดว่าการประชุมของ

แกร์นดยุคจะเรียบง่าย.

“มาสเตอร์ของฉัน อย่างน้อยให้ฉันติดตั้งวงเวทย์.”

คริสปี้เป็นห่วง ผมได้หายตัวไปแล้วครั้งนึงและนี่เป็นบรรดาที่แกร์นดยุคกำลังจะมารวมตัวกัน

"แพนเดอโมเนี่ยมเป็นคนที่มีประสบการณ์เกี่ยวกับเวทย์มนตร์ ถ้ามีวงเวทย์อยู่เขาจะหามันเจอทันทีและทำลายมัน ไม่จำเป็นต้องทำให้เกิดความเข้าใจผิดในการติดตั้ง.”

มันไม่ได้รู้จักกันมากนักแต่ยูป้าก็ยังรู้ค่อนข้างมาก คริสปี้จะไม่สามารถหลอกลวงดีม่อนด้วยสกิลของอเวคของเธอ.

“...ฉันเข้าใจ.”

คริสปี้ถอยหลังออกไป ผมไม่ได้โกรธเธอ

ผมไม่รู้มันมาก่อน แต่มันก็ไม่ดีที่มีคนมากังวลเกี่ยวกับผม มันเป็นเรื่องที่น่าอึดอัดใจ แต่รู้สึกดี.

‘ยังมีเวลาอยู่.’

การประชุมจะเกินขึ้นภายในไม่กี่วัน ผมไม่ได้มาที่สองสามวันเพื่อหาข้อมูลง่ายๆ.

ผมเริ่มเคลื่อนไหวและคริสปี้ถาม

“มาสเตอร์ของฉัน คุณจะไปไหน?”

"สถานที่เรียกว่าบัคกิ้งแฮม."

“...?”

"ตอนนี้พวกเขาควรจะมาแล้ว”

ผมยิ้มเย็นและเริ่มเคลื่อนไหว

สถานที่บัคกิ้งแฮม, สหราชอาณาจักร.

มันเป็นสถานที่มีชื่อเสียงมากในอังกฤษมันเป็นที่อยู่อาศัยของราชินี เนื่องจากนายกได้เสียชีวิตลงจากคลื่นมอนเตอร์เธอจึงต้องดำเนินการเสียส่วนใหญ่

ในพื้นที่ธุรกิจ.

การประชุมในสถานที่บัคกิ้งแฮมจะเกิดขึ้นเฉพาะช่วงวิกฤตหรือเหตุการณ์พิเศษ.

“หอดูดาวกรีนวิซถูกครอบครองโดยสิ่งมีชีวิต.”

ปัง!

ราชินีได้นั่งลงบนโต๊ะหลังจากที่ได้รับรายงานจากหัวหน้ากองทัพแล้ว

"ได้รับรายงานแล้ว และ...ฉันไม่ต้องการรายงานจากคุณ แต่เป็นทางออกในอนาคต สิ่งมีชีวิตเหล่านี้เป็นศูนย์กลางของโลก.”

ปัญหาคือมอนเตอร์

ถ้ามันเป็นแค่มอนเตอร์แล้วการประชุมครั้งนี้ก็ไม่ต้องมีการประชุม.

อย่างไรก็ตามมีมอนเตอร์ที่แข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่งอยู่ด้วย

หัวหน้ากองทัพเหงื่อออก เมื่อพูด

“ออกไปทั้งหมด...”

“หยุด.มันไม่ได้อยู่ในระดับที่กองทัพสามัญจะจัดการได้ แลัวหน่วยอเวคหล่ะ? ผลงานของพลโทคาล์ลเป็นอย่างไรบ้าง?”

พลโทคาล์ลก้าวไปข้างหน้า

"พวกเขาสามารถทำลายกองทัพได้ แม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีสิ่งมีชีวิตที่ดีที่สุดแต่หน่วย"ไวท์ไลอ้อน"ของเราสามารถจัดการมันได้ มาดาม."

"มันเชื่อถือได้หรือไม่ คุณต้องการงานนี้หรือป่าว?"

“ฝ่าบาท!มีการวางกำลังของอเวคที่ไม่ได้แจ้ง...”

พลเรือโทประท้วง แต่ราชินีแมร์รี่เป็นใหญ่ เธอมองแค่คาล์ลเท่านั้น

กองกำลังทหารปกติได้พ่ายแพ้ไปแล้วหลายครั้ง.

รัฐบาลทั้งหลายพยายามจะรักษาอเวคแต่มักจะล้มเหลว เมื่อมนุษย์ได้รับความแข็งแกร่งเขาไม่สามารถควมคุมได้ง่ายนัก.

แต่คาล์ลเป็นอเวคระดับสูง ไม่มีคนอื่นที่เป็นอเวคมาที่นี่ยกเว้นคาล์ล

เขาไม่เคยล้มเหลวในภารกิจใดๆและความรักชาติของเขาที่มีต่ออังกฤษสูงมาก ราชินีแมร์รี่มีความคาดหวังสูงมากสำหรับเขา.

"พลโทคาล์ล ฉันสามารถเห็นมันได้ไหม?”

"แน่นอน ฝ่าบาท.”

"งั้นฉันก็อยากจะมอบความรักให้พวกเขา."

คาล์ลตีพื้นไม่กี่ครั้ง จากนั้นดูเหมือนว่างานของเขาสิ้นสุดแล้ว เครื่องหมายคำถามปรากฎเหนือหัวทุกคน มันเกิดขึ้นหลังจากนั้น30นาที?

ฮู่มมมมม!

เกิดแสงจ้าออกมาจากพื้นที่ห้องประชุม.ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างเมื่อเห็นแสงนั่นยกเว้นคาล์ล แสงที่ปรากฎออกมาเป็นหลุมและมีนักรบออกมาจากที่นั่น30คน.

พวกเขาลุกขึ้นยืนอย่างเป็นระเบียบและคำนับราชินีแมร์รี่.

"พวกเขาเป็นหน่วยไวท์ไลอ้อน ทั้งหมด...ไม่พวกเขาเหมือนเพือนมากกว่า.”

คาล์ลหัวเราะอย่างสนิทสนม เขาแสดงให้เห็นถึงความจริงใจ

30คนที่ปรากฎตัวออกมาที่นี่มีการแสดงออกที่ยิ่งใหญ่กว่าคนอื่นๆในห้องยกเว้นคาล์ล

พวกเขาปรากฎตัวออกมาจากพื้น.

ไม่มีการบัญทึกใดๆในพระราชวังบัคกิ้งแฮม พูดอีกอย่างก็คือพวกเขาสามารถไปไหนก็ได้อย่างไม่มีข้อจำกัด

“พวกเขาสามารถทำลายมอนเตอร์ที่หอดูดาวได้หรือไม่?”

"การทำทั้งหมดในครั้งเดียวจะยาก แต่มันก็เป็นไปได้ที่จะลบหายไปทีละตัว อย่างไรก็ตามมีมอนเตอร์ประมาณ100ตัวที่หอดูดาว ให้เวลาผมแค่สามวัน ฝ่าบาท.”

มันเป็นที่ดึงดูดใจเป็นอย่างมาก

พวกเขาไม่แน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากมีอะไรกระตุ้นสิ่งมีชีวิต

อย่างไรก็ตามพวกเขาตั้งใจที่จะจัดการทีละตัวอย่างเงียบๆ

"งั้นคุณก็อย่าไปกระตุ้นมัน ทำไมไม่จัดการทั้งหมดในทีเดียว?”

หัวหน้ากองทัพก้าวเข้ามาข้างหน้า

มันเป็นจุดที่ดี.

มีโอกาศที่การกระทำของพวกเขาอาจดึงดูดสิ่งมีชีวิต.

"ต่างมุมมอง โปรดเลือกอย่างชาญฉลาด...”

มันจะเป็นปัญหาถ้าสิ่งมีชีวิตจะกระจายตัวออกไปทั่วราชอาณาจักร จะมีผู้บาดเจ็บล้มตายมากมายและอาคารจะถูกทำลาย ไม่มีการรับประกันว่าจะปลอดภัย.

สหราชอาณาจักรไม่ได้มีความเสี่ยงเหมือนกับส่วนอื่นๆของโลก. อเวคที่มีระดับสูงและกองทัพก็สามารถล่าสัตว์บางพวกได้. ในเวลา5ปีมานี้พวกเขาได้วิเคราะห์สิ่งมีชีวิตมากกว่าประเทศอื่นๆ.

"มีอเวคหลายคนในกองทัพ.คนที่พามาทั้งในบัคกิ้งแฮมนี้เป็นนักรบจากหน่วยไวท์ไลอ้อนอย่างแท้จริง มันจะดีกว่าที่จะใช้คนแค่30คนดีหรือไม่? คนที่เหลือของโลกจะไม่สามารถหัวเราะเราได้ถ้าเราประสบความสำเร็จ”

มันเป็นคำพูดที่ดี

ถ้าพวกเขาสามารถจัดการได้แล้วพวกเขาก็จะโดดเด่นเป็นอย่างมาก

ใบหน้าของนายพลคาล์ลเต็มไปด้วยความมั่นใจ

"นักรบที่แท้จริง...นั่นยังเร็วไปที่จะพูดคำแบบนั้น?”

เจ้าหน้าที่ทหารบางคนหัวเราะคาล์ล แต่มันเงียบ...แน่นอนมันเงียบอย่างมาก พวกเขาไม่สามารถแม้แต่ได้ยินว่าตัวเองหายใจ

ทุกคนที่นี่ได้รับการฝึกอบรมอย่างมาก พวกเขาได้ยินแม้แต่เสียงหัวใจที่อยู่ไกลออกไป อย่าไงก็ตามพวกเขาไม่ได้ยินอะไรเลย

เกิดอะไรขึ้น?