Chapter 196: Magician of the Moon (4)

Chapter 196: Magician of the Moon (4)

ผมกำลังรอ.สัญญาณที่ไปถึงยอดภูเขา. การรับรู้ของผมค่อนข้างไกลและผมจะสังเกตเห็นได้ทันทีที่มีคนเข้ามาในพื้นที่.

แม็กได้บอกกับผมว่าเขาไม่อาจจะรู้สึกถึงตัวตนของนักเวทย์ดวงจันทร์จนกระทั่งเขาเข้ามาใกล้แล้ว.พูดอีกอย่างคือผมต้องการทดสอบ.สงสัยว่าผมจำอะไรได้เกี่ยวกับ ‘กลางคืน’ ที่นักเวทย์ดวงจันทร์ใช้.

ผมนั่งอยู่ด้านบนและปิดตาของผมในการทำสมาธิ.ผ่านไปไม่กี่วันผมก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม.

‘ฉันกำลังคิดว่าร่างกายของฉันกำลังเคลือนไหวในการฝึกฝนอยู่.’

ผมคิดว่าการเคลือนไหวร่างกายเป็นกุญแจสำคัญต่อความแข็งแกร่ง.ถ้าผมไม่ทำแบบนั้นผมจะไม่แข็งแกร่ง ความจริงแล้วมันเป็นประสบการณ์บางอย่าง.

อย่างไรก็ตามผมได้รับการรู้แจ้งโดยต้นไม้ดั้งเดิม.ตอนนี้ผมแค่นั่งสมาธิและคิดว่ามันมีประสิทธิภาพ.ผมสามารถสำรวจตัวเองและเพ่งเล็งไปยังบางจุดที่สำคัญ.

มันเหลือเชื่อจริงๆ ผมได้คิดไว้แล้วว่าผมจะไม่สามารถแข็งแกร่งได้โดยการไม่ได้เพิ่มสถานะ แต่ผมก็ไปไกลกว่าเดิมแม้ว่าจะได้สถานะหนึ่งแต้มก็ตาม.

ไม่...นั่นไม่ใช่แบบนี้.

ผมรู้สึกถึงมัน แต่ผมลืมไปแล้ว

มันอยู่ในช่วงชีวิตของผมก่อนหน้า มันเกิดก่อนที่ผมจะมายังโลก?

ผมรู้ดีว่าคนที่อ่อนแอกว่าก็สามารถเอาชนะคนที่แข็งแกร่งกว่าในสนามรบ.

แต่หลังจากเดินทางมายังโลกแล้วผมก็จดจ่ออยู่กับหน้าต่างสถานะและสกิลมากเกินไป ทั้งสองมันเป็นตัวบ่งชี้ให้ผมเห็นได้ดังนั้นผมจึงไม่สงสัย.

อย่างไรก็ตามเงา(โคลน)ตามตัวของผมก็มีสถานะเหมือนกัน ผมรู้สึกถึงความแตกต่างทั้งๆที่สถานะเท่ากัน.

ผมได้กลายเป็นทาสหน้าต่างสถานะ.

ดังนั้นมันเลยทำให้ผมละเลยอีกครึ่งนึงของศักยภาพของผม.มันเป็นความรับผิดชอบของผม ดังนั้นผมเลยต้องแก้ไข.

‘ความรู้สึกนี้คือ...’

ในขณะเดียวกันดวงตาของผมก็หรี่ลง.

ความรู้สึกที่แปลกประหลาดลามเลียผิวหนังของผมและมันน่าขนลุก...

ผมอยากจะหัวเราะแต่ก็ทำไม่ได้.ร่างกายของผมตอบสนองต่อมันเป็นอย่างแรก.ก่อนที่ผมจะทันได้คิดอย่างรอบคอบ!

ในกรณีนี้หมายถึงสิ่งเดียวเท่านั้น

พบกับศัตรูที่เข้มแข็ง!

ผมได้เจอกับแกร์นดยุคและเคยรู้แล้วว่าเขาแข็งแกร่งขนาดไหน.ร่างกายของพวกเขาไม่ค่อยดีเท่าไร.ผมรู้สึกประหลาดใจเมื่อได้เจอราชาสปิริตไฟ แต่มันก็ยังคงอยู่ในขอบเขตอยู่เหมือนกัน.

อย่างไรก็ตาม....การปรากฏตัวของเขานั้นแตกต่าง.

ไม่ว่ากรณีไหนมันก็เป็นเวลาที่ยาวนาน.มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ครอบงำ.มันต่างออกไป.ต่างออกไปจากทั้งหมด.ผมไม่สามารถเข้าใจได้ดังนั้นผมจึงขมวดคิ้ว.

แล้วผมก็ลืมตาขึ้น.

ผมมองไปทางที่ทำให้ผมรู้สึกประหลาด.

‘เขามาถึงแล้ว.’

กลางคืนที่มองเห็นได้จากที่ไกลๆ.

ผมยืนยันมันด้วยตาของผม

'เข้าใจแล้ว.'

แม๊กไม่สามารถรู้สึกถึงเขาได้ แต่ผมรู้สึกได้.

แต่นั่นคือมัน ผมไม่สามารถบอกได้ว่าเขาเป็นไคร.

ความสามารถในการมองการณ์ไกล(ก็ไอ้ที่รวมแล้วได้มัทอายนั่นแหละ/ไรต์)ไม่ได้ไร้ประโยชน์เสียทีเดียวในตอนนี้.

ดังนั้น...ผมจึงเรียกเปลวไฟของไพน์มาเพื่อยืนยัน.

‘คุณเป็นใคร?’

นักเวทย์ดวงจันทร์ที่สร้างกลางคืนได้. อาวุธลับของยูป้าซ่อนอยู่เบื้องหน้าของผม.

เขาไล่ตามมังกรมาอย่างดุเดือด.

ขณะที่เขาเข้ามาใกล้สภาพแวดล้อมของผมได้เปลี่ยนเป็นกลางคืน.

อย่างไรก็ตามสายตาของผมก็จ้องมองเขาอย่างซับซ้อน.

ผมไม่สามารถวัดผลได้.

แข็งแกร่ง, อ่อนแอ, ประเภทของเวทย์มนตร์...

เขาเหมือนจะสมบูรณ์แบบตั้งแต่มีความไม่แน่นอน.

การไหลเวียนพลังของเขาเหมือนกับเป็นจุดกำเนิดของโลก.ผมไม่เคยเห็นพลังเวทย์แบบนี้มาก่อนดังนั้นผมเลยรู้ว่าจะตัดสินอย่างไร.

‘ฉันต้องเผชิญหน้ากับมัน’

ศัตรูที่ไม่รู้จัก.

ถ้าทุกอย่างถูกปกคลุมด้วยเสื้อผ้าผมก็ต้องถอดมันออก.ถ้าผมถอดมันออกได้เล็กน้อยผมอาจจะเห็นร่างกายของมัน.

ผมหยิบดาบจักพรรดิและวาธออกมา.

‘ดาบทมิฬ.’

ดาบทั้งสองกลายเป็นสีดำ.

ผมส่งพลังเวทย์ของผมลงไปบนตัวดาบแล้วชีไปที่นักเวทย์นั่น.

ซูมมมมมมมมม!

มีการระเบิดขนาดใหญ่และกินพื้นที่หลายร้อยเมตรรอบๆตัว.การระเบิดที่บีบอัดทุกอย่างเข้าด้วยกัน.

อย่างไรก็ตามมันไม่มีผลต่อนักเวทย์ เส้นผมของเขาอ่อนตัวลง

มันไม่สมเหตุผล แม้แต่ผมก็ยังได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย.

ดวงตาของผมเคลือนที่ไปจดจ้องสิ่งที่อยู่ข้างหลังเขา

พระจันทร์.พระจันทร์ขนาดใหญ่ที่กำลังส่องแสงอย่างสว่างไสว.เขาลากดวงจันทร์มาพร้อมกับเขา.

'ดวงประทีป?’

บางครั้งมันสามารถช่วยชีวิตลิซได้.ลิซทั้งหลายไม่สามารถต้านทานต่อการล่อลวงไปสู่ความเป็นอมตะและดวงประทีปก็ช่วยเขาได้.ดวงจันทร์นั้นคล้ายกับดวงประทีป.

แต่...ดวงประทีปนี้ต่างออกไปต่างหากมันป้องกันเวทย์มนต์ได้ ไม่สามารถใช้พลังเวทย์ที่แข็งแแกร่งได้ ถ้าหากร่างกายได้รับบาดเจ็บมันจะต้องใช้เวลานานมากกว่าที่จะฟื้นฟู.

‘มันถูกทำลายและฟื้นฟูในทันที’

ผมคิดว่าดวงประทีปนี้เป็นเหตุผล

ก่อนโจมตีผมได้ยืนยันว่าร่างกายของเขาเสียหายหรือไม่ มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่การระเบิดก็เพียงพอที่จะเป่าเนื้อของนักเวทย์นั่นให้หลุดออกไป โดยสิ่งที่คิดไม่ถึงมันสามารถงอกออกมาใหม่ได้.

อย่างไรก็ตามร่างกายของเขาแตกสลายและได้ฟื้นฟูขึ้นมาใหม่ แต่มันเป็นการฟื้นตัวที่เกินระดับปกติ มันน่าตกใจมาก.

‘ทำอะไรตอนนี้ได้บ้าง?’

ผมไม่รู้ คนนั้นแปลกมากจริงๆ ดาบทมิฬจะทำให้ไม่สามารถฟื้นตัวได้นอกจากสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในเขตแดนที่เหนือกว่า พูดอีกอย่างก็คือบุคคลนั้นได้เข้าสู่แขตแดนที่เหลือกว่า.

นักเวทย์ดวงจันทร์เหลือบมองมาที่ผม ผมเตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีของเขา แน่นอนว่าเขารู้ว่าผมอยู่ที่นั่นหลังจากที่โดนพลังของผมไป.

อย่างไรก็ตามเขาผ่านตัวผมไป เขาไล่ล่ามังกรกระดูกเท่านั้น.

การโจมตีของผมไม่ได้อยู่ในระดับที่เขาจะคันได้?

‘ฮ่า.’

มันเป็นเรื่องที่อุกอาจจริงๆ ผมไม่เคยมีประสบการณ์แบบนี้ชีวิตก่อนหน้า ถ้าผมโจมตีแล้วฝ่ายตรงข้ามต้องตอบสนอง.

ผมบดฟันและจ้องมองดวงจันทร์ ถ้านั่นเป็นดวงประทีปจริงๆแล้วผมไม่อาจละเลยได้

ปีกจากเปลวไฟของไพน์ก็ยิ่งรุนแรงขึ้น กำแพงปิดกั้นทุกด้าน...แต่มันเหมือนดวงจันทร์จริงๆผมไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้ ผมคิดว่ามันเป็นดวงจันทร์ปลอมในการใช้กลางคืน.

'ในสถานการณ์นี้...’

ผมมีข้อจำกัดในสามัญสำนึกของผม นักเวทย์ดวงจันทร์อยู่เหนือขอบเขตนั้นไปอีกจากข้อจำกัดเหล่านี้.

ผมไม่รู้และตรวจสอบหน้าต่างสถานะ.

‘นี่คือเอฟเฟคของสร้อยคอเฮเลนมูน.’

เมื่อดวงจันทร์เกิดขึ้นก็จะมีผลทำให้พลังเวทย์เพิ่มขึ้นถึง3เท่าตัว.

นี่คือดวงจันทร์จริงๆ?

ผมโจมตีไปยังดวงจันทร์ แต่ไม่สามารถเข้าไปถึงดวงจันทร์ได้

“จิ๊.”

มันไม่ใช่สิ่งที่จะกำจัดง่ายๆ.

ผมตกต่ำ

ในเวลานี้หนึ่ง1ใน4ปีกของมังกรกระดูกได้หายไป

มังกรกระดูกจะถูกทำลายทันทีที่ถ้าเขายังทำต่อไป

‘ฉันต้องโจมตีเขา.’

ไม่มีทางเลือก ถ้าผมทำลายร่างกายของเขาหลายๆครั้งมันอาจจะมีขีดจำกัดของเขา แล้วผมจะดูว่าเขาจะเมิณผมได้ไหม

"พารานอมอล"

-พรจากพารานอมอลถูกใช้งาน. สถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 2 แต้ม 1ชั่วโมง.

‘สายฟ้าพระเจ้า ไปและกินมัน.’

ผมเพิ่มความแข็งแกร่งของผมยิ่งขึ้นไปอีก ผมใช้ดาบทมิฬอีกครั้งร่วมกับวาธและดาบจักพรรดิ ผมจดจ่ออยู่ที่พลังของสายฟ้าพระเจ้า.

ผมไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน ตอนนี้ผมใช้พลังของผมทุกอย่างเข้าไปในดาบทั้งสองของผม

ผมมุ่งเป้าไปที่นักเวทย์ด้วยการระเบิดพลังของผม

เขาไม่แม้แต่จะรำคาญหรือหลีกเลี่ยงมัน แน่นอนการระเบิดครั้งใหญ่นี้เกิดขึ้นเมื่อโดนมัน

ตูมมมมมมมม!

มันเป็นภาพที่เหมือนกับถูกแบ่งแยกระหว่างสวรรค์และโลก

มันรุนแรงกว่าการโจมตีครั้งก่อน.

‘ฉันใช้ได้เพียงไม่กี่ครั้ง.’

ผมได้บังคับใช้พลังเวทย์มหาศาลกับมัน มันยังมีเหลืออยู่บ้าง แต่ผมไม่สามารถทำแบบนี้ซ้ำๆได้.

ดังนั้นเวลานี้ที่จะต้องทำ?

การระเบิดเกิดขึ้นจากแรงบีบอัดซ้ำๆ ผมไม่สามารถยืนยันสถานการณ์ภายในได้.

ไม่ช้าผลจากการระเบิดก็หายไปและผมก็เห็นเป้าหมาย

แขนของเขาหายไป มันเป็นบริเวณที่น่าจะเป็นแขนและขาของเขา

ดูเหมือนว่าการฟื้นฟูร่างกายครั้งก่อนมันจะไม่เป็นผลมากนัก.

‘มันได้ผล’

ผมไม่สามาถปล่อยโอกาศนี้ไปได้

นักเวทย์ดวงจันทร์หันหัวมามองที่ผม

ประมาณสามวินาที.

จากนั้นเขาก็กลับไปจดจ่ออยู่กับมังกรกระดูกอีกครั้ง

“......”

ผมรู้สึกถึงคำอธิบายไม่ออกเมื่อมองเข้าไปในดวงตาของเขา