Chapter 190: Fight with Oneself (2)

Chapter 190: Fight with Oneself (2)

เมื่อจำนวนครั้งเพิ่มขึ้นการต่อสู้ก็เริ่มเข้มข้นขึ้น.

ทีละนิดทีละน้อยผมเริ่มเข้าใจการดำรงอยู่ของ ‘ตัวเอง’

‘ขณะที่การต่อสู้เกิดขึ้นเขาก็เริ่มคล้ายกับฉันมากยิ่งขึ้น ในทางตรงข้ามกับฉัน...’

แตกแรกมันแตกต่าง แต่ในขณะที่เกิดการต่อสู้ซ้ำๆมันก็เริ่มที่จะไม่ต่างกันมาก

ไม่ ผมกำลังจะเดินไปยังเส้นทางใหม่ในอนาคต ชายคนนี้ก็แค่คนที่ไล่หลังผมมาจากอดีต

'ฉันกลายเป็นเหมือนเขา.’

ผมเดาะลิ้น.

จากนั้นผมก็รู้แจ้งอย่างหนึ่ง ผมตระหนักได้ว่ามันไม่ได้เพียงเป็นแค่สิ่งที่โคลนใช้เท่านั้น.

และในที่สุด ความพยายามครั้งที่100

ผมต้องการกลับมาเริ่มใหม่อีกครั้ง.

ใครกันแน่ที่เป็นโคลน?

ตอนนี้ผมไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างจากตัวของเขาได้

ผมกลายมาเป็นสมบูรณ์มากขึ้นในขณะที่เขากลายเป็นไม่สมบูรณ์.

และ...ผมกลายเป็นคนที่ไม่แยแสมากขึ้น หรือไม่ก็กลายเป็นเหี่ยวเฉา?

สายตาของผมเย็นเฉียบ ผมแสดงให้เห็นถึงการเคลือนไหวที่เล็กน้อยเท่านั้น

มันเหมือนกับเครื่องจักร.

ชายคนนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผมอีกแล้ว เขาเริ่มอ่อนแอมากขึ้นในขณะที่ผมเริ่มแข็งแกร่งมากขึ้น.

อย่างไรก็ตาม มันก็ยังคงมีความว่างเปล่าอยู่ในตัวผม.

ในสถานการณ์เช่นนี้แม้แต่เลือดของผมก็เย็นเฉียบในขณะที่ต่อสู้.

ผมก็ได้คิดว่า ‘นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ’.

ผมเริ่มแข็งแกร่ง แต่ผมไม่ต้องการที่จะสมบูรณ์ถ้ามันไม่ใช่ในแบบฉบับของผม.

'ฉันต้องการหัวเราะเสียงดังเมื่อฉันได้เป็นเดวิล.’

นั่นคือความปราถนาของผม ความฝันของผม เป็นความปราถนาที่ผมจะได้นั่งอยู่ที่นั่นและหัวเราะเสียงดังไม่ใช่แค่นั่งลง

หัวเราะเยาะทุกคนที่พยายามจะแย่งที่นั่งของผม แต่ถ้าผมไม่สนใจความรู้สึกของตัวเองแล้วผมจะเป็นอะไรเมื่อผมได้กลายเป็นเดวิล.

‘มันไม่ใช่’

เพื่อความสมบูรณ์ผมต้องทิ้งชิ้นส่วนที่ไม่สมบูรณ์?

ถ้าใช่ ก็ไม่ใช้สิ่งที่สมบูรณ์ ผมเคยผ่านการทดลองและข้อผิดพลาดมากมายแม้ว่าจะไม่สมบูรณ์ก็ตาม..การเปลี่ยนแปลงอย่างกระทันหันเหมือนกับการหัวเราะความพยายามของผม.

เหมือนกับว่าผมปฏิเสธความฝันของผม.

ผมพอใจกับความหยิ่งและความมั่นในตนเองสูง แต่มันได้ถูกเอาออกเพราะว่ามันอ่อนแอ.

ผมจะยอมรับมัน.

มันไม่ใช่เรื่องตลก.

‘ฉันไม่ชอบสิ่งนี้.’

มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย.

ผใหันหลังให้กับมัน.

มันเป็นการต่อสู้กับตัวเองอย่างแท้จริง

ต้องใช้ความพยายามมากในการกลับมาคิดแบบเดิม.

- ความคล่องตัวลดลง1

สถานะของผมลดลลง หลังจากกลับมาใช้กรอบความคิดเดิมสถานะของผมก็หายไป แต่ผมคิดว่าการสำเร็จนี้ไม่สามารถเกิดได้จากความคิดเท่านั้น.

มันอาจจะช้า แต่ผมจะประสบความสำเร็จในแบบของผมเอง...

จากนั้นสายตาของโคลนก็เปลี่ยนไป.

“คนโง่ คุณไม่สามารถทิ้งมันไปได้ คุณมาเพื่อทั้งหมดนี้และเตะมันทิ้งออกไป?”

คำพูดของเขาหยาบแต่สายตาของเขาเปลี่ยนไป

ประหลาดใจ เขารู้สึกประหลาดใจกับความคิดของผม.

ดวงตาของเขาเหมือนจะถามว่านี่เป็นไปได้อย่างไร.

ผมเข้าใจแล้วเพราะว่าผมกำลังหลอมรวมกับเขา.

“ทิ้งสิ่งเหล่านี้ไป?”

ผมหัวเราะ สิ่งที่ผมได้รับหลังจากได้ความสมบูรณ์ ผมกำลังทิ้งเขาตอนนี้.

จากนั้นโคลนก็บดฟันของเขา.

"การเลือกความไม่สมบูรณ์! มีแต่คนโง่!"

“อย่ามาทำให้ผมหัวเราะ ไม่ใช่คุณเองหรอกหรอที่ต้องการความโง่นี้?”

ผมหัวเราะในขณะที่ผมจ้องมองเขา.

เขาแตกต่างไปทุกครั้งจากการต่อสู้ทีละเล็กทีละน้อย และบางครั้งการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ก็คุ้นเคย ผมไม่สามารถมองเห็นความเปลี่ยนแปลงได้เนื่องจากมันเป็นส่วนหนึ่งของผม.

ตอนแรกมันก็ไม่มีอะไร แต่ก็มีหลายสิ่งหลายอย่างนับสิบๆอย่างถูกนำออกมา.

ผมสามารถมองเห็นด้วยการดูสิ่งที่เขาแสดงออกมา

"คุณไม่ต้องการความสมบูรณ์? ความสมบูรณ๋เริ่มต้นได้ด้วยดารทิ้งความไม่สมบูรณ์! คุณไม่ต้องการความแข็งแกร่ง?”

เขาถามด้วยความรู้สึกเศร้าหมอง.

"ผมต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น แต่อย่างไรก็ตามผมคิดว่าตัวเองไม่สมบูรณ์.”

สิ่งที่เขาเอามาจากผม ผมไม่คิดว่าพวกเขาเป็นจุดอ่อนของผม โคลนของผมคิดอย่างอื่น ..ดังนั้นผมจึงแตกต่างจากเขา.

จากนั้นเขาก็วิ่งพล่าน.

"ไม่สมบูรณ์! คุณจะไม่ชนะฉัน!”

"ผมไม่คิดว่าตัวเองไม่สมบูรณ์.”

ตอนนี้ผมรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย ดูเหมือนกับว่าผมจะไปยังทิศทางที่ถูกต้อง.

"ความไม่สมบูรณ์คือสิ่งที่ยังไม่สมบูรณ์?คุณจะไม่สามารถกลายเป็นเดวิลได้!”

"มันอาจจะเป็นอย่างนั้น แต่มาตรฐานของเราต่างกัน.”

ผมยกวาฑและดาบจักพรรดิ

จากนั้นก็ตะโกนออกมา.

“ไม่มีทาง! คุณไม่สามารถเอาชนะฉันได้จนกว่าคุณจะสมบูรณ์!”

"คุณเป็นจุดอ่อนของผม”

แต่ต่างจากโคลนผมมั่นใจ

ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ.

และได้กวัดแกว่งวาธและดาบจักพรรดิออกไป

"คุณกำลังทำอะไร?”

"ผมจะไม่ขายวิญญาณของผมให้กับความแข็งแกร่ง และ...”

มีรอยยิ้มเย้ยหยันบนใบหน้าของผม.

“ฉันไม่ยอมให้อะไรก็ตามในสิ่งที่ฉันมีอยู่ กลับมา.”

เขาและผมแตกต่างกัน เราไม่เหมือนเดิม อย่างไรก็ตามมีความค้ลายคลึงกัน ในที่สุดผมก็รู้เหตุผล เขาเป็นส่วนหนึ่งของผมที่ถูกแยกออกมา

ลึกเขาไปนในจิตใจสิ่งที่ผมคิดว่ามัน‘อ่อนแอ’ ได้ถูกนำออกมา.ผมไม่เข้าใจตัวเองนั้นมันจึงแสดงให้เห็นถึงความเห็นแก่ตัวของผม.

สายตาของชายคนนั้นมีอาการสั่นอย่างรุนแรง.

“วางมันซะ นี่คือเส้นทางที่เร็วที่สุดในการก้าวเข้าไปอยู่ในความสมบูรณ์ คุณไม่รู้ตัวหรอ? คุณไม่ได้ตระหนักถึงความเป็นจริงและเผชิญหน้ากับพระเจ้าและกลับมาไม่ใช่รึ? คุณรู้อย่าวชัดเจนสิ่งที่พูดออกมาคือความจริงที่เขาบอกคุณ...?”

"ทำไมผมต้องทไแบบนี้?”

“ใช่ ทำไม? หัวใจของคุณได้ถูกทำความสะอาดแล้ว? แต่คุณยังลังเลอยู่?”

ส่วนที่ซ่อนของผม นั่นคือสิ่งที่เป็นโคลนแสดงออกมา ผมส่ายหัว.

“พระเจ้าไม่ได้ขอให้ผมสมบูรณ์ อย่าไรก็ตามพวกเขายอมรับว่าพวกเขาไม่สมบูรณ์ แน่นอน แม้ว่าความหมายจะซับซ้อนแบบนั้นก็ไม่มีทางไหนที่จะทำตามแบบคนอื่น.”

ผมจะทำทางของผมเอง.

ควาทรงจำเกี่ยวกับชีวิตที่แล้วของผมเป็นแค่รากฐานเท่านั้นและผมจะเดินไปตามเส้นทางใหม่ มันไม่ถูกต้อง แต่อย่างไรผมจะทำงานจนจบ.

บางที่ผมลังเลใจเพราะว่ามันอาจจะเป็นเส้นทางที่ผิด.

แต่ตอนนี้มันแตกต่างกันแล้ว

“คุณจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน ฉับแทบไม่สามารถแยกตัวออกจากคุณได้ ...เมื่อคุณยอมรับมันแล้วคุณจะไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีก.

"แม้ว่าคุณจะเป็นส่วนหนึ่งของผมที่ผมไม่สนใจที่จะกลายเป็นคนที่สมบูรณ์มากขึ้นโดยการทิ้งคุณ.”

"หลอกลวง!มันก็แค่คำพูดของคนโง่!.”

"มีคนบอกผม ผมยังเล็กเกินไปความภาคภูมิใจมันจะรั้งคอตัวผมเองไว้ อย่างไรก็ตามคนที่พูดแบบนั้นได้ตายด้วยน้ำมือของผม.”

ผมต่อสู้กับโอคูลอสที่ได้ทำลายข้อห้าม.

ผู้ชนะถูกต้องและโอคูลอสก็พ่ายแพ้ พวกเขาไม่มีอะไรมากไปกว่าคำพูด

“...ตกลง.จะรอดู.หัวใจของคุณที่หงุดหงิด.”

โคลนของผมเดินช้าๆเหมือนกับเขายอมแพ้.

ผมหัวเราะและกางแขนออก.

เขาเข้ามาในจตัวผม

สิ่งแรกที่ผมเห็นคือแฟร์รี่ตัวน้อยๆข้างหน้าผม.

“คุณตื่นแล้วมาสเตอร์?”

"ยิฮิ.”

ผมลุกออกจากที่ผมอยู่ มันเป็นอาคารไม้ขนาดเล็กดูเหมือนจะอยู่ในหมู่บ้านดาร์กเอลฟ์.

"คุณไม่ตื่นขึ้นมาเลยตลอดสามวัน ยิฮิเป็นห่วงจริงๆ.”

ยิฮิปาดน้ำตาด้วยนิ้วมือของเธอ

“สามวัน..มีอะไรเกิดขึ้นมั่งในระหว่างนี้?”

"คริสปี้ได้ออกไป ต้นไม้แห่งชีวิตและความตายได้โตขึ้นอย่างปลอดภัยและมีการเสนอชื่อเข้าชิง7คน ยิฮิถามมนุษย์สองคนที่มาสเตอร์รู้จัก.”

"คริสปี้ออกผมมาแล้วเหมือนหลายวันก่อน.”

ยิฮิกระพริบตา.

“หืม? มันแปลก ยิฮิบอกได้เลยว่ามันผ่านมาไม่กี่วัน...”

การพูดคุยไม่ปกติ ผมรู้สึกถึงบางอย่างและถาม

“ยิฮิ วันนี้วันอะไร?”

“12 กันยายน ตอนนี้อากาศหนาวเล็กน้อย ยิฮิไม่ชอบความหนาว.”

“12 กันยายน?”

“มีอะไรผิดหรอ มาสเตอร์?”

"ไม่มี."

ผมขมวดคิ้วเล็กน้อย.

ครั้งแรกที่ผมไปที่ต้นไม่ดั้งเดิมและต่อสู้กับโคลนของผมคือวันที่ 9 กันยายน มันเป็นเพียงสามวันนับแต่วันนั้น.

แม้แต่การสนทานากับคริสปี้...

'มันคือการมองอนาคต?’

ผมนึกถึงตาของมาร์ติน แต่ผมจำไม่ได้ว่าปลูกฝังมันโดยตรง ดูเหมือนว่าผมจะได้พลังอะนาจของเขานิดหน่อย.

ผมไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น.

‘หรือว่ามันเป็นผลกระทบจากการครอบงำ?’

บางทีอำนาจของการครอบงำถูกเรียกใช้ก่อนที่มาร์ตินจะตาย ผมเห็นข้อความจำนวนมากในการสังหารหมู่ของสิ่งมีชีวิตดังนั้นผมจึงไม่ได้สนใจกับทุกอย่าง.

'ในระดับนี้...ถ้าเวลาไม่ได้ผ่านไปสถานของฉันจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง.’

สถานะของผมเพิ่มขึ้นตอนสู้กับโคลน แม้ว่าบางอย่างจะลดลง แต่ก็มีจำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อย ผมจะอารมณ์เสียถ้ามันไร้สาระ.

‘หน้าต่างสถานะ.’

ผมมองไปที่หน้าต่างสถานะเพื่อยืนยัน

ชื่อ: รัลดาลบิกิเซล [Randolph Brisiel]
อาชีพ	ดีม่อนแกร์นดยุค (ดันเจี้ยนมาสเตอร์)	ฉายา	* ดันเจี้ยน ฮันเตอร์ (จะได้รับสถานะพิเศษ 1 แต้มจากการครอบครองดันเจี้ยนหรือสักหารดีม่อนตนอื่น) * นักรบทรหด (Ex U, All stats +2) * คนแรกที่ได้พรแฟร์รี่ (U, Magic Power +6) * เจ้าของดั้งเดิม (Epic, all stats +3) * อันเดต (Ex U, Intelligence and Stamina +5) * เจ้าของโลกเบื้องล่าง (Legend, สถานะทุกอย่าง +5, สกิลตั้งแต่ระดับอีปริกลงมาเพิ่ม +0.5)
สถานะ
Strength	89 (+20)	Intelligence	96 (+15)
Agility	85 (+20)	Stamina	90 (+22)
Magic Power	100 (+16)
ศักยภาพป:  (460+93/570) แต้มคงเหลือ: 13 พลังงานไฟฟ้า: 21 GW เอกลักษณ์: เจ้าของโลกเบื้องล่าง หัวใจของราชานรกได้ตื่นขึ้นอย่างสมบูรณ์ สกิล: ผสมทุกอย่าง (Ex U), มัทอาย (Epic), ดาบทมิฬ (Epic), ดาบศักศิทดิ์แห่งเอกภพ (Epic, Passive), ธาตุสายฟ้า (Epic), ไพน์ (Epic), ทุจริต (Ex Epic),พลังแห่งการครอบงำ (Ex Epic, Passive), การติดต่อกับสปิริต (Epic, Passive) สกิลและความสามารถของไอเทม: วาธ (Strength +7), สล๊อต (Agility +7), ไพน์ (Stamina + 7), ดาบศักศิทดิ์แห่งเอกภพ (Strength and  Agility +3)

[เปรียบเทียบก่อนและหลัง] Strength 105 Intelligence 107 Agility 100 Stamina 107 Magic 113 Potential (434+93/555) Strength 109 Intelligence 111 Agility 105 Stamina 112 Magic 116 Potential (460+93/570)

ผมตัวแข็งหลังจากที่ตรวจสอบสถานะ

‘สถานะเพียวๆของฉัน...’

พวกมันเพิ่มสูงมาก สถานะของผมเพิ่มกว่า20แต้ม.

มีเสียงหัวเราะออกมา.

‘ฉันไม่ได้คาดหวัง.’

ผมดีใจที่ได้เห็นมัน ผมได้ต่อสู้ในความฝันดังนั้นมันเป็นเรื่องปกติที่คิดว่ามันจะกลับไปที่เหมือนเดิม

แต่ผลแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

‘แม้แต่ศักยภาพยังเพิ่มขึ้นเล็กน้อย.’

ผมไม่ได้ทำเรื่องเฉพาะเจาะจง.

ผมแค่ไม่รู้จุก ‘ตัวเอง’

การรับรู้คือการรู้แจ้ง แต่ผมไม่ได้คาดหวัง ก่อนที่จะตรวจสอบผมคิดว่าสถานะของผมอยู่ในระดับเดิม

‘ฉันไม่ได้หงุดหงิด แต่เต็มไปด้วยความหวัง.'

มุมปากของผมยกขึ้น

โคลนบอกว่าผมจะหงุดหงิดแต่ผมไม่ได้หงุดหงิด.

“มาสเตอร์?”

ยิฮิเงยหน้าถาม.

"ปลดปล่อยวิญญาณ ถึงเวลาแล้วที่จะต้องทำสัญญากับมนุษย์.”

“ใช่ มาสเตอร์ แต่อย่างไรก็ตาม...มาสเตอร์.”

"บางทีบางสิ่งบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น?”

"ใบหน้าของคุณดูดีมาก มาสเตอร์ ยิฮิฮิ”

"ฉันไม่มีคำตอบ.”

"หืม ดีจริงๆ.”

ยิฮิบินขึ้นและเริ่มทำภารกิจ