Chapter 189: Fight with Oneself (1)

Chapter 189: Fight with Oneself (1)

การรวมตัวกันของเทวดาและการแสดงความศักดิ์สิทธิ์มีผลอย่างมากต่อดีม่อ.เอเรียลและยูป้าได้เลิกทำสงครามกันชั่วคราว. แม๊กที่ไปต่อสู้กับกอกอร์นยังคงกระจัดกระจายและต้องรอสักพักถึงจะกลับมาทำงานใหม่ได้อีกครั้ง.

แพนเดอโมเนี่ยม...เขาได้รวมพลังไว้ที่เขาเพื่อที่จะกำหนดความเคลื่อนไหวของเทวดา เขาพบว่ามาร์ตินได้ตายลงไปแล้ว มันเหมือนกับการปะทุของดินปืน(เป็นเรื่องใหญ่มาก/ไรต์).

“มาสเตอร์ของฉัน ต้นไม้แห่งชีวิตและความตายได้เติบโคขึ้นตามปกติ.”

คริสปี้ที่ได้กลับมายังดันเจี้ยนรายงาน.

เธอมาหาผมเพื่้อรายงานภารกิจของเธอ.

ผมยืนอยู่นิ่งๆใกล้ต้นไม้ดั้งเดิมที่ผมกำลังมองมันอยู่ ผมไม่ได้ให้คำตอบ แต่คริสปี้ยังคงดำเนินการของเธอต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง.

"ความถี่ในการกำเนิดของพวกอเวคมีมากขึ้นถึง2เท่าและการเติบโตของพวกเขาค่อนข้างรวดเร็ว ตำแหน่งของรอยและโรสยังปกติดีอยู่...มีคนสมัตรเป็นราชาหลายคน.”

“หืมม.”

ผมจับวาธและดาบจักพรรดิ แล้วก็ใช้ดาบทั้งสองร่ายรำทั้งที่ปิดตา ผมกำลังฟังคริสปี้ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจมันมากนัก.

นี่คือสิ่งที่ผมหวัง.

"กิรินได้ชื่อผู้สมัครมาแล้วทั้งเจ็ดคน.มนุษย์สองคนในนั้นมียุนเฮและเอ็ดเวิร์ด.การต่อสู้จะตัดสินในวันที่พระจันทร์ใหญ่ที่สุดในวันศักดิ์สิทธิ์.”

"มนุษย์ทุกคนเห็นด้วยจากผลการรบ?

“ใช่. ฉันกลัว...”

“ผมจะคอยดูมันเอง.”

ถ้าผู้ช่วยชีวิตโผล่ขึ้นมามันจะรู้สึกเป็นลางดี.โรสและรอยอาจจะเคลื่อนย้ายมนุษย์ได้มีประสิทธิภาพมากกว่า.การปรากฎตัวของผมเป็นสิ่งจำเป็น.

ผมเดินไปพร้อมกับวาธขณะที่กำลังตัดสินใจ.

ชวื้ง!

ความโกรธกระจายไปทั้วอากาศอย่างรวดเร็ว แต่ผมส่ายหัว.

‘แปลก.’

ผมไปที่ต้นไม้ดั้งเดิมหลายครั้งเพื่อสู้กับตัวเอง โคลนของผมปรากฎตัวและใช้สกิลและดาบเหมือนกับผม แต่ผมก็แพ้เสมอ.

สถานะของโคลนไม่ได้สูงไปกว่านี้...และผมก็สูญเสียความทรงจำในการต่อสู้ทุกครั้ง.มันเหมือนแบบ ‘ความเข้าใจ’

ความทรงจำของผมกระจัดกระจาย หลังจากความท้าทายผมพยายามจะจดจำความรู้สึกด้วยดาบ.

นอกจากนี้สถานะเพียวๆของผมเพิ่มขึ้นหลังจากนึกถึงความทรงจำเหล่านั้น ความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นทีละหนึ่งแต้ม เป็นผลที่น่าพอใจ.

‘ฉันต้องใช้เวลาสักสองสามเดือนในการเพิ่มสถานะเพียวๆของฉันด้วยวิธีการธรรมดาๆ.ถ้าสามารถเพิ่มขึ้นสัก1โดยใช้เวลาน้อยกว่า10วัน...มันก็อาจจะเป็นไปได้.’

ผมตัดสอนใจว่ามันเหมาะกับการเติบโตอย่างรวดเร็วดังนั้นผมจึงมุ่นมั่นสู้กับร่างโคลนมากขึ้น.

คนที่มีสถานะและสกิลเหมือนกับผม แต่ดูเหมือนว่าเขาจะใช้พลังของผมมากกว่าที่ผมมีและความยืดหยุ่น

ผมพยายามเตรียมการทำตามความทรงจำของผม แต่มันก็อยากที่จะทำให้มันพร้อม ‘ ไม่รู้ ’

“มาสเตอร์ของฉัน คุณปัญหาเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง?”

“คุณเคยสู้กับตัวเองไหม?”

“กับตัวเอง...”

คริสปี้คิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง.

“เมื่อเร็วๆนี้...มีการต่อสู้แบบนี้คล้ายๆกันในห้องฝึกฝน.”

"บอกมา.”

ห้องฝึกฝนขั้นสูง.

เวลาที่แตกต่างกันเมื่อคริสปี้ไปห้องฝึกฝน.

"ฉันได้ยินเสียงที่เข้ามาในหัวฮัน.มันพูดว่า ‘เฉพาะคนที่สมบูรณ์พร้อมเท่านั้นที่จะออกไปจากที่นี่ได้.’ และ...ฉันไม่รู้ว่าเวลามันไหลต่างกันฉันจึงมุ่นมั่นในการฝึกฝนอย่างหนักเพื่อที่จะออกไปให้ไวที่สุด.”

ดวงตาของเธอดูซับซ้อน ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ชอบวันเวลาเหล่านั้น ผมไม่ได้พูดอะไรและคริสปี้ก็ถูกบังคับให้พูดต่อ.

"วันหนึ่งหลังจากนั้นไม่กี่วัน...หลังจากที่ผ่านไป100วันฉันก็รู้ว่าฉันสามารถใช้สกิลได้อย่างถูกต้อง.อย่างไรก็ตามประตูก็ยังไม่เปิดเพราะว่าฉันยังฝึกไม่เสร็จ.ฉันรู้สึกเสียใจและความทรงจำให้อดีตที่ผ่านมา.ฉันติดอยู่กับการเจ็บปวดที่หัวใจมานานกว่า100วัน.”

คริสปี้เป็นดาร์กเอลฟ์ที่ไม่ค่อยแสดงอาการสะทกสะท้านเท่าไรนัก.ผมแทยจะไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าเธอรู้สึกเบื่อหน่ายกับหัวใจที่ท้อแท้เป็นเวลากว่า100วัน.

"อย่างไรก็ตามความเจ็บปวดดังกล่าวได้เปิดเส้นทางใหม่ขึ้น ฉันเห็นจุดอ่อนในอดีตของฉัน หลังจากนั้นฉันก็แข็งแกร่งขึ้นและออกจากห้องฝึกฝน.”

"คุณผ่านความเจ็บปวดมาได้อย่างไร?”

"นั่น..."

คริสปี้เหลือบมองผมก่อนที่จะตอบ

“...ฉันไม่รู้ มันยากที่จะบอกว่ามันคืออะไร.”

คิ้วของผมขมวดแน่นและผมก็กำวาธและดาบจักพรรดิแน่น.

ใช้ช่วงเวลาสั้นๆส่วนที่อ่อนแอที่สุดของเธอได้ถูกผลักดันและเธอก็เสริมสร้างตัวเองด้วยการแก้ไขจุดเหล่านั้น.

ผมกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้.

‘ส่วนที่อ่อนแอของฉันในอดีต?'

ความเจ็บป่วยของหัวใจเกิดจากความอ่อนแอ ผมเป็นห่วงและมีความทุกข์ใจ แต่มันไม่ใช่อาการป่วยของหัวใจ ถ้าใช้ผมต้องคิดถึงจุดอ่อนของผม.

แต่...ผมไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับจุดอ่อนของผม.ความหยิ่งและความมั่นใจในตัวเองสูงเป็นจุดเด่นของผม.ผมประสบความสำเร็จเพราะว่าผมเชื่อมั่น.

ความปรารถนาที่ชัดเจนคือการที่ผมต้องทำทุกสิ่งอย่างเพื่อขึ้นเป็นเดวิล ผมไม่สามารถให้ใครก็ตามมาคว้าข้อเท้าของผมได้ ไม่ว่ามันจะสำคัญแต่ไหนมันก็ไม่สำคัญเท่ากับความฝันของผม.

“มาสเตอร์ของฉัน นั่นคือคำตอบ?”

"คุณได้ให้ข้อคิดกับผม ขอบคุณ.”

ผมพยักหน้าและคิดอย่างต่อเนื่อง.

จุดอ่อน จุดอ่อนของผม.

จุดอ่อนของผมในอดีต?

ความสามารถเพียวๆของผมอยู่ในระดับต่ำๆ แต่นั้นไม่ใช่จุดอ่อนของตัวผมเอง สกิลของผมได้รับการจัดระดับสูงเพื่อไม่ให้มันเป็นจุดอ่อน.

‘ฉันต้องคิดเกี่ยวกับมัน.’

มันเป็นเส้นทางที่แตต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิงที่ผมไม่เคยนึกถึง.

ผมเพิ่งกังวลเกี่ยวกับการไม่มีดาบ.

ผมหลับตาลงและจมอยู่กับในความคิด.

มันเป็นการต่อสู้ถึง31ครั้ง.

ต้นไม้ดั้งเดิมที่ปกคลุมตัวผมและผมก็ปรากฎในโลกของภาพลวงตา ร่างโคลนของผมที่อยู่ตรงหน้าผมที่กำลังมองมาที่ผม.

"มันเริ่มน่าเบื่อ.”

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นใบหน้าของผม แต่ผมก็รู้สึกเบื่อที่จะต้องมองหน้าตัวเองถึง30ครั้งติดต่อกัน.

ผมหยิบวาธและดาบจักพรรดิออก.

ร่างโคลนของผมก็ทำเหมือบกับที่ผมทำ.

"ฉันไม่เบื่อ."

โคลนพูด.

"คุณพูดได้?”

ผมไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตามผมก็สามารถจำได้แม้ว่ามันจะผ่านมาแล้วถึง30ครั้งที่ผ่านมา ดังนั้นเขาอาจจะเคยพูดออกมาบ้าง.

แต่คำตอบมันทำให้ผมแปลกใจ.

“นี่เป็นครั้งแรก ฉันอยากจะบอกว่าฉันไม่เบื่อ.”

“ครั้งแรก?”

“คุณสามารถถามคำถามได้ แต่คุณก็จะลืมคำตอบของฉัน อย่างไรก็ตามผลก็เหมือนกัน!”

ฉู่~!

กาบของโคลนล้อมไปด้วยความมืด.

มันเป็นสกิลดาบทมิฬ

เขายังใช้ไพน์และพุ่งเข้ามาหาผม.

'อย่างที่คาดไว้.’

นี่เป็นรูปแบบที่ทำซ้ำมาหลายครั้งแล้ว ผมรวบรวมความทรงจำที่กระจัดกระจายและจับความเคลือนไหวบางอย่างของโครลน.

เก้ง!

ผมโจมตีกลับด้วยวิธีเดียวกัน.

อย่างไรก็ตามพลังและสถานะของเขาเหมือนกับผม.

มีการปะทะด้วยพลังอยู่สองสามนาที.

"คุณมีท่าทางและมีความสามารถเหมือนกับผม แต่คุณเด่นชัดกว่า เป็นของปลอม ยิ่งผมมองมันใกล้ๆด้วยแล้ว."

"เป็นเพราะฉันดีกว่า?”

โคลนเยาะเย้ย แต่ผมก็ไม่ได้ตอบสนอง

"มารยาทและบุคคลิกภาพ...ทุกอย่างยกเว้นภายนอกแตกต่างกันหมด คุณเป็นโคลนจริงๆหรือป่าว?”

นอกเหนือจากความเคลื่อนไหวของเขาผมสามารถคิดถึงสิ่งต่างๆจากนิสัยและบุคคลิกของเขา ผลสรุปคือเขาแตกต่างจากผม ผมถูกดูถูกแต่ก็ไม่ได้มองในแง่ร้าย ผมไม่เคยหัวเราะเยาะคนอื่น

อย่างไรก็ตามสายตาของโคลนเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย.

“ฉันก็คือฉัน ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นฉัน.”

ย่าห์!

มีรอกแยกของห้วงอากาศ

มันเป็นเพราะว่าเขาเน้นพลังเวทย์เข้าไปในวาธ

คว้างงงง!

"วันนี้ฉันจะเอาหนึ่งในความทรงจำ ‘ในวันเด็กของคุณ.’ มันคือ ‘ฝันร้าย’...หุหุ, คุณยังไม่รู้ แต่มันยังมีบาดแผลอยู่เสมอ!ความสมบูรณ์เป็นสิ่งเดียวกับความไม่สมบูรณ์.”

หัวของผมถูกโจมตีสองครั้ง.

มีการเจ็บหัวอย่างรุนแรง ผมค้นหาผ่านความทรงจำของผม แต่การต่อสู้กับโคลนยังคลุมเครือ.

‘ฉันจำได้ว่าเขาพูด.’

มันเป็นการสนทนาโดยประมาณ แต่มีเครื่องหมายคำถามว่าเขาเคยพูดมาก่อนหรือไม่.

'อีกอย่าง วิธีที่เขาใช้พลังเวทย์ของเขา.’

ผมนึกถึงฉากต่อสู้

ตอนสุดท้ายเขาปล่อยพลังเวทย์ออกมา วาธถูกใช้เป็นตัวกลางพร้อมกับดาบทมิฬ

- ความคล่องตัวเพิ่มขึ้น1

ผมพยักหน้า แค่จำได้สถานะของผมก็เพิ่มขึ้น มันไม่ได้เกิดทุกครั้ง แต่มันก็ยังคงพัฒนาอย่าางรวดเร็ว.

กว่า30ครั้งสถานะเพียวๆของผมเพิ่มขึ้น3แต้ม ถ้าสิ่งนี้ยังดำเนินต่อไปผมสามารถเติมเต็มศักยภาพด้านอื่นของผมได้ภายในไม่กี่ปี.

มันจะเร็วขึ้นถ้าผมสามารถลองได้มากกว่า1ครั้งต่อวัน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่ต้นไม้ดั้งเดิมนจะเคลือนไหว ผมสามารถสู้กับโคลนได้วันละครั้ง.

ไม่ว่าจะยังไง.

"ผมจะท้าทายอีกครั้งในวันพรุ่งนี้"

มันไม่ใช่ประสบการณ์ที่น่ารื่นรมณ์ ฝ่ายตรงข้ามยังคงเป็นผมอยู่ดี

ผมทิ้งความคิดที่จะชนะ.

ความพยายามที่50

เมื่อผมมาถึงผมเผชิญหน้ากับโคลนของผมด้วยรอยยิ้ม

"คุณจำการต่อสู้ได้หรือไม่?หรือบางทีความทรงจำจากชีวิตที่แล้วของคุณ?คุณเหมือนกับแมลงสาบที่กำลังกระตุก.”

"เร็วๆนี้่จะเป็นคุณ.”

“หุหุ! มันสนุก นั่นคือถ้าคุณชนะเท่านั้น”

ครั้งที่60.

“ชั้นสูง!ชื่อที่มอบให้กับดีม่อนที่มีพลัง แตกต่างจากคุณฉันไม่ต้องใช้ชื่อดังกล่าว.”

“คุณต้องการจะพูดอะไร?”

“มันเป็นเรื่องตลกที่คุณถูกแขวนไว้อยู่กับอะไรตอนนี้.”(หมายถึงถูกเชิดอยู่ครับ เหมือนกับสวมหัวโขน/ไรต์)

"คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระ.”

ครั้งที่70...

"คุณกลับมาทำไม? คุณต้องการเปลี่ยนผลลัพ์?”

“คุณกำลังถามอะไรที่มันแน่นอนอยู่แล้ว ผมจะเป็นเดวิล.”

"ดังนั้นคุณจึงได้สัญญากับพระเจ้าเพื่อให้คุณได้กลับมา? คุณกำลังหาวิธีการฆ่าตัวตายอยู่หรอ?ตลก,ตลก...”