Chapter 188: Sacred Zone (3)
Chapter 188: Sacred Zone (3)
คิมยูรานิ่งขณะเดิน บางครั้งเธอก็มองมาที่ผมด้วยดวงตาซับซ้อน แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา.
ผมเป็นผู้ช่วยชีวิตและในขณะเดียวกันผมก็เป็นดันเจี้ยนมาสเตอร์ด้วย.
มันเป็นความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลง.
คิมยูราไม่กล้าพูดอะไรออกมาและเธอก็เดินต่อไปด้วยเท้าของเธอ.
"ที่นี่."
สถานที่ดาร์กเอลฟ์อาศัยอยู่.
ผมเดินขึ้นไปบนบันไดที่ต้นไม่ดั้งเดิม
มันใหญ่กว่าสิ่งมีชีวิตที่เคยผ่านมา
ดวงตาของคิมยูรากว้างขึ้น เนื่องจากเธอเป็นอเวคนักบุญและต้นไม้ดั้งเดิมก็ต้อนรับเธอ.
“ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์...”
คิมยูราพูดด้วยเสียงน้อยๆ.
ผมหัวเราะ.
"มันไม่ใช่เรื่องใหญ่”
เรามีมุมที่แตกต่างกัน บางคนอาจจะเรียกมันว่าต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ แต่ผมเรียกมันว่าต้นไม้ที่ผิดปกติ.
ผมได้พบเทพแห่งปัฐพีก่อนที่จะย้อนเวลากลับมาและต้นไม้ไม่ได้รู้สึกเหมือนพวกเขา มันเป็นแค่แรงกดดัน ผมไม่ต้องการมองมัน.
“ขอต้อนรับดันเจี้ยนมาสเตอร์.”
จูรอมเป็นคนแรกที่มองเห็นผมดาร์กเอลฟ์อื่นๆอยู่ด้านหลังของเขา.
มีประมาณ1,000คน มีเด็กหลายคน...ดูเหมือนว่าจำนวนของดาร์กเอฟล์กำลังเพิ่มขึ้น.
ใยเวลาเดียวกันพวกเขามองผมด้วยความเครารพ ผมได้รับความเครารพ แต่ยูรามองด้วยความหลงใหล.
“ดาร์กเอลฟ์...”
ดาร์กเอลฟ์มีชื่อเสียงมากให้หมู่ผู้ติดตาม คนที่เดียวเขาติดตามคือดันเจี้ยนมาสเตอร์อย่างแท้จริง ยูราบีบริมฝีปากของเธอราวกับไม่ต้องสงสัย.
ไม่ว่าเธอจะเชื่อหรือไม่ผมก็มาถึงจุดนี้.
"พาผมไปหาผู้หญิงที่ผมเอามาด้วย”
“ครับ.แม้ว่าเธอจะไม่เหลือไม่มากวิญญาณแล้วก็ตาม.”
จูรอมตอบผมส่ายหัว.
“ผมต้องการเห็นเธอ.”
"ตามผมมา.”
จูรอมนำทาง พื้นที่เขียวขจีมากกว่าที่อื่นๆ หลังจากเดินผ่านอาคารบางหลังบ้านของจูรอมก็ปรากฎขึ้นมา.
ผมต้องการมาหามินจีคนที่ต้องการรักษา จูรอมและดาร์กเอลฟ์ไม่ชอบมนุษย์เท่าไรนัก..พวกเขาแค่ทำตามคำสั่งผม แต่มันจะไม่เปลี่ยนแปลง.
มินจีที่กำลังนอนบนเตียงที่ทำจากใบไม้และหญ้า ดาร์กเอลฟ์กำลังป้อนอาหารที่เป็นโจ๊กให้เธอ.
“...มินจี!”
ยูราไม่อาจเอาชนะอารมณ์ของเธอได้เธอวิ่งไปหามินจี แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างคิมจีก็ไม่ได้ตอบรับเหมือนกับเธอไม่ได้ยิน.
“มีอะไรบางอย่างผิดปกติ?”
ผมถามเกียวกับการแสดงออกที่ผิดปกติของมินจี จูรอมตอบ
"นั่น..ดูเหมือนว่าเธอจะสูญเสียสิ่งที่สำคัญไป.”
“สูญเสีย?”
"จิตวิญญาณของเธอ.ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอเหมือนกับตุ๊กตา.”
ผมหันไปมองมินจีที่ให้ความรู้สึกเหมือนกับตุ๊กตา.
สปิริต.จิตวิญญาณ.
เดิมทีมันก็เหมือนกับเป็นเรื่องปกติ นอกจากบาดเจ็บทางกายแล้วเธอก็ดูเหมือนจะได้รับความตำใจ.
เกิดปัญหากับการอเวคหรือป่าว?
"เธอคงไม่ใช่คนปัญญาอ่อน?”
พูดตามตรงผมไม่รู้ว่าเธอสูญเสียจิตวิญญาณไปหรอกนะ แต่อาการแบบนี้มักจะเห็นได้กับคนโง้หรือปัญญาอ่อน
จูรอมส่ายหัว
"เธอไม่ได้ปัญญาอ่อน เธอมีปฏิกิริยากับบางสิ่ง แต่..เธอไม่ได้เชื่อมต่อกับผู้หญิงคนนั้น? บางทีอาจจะมีปฎิกิริยา.”
ยูราร้องไห้ในขณะที่กอดมินจี ถึงแม้ว่าจะไม่แสดงอาการออกมา.
"ผมจะกลับมาหลังจากออกไปสักพัก ผมจะอยู่ใกล้ๆต้นไม้ดั้งเดิม.”
“ไปดูเถอะ ดันเจี้ยนมาสเตอร์.”
จูรอมเหลือบมองดาร์กเอลฟ์สองคน ผมปฏิเสธที่จะให้พวกเขาตามมาด้วยผมต้องการไปคนเดียว.
ยิฮิเธอสามารถสื้อสารกับต้นไม้ดั้งเดิมได้ เธอเป็นแฟร์รี่ดั้งเดิม แต่ผมไม่สามารถคุยกับมันได้ มันเป็นการท้าทายพลังอำนาจของผม.
แต่หลังจากที่ได้ยินเกี่ยวกับคามิเอลและดวงอาทิตย์กลืนพระจันทร์..ผมต้องมาที่นี่และคิดสักหลายนาที.
‘มันไม่ใช่ฉัน.’
มันไม่ได้อยู่ในธรรมชาติของผม แต่ผมตัดสินใจว่าจะไม่สนใจอาการเจ็บปวดทางจิตใจแม้เพียงครั้งเดียว ผมเอนหลังผิงต้นไม้ดั้งเดิมและกอดอก
‘คิมิเอล พระอาทิตย์กลืนดวงจักนทร์...’
เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่เคยปรากฎออกมาเลยในชีวิตก่อนหน้านี้ การเกิดขึ้นเหล่านั้นมาจากผม.
‘ฉันได้เปลี่ยนแปลงทุกอย่าง.’
การเปลี่ยนแปลงมันก็ไม่เลว ผมมองไปที่การเปลี่ยนแปลงเหล่านั้นในเชิงบวก อย่างไรก็ตามการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้มักเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน.
แม้จะมีคามิเอลและเทวดามากมายก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเป้าหมายไม่ให้ผมเป็นเดวิลได้ ยังคงเป็นเรื่องสำคัญในการแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว ปัจจุบันผมไม่สามารถเอาชนะเซราฟิมได้
‘ฉันไปที่โลกเบื้องล่างและแข็งแกร่งขึ้น มากกว่าใครๆ ฉันจะไม่หยุดตรงนี้และก็ยังคงเติบโตต่อไป...มันไม่เพียงพอ.’
คามิเอลเป็นตัวแปรขนาดใหญ่
และผมต้องการรับมือกับตัวแปรนี้
ตอนนี้เขาหลุดออกจากมือผมไปแล้ว.
'ไม่มีความหมายในการที่จะแข็งแกร่งขึ้นเพียงอย่างเดียว การขยายกองกำลังของฉันก็เป็นอีกทางเลือกนึงในการแข็งแกร่ง ฉันสามารถรวมกับดันเจี้ยนของฉันเพื่อความแข็งแกร่งได้.’
ผมขมวดคิ้ว
ไซเกีย
ผมเคยเห็นเซราฟีมในชีวิตที่แล้วของผม
เขามีพลังอำนาจมาก เขาเป็นที่หวาดกลัวจต่อดีม่อน
สิ่งมีชีวิตหลายแสนชนิดถูกทำลายโดยเขา มันไม่ได้เป็นเหตุผลที่จะสู้กับแกร์นดยุค1-1 มันต้องเสียสละอย่างมากในการจัดการเขา.
‘ฉันต้องการชนะ.’
อย่าไรก็ตาม...ฉันต้องการชนะ.
ฉันต้องการฆ่าคามิเอลด้วยตัวคนเดียว
การจัดการคามิเอลกับสิ่งมีชีวิตของผมไม่ใช่ความสำรเ็จที่น่าจดจำ แต่เรื่องราวจะแตกต่างออกไปเมื่ผมจัดการเขาคนเดียว.
เพื่อที่จะทำได้แบบนั้นผมต้องแข็งแกร่งขึ้นเดียวก่อน.
‘ฉันต้องมองไปที่แต้มสถานะเพียวๆขอฉัน.’
ศักยภาพของผมคือ 555แต้ม อย่างไรก็ตามมันไม่ได้เติมเต็มทั้งหมด ผมทำได้ดีที่สุดคือ440แต้ม ผมต้องเพิ่มสถานะกว่า100แต้ม.
เติมมันทั้งหมด...มันเป็นไปได้ ผมคิดว่ามันเป็นไปได้ การปรับเปรียนสถานะจะเพิ่มขึ้นเป็น650แต้ม มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะถูกเรียกว่า 'พระเจ้า' และผมก็สามารถจัดการคามิเอลได้!
‘เพิ่มสถานะเพียวๆของฉัน.’
ผมคิดว่ามันจะเพิ่มได้ถึง500แต้มโดยไม่มีปัญหามาก ถ้าขีดจำกัดศักยถาพของผมจะไม่เพิ่ม แต่นั้นไม่อาจที่จะเติมเต็มความโลภของผม.
'สิ่งที่ไม่คาดฝัน ความคิดแปลกๆ ที่ฉันไม่แม้แต่จะคิด...’
การทำแบบทั่วๆไปมันจะไม่ได้ผล.
ผมต้องการใช้วิธีที่ไม่คาดคิดแต่ได้ผลและมีประสิทธิภาพ.
แต่ความคิดที่ไม่มีใครคิดออกนำมาใช้กับผม มันก็เหมือนกับการตับเมฆบนท้องฟ้า.
ผมกังเวลเกียวกับเรื่องนี้เป็นเวลานาน.
จากนั้นผมก็มองต้นไม้ใหญ่เบื้องหน้าอย่างไม่รู้จบ
ความดั้งเดิมคือความบริสุทธิ์ ความดั้งเดิมไม่มีสี.
ผมยกมือไปแตะต้นไม้ดั้งเดิม.
"ผมต้องการคำตอบ ในสวรรค์ราชาแห่งท้องฟ้าสามารถพูดคุยกับต้นไม้ดั้งเดิมได้โดยตรงเลยเมื่อมีเรื่องร้านแรง ถ้าอย่างนั่น...บอกผมเกี่ยวกับการแก้ปัญหา.”
มันเป็นแค่เรื่องราวเท่านั้น ไม่มีความน่าเชื่อถือและไม่มีความน่าจะเป็นไปได้ แต่ดวงตาของผมจริงจัง.
ความรู้สึกของผมกำลังพูดว่า‘ต้นไม้ดั้งเดิมมีคำตบอ’ ไม่, มันเหมือนกับว่าผมจะมีความสามารถแบบนั้นเหมือนกับมาร์ตินก่อนที่ผมจะฆ่าเขาและเอาลูกตาเขาไป.
ใช้เวลาไม่นานนักเพื่อที่จะได้ผลลัพธ์ แต่การตอบสนองก้มีมาก.
ผมไม่เคยสื่อสารกับต้นไม้ดั้งเดิม แต่ตอนนี้แตกต่างไปจากเดิม ก่อนหน้านี้ผมเคยเป็นใช้พลังเวทย์ของผมและพูดคุยกับมันในฐานะดันเจี้ยนมาสเตอร์แต่ต้นไม้ดั้งเดิมยังไม่มีปฏิกิริยา.
ซ่าาา!
ไม่นานกิ่งก้านมันเริ่มสั่นไหว
ครึ่กๆๆ!
พื้นดินสั่นและรากก็โปล่ออกมากลืนกินผม.
ในเวลานั้นผมก็ได้มองเห็นสิ่งต่างๆ.
หลังจากที่่กลับมาผมลืมตาและผมยังคงอยู่กับหน้าต้นไม้ดั้งเดิม.
รากและกิ่งไม้รอบๆตัวผมหายไป.
‘มันให้ความรู้สึกเหมือนฝัน.’
ผมขมวดคิ้ว ผมเพิ่งจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
‘แน่นอน..ฉันต้องสู้กับตัวเอง.’
มันจากๆขณะที่เค้นความทรงจำเกียวกับมัน แต่นั้นคือทั้งหมด เนื้อหาและผลของการต่อสู้ถูกลบหายออกไปจากหัวของผม.
‘ฉันต้องสู้กับตัวเองเพราะว่าฉันไม่มีศัตรู?’
ผมเดาะลิ้นและมองไปที่ต้นไม้ดั้งเดิม อย่างไรก็ตามที่ว่าควาทรงจำของผมเบอลๆหมายความว่าผลลัพืไม่ค่อยดี.
“ฉันจะกลับมาอีกครั้ง.”
ผมหันหลังออกไป.
ผมได้รับคำตอบแล้ว ผมไม่รู้ว่าวิธีนจะทำให้ผมแข็งแกร่งหรือไม่ มันก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย.
เทวดาที่กระจายอยู่ทั่วโลกเริ่มเคลื่อนไหว พวกเขากางปีกที่ยาวและไม่สนใจศัตรูแม้แต่คนเดียว.
เหมือนกับทุกคนได้รับการเปิดเผย.
เทวดารวมตัวกันที่ยูเครนและยูโรผ
มันเป็นสถานที่ดันเจี้ยนของมาร์ตินที่ตั้งอยู่
"เพื่อความรุ่งโรจน์อันนิรันดิ์”
เทวดาหลายพันคนรวมกันที่ชั้นบนสุดของดันเจี้ยนและอเล๊กซ์ เทวดาที่อยู่บนบัลลังค์ได้แทงดาบของเขาเพื่อประกาศอาณาเขต
ซู่มมมมม!
ในขณะเดียวกันแสงจากสวรรค๋ได้แผ่กระจายไปทั่วท้องฟ้า.
ดันเจี้ยนได้ถูกเปลี่ยนเป็นลานขนาดใหญ่.
ลำแสงศักดิ์สิทธิ์ได้กระจายไปรอบๆทั่วลานสิ่งมีชีวิตทั้งหมดถูกทำลายออกไปโดยไม่เหลือร่องรอยไว้เบื้องหลัง
เฉพาะมนุษย์ที่เคร่งศรัทาเท่านั้นที่จะอยู่ได้ คนชั่วจะถูกดูแล.
ขณะที่พวกเขาสวดภาวนาเกิดแสงกระจายไปทั่วโลก
ดีม่อน,มนุษย์และเทวดาเริ่มมุ่งความสนใจไปที่ลำแสง
