Chapter 177: Those who Protect (1)
Chapter 177: Those who Protect (1)
มีดีม่อน4ตนที่ได้เข้ามาในเกาหลีใต้.พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มแพนเดอโมเนี่ยมและได้นำสัตว์เลี้ยงของพวกเขาเข้ามาเพื่อที่จะยึดดันเจี้ยน.ด้วยความช่วยเหลือของแพนเดอโมเนี่ยมหมายความว่ามีสิ่งมีชีวิตจำนวนมากเข้ามาในประเทศ.
พวกมีระดับไปตั้งแต่ต่ำสุดจนถึงชั้นสูง.ผู้คนคิดว่ามันอาจจะมากกว่าหนึ่งแสนตัว.ส่วนใหญ่ของพวกมันถูกกวาดล้างโดยชายที่ถูกเรียกว่า ‘ผู้ช่วยชีวิต’ แต่มันก็ยังเหลือสิ่งมีชีวิตอีกนับพันตัว.พวกมันกระจายและซ่อนอยู่ในจุดต่างๆและถูกล่าอย่างต่อเนื่อง.
การล่าสัตว์เป็นเรื่องง่ายดาย.อย่างไรก็ตามหากสิ่งมีชีวิตที่กระจัดกระจายได้กลับมารวมกลุ่มกันโดยต้นไม้แห่งชีวิตและความตาย...มันคงไม่ง่ายที่จะต่อสู้.โชคดีที่กองกำลังรักษาความปลอดภัยได้มุ่นเน้นการโจมตีไปที่สิ่งมีชีวิต.
ณ ศูณกลางของเมือง.
เมล็ดได้ถูกวางบนลานกว้างประมาณ110เมตร ต้นไม้แห่งชีวิตและความตายโรสและรอยอยู่ที่นั้นเพื่อทำพิธี.
ในระหว่างพิธีไม่มีใครได้รับอณุญาตให้เข้าไปได้ ยกเว้นกิรินและคริสปี้.
"มาสเตอร์ของคุณสั่งให้ปลูกสิ่งนี้หรอกหรือ?”
เมล็ดงอกทันทีที่ปลูก.กิรินมองมันอย่างประหลาดใจ.ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นสิ่งมีชีวิตในตำนานและเป็นสัตว์ที่ฉลาดรวมทั้งมีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก.เธอก็ยังรับรู้ความรู้สึกรุนแรงจากทั้งสองเมล็ด.
คริสปี้ที่สวมผ้าปิดปากพูดกับกิริน(ว่าจะบอกหลายทีแล้วผ้าปิดปากที่ผ่านๆมานี่ให้นึกถึงพวกอินเดียเวลาปิดหน้านะครับหรือพวกสวมฮิหยาบแบบปิดจนเหลือแต่ลูกตาก็ได้)
“กิริน.เราต้องจักพิธี เพื่อช่วยมนุษย์.”
"สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นยังไม่ปรากฎ ค่อนข้าง...มีความรู้สึกแปลกๆต้นไม้แห่งชีวิตและความตาย ต้นไม้ที่มีพลังต่างกันแต่กลมกลืนกันอย่างน่าประหลาด.”
ขณะที่กิรินเดินเข้ามาเมล็ดทั้งสองที่งอกเล็กน้อยก็สั่นไหวเหมือนกับพวกมันตอบสนอง.
ตาของกิรินก้มลงมอง.
"พวกเขามีปฎิกิริยากับฉัน ฉันไม่รู้ว่าพิธีพวกคุณทำอย่างไร แต่ฉันสามารถช่วยในการเจริญเติบโตของพวกมันได้”
"คุณสามารถไปจากมนุษย์โดยไม่สนใจได้?”
"ไม่, มนุษย์แข็งแกร่งพอ มนุษย์ทุกคนเต็มไปด้วยพลัง พวกเขาไม่อ่อนแอเกินไปที่จะแพ้สิ่งมีชีวิตที่เข้ามา.”
คริสปี้สังเกตปฏิกิริยาที่ไม่คาดคิดของกิริน
เธอได้ยินเรื่องราวการกำเนิดของกิรินผ่านรอยและโรสดั้งนั้นเธอจึงรู้ว่าพลังของกิรินทำงานอย่างไร ทำงานได้ดีแค่ไหนเพื่อมนุษย์ในเกาหลีใต้.
ตอนนี้ทัศนะคติของเธอกับกิรินแตกต่างจากที่เธอได้ยิน
กิรินหัวเราะกับการแสดงออกของคริสปี้
"ฉันไม่ใช่พี่เลี้ยงของมนุษย์.ฉัะจะช่วยพวกเขา แต่พวกเขาก็ต้องช่วยเหลือตนเอง.แน่นอนว่าฉันไม่สามารถละเลยกับมนุษย์ผู้ให้กำเนิดฉันได้.ดังนั้น...ฉันจึงจะอยู่จนกว่าราชาจะกำเนิด.หลังจากนั้นฉันก็อยากสำรวจโลกอีกเล็กน้อย.”
เธอไม่ได้หมกมุ่น เธอทำงานและออกไป เธอไม่ได้ทำอะไรอย่างอื่นเลยเป็นเวลาถึง1ปีนับแต่เธอเกิด เธออยากรู้เกี่ยวกับโลกนี้.
ความปราถนาของมนุษย์มีบทบาทมากเมื่อเธอเกิดออกมา เธออยากจะสำรวจ.
คริสปี้คัดค้านความคิดของกิริน.
"สิ่งที่เกี่ยวกกับการกลับไปหามาสเตอร์หล่ะ? มาสเตอร์เป็นคนพูดเองว่าท่านเป็นคนสร้างเธอ.”
"ฉันไม่ได้มีพันธะผูกพันธ์.แม้ว่าเราจะมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน แต่เราก็แตกต่างกัน.วันหนึ่งฉันจะให้ความช่วยเหลือถ้าต้องการ.อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของมาสเตอร์ของคุณก็เพียงพอที่ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากฉัน.ฉันอยากจะเห็นโลกสวยงามมากกว่านี้.”
ผมสีแดงของกิรินที่กำลังปลิวไสวไปตามสายลมสวยงามเป็นอย่างมาก.
ตัวตนของกิรินแข็งแกร่ง เธอมีแน้วโน้มว่าจะพูดความจริงเกี่ยวกับการอยากสำรวจ คริสปี้รู้ถึงเรื่องนั้นและเปลี่ยนเรื่องพูด
“...อยู่เงียบๆจนกว่าพิธีจะเริ่ม.”
บรรยากาศที่เงียบสงบจำเป็นสำหรับพิธี.
มนุษย์ไม่ได้อยู่เฉยพวกเขารีบเร่งในการเตรียมความพร้อมสำหรับการบุกรุกของสิ่งมีชีวิต
"ปิดถนนเล็กๆให้หมก! บังคับให้พวกมันเข้ามาในถนนใหญ่.”
"มันเกินขีดความสามารถของเราในการป้องกันที่พักพิงในศูนย์กลาง มีคนมากเกินไป!”
ในหมู่พวกเขายองวูเป็นคนกำหนดกลยุทธ์ กับดักที่ติดตั้งตามรายทางที่เขาได้ทำไว้ให้สิ่งมีชีวิตเข้ามา.
แต่พวกเขาไม่สามารถเตรียมทุกอย่างได้.
ยองวูขมวดคิ้ว.
'มันจะไม่เสร็จภายในวันหรือสองวัน มันจะไม่ดีแน่ถ้าไม่มีใครอยู่ที่นี่ เราไม่สามารถออกจากห้องของเราได้ถ้ามีสิ่งมีชีวิตเข้ามา...’
คาดว่าจะเป็นสงครามที่ยาวนาน เกาหลีใต้จะมีเสถียรภาพจนกว่าสิ่งมีชีวิตจะถูกกวาดล้างจนหมดอย่างไรก็ตามพวกเขาก็ต้องการรายชื่อของคนธรรมดา สถานที่ปลอดภัยได้รับการออกแบบเพื่อพวกเขา แต่มันก็ไม่มีห้องพักที่ไม่เพียงพอ มีคนธรรมดาอยู่เป็นจำนวนมาก
ยองวูอดที่จะร้องอุทานออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"มันไม่จำเป็นต้องเป็นอาคาร สร้างพื้นที่ได้ทุกที่ไม่ว่าจะเป็นเต้นหรือไม้กระดาน! อย่างไรก็ตามเราไม่สามารถปล่อยให้สิ่งมีชีวิตเข้ามายังศูนย์กลางนี้ได้.”
ชานเมืองถูกปิดกั้นอย่างสมบูรณ์ ไม่อณุญาตให้สิ่งมีชีวิตเข้ามาด้านใน ยองวูได้กลายอเวคคนอื่นๆไปรอบๆ.
ตึง!
ขฯะเดียวกัน.
ตึง! ตัง!
ได้ยินเสียงขนาดใหญ่เคลื่อนไหวอยู่ไกลๆ
เใล็ดได้รับการปลูกมาสักพักแล้ว...
บึ้มมมม!
กับดักที่ถูกติดตั้งด้วยระเบิดเกิดเสียงดังขึ้น
อย่างไรก็ตามมันก็ไม่สามารถลดจำนวนของออกี้เข้ามาได้เลย
"แม่ง มันเริ่มขึ้นแล้ว เตรียมต่อสู้!”
ยองวูขบริมฝีปากแน่น.
5 ออร์กี้.
2หนอนยักษ์.
37 โทรล.
1 ดูลาฮัน.
แวมไพร์และกูล...
สิ่งมีชีวิตระดับกลางกว่า300และรดับต่ำกว่า900ตัว!
การโจมตีดำนเนินไปกว่า3วัน.
โชคดีที่การต่อสู้เกิดที่ถนนใหญ่เนื่องกจาถนนเล็กๆถูกปิดกั้นหมดแล้ว อย่างน้อยก็ไม่มีคนไร้เดียงสาที่เสียสละตนเอง.
มันมีบาเรียขวางกั้นทั้งสี่ทิศทางรอบกลุงโซล แต่อย่างไรก็ตามสิ่งมีชีวิตเหล่านี้ก็ไม่ได้หยุดยั้ง.
เมื่อเวลาผ่านไปความเสียหายที่เกิดขึ้นกับอเวคก็เริ่มมากขึ้น.
"ไม่มีเวลาพักผ่อน.”
เอลินหัวหน้ากิลด์แดมบิพึมพัมด้วยความมืดมน ออคกว่า100ตนรายล้อมเต็มถนนมีออคลอร์ดบางตนอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย.
มันไม่ใช่เรื่องจากที่จะจัดการกับออคเนื่องจากประสบการณ์ก่อนหน้านี้ แต่มันเป็นเวลาสามวันแล้วที่พวกเขาไม่ได้หลับได้นอนเลย บางส่วนของอเวคยังมีปัญหาแม้กระทั้งยืนเฉยๆ.
“ดูเหมือนว่ามัน.”
ยองวูถอนหายใจ.
ถนนใหญ่ทั้งสี่ ยองวูและเอลินได้รับมอบหมายให้อยู่ในทางทิศตะวันตก.
"มีการติดต่อทางวิทยุจากอีกทางหรือไม่?”
“ไม่เลย...”
"งั้นก็เตรียมตัว อย่างปล่อยให้มันหนีไปได้แม้แต่ตัวเดียว.”
เอลินดึงธนูของเธอออกมา เธอเป็นนักธนูที่แข็งแกร่งที่สุดของโลก ลูกศรที่ออกจากธนูของเธอไม่เคยพลาดเป้า พวกมันจะตายทันที.
เมื่อเปรียบเทียบกับยองวูสถานะของเขาต่างกัน อย่างไรก็ตามกิลด์ต้องการใช้คนที่มีความสามารถในการเป็นผู้นำที่โดดเด่น.
เปี๊ยงๆ!
เอลินยิงธนู ศรทั้งสามดอกออกแทบจะในเวลาเดียวกันและเข้าไปปักบนหัวของออคทั้งสามตัวที่ใกล้เข้ามา.
กรรร!
โกรรววว!
ออคโกรธและกลายเป็นบ้าคลั่งวิ่งเข้ามาข้างหน้า พวกมันไม่สนใจต่อการตายของเพือนของมัน มันรีบวิ่งเข้ามาตายอย่างง่ายๆโดยไม่ลังเล!
ขณะเดียวกันยองวูก็ได้รับการติดต่อทางวิทยุ.
-ลิซได้ปรากฎตัวออกมาที่ด้านตะวันออก! พวกเรากำลังเข้าร่วม! ฉันต้องการความช่วยเหลือ!
-ทางเหนือก็มีสปาร์ตอยเป็นจำนวนมาก...อัค!
-ทางใต้! นากาจำนวนหลายร้อย...!
แจฮีที่ได้ยินจากวิทยุได้จับพนักพิงไว้อย่างเหนี่ยวแน่น
"กิลด์มาสเตอร์ มันแปลก หลังจากผ่านไปสามวันมีใครบางคนสั่งการสิ่งมีชีวิตจากเบื้องหลัง.”
มีการโจมตีพร้อมกันทำให้อเวคไม่มีแม้แต่เวลาพัก เป็นไปได้ว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นเคลือนไหวอย่างไม่มีระเบียบ ต้องมีการวางแผนจากเบื้องหลัง.
“แม่ง!”
ยองวูเลียปากและดึงดาบออก
ออกได้เข้ามาใกล้แล้ว พวกเขาไม่มีเวลาเข้าไปช่วยเหลือคนอื่น พวกเขาต้องการที่จะจัดการสัตว์เหล่านี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้และไปช่วยคนอื่นๆ!
“ปัง ปัง ปัง...”
ยองวูสูดลมหายใจเข้าลึกขณะที่ตัดคอของออก.
ในตอนแรกทีอเวคกว่า500คนตอนนี้ลดลงเหลือ1ใน3
ยองวูมองไปรอบๆและหยิบวิทยุออกมาทันที
“นี่คือตะวันตก คิมยองวูจากกิลด์สู่สวรรค์ โปรดตอบด้วย.”
-นี่ทิศใต้ เรายังต่อสู้กับนากา.
-นี่คือตะวันออก ลิซกำลังใกล้เข้ามา.
-......
"ทางเหนือ ตอบดัวย ทางเหนือ!”
ไม่มีการตอบกลับมาจากทางเหนือที่กำลังสู้กับสปาร์ตอย เอลินเดินเข้ามาเห็นยองวูขมวดคิ้วแน่น.
“เกิดอะไรขึ้น?”
"ทิศเหนือแตกแล้ว เราต้องเร่งไปป้องกันด้านนั้น.”
-นี่คือศูนย์กลาง ผมหัวหน้ากิลด์โอเรียลทอล์ คิมวูราม มีสปาร์ตอย เดธไนท์และออกี้สองหัว มาจากทางเหนือ...เราต้องการความช่วยเหลือ.
ทันทีที่เขาพูดจบก็ได้ยินข้อความจากวิทยุ
ยองวูกำหมัดแน่น จำนวนของอเวคที่อยู่ส่วนกลางน้อยที่สุด แฟนการสกัดกั้นรอบชานเมืองที่วางแผนมาอย่างดีทำให้พวกเขามีแค่200คนเท่านั้น.
อย่างไรก็ตาม...200อเวคไม่สามารถจัดการสิ่งมีชีวิตที่ได้ยินทางวิทยุได้
“เวรเอ้ย!”
ยองวูไม่สนใจอาการคลื่นไส้ของเขาและย้ายสมาชิดกิลด์ของเขาออกไปอย่างรวดเร็ว
