Chapter 146: Roy, Rose (2) 10-09-2017

Chapter 146: Roy, Rose (2)

ใก้ลๆกรุงโซล มีอเวคกว่า50คนที่กำลังสำรวจรอบๆอย่างตั้งใจ ความประมาทเล็กน้อยอาจถึงตายเพราะงั้นพวกเขาไม่อาจหายใจได้สะดวก.

สถานที่ๆเคยเป็นเมืองใหญ่โต ตอนนี้กลับเป็นซากปรักหักพัง กระโหลกกระจัดกระจายในขณะที่อีกร้องระงม ถนนยางมะตอย รถที่ร้างผู้คนและหน้าต่างที่แตกกระจาย...

มันเป็นสถานที่ที่ไม่มีคนเป็นอยู่ มันได้ยินแต่เสียงของคนตาย.

“หยุด.”

อเวคที่อยู่ด้านหน้ายกมือขึ้น พวกเขามีกว่า50คนพร้อมกับคนที่บอกเดินเข้ามาใกล้.

หัวหน้าที่ถูกเรียกว่า จิวูราม ทีมของเขาทำหน้าที่สอดส่องทั่วกรุงโซลเนื่อจากภารกิจของเขา

จิวูรามหยุดเดินและพูด.

"4วันก่อนสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่เดินทางมาทางนี้ รอยเท้าของโทรลและออกี้ที่เดินสะเปะสะปะผสมกัน จากตะวันออกไปตะวันตก จำนวนประมาณ500ตัว.”

อึก!

สมาชิกในทีมทุกคนรู้สึกกระวนกระวายใจ

มีอเวคแค่50คนที่นี่.

อย่างไรก็ตามโทรลระดับกลางและออกี้ขั้นสูง ไม่ว่ามันจะไม่มีขั้นสูงมาแต่จำนวนที่มากขนาดนี้มาชุมนุมกันที่นี่ มันก็ยังคงเป็นการสังหารหมู่อยู่ดี.

"คุณจะทำตามผมไหม?”

หนึ่งในสมาชิกทีมถาม.

มันเป็นการประมาท มันเป็นสามัญสำนึกที่บอกอย่างชัดเจนว่ารอยเท้าพวกนี้อันตรายเกินไป.

แต่จินวูรามไม่สนใจคำพูดของเขา.

"อเวคหลายร้อยคนกำลังถูกนำไปเป็นอาหารในหมู่พวกเขามีสมาชิกหลักของแต่ละกิลดิ์ ถ้าเราสูญเสียพวกเขาทั้งหมด เกาหลีใต้จะไม่มีอานาคต.”

"แต่..พฤติกรรมของมอนเตอร์เหล่านี้เริ่มแปลกๆไม่กี่วัน พวกมันดูเหมือนจะดุร้ายมาก.”

ถูกต้อง แม้ว่าเราขะไม่รู้สาเหตุ แต่มอนเตอร์เหล่านี้สูญเสียสำนึกของมันเมื่อไม่กี่วันก่อน พวกมันวิ่งเข้าป่าและทำลายล้างทุกอย่าง แม้แต่นก ก็ยังไม่วายถูกฆ่า.

วูราม รู้เรื่องทั้งหมด แต่อย่างไรก็ตามเขาก็มั่นใจว่ามันจะหมดสิ้นไปภายในปีนี้.

"10วันก่อน หน่วยลาดตะเวนที่เจอพวกเขายังยืนยันว่าพวกเขามีชีวิตอยู่ การทิ้งผู้รอดชีวิตเหล่านั้น..ถ้าคุณไม่ช่วยก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก.”

เมื่อวูรามพูดจบก็ไม่มีใครพูดออกมาอีกเลย

พวกเขาหลายคนยืนยันว่าอเวคกว่าหลายร้อยคนยังมีชีวิตอยู่ แต่มันก็10ผ่านไปแล้ว.

10 วัน! พวกเขาอาจถูกฆ่าตายในเวลานั้น.

มอนเตอร์เหล่านี้ได้หายดังนั้นพวกเขาไม่สามารถยืนยันว่ายังมีชีวิตอยู่ ความจริงพวกเขาก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะรอด.

อย่างไรก็ตามวูรามไม่ได้ยอมแพ้ มีอเวคหลายร้อยที่ยังรอดอยู่ก็หมายความว่าพวกเขาอาจจะพลิกสถานการณ์ได้ มีความเป็นไปได้ต่ำ ที่ชีวิตของพวกเขาทั้ง50คนจะมีความเสี่ยง.

"มีสิ่งมีชีวิตเป็นจำนวนมากที่เคลื่อนไหวบนอากาศ พวกเราต้องระมัดระวังมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้.”

วูรามเดินนำไปข้างหน้า.

โซลที่ถูกทำลาย ... 50 คนเดินไปหาความหวังเล็กน้อย.

ไม่นานพวกเขาก็พอเป้าหมาย.

วูรามและพรรคพวกเต็มไปด้วยเลือดของโทรล.

กลิ่นที่เหม๊นขึ้นจมูกแต่พวกเขาก็ไม่สนใจ การกระทำเต็มไปด้วยความชำนาญเหมือนกับว่าพวกเขาคุ้นเคย.

อเวคที่มีสกิลตรวจจับได้เป็นคนลาดตะเวน

"ที่นี่มีอุโมงค์ที่มีความยาว500เมตร เราสามารถหลีกเลี่ยงมอนเตอร์และสามารถตรวจสอบสถานกาณณ์ได้.”

วูราม เป็นคนที่ชาญฉลาดมากในฐานะผู้นำ เขาอยากจะช่วยผู้รอดชีวิต แต่เขาจำเป็นต้องยืนยันก่อน เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวสุ่มๆได้.

ถ้าคนที่มารวมกันที่นี่ถูกกวาดล้าง..สถานการณ์เกาหลีใต้จะเลวร้ายเป็นอย่างมาก.

หน่วสอดแนมได้กระจายไปหลายๆจุด พวกเขาได้ติดตามการเคลื่อนไหวชองมอนเตอร์อย่างใกล้ชิดและพร้อมสู้ตลอด.

Kkuruk.

Kuooooh.

โทรลได้สอดส่องไปรอบๆอย่างมั่วๆมันทำให้พวกเขากังวลมาก ฟันที่น่ากลัวของพวกเขาเผยออกมา.

พวกออกี้ไม่ได้ซ่อนเจตณาที่อยากจะฆ่า การเคลื่อนไหวของสมาชิกที่ไม่ระวังจะเป็นเหยื่อทันที แค่คิดก็แย่แล้ว.

'มีโทรลประมาณ500และออกี้3ตัว.’

จิตใจของวูรามค่อนข้างซับซ้อน.

จำวนวนผู้ที่มีพรสวรรค์ในเกาหลีใต้มีอยู่ประมาณ30,000คน 500คน เป็นจำนวนที่น้อยมาก อย่าไรก็ตามมีอเวคหลายร้อยคนที่เดินทางไปทั่วโลกทำให้เกาหลีใต้มีอเวคจำกัด.

ห้ากิลด์ใหญในอดีตเกือบจะพัง การสื่อสารถูกตัดออกและเกาหลีก็ถูกล้อมโจมตี มันไม่แตกต่างจาการยุบกิลดิ์.

-ผู้รอดชีวิตได้พบ มีชีวิตอยู่ 200 คน สภาพของพวกเขาแย่มาก

มีวิทยุดังขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ผู้รอดชีวิต 200 คน!

วูรามจับกับปั้นแน่น.

'ถ้าเราสามารถช่วยพวกเขาได้อย่างปลอดภัย...’

มันอาจจะมีการพลิกสถานกาณ์เกิดขึ้น มันเป็นพื้นฐาน เหมือนกับขี่รถฝ่าดงมอนเตอร์.

อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สามารถหยุดพักจากความสุขนั้นได้.

Kieeeek!

มีไวเวิร์นอยู่บนอากาศและเริ่มร่ำร้องออกมา.

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ใต้อุโมงค์ มันก็ไม่สามารถซ่อนพวกเขาจากโทรลได้ทั้งหมด เมื่อยืนยันด้วยตาของพวกเขาและมนุษย์ได้กลับมาเป็นเป้าหมายอีกครั้ง.

Gruruk.

Grruk?

โทรลหันหัว.

Kung! Kuwuong!

ออกี้ก็เคลื่อนร่างที่ใหญ่โตของเขา.

“แม่ง!”

วูรามถ่มน้ำลายออกมาด้วยความรังเกียจ.

ไวเวิร์นเป็นปัญหา พวกมันปิดกั้นด้านหลังและมีสมาชิกทีมเสียชีวิตไปสามคนแล้ว.

สถานะการณ์ที่เลวล้างที่สุก พวกเขาจะถูกกวาดล้าง.

ดังนั้นวูรามและคนที่เหลือต้องสู้.

“ไปโชว์ให้มันเห็นถึงพลังของมนุษย์!”

ถ้าพวกเขาต้องตายพวกเขาก็จะเอาพวกมันไปด้วยให้มากที่สุด.

มันไม่สามารถมองมนุษย์ด้วยความดูถูก แม้ว่าพวกเขาจะมีขนาดเล็กแต่พลังของเวคที่อยู่ที่นี่ก็มากมายเหมือนกัน พวกเขาจะปล่อยให้สิ่งมีชีวตเหล่านี้รู้ว่าพวกเขาไม่ใช่แค่อาหาร ศักศีรดิ์ของมนุษย์ไม่อาจถูกเหยียบย่ำได้.

ทุกคนคิดว่ามันอาจจะเหลือประมาณครึ่งนึง.

และวูรามที่กำลังกวัดแกว่งดาบอยู่ได้ตะโกนเข้าไปในวิทยุ.

"เราจะเป็รหยื่อนเพื่อซื้อเวลา ช่วยผู้รอดชีวิต!”

พวกเขาจะสู้กับความตาย

ไม่เป็นไรหากพวกเขาตาย โลกจะเกิดการเปลี่ยนแปลงจากคนที่มาค่าเท่านั้น พวกเขาไม่มีอะไรต้องสูญเสียหากว่าพวกเขาจะต้องถูกปังอยู่ในดิน พวกเขาส่วนใหญ่รู้สึกแบบนั้น.

ดังนั้น ... พวกเขาหวังว่าผู้รอดชีวิตจะได้รับการช่วยเหลือในขณะที่พวกเขาเสียชีวิต.

มันเป็นความหวังของพวกเขา จาการเสียสละชีวิตน้อยๆเหล่านี้

Chwack!

ผิวของเขาถูกฉีดขาดด้วยดาบของพวกเขา มีเลือดไหลออกมา สมาชิกทั้งหมดไม่มีความหวัง.

-หัวหน้า!

"อย่าให้พลาด!”

เสียงที่หมดหวังดังเข้าไปในวิทยุวูรามไม่อาจจะพูดอะไรได้

เขาถูกล้อมรอบทุกด้าน สมาชิกในทีมได้อธิษฐานเมื่อพวกเขาตาย.

‘แด่พระเจ้า! มองไปที่เรา ผมไม่คิดจะตายดังนั้นโปรด! ได้โปรด!’

"อ๊ากก!"

เสียงกรีดร้องที่ได้ยินจากทุกแห่ง.

กลุ่มของเขามี50คนและตอนนี้มันก็เหมือนแค่ครึ่งนึงแทบจะในทันที พวกเขาไม่อาจจะซ้อเวลาได้ ถ้าพวกเขายังยื้อได้แบบนี้อีกหน่อย พวกเขาก็จะมีขวัญกำลังใจมาก.

วูรามได้ไหล่ของโทรลตัวนึงและตะโกน

“พวกเขาเป็นมนุษย์! พวก..เราแข็งแกร่ง!”

10 นาที.

ไม่ มันไม่ถึง5นาที!

มีความเป็นไปได้ที่จะมีผู้รอดชีวิตที่แข็งแกร่งออกมาถ้าพวกเขารอได้นานกว่านี้ คนที่เป็นคนสอดแนมมีความแข็งแกร่งมาก และอีกครก็สามารถซ่อนตัวได้ในที่ต่างๆ.

Kueeeh!

แต่ ออกี้กำลังเข้าร่วมและมันก็กลายเป็นเรื่องยากมากขึ้น

Kwaduk!

Kung!

พวกเขาเดินหน้าต่อ การคิดเกี่ยวกับศักดิ์ศรีมนุษย์ไม่อาจทำได้.

จบแล้ว? มันก็เพียงแค่อยู่ที่นี่

วูรามกัดปากp.

ทุกคนค่อยๆหมดหวัง.

Chwaaaak!

อัสวินเกราะเงินได้วิ่งเข้าจู่โจมพวกมอนเตอร์ หอกยาวของเขาปัดเป่าออกไปรอบๆข้างและฆ่าโทรลไปหลาย10ตัว.

Hwaruruk!

ไฟสีดำที่เคลื่อนไหวราวกับมีชีวิตโจมตีและเผาพวกมัน.

ผู้รอดชีวิตและรวมทั้งวูรามได้มองไปทางนั้นอย่างเป็นธรรมชาติ.

ในเวลาเดียวกันตาของเขาก็กว้างมากขึ้น.

เปลวไฟสีเำและปีกที่มีขนาดใหญ่ มีชายสวมหน้ากากกระโหลกและเกราะสีดำ การแสดงออกถึงความต่างอย่างท่วมทั้นที่เขาไม่อาจเทียบได้.

Grrr...

มอนเตอร์เหล่านั้นลังเลที่จะโจมตี.

อัศวินสีเงินวิ่งเหมือนลมและตัดสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นออกได้อย่างรวดเร็ว ใช้เวลาไม่เกิน10นาทีในการล้างสิ่งมีชีวิตทั้งหมด500ตัว.

ทุกคนไม่มีคำพูดหลุดออกมา.

หลังจากที่สถานการณ์ดีขึ้นแล้ว โรสก็เปิดปากของเธอ.

"มันคืออะไร? คุณเห็นสกิลของโรสมั๊ย? รอยมองดู.”

เธอยังคับM3คนเดียว ผมคิดถึงฉากต่อสู้ของM3.

"มีเทคนิคที่ไม่จำเป็นมากเกินไป.”

โรสโกรธ

"ราชินีได้ทิ้งประสบการณ์เอาไว้เป็นจำนวนมาก..และยังเป็นที่คาดหวังจากมาสเตอร์! ฉันจะพยายาม."

ความคิดที่ไม่ยอมแพ้ของเธอค่อนข้าวน่ายกย่อง เธอไม่ได้ดูเหมือนเด็กนี่อาจจะเป็นจากการสอนของคริสปี้ เธอได้รับการฝึนฝนอย่างถูกวิธี.

หลังจากฆ่ามันหมดแล้วM3ก็เดินจากไป ข้างหลังของเขา(M3)มีอเวคกว่า20คนมองอย่างว่างเปล่า.

"ใครเป็นตัวแทน?”

“ผ...ผม”

ชายที่เหมือนหมีได้ออกมา

ผมมองด้วยมัทอาจ.

ชื่อ: จินวูราม [Jin Woo-ram]
อาชีพ	ฮีโร่ (Warrior)	ฉายา	* พุ่งชน (R, Strength +4) * ผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้เริ่มต้น(U, Strength and Stamina +3)
สถานะ
Strength	62(+7)	Intelligence	55
Agility	49	Stamina	57 (+3)
Magic Power	52
ศักยภาพ:  (275+10/368) เอกลักษณ์: ไม่มี สกิล: มุ่งสู่นักรบ (U), สัญชาติญาณ (R), หาจุดอ่อน (Ex, U)

นี่เป็นระดับที่ดี ระดับของอเวคอื่นๆก็คล้ายกับอันนี้.

ผมพูดกับวูรามที่กำลังทำต่าวเงอะงะ.

“มีอเวคคนอื่นอยู่ไม่ไกล ต้องโจมตีพวกเขา?”

“อ่าห์...!”

วูรามตระหนักได้ถึงความจริงที่สำคัญและดึงวิทยุพูด.

"All the creatures have been dealt with. Join us.”

-นั่น..คุณจริงจังหรือป่าว?

"มีการช่วยเหลือจากภายนอก.”

-ผมเข้าใจ ผมจะออกเดินทางในทันที.

หลังจากคุยวิทยุสั้นๆวูรามก็หันมามองผม.

"ขอบคุณมากสำหรับการช่วยเรา ฉันเป็นสมาชิกของ กิลด์มิธธิ, จินวูราม.”

มันเป็นชื่อที่คุ้นเคยผมเอ่ยปากถาม.

“กิลด์ท๊อป5?”

"ถูกต้อง แต่เขามาสนใจเรื่องนี้ดีกว่า..แน่นอนว่าพวกเราทุกคนที่มารวมกันที่นี่ไม่ใช่แค่กิลด์มิธธิเท่านั้น.”

ผมรู้เพียงไม่กี่อย่าง เป็นเพราะหนังสือปาการามมีรายละเอียดบางอย่างที่พูดถึง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นการใช้ชีวิตของอเวคในเกาหลีใต้

"คุณสามารถช่วยเหลือผู้รอดชีวิตได้หรือไม่? ผมคิดว่ามันไม่เหลือบ่ากว่าแรงคุณหรอกนะ.”

“เรามีฐานอยู่ในยองอิน.แต่...คุณคิดว่าผมจะบอกได้ไหมว่าคนที่ผมถามอยู่คือใคร?”

“นักล่า.”

“หืม?”

วูรามและทีมของเขาแสดงอาการตื่นตัว

อย่างไรก็ตามผมก็ไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าผมเป็นหัวหน้ากลุ่ม'เดวิล ฮันเตอร์' ที่ร่วมโจมตีพร้อมกับเหล่าดาร์กเอลฟ์(โรส-รอย) สิ่งเหล่านี้แตกต่างจากชีวิตที่แล้วของผมตั้งแต่แพนเดอโมเนี่ยมใช้มนุษย์.

บางทีความจริงที่ว่าหัวหน้ากลุ่มเดวิลฮันเตอร์เป็นดีม่อนก็อาจจะรู้แล้วก็ได้ มันแตกต่างจากอดีตของผม ตั้งแต่โอคูลอสได้ทำลายข้อห้าม.

‘ไม่มีอะไรผิดพลาดจากการระมัดระวัง.’

มันยากที่จะมองไปข้างหน้า.

แผนบางอย่างต้องพังทลายจากความกล้าหาญ

ผมทำความสะอาดเสร็จแล้วก็พึมพำออกมา

"ผมไม่มีได้มีเจตนาทำร้ายคุณ.”

"ผมขอโทษ ถ้าคุณไม่เปิดเผยมันอย่างแท้จริงผมก็ไม่อาจเชื่อคุณ นอกจากนี้ตัวตนของดาร์กเอลฟ์ที่อยู่ข้างๆคุณสองคนก็เป็นที่น่าสงสัยอย่างมาก..ขอบคุณที่ช่วยเหลือเราแต่เราก็ไม่อาจลดการป้องกันของเขาได้”

วูรามอธบายด้วยอาการกระสับกระส่าย.

มันเหมือนกับที่ผมคิดไว้.

ในทางกลับกันโรสได้ระเบิดขึ้น.

"คำพูดของราชินีพูดถูกต้อง มนุษย์โง่จริงๆเหตุพวกเขาถึงสงสัยว่ามาสเตอร์ช่วยชีวิตพวกเขา? ฉันจะฆ่าพวกเขาหากฉันต้องการ.”

"เงียบๆ."

"...ค่ะ."

แก้มของโรสเปลี่ยนเป็นสีแดง.

รอยรู้สึกไม่สบายใจและมองระหว่างผมและโรส ทั้งสองคนดูน่ารักเหมือนกับยิฮิมากแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาขอบคุณ.

“ผมจะไปทางทิศใต้ ผมจะฆ่ามอนเตอร์ตัวอื่นๆพร้อมกับเดินไป คุณตามผมมาได้ หรือว่าจะไปตามทางของคุณก็แล้วแต่.”

ผมหันหลังทันทีเมื่อพูดเสร็จ.

โรสแลบลิ้นของเธอออกไปทางมนุษย์ก่อนที่จะเดินตามผมไป.

“...หัวหน้า.”

“แม่ง.”

วูรามขมวดคิ้วหลังจากที่หนึ่งในกลุ่มของเขาพูด.

หลังจากที่ช่วยผู้รอดชีวิตทั้ง200คนเหล่านี้ได้สำเร็จพวกเขาจะต้องรวมกลุ่มกันเพื่อพาพวกเขากลับไปที่ยงอิน หากเขาเจอมอนเตอร์ใดๆในขณะที่มุ่งหน้าไปทางทิศใต้อาจจะมีผู้ตำเป็นเหยื่อจำนวนมาก.

วูรามเหลือบมองไปยังอเวคที่รอดอยู่.

พวกเขาไม่สามารถสู้ได้อย่างสูสีและเกือบถูกฆ่าจากมอนเตอร์กว่า500ตัว.

มันเป็นเรื่องยากที่จะคิดว่าคนที่นำอยู่เป็นมนุษย์ เขาไม่เคยได้ยินเลยว่ามีดาณ์กเอลฟ์ติดตามมนุษย์มาก่อน.

พวกเขาควรปฏิบัติตามชายลึกลับหรือพยายามมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ด้วยกำลังของตัวเอง?

หลังจากที่ใช้เวลาคิด วูรามตัดสินใจ.

“ตามไป”

ไม่มีทางเลือก.