Chapter 136: Seven Sins, Twilight Blacksmith Oswen (3)
Chapter 136: Seven Sins, Twilight Blacksmith Oswen (3)
สองวันต่อมาโทเรี่ยมมาหาผมขณะที่กำลังฝึกสมาธิ.
"เขาไม่เคยถอดถุงมือออก เขาให้ความสำคัญกับถุงมือของเขามากและเกรียดการสัมผัสน้ำ.”
ถุงมือเหล่านั้นถูกดูแลเป็นอย่างดี ไม่ใช่เพราะเขาเป็น1ใน7บาป อาวุธที่เขาทำนั้นดีมากมันต้องมีเหตุที่ซ่อนไว้ ว่าทำไมมันถึงโดนน้ำไม่ได้.
‘เราต้องคิดว่าเพราะอะไร.’
ผมต้องการทำมันด้วยตนเอง ผมลุกขึ้นยืน.
"ดีมาก.”
“ไม่ ผมแค่ทำตามที่คุณสั่ง.”
ผมหัวเราะ มันเหมือนกับฉากที่คุ้นเคย เหมือนกับว่าคาซ่าอยู่ตรงหน้าแทนโทเรี่ยม ความคิดแบบนี้ของเขาดีมากเนื่องจากว่าเขาจะยึดคำสั่งและปฎิบัติให้ลุล่วงตามคำสั่ง.
‘ฉันต้องแกไขเรื่องนี้อย่างรวดเร็วและออกไปจากที่นี่.'
ในเวลาเดียวกันผมก็อยากรู้สถานการณ์ของดันเจี้ยน.
ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขั้นบ้าง ในขณะที่เรายังอยู่ที่นี่.
โอคูลอสตายไปแล้ว แต่ผมมีความรู้สึกว่าเขายังอยู่เหมือนเดิม ความสมดุลของอำนาจกระจายออกไปเป็นผลพวงของมัย มีความเป็นไปได้ที่แกร์นดยุคจะเข้าร่วมกับอีกฝ่าย.
"อ่า มีข่าวลือกับมาดาริ เขาค่อนข้างกร้าวร้าวและรุนแรง ผมจะแจ้งให้ลอร์ดตอนไหน...”
“พรุ่งนี้.”
“หืม?”
"หรุ่งนี้ผมจะร่วมมือด้วย.”
"นะ-นั่นมันไวเกินไปแล้ว.”
"ผมเพิ่งรู้เกี่ยวกับมัน ผมต้องการไปดูทหาร.”
20นาทีต่อมาโทเรี่ยมกับนักรบทมิฬได้เข้ามาที่ห้องฝึกซ้อมแล้วประกาศว่า
มันค่อนข้างจะกระทันหัน ผมจำเป็นต้องเตรียมพร้อมที่จะเคลื่อนไหวในสักวัน.
ผมหันไปมองทางออกจากห้องฝึกซ้อม
‘ถ้าเราจะต้องไปไหนเราจะต้องเตรียมตัวให้พร้อม.’
มีบางอย่างที่ผมใช้ได้แค่ที่นี่.
ผมไม่สามารถละเลยได้.
การเติบโตของผมค่อนข้างหน้าทึ่ง ผมกำลังเปลี่ยนแปลงทุกวัน เพียงแค่ผลักดันตนเองให้เพียงพอกับการเติบโตนั้น.
ดูเหมือนว่าโลกนี้จะมีส่วนช่วยในการเติบโตของผมได้.
ตราบเท่าที่ผมอยู่ที่นี่ เมื่อผมกลับไปที่โลกแล้วจะรู้สึกได้ถึงความแตกต่าง ระหว่างการแข่งขันกับเหล่าแกร์นดยุค.
ทหาร2,000คน.
ส่วนใหญ่เป็นทหารโครงกระดูก ดังนั้นจึงสามารถจัดการได้ง่ายๆ เนื่องจากเขามีสติปัญญาที่ต่ำ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อาจรับคำสั่งที่ซับซ้อนได้.
แต่ก็ยังดีอยู่ อย่างน้อยพวกเขาก็สามารถทำตามคำสั่งของผมได้อย่างสม่ำเสมอ.
ทหารประมาณ 30,000 คนออกจากป้อมปราการ เป็นจำนวนมากที่จัดเตรียมไว้ข้ามคืน.
โอเว่นตะโกนจากด้านหน้าt.
"นี่เป็นการเคลื่อนที่โจมตีเร็วเพื่อให้ผู้ใต้บังคับบัญชาการคนที่4 ของมาดาริ กูดิโอ ที่สมองน้อยของเขาคาดไม่ถึง เรากำลังจะเดินไปไปยัง ‘ผืนดินที่แห้งแล้ง.’ การจับเขาได้เหมือนกับได้ตัดขาข้างหนึ่งของมาดาริออก ฮีโร่ภาคใต้! เขาจะเป็นผู้บัญชาในการกวาดล้างในครั้งนี้!”
"ปกป้องมัน!”
"ปกป้องมัน!!”
เสียงตะโกนดังขึ้น.
คนที่เหลือโบกมือให้กำลังใจเรา เป็นแผนที่วางไว้อย่างแยบคาย กับชัยชนะ.
ในขณะเดียวกันโอเว่นก็ได้ยกดาบทั้งหกขึ้น.
"สงคราม!”
คนที่ทุกข์ทรมาณทางทิศใต้ได้ชูดาบขึ้น.
ต้องขอบคุณความฉลาดของเขาที่เอาความขุกข์มาใช้เป็นบทลงโทษเพื่อขวัญกำลังใจ.
จากที่เห็นมีทหารเพียงหนึ่งหมื่นเท่านั้นที่ถูกเตีรยมไว้ ภาคใต้มีผู้บาดเจ็บเพียง3,000คน
ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่! จิตวิญญาณของภาคใต้ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
และ ... ผมยังได้รับความสำเร็จอันยิ่งใหญ่บางอย่าง.
"คุณได้ยินไหม? ลอร์ดคนใหม่แห่งพาเบิร์น มุ่งไปข้างหน้าสร้างเส้นทางไปยัง กูดิโอ และตัดหัวเขาซะ!”
“นั่นมันหมดแล้วหรอ? นอกจากนี้เขายังสามารถแสดงให้เห็นถึงความเป็นผู้นำในการบัญชาทหาร. เขามาจากไหน? ผมได้ยินเกี่ยวกับพรสวรรค์ของเขา.”
"สวรรค์กำลังช่วยภาคใต้ มาดาริจะไม่สามารถสู้เราได้อีก.”
เรื่องราวเกี่ยวกับสงครามกำลังแผ่กระจายไปทั่วทุกแห่ง ผมอยู่ตรงกลางเรื่องราวเสมอ.
ผมตัดหัวของกูดิโอออกแล้ว มีการประหาศชวนเชื่อขนาดใหญ่ของโอเว่น ดูเหมือนกับว่าเขามุ่งมั่นให้ผมเป็น ฮีโร่ภาคใต้.’
‘ความสำเร็จจะนำมาซึ่งโชคีร้าย.’
ผมได้รับอณุญาติให้ควบคุมกองกำลัง 2,000 คน และตอนนี้ก็ได้เพิ่มอีก3,000คน.
โอเ่วนกำลังกังวลเกี่ยวกับผม เขาดูเหมือนกับว่าต้องการให้ผมเป็นอะไรบางอย่าง ดูเหมือนว่า วาธและสลีอตกำลังส่งผลถึงเขา...
อย่างไรก็ตามอำนาจของผมจะไม่เกิดขึ้น ถ้าผมกลายเป็นผู้ร่วมงานที่ใกล้ชิดของโอเว่น เขาอาจจะรับรู้ได้ถึงหัวใจนรกหรือดาบจักพรรดิ.
เขาอาจจะพยายามหยุดยั้งผมเพื่อให้ไปปีนไปถึงตำแหน่งผู้บัญชาการ.
โลกเบื้องล่างจำเป็นต้องระมัดระวัง ตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากที่ต้องติดตามโอเว่น
ผมแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ในขณะที่เขาทำให้ผมเป็นฮีโร่ เขาก็มาหาบ่อยขึ้น.
ในการกระทำแบบนี้ผมต้องการแสดงถึงความมั่นคง.
ภาคใต้ยังคงประสบความสำเร็จอย่างต่อเนื่อง.
"มาดาริไม่ใช่เรื่องใหญ่ ภาคใต้จะแก้แค้น ... เขาจะล้มลงอย่างรวดเร็ว.”
มันเป็นหนึ่งในห้าแล้ว.
โทเรี่ยมพึมพำจากข้างนอกป้อมปราการ ภาคใต้บุกทั้งหมด4ครั้งและก็ประสบความสำเร็จมหมด มาดาริสูญเสียลูกน้องของเขาทั้งหมดตั้งแต่ คนที่4 5 6และ7
"มันเป็นการสอดแสนและได้ข้อมูลที่ชัดเจน.”
การบุก4ครั้งก่อนหน้านี้เป็นการบุกอย่างไม่ทันตั้งตัว โอเว่นใช้การนี้เพื่อตรวจสอบข้อมูล.
โทเรี่ยมมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา.
"เยี่ยม นั้นเป็นแค่คำพูด ลอร์ดได้กลายเป็นฮีโร่ของภาคใต้ ตอนนี้ทางใต้พูดแต่เรื่องลอร์ด.”
"ความสงบก็จะกลับมาเร็วๆนี้.”
"เรารู้ ผูบัญชาการภาคใต้มีอำนาจมากขึ้น เราต้องขอบคุณคุณ เรื่องนี้แพร่กระจายไปทั่วโลกเบื้องล่างแล้ว แล้ว..คุณจะอยู่ทางใต้กับผู้บัญชาการภาคใต้ไปม? คุณค่าของลอร์ดจะสูงขึ้น.”
ถ้ามันยังคงเป็นแบบนี้ไปเรื่อยเรื่องมันคงจะเป็นแบบนั้น.
อย่างไรก็ตามมันก็ยังเป็นไปได้ ไม่ใช่ว่าผมไม่พอใจกับตำแหน่งในปัจจุบัน.
"ผู้บัญชาการตายครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?”
ผมถามโทเรี่ยมและเขาก็ตอบ.
“150 ปีก่อน.”
เข้าใจ...
ผมพยักหน้า.
มันสงบมาถึง150ปีก่อนที่ลมจากชัยชนะมาถึงโลกใบนี้.
ลมเริ่มพัดออกไปจากมือของผมเมื่อผมมาถึง.
‘แปลก.’
ผมพอจะรู้ว่าทำไมมันถึงเปลี่ยนแปลง.
จำนวนของทหารที่ได้รับมอบหมายคราวนี้มีถึง40,000คน กองกำลังเคลื่อนย้ายได้เงียบลง.
หลังจากที่ข้ามภูเขามาสองลูกแล้วก็เจอที่ทุรกันดาลอีก.
"เดิมที่นี่ไม่มีอะไร มันแห้งแล้ง...”
โทเรี่ยมพูดด้วยความสับสน.
ผมมองไปรอบๆแล้วพูด.
"ไม่มีทหารที่นี่ หรือว่าผมความจำไม่ดี.”
"หน่วยสอดแนมจะไปดูรอบๆ.”
มีพื้นที่แห้งแล้งอย่างไม่มีที่สิ้นสุดในสายตา.
จำเป็นต้องให้หน่วยสอดแนมสำรวจทางเข้า.
โอเว่นยกมือไปด้านหน้าเช่นเดียวกับคนที่ลาดตะเวนรอบๆ.
Sururuk.
มีมือข้างหนึ่งผุดออกมาจากโคลนและฉุดทหารโครงกระดูกนายนึง.
Suruk!
Sururuk!
100-1,000 ที่ผุดออกมาเรื่อยๆเหมือนเห็ด.
"วิญญาณต้องสาป! ทำไมมันมาอยู่นี่...?”
โทเรี่ยมตดใจมาก.
อย่างไรก็ตามอันตรายก็ยังพึ่งเริ่มเท่านั้น.
ได้ยินเสียงจากระยะไกล ทหารที่อยู่อีกฝากไม่ไกลมากนัก พวกเขามีมากกว่าที่ผมคิดไว้ พวกเขาสุ้มกองกำลังของเขาที่นี่.
มาดาริ.
ที่นี่...
“กับดัก.”
ผมหยิบวาธออก.
ผมรู้สึกว่ารอบนี้เป็นการต่อสู้ไม่ง่ายเสียแล้ว.
ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก.
ไม่มีที่หลบหนี.
ความแตกต่างนอกจากจำนวนแล้วยังมีสภาวะแวดล้อมอีก..มันไม่ง่ายแล้ว?
'พวกสายลับถูกจับได้หรือวางแผนที่จะให้ข้อมูลเท็จตั้งแต่เริ่มแรก’
ทุกอย่างมีสาเหตุ ชัยชนะครั้งก่อนๆอาจเป็นปูพื้นเพื่อกับดักนี้ แต่มันก็สายเกินไปสำหรับความเสียใจ มันเป็นฉลาดที่จะเคลื่อนไหวก่อนที่สถานการณ์จะเลวร้ายยิ่งขึ้น.
“เจฟ. ป้องกันทหารที่ด้านหลัง”
เจฟเคยเป็นแค่ทหารชั้นผู้น้อย มีทหารกว่า5,000คนเข้ามามันไม่ง่ายที่จะจัดการคนเดียว.
“ลอร์ด?”
วันนั้น วันที่โทเรี่ยมและคนอื่นๆได้รู้จักผมในฐานะลอร์ด เสียงของเจฟเปลี่ยนไป น้กเสียงของเขามันค่อนข้างหน้าอึดอัด แต่ผมก็ปล่อยเขาไว้คนเดียว.
อย่างไรก็ตามผมต้องการมองไปข้างหน้า.
‘เขาคือมาดาริ.’
Kuwaaang!
มาดาริเป็นมังกร นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมังกร ผมจึงประหลาดใจ.
เขาบินขึ้นไปบนท้องฟ้าและปล่อยลมหายใจใส่กองกำลังของโอเว่นที่กำลังสู้กับเขาอย่างดุเดือด.
แต่บทบาทของผมไม่ได้ช่วยอะไรเขาได้มากนัก.
“ทหารม้าตามมากับผม เราต้องการจัดการคนที่อยู่หลังม้าก่อน.”
ผมเลือกทหารที่มีความคล่องตัวสูง คุณภาพกองกำลังต้องดี แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ มันไม่มียุทวิธี.
ผมเริ่มต้นเคลื่อนไหวกับทหารทั้ง500คน.
สงครามมันไม่ใช่การชนะกันด้วยจำนวน.
มันมีความสัมพันธ์ต่างๆขึ้นอยู่กับวิธีรบ.
อย่างไรก็ตามการตัดสินใจต้องไม่เปลี่ยนแปลง.
ผมเคลื่อนไหวและเอาชนะเดธไนท์และไลแคนสองสามตัว ม้าและทหารถูกแยกออกจากกัน สถานการณ์กำลังเปลี่ยนไปเรื่อยๆ.
‘มันเป็นเรื่องยาก’
ผมตัดสินใจอย่างรวดเร็ว การสู้รบเพิ่งเริ่มได้30นาทีและกองทัพของเราก็น้อยลงเรื่อยๆ.
ถ้าไม่มีโอเว่นความพ่ายแพ้จะไวขึ้นกว่านี้อีกมาก.
ผมรีบไปหาโอเว่น
“อูวว์! แก! มาดาริ!”
โอเว่นได้ตัดปีกซ้ายของมาดาริ แลกกับแขนสองข้างของเขา มันเป็นการต่อสู้ที่รุนแรง.
"แกคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องสายลับ? แกไม่ควรจะมายุ่งกับฉัน ป้อมปารการของคุณถูกทำลายแล้ว! ตอนนี้โอเว่นได้เวลากัลบสู่ดินแล้ว!”
Kwarurung!
ถูกตีอีกครั้ง การโจมตีของลิซครั้งแนี้ได้ถูกโอเว่นเต็มๆ ผิวของเขาเริ่มละลาย.
Kururung!
ลมหายใจถูกพ่นออกมาอีกครั้ง.
เห็นได้ชัดว่าโอเว่นจะหายไปโดยไม่เหลือร่องรอยถ้าเขาโดน อย่างไรก็ตามผมก็เร็วกว่าการโจมตีด้วยลมหายใจนั่นเล็กน้อย.
‘ฉันจะเชื่อมั่นในเกราะไร้เทียบ!’
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ได้รับความเสียหายผมรีบคว้าโอเว่นและหน้าอกของผมก็ถูกลมหายใจโจมตี.
“เฮือก!”
ผมได้ปะมือกับศัตรูจำนวนมากแล้วก็มาถึงขีดจำของผมแล้วด้วย ดวงตาของผมเบิกกว้างและหัวใจก็เต้นอย่างบ้าคลั่ง แม้แต่เลือดของนกสายฟ้าก็ไม่สามารถกลบเกลื่อนได้หมดแล้ว.
โชคดีส่วนที่ละลายได้ฟื้นฟูแล้ว ผมลองขยับตัวเพื่อยืนยันการทำงานขอมัน.
"ลอร์ด...!"
โทเรี่ยมและเจฟกับทหารกว่า2,000คนเดินเข้ามาหาผม จำนวนทั้งหมดตอนนี้มากว่า5,000คน
ผมพูดผ่านฟัน.
"เจฟ โทเรี่ยม,ฉันจะพาผู้บัญชาการภาคใต้ออกจากสนามรบ.”
"เอาม้าผมไป.”
โทเรี่ยมเห็นด้วยกำคำพูดของผม และเจฟก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา.
"ไม่ต้องกังวลด้านหลัง เจฟเป็นนักรบที่มีชื่อเพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องกังวลกับการป้องกันด้านหลัง.”
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้ความตั้งใจของเขา.
"คุณจะไม่ตาย.”
เจฟหัวเราะ.
"ผมตายไปแล้ว มันจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรถ้าผมจะตายอีกครั้ง?”
"ถูกต้อง และผมก็ไม่มีความคิดที่จะเป็นทหารโครงกระดูกด้วย ผมจะออกจากที่นี่และได้พบกับลอร์ดอีกครั้ง ชื่อของลอร์ดจะต้องเขย่าโลกเบื้องล่าง ไม่เวลาใดก็เวลานึง.”
ศัตรูเริ่มสังเกตและตามหาโอเว่น มาดาริเสียปีกไปข้างนึงและยังต้องรับมือกับศัตรูของเขาอยู่ แต่เขาก็ยังรวดเร็ว.
"หาฉัน มันไม่ยากถ้าผมมีชื่อเสียงก้องโลก.”
โทเรี่ยมหัวเราะเบาๆกับคำพูดของผม.
"คุณจะต้องเป็นเจ้าของโลกเบื้องล่าง! ผมเข้าใจ เราจะตามหาคุณ! นั้นคือที่ผมต้องการ!”
ผมกำหมัดแน่นและผมก็จะพบกับเขาในสักวันนึง.
ผมขึ้นไปบนหลังม้าและเอาโอเว่นฟาดขวางบนตัวม้า
Taak!
ขณะที่ม้ากำลังวิ่งอยู่ผมจำคำพูดของมาดาริที่บอกโอเว่น.
‘ป้อมปราการได้ถูกทำลายไปแล้ว.’
ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงผมไม่สามารถมุ่งหน้าไปยังป้อมปราการได้.
‘ฉันต้องปรับเปลี่ยนแผน.’
ตอนแรกฉันวางแผนที่จะช่วยภาคใต้เพื่อทดสอบปฏิกิริยาของแม๊ก แต่ตอนนี้ภาคใต้ถูกยึดแล้วดังนั้นฉันจึงต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดถัดไป.
'ก่อนอื่นต้องช่วยโอเว่น เขาปกครองแถวนี้มานานแล้ว เขาต้องมีที่หลบซ่อยหลายแห่งและ..7บาป.’
ผมมองไปที่ถุงมือและผมพยายามที่จะเอามันออก แต่เขาไม่ขยับตัว เห็นได้ชัดว่าเจ้าของเท่านั้นที่เอามันออกได้.
Kurung!
Kururung!
มันผ่านไปไม่ถึง30นาทีหลังจากที่ผมออกจาสนามรบ.
มีเสียงดังมาจากด้านหลัง
‘ถูกตาม.’
ตาของผมแหลมพอที่จะมองหาสิ่งติดตาม
โชคดีที่มันไม่ได้เยอะเหมือนกับจำนวนของพวกเขา.
ชิ!
ผมเดาะลิ้นและโอเว่นก็ไม่ได้ไปไหน
