ตอนที่ 37 : ความชั่วร้ายที่ครอบงำจิตใจ…
เมื่อมาถึงเมืองใกล้ชายแดน พวกเขามาถึงในเวลาช่วงเย็นและมันจะเป็นอันตรายเมื่อดวงอาทิตย์ลับลง การปราบปรามถูกกำหนดไว้สำหรับวันรุ่งขึ้น เวกัสและยูเนียสเร่งออกไปในเมืองของคืนส่วนหนึ่งเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้ ขณะที่ลุกซ์ใช้เวลาของเขากับหนังสือเล่มหนึ่งในที่พัก
บาซิลลี่ เดินออกมาพร้อมกับว่าเธอต้องการที่จะดูบางอย่าง….บางสิ่งบางอย่างที่ดูคล้ายว่าเป็นการร้องขอ เธอเดินไปถามรอบๆเมืองๆเกี่ยวกับชายคนนั้น
รูเดิลตัดสินใจมองไปยังรอบๆ ช่างตีเหล็กของเมืองในเขตชายแดน เวกัสมีอาวุธของเขาเอง ยูเนียสก็ได้ครอบครองอุปกรณ์พิเศษของเขา แม้ลุกซ์จะป้องกันตัวเองด้วยดาบมือเดียวของเขา แต่รูเดิลยังเป็นหนึ่งที่ครอบครองดาบราคาถูก
บางทีอาจจะเป็นเพราะเขาเคยอยู่รอบๆคนเดียวในการฝึกอบรมที่ผ่านมา หากแต่เวลาผ่านไป คุณภาพต่างๆค่อยๆลดลง เมื่อคิดจะดูแลเขาให้ดี…เมื่อความกลัวของความตายเหมือนกำลังจะมาถึง เขาก็เริ่มมีความกังวล
“เป็นร้านที่ยังคงเปิดอยู่… ตามเจ้าของที่พักบอก มันน่าจะอยู่แถวๆนี้”
รูเดิลเดินอยู่ผู้เดียวในเมืองที่ไม่คุ้นเคย เดินตามทางที่ถูกบันทึกไว้ของเจ้าของที่พัก และหลังจากนั้นไม่นาน เขาเห็นจำนวนของร้านค้าอาวุธเรียงรายกันอยู่เบื้องหน้า อาวุธที่แข็งแรง ทนทาน และสวยงาม…หลากหลาย หลังจากได้มองไปยังอาวุธที่อยู่รอบๆ เขาได้เข้าไปในร้าน เพื่อนดูอาวุธเหล่านั้น
“นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเด็ก”
“ดาบ? ฉันต้องการสิ่งที่ทนทานมากกว่านั้น”
“อย่างไรกัน ขุนนางหนุ่ม!? อาวุธทั้งหมดของเราไม่ได้เจ๋งที่สุดหรอกหรอ?”
“ใช่ มันดูเจ๋ง… ( บรรดาเครื่องประดับตกแต่งที่ไม่จำเป็นมันทำให้ดูหนักไปหมด )”
“หากนายซื้อสองชิ้น ฉันจะให้อีกด้ามเพื่อเป็นโบนัส”
“ฉันไม่ต้องการสองชิ้น”
ร้านค้าส่วนใหญ่ ปฏิบัติกับเขาเยี่ยงเขาเป็นเด็ก หรือพยายามที่จะผลักดันสินค้าราคาแพงให้กับเขาเนื่องจาดสถานะสูงศักดิ์ของเขา แน่นอนในขณะที่มีสินค้าที่ดีเพียงไม่กี่ชิ้นของร้านพวกเขา และไม่มีของที่จะเหมาะกับตัวรูเดิลเอง เขาตัดสินใจที่จะยอมแพ้
ในตอนนั้นเองเขาเห็นผ้าใบกันน้ำวางพาดอยู่ริมถนน ชายผู้หนึ่งยืนอยู่เหนือสินค้าพวกนั้น บนผ้าใบกันน้ำนั่นมี คาตานะ ดาบเดี่ยวที่รูเดิลได้เรียนรู้เรื่องนี้จากอิซูมิ เขาจ้องมองมันอย่างเป็นของที่หาได้ยาก มันเป็นดาบตะวันออก แต่อิซูมิก็ใช้ต่างกัน
“แปลกจัง… ทำไมถึงมีเพียงหนึ่ง”
เมื่อยืนอยู่ต่อหน้าของชายผู้นั้น รูเดิลมองลงไปยังมีดคาตานะ เราจะไม่ค่อยได้เห็นคาตานะที่ Courtois หากแต่คนขายสินค้าดังกล่าว ใส่เสื้อที่ขาดรุ่งริ่งของเขา เคราและผมที่ยาวรกรุงรังอย่างไม่สม่ำเสมอ เขาดูเหมือนจะรูปร่างน่ากลัวเสียมากกว่า
“มันเป็นชิ้นสุดท้าย ที่ฉันสามารถทำกับคู่ของฉัน ณ จุดนี้ฉันไม่ได้มีโรงตีเหล็กที่จะสามารถทำได้อีก..”
ชายหนุ่มอธิบายด้วยคำพูดที่ไม่สบายใจ ในขณะที่รูเดิลรู้ว่าตัวเองไม่ได้จะใช้มัน แต่อิซูมิคงจะยินดีที่จะได้รับมัน ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะซื้อสินค้าดังกล่าว
ชายคนนั้นมองไปที่รูเดิลด้วยความประหลาดใจ วางตัวอยู่ในคำถามในขณะที่เขารับเงิน และเขาออกไปโดยไม่มีคำแนะนำใดๆจากคนขาย เขาเติบโตอย่างน่าทึ่งในขณะที่รูเดิลค่อยๆปล่อยมือ
“คุณตั้งใจที่จะใช้ดาบ คาตานะนี่หรือไม่? ในฐานะที่ฉันเป็นคนขายก็อาจจะแปลกที่ฉันจะต้องถามคำถามนี้ แต่ถ้าคุณไม่ทราบวิธีการใช้และดูแล มันก็ไม่ได้มีค่ามากไปกว่าก้อนหินหรือเหล็ก”
รูเดิลถือคาตานะอย่างระมัดระวังในขณะที่เขาพูด
“ฉันมีคนที่รู้จักจากโอเรียนท์ และนี่คือของขวัญ มันไม่ใช่ฉันที่เป็นผู้ที่ใช้มัน ดังนั้นคุณไม่ต้องห่วง เป็นความจริงที่ฉันต้องการอาวุธของตัวเอง แต่ฉันก็ยังไม่พบอะไร”
เงินที่รูเดิลได้รับจากการฆ่ามอนสเตอร์ที่เขาได้ทำงานเป็นสาย แต่ในสถานศึกษาที่เขาไม่ค่อยมีโอกาสได้ใช้มัน เขาตั้งใจที่จะใช้เพื่อซื้ออาวุธใหม่สำหรับตัวเอง…แต่ในท้ายที่สุดมันก็ได้กลายเป็นของขวัญสำหรับอิซูมิ
“อ๋อ..ขอให้คุณได้คุ้นเคยกับประเทศของฉัน”
ชายคนขายจ้องมองออกไปกับความทรงจำ รูเดิลกล่าวขอบคุณเขาและเดินออกไป เขาตะโกนตามหลังของรูเดิล
“ฉัน ‘โซวเคน’ ฉันอาศัยอยู่ในเมืองนี้กับเพื่อนสนิทและครอบครัวของฉัน โปรดติดต่อกลับหาฉันหากคุณคิดถึง”
“แล้วฉันจะส่งผ่านข้อความ”
และหนึ่งการเผชิญหน้าสิ่งใหม่ของรูเดิลก็ได้มาถึงจุดสิ้นสุด
ooo
รอบๆวันของรูเดิลที่ถูกปิด สองดรากูนได้ใช้เวลาของพวกเขาในพื้นที่ข้างล่างของราชวัง การอาละวาดได้รับพลังที่โดดเด่นของประเทศและสร้างความเสียหายได้ดี เพื่อประโยชน์ที่พวกเขาถูกยึดในเวลาที่กำหนด แต่แทนที่จะตำหนิ พวกเขาได้ถูกขังเดี่ยว
มีพันธนาการรอบข้อมือของพวกเขา และความพิเศษของพวกเขาทำให้ได้รับการใส่กุญแจมือที่ทำขึ้นจากเวทย์มนต์ พิสูจน์ให้เห็นว่าทหารยังสามารถคุมได้
ในเพียงไม่กี่นาที ทั้งสองได้ทำลายพื้นที่ แคทีย่าและลิลิมใช้เวลาของพวกเขาในสถานที่ที่แยกต่างหาก ในฐานะที่มันเป็นเวลากลางคืน แคทีย่าได้หลับ แต่ลิลิม…
“ทำไมพวกเขาต้องการเกลียดฉัน?”
‘ เพราะเธอน่ารังเกียจ ’
“ฉันต้องการแต่งงาน เธอก็รู้ว่า ฉันรักเขา…”
‘ กับสายแต่เช่นนี้ เธอเป็นผู้หนึ่งที่จะพูดคุย เช่นถ้ามีคนหนึ่งคนใดที่จะรักเธอ ’
“ทุกคน…หายไปเพราะสายตาเหล่านี้…ถ้าเพียงดวงตาเหล่านี้ไม่ได้อยู่!”
‘ เธอจะทำลายมัน? เธอโอเคกับมัน? มันไม่ใช่ความผิดของเธอ … คนที่ผิดคือ…’
เหล่าทหารได้มองลิลิม จะเป็นลางไม่ดีกับคนที่เธอไม่อยากให้เข้าใกล้ พวกเขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เขาไม่เห็นอะไรเลย ลิลิมได้พูดคุยกับกำแพงและเงาฉายบนผนัง… เป็นคู่สนทนาของลิลิม
“คนทิ่ผิด…ใช่ มันเป็นความปิดของรูเดิล! ที่น่ารังเกียจ!”
‘ ใช่แล้ว เธอเหมาะสมที่จะเกลียดเขา! รูเดิล…คู่หมั้นทรยศของเธอ! ’
ก่อนที่เธอจะได้มาเป็นคู่หมั้นของรูเดิล เธอได้หมั้นหมายกับชายคนหนึ่งแห่งเอลฟ์ แต่หลังจากที่เขาได้เห็นดวงตาสีดำทมิฬของเธอ เขาก็ได้ยกเลิกงานหมั้น เขาเป็นคนใจดี และลิลิมเชื่ออย่างแท้จริงว่ามันจะไม่เป็นอะไรหากเธอเผยความลับของเธอ แต่เธอกลับถูกทรยศ
เงาที่สะท้อนคำพูดของเธอคล้ายกลับเป็นอีกด้านในใจของเธอ ความนิ่งสงบของเธอถูกครอบงำไปด้วยความแค้น…เธอยืนและฉีกเครื่องพันธนาการของเธอ
“ใช่! ฉันจะฆ่ามัน! ฉันจะฆ่าคนที่ทรยศฉัน!”
ผมสีบลอนด์ของเธอค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเงินอย่างรวดเร็ว ผิวของเธอได้เปลี่ยนจากสีขาวเป็นสีดำสนิท … และติดป้ายสัญลักษณ์สีขาวบนร่างสีดำคล้ำของเธอ มันคล้ายกับมอนสเตอร์ที่มีอยู่มากในป่า
‘ เกลียด… เกลียดรูเดิล! ฆ่าเขา! ไม่มีทางที่เขาจะได้รับอนุญาตให้มีชีวิตอยู่อีกต่อไป! จุดประสงค์ของการมีชีวิตอยู่ของฉันคือกลับไปหารูเดิล และถ้าเป็นไปได้…ฉันจะฆ่าเขา! ’
‘ เจตจำนงของโลกเป็นที่ไม่เกี่ยวข้อง…นี่เป็นความประสงค์ของฉัน ’
ลิลิมใช้เวทย์มนต์ออกจากห้องขังภายในคืนนั้น วันนั้น..ที่ดรากูนหายไปพร้อมกับมังกรของเธอ . . .
