ตอนพิเศษ : บทสรุปของเหตุการณ์ที่ผ่านมา
นี่คือเรื่องราวของรูเดิลและคนอื่นๆหลังจากการแข่งขันได้สิ้นสุดลง ที่ห้องพักของผู้ป่วย บุตรชายคนโตของทั้งสามขุนนางได้มีอาการเจ็บปวด แต่รูเดิล ลุกซ์ และยูเนียส ก็ได้คุยกันตามปกติ
“รูเดิล ทำไมนายถึงไม่มองข้ามอัลเลตไป? หากอาการของเขาดีขึ้นนายว่านายจะสามารถชนะได้ในครั้งต่อไปหรอ?...นายไม่คิดว่ามันจะดีที่สุดหรอกหรอหากนายจะปล่อยเขาจมน้ำตายไปกับความสามารถของเขา?”
ลุกซ์พูดถึงอัลเลตผู้ตาขาว เมื่อรูเดิลหยุดตัดสินจากการประกาศชัยชนะ หากเขาไม่ได้ทำอย่างนั้น แล้วอัลเลตอาจจะได้แค่ทำลายตัวเอง นั่นคือสิ่งที่ลุกซ์อยากพูด แต่รูเดิลกลับตอบอย่างแตกต่าง
“กลับมา…ฉันไม่ได้คิดถึงมันจริงๆ เมื่อฉันทำมันดังนั้นฉันค่อนข้างลำบากใจที่จะตอบ … แต่พอคิดกลับไป ฉันคิดว่าฉันต้องการอัลเลต กลับไปยังชีวิตของเขา ฉันหมายถึง…”
Ooo
ในคำถามของอัลเลต ที่ได้รับความบาดเจ็บจากเวทย์มนต์ของรูเดิล เขาได้รับการออกจาโรงพยาบาลในวันนั้น แต่ถึงในวันที่ปล่อยเขา เขาไม่สามารถที่จะพาตัวเองไปยังห้องของสามขุนนางได้ เขาอยากจะขอโทษ…แต่ สำหรับอะไรล่ะ? และเขาพบว่าเหนือกว่าสิ่งนั้นเขาได้รับการออกแล้ว
“อ่า…เวลาแบบนี้ฉันเกลียดตัวเองที่สุด เพียงแค่ที่จะพูดทักทาย…ไม่ แต่…”
อัลเลตเป็นแบบนี้อยู่ที่หน้าห้องพักของสามขุนนาง ยามรักษาการยืนจ้องเขาอยู่ ความกลัวของเขาเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาไม่กล้าที่จะมาห้องนี้อีก
มีอิซูมิที่มาสำหรับการเยี่ยม ในมือของเธอถือตะกร้าผลไม้ และเธอก็ส่งสายตาทักทายแก่ยามที่อยู่หน้าห้อง ยามรักษาการยิ้มและเปิดทางให้แก่เธอ … ณ จุดนี้ ใบหน้าของเธอก็เพียงพอต่อใบอนุญาตในการเข้าไป
และเป็นเรื่องธรรมชาติที่อิซูมิจะสังเกตเห็นอัลเลต
“ฮาร์ดี้? นายกำลังทำอะไรอยู่หน้าห้องนี้?”
“เอ่ออ มะ..ไม่! ทุกอย่างโอเค…”
( นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ฉันได้สนทนากับตัวละครหนึ่งที่เหมาะสม แต่ตอนนี้เธอเป็นแฟนของรูเดิล ดังนั้น…ใช่! ฉันจะถามอิซูมิ )
อัลเลตก้มหัวเข้าหาอิซูมิ
“ฉันต้องการที่จะเข้าไปในห้อง ได้โปรดให้ฉันเข้าไปกับเธอ!”
“….ฉันไม่ทราบจริงๆ แต่นายสามารถมาได้เพียงคนเดียวใช่ไหม?”
ในขณะที่กำลังพูด อิซูมิส่งสายตาไปยังยามรักษาการเพื่อยืนยัน ยามรักษาการพยักหน้าตอบรับ ผู้เข้าชมได้รับการบริการที่ดีจากเพื่อนร่วมชั้นที่ถูกมองข้าม ดังนั้นเขามีเหตุผลที่เขาเป็นกังวล
“ขอบคุณ!”
อัลเลตเข้าไปยังประตูเดียวที่จะได้ยินการสนทนาของรูเดิล เขาหยุดมือของเขาในขณะที่อิซูมิจะเปิดประตู ยามรักษาการมองอย่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
จากภายในห้อง
‘กลับมา…ฉันไม่ได้คิดถึงมันจริงๆ เมื่อฉันทำมันดังนั้นฉันค่อนข้างลำบากใจที่จะตอบ … แต่พอคิดกลับไป ฉันคิดว่าฉันต้องการอัลเลต กลับไปยังชีวิตของเขา ฉันหมายถึง…เมื่อเขามีความสามารถมากไม่ว่าจะแพ้หรือไม่? และฉันต้องการที่จะต่อสู้กับอัลเลตเมื่อเขาแข็งแกร่ง ’
‘ วิธีการที่เหมาะสมสำหรับนาย แล้วฉันต้องการที่จะต่อสู้กับอัลเลต แต่เขาแข็งแกร่งเกินไป ’
‘ อัลเลต? อัลเลตเป็นหัวหน้าของหลายฝ่ายและฝูงชนที่ชื่นชอบ…หากมันอยู่ในเขตของเวทย์มนต์บางทีฉันก็ไม่คิดอย่างนั้นกับเขา ’
คำพูดเหล่านั้นทำให้น้ำตาของอัลเลตเอ่อ เขาเคยดูถูกพวกเขา เขาได้ยินอะไรมากกว่าวิธีการที่จะใช้เขา แต่…เขารู้สึกมีเพียงวิธีการขนาดใหญ่ของการดำรงชีวิตของตัวละครที่ชื่อว่ารูเดิลในเวลาเดียวกัน อัลเลตตระหนักถึงวิธีการเล็กๆของมนุษย์ เขาเป็นตัวของเขาเอง…
อิซูมิและยามรักษาการ ได้ยินคำพูดของเขาพวกและเห็นสีหน้าของอัลเลต ..อิซูมิเรียกเขา
“นายจะสู้กับรูเดิลอีกแล้วหรอ? ครั้งต่อไปฉันมั่นใจว่านายจะพอใจกับผลของมันเช่นกัน … และขอบคุณที่นายมาเยี่ยม เพราะนายเป็นห่วงเขาใช่ไหม?”
ในคำพูดปลอบใจของอิซูมิ อัลเลตลบล้างน้ำตาของเขาและหันออกไปโดยไม่ได้เข้ามาในห้อง กับรูปลักษณ์ที่เขาน่าสมเพชในขณะนี้ เขาปล่อยให้น้ำตาของเขาไหลและพูดอย่างเสียงสั่น
“ตอนนี้ ฉันละอายเกินไป…เมื่อฉันเติบโตอย่างแข็งแรง เมื่อฉันไม่อับอายตัวเอง…ฉันจะกลับมาอีกครั้ง”
อิซูมิรู้ว่าอะไรที่เธออย่าจะพูด แต่ลังเลว่าจะบอกมันได้หรือไม่ และขณะที่เธอเฝ้ามองอัลเลตหนี เธอคิด
‘ พวกเขาจะไม่ได้รับการรักษาที่โรงพยาบาลนานหรอก นายรู้ไหม? ’
…บางที อิซูมิก็ได้ย้อมสีของรูเดิล
ooo
พวกเขาออกจากโรงพยาบาลได้อย่างปลอดภัย รูเดิลจริงจังกับการเรียนในชั้นปีที่สองของเขา มันเป็นช่วงเวลาที่เขาได้รับจดหมายจากเจ้าหญิงฟีน่าว่ามีเรื่องที่จะขอบคุณเขา หากแต่เนื้อหาข้างในมันดูแปลกๆไป
ฉันต้องการที่จะขอบคุณ ขอให้มาที่ห้องของฉันในหอพักหญิง ตอนกลางคืนโดยคนเดียว….จดหมายที่ระบุค่อนข้างเป็นไปอย่างโผงผาง หากคนปกติทั่วไปได้รับจดหมายจากเจ้าหญิง เขาจะต้องคาดหวังเป็นอย่างมาก หากแต่นี่เป็นรูเดิล
“หอพักหญิงไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้าใช่ไหม? เกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน…ฉันจะไม่เป็นไรกับเคอร์ฟิว?”
บางสิ่งที่ออกมา เขาพยายามที่จะเข้าใจกับปัญหาและดำเนินการ จากมุมมองของแต่ละคนหากไม่ตอบรับจดหมายจากเจ้าหญิงนั่นจะกลายเป็นปัญหา เขาจึงเลือกที่จะทำตาม…แต่ในตอนนั้นถ้าเขาได้ปรึกษากับใครสักคน…ใช่ หากเพียงแต่เขาได้ปรึกษากับอิซูมิแล้วนั่นสามารถหลีกเลี่ยงได้
ooo
ในคืนวันนั้น รูเดิลได้มาถึงหอพักหญิง เขาอธิบายสถานการณ์ให้อัศวินหญิงและทหารเฝ้าประตูเมือง และได้แนะนำให้เขาไปที่ห้องของเจ้าหญิง นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้การรักษาการหละหลวม ไม่ใช่เป็นเพราะรูเดิลเป็นบุตรชายแห่งบ้านขุนนาง หากแต่เป็นเพราะคำสั่งของเจ้าหญิง
เจ้าหญิงมีทีมทหารของอัศวินชั้นสูงของตัวเธอเอง ยามรักษาการในหอพักไม่ได้รับความไว้วางใจ…ในสถานการณ์ที่ไม่มีการช่วย เพียงแค่ผลักปัญหาลงในอัศวินชั้นสูงเหล่านั้น! มันเป็นการกระทำที่มาจากความคิดดังกล่าว
รูเดิลเข้ามายังห้องของเจ้าหญิง มีสองอัศวินอยู่ด้านหน้าของประตู และหนึ่งในการประจำการภายในห้องคือโซฟีน่า คนที่เขาเคยเจอมาก่อน และอีกอย่าง เขาจะได้เห็นมี่ ที่ซ่อนอยู่ข้างหลังของเจ้าหญิง
“ยินดีต้อนรับ มันคือความสุขที่นายสามารถทำมันได้ รูเดิล”
( นายอย่าเพิ่งหนีไปไหนนะ อาจารย์ )
“? ใช่ ในโอกาสนี้ฉันทำ… ( มันเป็นเพียงฉันหรือเจ้าหญิงกันที่น่ากลัว เธอกำลังซ่อนอะไรไว้กันแน่? )”
เจ้าหญิงฟีน่าสวมเสื้อผ้าที่ง่ายต่อการเคลื่อนย้ายไปรอบๆ ทำให้เธอมีความประทับใจที่มากกว่าผู้หญิงคนอื่นๆที่สามารถเห็นได้รอบๆในสถานศึกษา หากแต่มันจะมีปัญหาที่ว่าหัวใจของเขาเป็นผู้ชาย แต่ในทางตรงกันข้าม รูเดิลพบว่าการแต่งตัวของเจ้าหญิงจะเป็นที่น่าสงสัยทำไมต้องแต่งตัวพร้อมเคลื่อนไหว? ….เธอเตรียมพร้อมเคลื่อนไหวในยามฉุกเฉิน? มีอะไรให้ทำมากกว่านอนการหนังสือในตอนกลางคืน
ไม่เกี่ยวข้องกับความคิดสุดท้ายของรูเดิล ฟีน่า
“ความจริงก็คือ… ฉันได้รับความรักจากนาย ในช่วงเวลาที่นายช่วยชีวิตฉัน กรุณาคบกับฉัน!”
“ฉันขอปฏิเสธ!”
รูเดิลให้คำตอบในทันที โซฟีน่าและมี่ที่อยู่ข้างๆรู้สึกตะลึงในคำตอบของรูเดิล และฟีน่า ที่สารภาพไปแต่รูเดิลก็ยังคงเป็นปัญหากับรูเดิลสำหรับรูเดิลที่ปฏิเสธคำสารภาพจากราชวงศ์
“ฉะ..ฉันเป็นเช่นนั้น .. แล้ว…”
( ฉันคิดว่าอย่างน้อยเขาจะให้เหตุผล แต่คำตอบของเขาราวกลับว่ายิงฉันให้ล้มลงเสียตรงนี้ … สมกับเป็นอาจารย์ของฉัน หากไม่ได้ฉัน เขาคงอยู่ที่นี่ในฐานะกบฏ น้องสาวของฉันจะต้องฆ่าเขา ฉันต้องการให้เขาระมัดระวังมากขึ้น แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา! เมื่อเขาปฏิเสธเธอครั้งหนึ่ง มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ลังเลที่จะแสดงออกน้อยต่อความต้องการ และนี่คือหัวข้อหลัก! )
“ได้โปรดรับฉันเป็นศิษย์”
“ฉันขอปฏิเสธอีกเช่นกัน”
“…”
“…”
“…”
ห้องของเจ้าหญิงลดความเงียบลงสนิท ฟีน่าสาปแช่งต่ออาจารย์ที่สอนการเจรจาแก่เธอ มี่รู้สึกประหลาดใจต่อคำสารภาพของเจ้าหญิงฟีน่า ในขณะนี้โซฟีน่าไม่แต่บ่น เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะว่าเจ้าหญิงหรือรูเดิล
“ฉะ..ฉันถามถึงเหตุผลของเธอได้ไหม?”
( เหตุผลโง่ๆ และสั่งจะให้นายไปแขวนคอ แม้อย่างนี้นั่นคือคำสารภาพรักครั้งแรกในชีวิตของฉัน! เมื่อนายปฏิเสธฉัน…พระเจ้า ฉันคิดว่าฉันกำลังจะร้องไห้ ปฏิเสธที่จะให้ฉันฝึกงาน…ความฝันของปุกปุยน้อยของฉัน )
“เหตุผลของฉัน…ครั้งแรกของฉันฉันมีคู่หมั้นทั้งสองของฉันอยู่แล้ว ถ้าฉันทิ้งทั้งคู่ไปหาเจ้าหญิง ฉันจะไม่มีวันให้อภัยตัวเอง และความผูกพันของเจ้าหญิงเป็นสิ่งที่สำคัญของประเทศ ดังนั้น ไม่มีอะไรที่ฉันสามารถพูด ส่วนเรื่องอื่นๆฉันยังเด็กมากเกินไป และมันเร็วเกินไปสำหรับฉันที่จะฝึกงาน”
ในเรื่องการไปถึงเรื่องหมั้น รูเดิลเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ยังไม่ทราบที่จะแยกแยะความสับสน แต่เขายังคงไม่ต้องการที่จะดำเนินการใดๆ … มีอะไรเพิ่มเติมจากปัญหาจากมุมมองของรูเดิล ทั้งการนัดหมายของเขากับดรากูนเขาเคารพอย่างสูง เขาจะไม่มีวันทรยศเขา
“งั้น….”
( เป็นบางเหตุผลที่น่าแปลกใจที่ดี! ฉันคิดว่าเขาจะให้อะไรที่ไร้สาระ…วิธีการอ้อมค้อมที่นายควรจะเป็นหลักให้แก่ฉัน )
เมื่อมองไปที่พวกเขาทั้งสองคน โซฟีน่าถอนหายใจ และเดินเข้ามาใกล้รูเดิล เธอต่อว่าเขา
“รูเดิลการกระทำปัจจุบันของนายเป็นการเสียมารยาทมากเกินไปต่อราชวงศ์ ฉันขอให้นายอย่าตอบคำถามด้วยชั้นเชิงที่มากเกินไป”
“ฉันต้องขอโทษด้วย ( แม้จะถูกเรียกว่าตุ๊กตาเจ้าหญิง ฉันได้รับความรู้สึกว่ามีอารมณ์ขันมากมาย…หรือเพียงแต่จินตนาการ? )”
ในขณะที่โซฟีน่าดุรูเดิล ทุกๆอย่างดูเงียบลง แต่มี่กลับมาลูบหัวเธออย่างปลอบใจ
“…”
( หึ่มมมมม มี่ เธอจะฆ่าฉันจากความน่ารัก!!!! การได้พาแมวน้อยตัวนี้ไปสวรรค์มันคือทั้งหมดที่ฉันต้องการ… อาจารย์บอกฉันว่าให้รอ เพราะเธอยังเด็กอยู่… ความหมายที่แท้จริงคืออะไรที่เขาไม่สามารถให้ฉันได้ทำมันก่อน!? ฉันต้องพิสูจน์เรื่องนี้!! )
“รูเดิล ซามะ เธอยังเด็ก? ฉันมั่นใจว่าฉันมีทักษะมากพอ”
เพื่อการยืนยัน ฟีน่าอธิบายกับรูเดิล และคำถามนั้น รูเดิล…
“ใช่ มีคนที่ฉันกำลังมุ่งหา แต่ในตอนนี้ฉันยังไม่ได้สำเร็จอย่างเป็นหลัก หลักต่อฉัน …”
“คนคนนั้นคือใคร?”
( ใครกันที่มีความสามารถเกินกว่าอาจารย์ ? ใครกัน!!!? )
“ผู้ที่เขียนวิธีการเลี้ยงมังกร ‘มาร์ตี้ โวล์ฟกัง’ เขาเป็นดรากูนเมื่อร้อยกว่าปีที่ผ่านมา เขาไม่อยู่แล้ว เจาคือชายที่ยิ่งใหญ่ที่ไม่เคยได้รับคำชม ซึ่งเขาสมควรที่จะได้รับมันอย่างที่สุด!”
รูเดิลตอบด้วยความมั่นใจให้แก่ฟีน่า ความจริงที่แต่ละคนหายไปล้วนเกิดปัญหา
“อืมม นั่นคือโชคร้าย”
( ดะ..ดรากูนร้อยกว่าปีที่ผ่านมา…ทำไมถึงไม่เคยสรรเสริญเขา หนังสือบ้า! ถ้าเป็นฉัน ฉันจะทำให้เขากลายเป็นวีรบุรุษของประเทศ! ฉันจะทำประเทศแห่งความปุกปุย!!! … หือ? แล้วมังกรที่นุ่มนิ่มจะเริ่มต้นด้วยอะไร )
“รูเดิล…นายจะไม่ยอมรับการช่วยเหลือของฉันในการเลื่อนระดับทักษะของนาย?”
และเหตุการณ์ในหอพักหญิงก็ได้ปิดม่านลง . . .
