"โอ้ว หากท่านเทพธิดาผู้เลอโฉมอยากจะดู ย่อมได้อย่างแน่นอน" ซูหยุนหัวเราะ "ข้าไม่เคยคิดเลยว่า ท่านเทพธิดา จะเดินทางรอนแรมไปไกลถึงพันลี้เพื่อหาส่วนผสมมาให้ข้า ข้าต้องขอบคุณท่านมากๆเลย!"

"ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ พันลี้ในสายตาข้ามันก็แค่สนามเด็กเล่นหน้าบ้าน แต่ในระหว่างทางข้าเจอกับคนพาลเลยต้องใช้พลังนิดหน่อยเพื่อจัดการมัน ก็แค่นั้น! "

"ท่านเทพธิดาช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก ข้านับถือ นับถือ!"

ซูหยุนหัวเราะ รู้สึกถึงความสุก ก่อนหน้านี้มันรู้สึกกังวลกับการได้รับส่วนผสมเหล่านี้ มันไม่ค่อยคาดหวังว่า หลงเชี่ยนหลี่ จะทำให้มันประหลาดใจและทุกอย่างก็เรียบร้อย

มันแยกรายการ อย่างถูกต้องและต้องยอมรับว่า หลงเชี่ยนหลี่ มีทักษะจริงๆ หากเป็นมันหาส่วนผสมเหล่านี้จะต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือน

"แต่มาคิดๆดูแล้ว ส่วนผสมเหล่านี้เจ้าจะปรุงยาอะไรกันแน่?"

"ข้าเห็นใยไหม5เส้น ทอง หยก และ ฯลฯ ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าของพวกนี้มันจะเกี่ยวอะไรกับการปรุงยาเหมือกับผ้าอาคมเลย... "

"ท่านยังไม่เคยเห็นการใช้ในการปรุงยานั่นก็ไม่ได้หมายความว่าสิ่งเหล่านี้ไม่สามารถปรุงยาได้ สิ่งเหล่านี้ส่วนใหญ่จะช่วยในด้านวัสดุเม็ดยาบ่มเพาะ "

"จริงหรือ?

หลงเชี่ยนหลี่ พยักหน้านางรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล

นางเคยสงสัยว่า ทำไมซูหยุนถึงได้เชี่ยวชาญยาสมุลไพรและยาที่เขาปรุงมันไม่ธรรมดาและมีหลากสี นางทิ้งคำถามพวกนี้เอาไว้ในใจของนาง

ทันใดนั้นใบหน้าของหลงเชี่ยนหลี่ก็ซีดขาวหน้าอกของนางกระเพื่อมเล็กน้อยอาการเจ็บปวดเผยออกมาจากในดวงตากลมโตของนางแล้วรู้สึกว่าร่างกายเบาเหมือนดั่งขนนก นางพยายามยืดตัวตรงไม่ให้หล่นลงมา ริมฝีปากบางนุ่มของนางเริ่มมีเลือดสีแดงฉานไหลลงมาที่มุมปาก ...

"เกิดอะไรขึ้นกับท่าน?"

ซูหยุนตกใจมากแล้วถามทันที

"ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่" หลงเชี่ยนหลี่สูดหายใจเข้าออกและหยิบยาครอบจักรวาลออกจากแหวนมิติของนางและจะกลืนเข้าไป

แต่ก่อนที่ยาจะเข้าปากมันก็ถูกพรากออกไปโดยซูหยุน

"ซูหยุน ... เจ้าจะทำอะไร?" หลงเชี่ยนหลี่ ไม่เข้าใจ

ซูหยุนส่ายหัว "แม้ว่าไอ้เม็ดยาพันพิษนี่มันจะระงับพิษได้ แต่ว่ายานี่มันก็มีอีกสารพิษหนึ่ง หากท่านใช้มากๆมันจะเข้าแซกซึมเข้าไปในบาดแผลพิษของท่านและหากปล่อยทิ้งไว้พิษมันแล่นเข้าสู่เส้นโลหิตของท่าน ผลข้างเคียงของมันเป็นสิ่งที่น่ากลัวและไม่สามารถรักษาได้! "

ขนตาของหลงเชี่ยนหลี่สั่นไหวเบาๆในความกลัวที่อัดแน่นอยู่ในสองตาของนาง

ซูหยุนโยนเม็ดยาพันพิษทิ้งไปแล้วถาม "อาการบาดเจ็บของท่านอยู่ที่ไหน ข้าขอดูหน่อย? "

"ก่อนหน้านี้ที่ข้าสังหารอันธพาลเหล่านั้นข้าไม่ได้รับบาดเจ็บเลย!"

"ข้าหมายถึงที่ๆท่านถูกวางยา!" "ก่อนหน้านี้ข้าได้ให้ยาวิญญาณว่างเปล่ากับท่าน มันสามารถระงับพิษในร่างกายของท่านได้ แต่ท่านได้ทำลายโชคของท่าน และทำให้ยาพิษกำเริบขึ้นมา นั่นคือเหตุผลว่าทำไมสิ่งนี้เกิดขึ้น ถ้าหากท่านไม่รีบขับพิษออกจากร่างของท่านละก็ อีกไม่นานมันจะมีผลกระทบต่อการบ่มเพาะของท่าน! "

เมื่อได้ยินผิวของหลงเชี่ยนหลี่ก็ขาวซีดทันตาเห็น "ไม่เคยมีนะ พี่สาวข้าเกลียดข้าเข้าไส้ นางจะใช้พิษกับข้าจริงๆหรอ สำนักกระบี่เซียน สืบทอดกันมาอย่างยาวนานนับพันปี แต่ก็ไม่เคยมีพิษชนิดนี้ ดูเหมือนว่าข้าต้องขอความช่วยเหลือจาก ศูนย์ปรุงยา แห่ง หุบเขาฮวาซิน! "

"ศูนย์ปรุงยา จากหุบเขาฮวาซิน?" ซูหยุนเปิดตาและหัวเราะออกมา "หุบเขาฮวาซิน มีศูนย์ปรุงยาเพียงไม่กี่แห่ง แต่ว่าท่านโชคดีที่ได้ยืนอยู่แห่งหนึ่งตรงหน้าท่าน!"

"เจ้ารู้วิธีปรุงยา และรู็วิธีรักษาพิษด้วยหรอ?"

"คนที่รู้วิธีปรุงยาจะไม่รู้จักอีกด้านหนึ่งของมันได้ยังไงกัน? แต่ก็มีไม่มากนัก" ซูหยุนหัวเราะออกมาว่า "ท่านช่วยข้าแยกส่วนผสมเหล่านี้ ระวังด้วยละ ข้าจะช่วยรักษาท่านจนกว่าท่านจะดีขึ้น ด้วยวิธีนี้ท่านจะไม่มีการสูญเสีย "

ซูหยุนไม่ชอบติดหนี้ใคร และทิ้งเรื่อง เทพกระบี่ไร้สรรพสิ่ง หลงเชี่ยนเหลี่ นางพาตัวนางเองข้ามไปและเป็นคนซื่อตรงไม่มีคำเท็จ

เกี่ยวกับ เทพกระบี่ไร้สรรพสิ่ง ไม่มีอะไรที่ดึงดูดนาง เนื่องจากตำแหน่งปัจจุบันของพวกเขาแตกต่างกันจึงไม่จำเป็นต้องพูดถึงอะไร

ในขณะนี้นางรู้ดีว่าเส้นทางการบ่มเพาะของตัวเธอเองมีความสำคัญกว่าและซูหยุนรู้สึกว่ามันอยู่ไม่ไกลจากเขตแดนผลิวิญญาณขั้นที่6แล้ว ยิ่งไปกว่านั้น หลงเชี่ยนหลี่ รีบไปซื้อส่วนผสมปรุงยาทำให้พิษของนางกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ว่าในกรณีใดมันรู้สึกผิด

ประโยคหนึ่งจากซูหยุนทำให้นัยน์ตาของหลงเชี่ยนหลี่มืดสลัว "เสร็จจากเรื่องนี้แล้วท่านต้องการตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับข้าหรือเปล่า?"

เสียงเหมือนอะไรที่อบอุ่นเรียบง่ายและเทพธิดาที่งดงามพูด?

ความรู้สึกของหลงเชี่ยนหลี่เตลิดออกไปและแก้มของนางก็เปลี่ยนเป็นสีดอกกุหลาบเล็กน้อย นางหายใจเบา ๆ สักพักฟื้นความรู้สึกนางเธอกลับมาเป็นปกติและเปลี่ยนท่าทางใบหน้าของนางค่อนข้างเร็ว

"ไม่ใช่ตัดความสัมพันธ์ออก แค่ช่วยกันและกัน ส่วนผสมทั้งหมดมีความสำคัญกับข้ามากและท่านสามารถช่วยข้าได้ ข้าอยากจะตอบแทนน้ำใจของท่านโยปกติแล้ว พวกเราสามารถเป็นสหายกันได้? "

“สหาย?” หลงเชี่ยนหลี่ คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่นางจะพยักหน้า

"แล้วท่านได้รับรับบาดเจ็บตรงไหนละ? ข้ามาสังเกตุดูว่า คนที่มีพลังอย่างท่านยัไม่สามารถรับความเจ็บปวดแบบนี้ได้แสดงว่ายาพิษต้องมีพลังมาก! เราต้องไม่ชักช้า! "

ซูหยุนเป็นคนจริงจัง

หลงเชี่ยนหลี่ นิ่งฟังแล้วจมลงไปในความคิดลึก ๆ และไม่ได้พูดอะไรสักคำ

ซูหยุนสงสัยเล็กน้อย "ท่านเทพธิดา? หลงเชี่ยนหลี่ ท่านเป็นอะไรมั้ย เฮ้..? ท่านได้รับบาดเจ็บตรงไหน ข้าขอดูได้หรือเปล่า "

"ชายและหญิงมีความแตกต่าง เจ้ามีเจตนาดี เชี่ยนหลี่ รู้ แต่เกี่ยวกับเรื่องนี้ ... ข้าคิดว่า..ช่างมันเถอะ. "

หลงเชี่ยนหลี่ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

"ถ้าท่านไม่รักษาท่านจะทำยังไง? ช่างมันอย่างนั้นหรอ? "

"อีกสองสามวันข้าจะไป หุบเขาฮวาซิน เพื่อรักษา"

"อืม ข้ารู้จักหุบเขาฮวาซินเป็นอย่างดี การบ่มเพาะของท่านสูงส่ง และเป็นคนตรงไปตรงมา นอกเหนือจาก เหล่าผู้อาวุโสเฒ่า ลอร์ดหุบเขา และราชาเม็ดยาแล้วคงไม่มีใครรักษาพิษให้ท่านได้ นอกเหนือจากลอร์ดหุบเขา นอกนั้นเป็นบุรุษทั้งหมด ไม่ใช่เรื่องแปลกหากท่านต้องการไปพบพวกเขา? "

ดูเหมือนว่าบาดแผลของเทพธิดาจะอยู่ในที่ลับ ของดีๆแบบนี้ทำไมต้องให้ตาเฒ่าพวกนั้นด้วยเล่า

ซูหยุน คิด

หากหลงเชี่ยนหลี่ ร่วงรู้ความคิดของมัน ไม่รับประกันว่า หลงเชี่ยนหลี่จะเอาดาบแทงมันจนตายหรือเปล่า

แต่การบอกว่ามันเป็นคนเจ้าเล่ห์เป็นเพียงเรื่องรองเท่านั้น ซูหยุน ต้องการตอบแทน หลงเชี่ยนหลี ที่ช่วยหาส่วนผสม

หลงเชี่ยนหลี่ ยังลังเลอยู่

ซูหยุน ยิ้ม "เชียนหลี่ ทั้งหมดขึ้นอยู่กับท่าน ท่านจะหาหนทางรักษาหรือท่านจะปิดบังจากการรักษา ท่านต้องคิดให้ดีๆนะ "

หลังจากพูดจบมันก็เริ่มเก็บส่วนผสมบนโต๊ะ

หลงเชี่ยนหลี่ ยืนอยู่ในความเงียบเป็นเวลานานก่อนที่นางจะพูดอะไรบางอย่างด้วยเสียงอันสง่างามของนาง

"ซูหยุนบางที ... ข้าจำเป็นต้อง..เอ่อ !" นางพูดเบา ๆ

ซูหยุนเงยหน้าขึ้นและมองไปที่นาง

มันพบ หลงเชี่ยนหลี่ กัดริมฝีปากของนางดูเหมือนว่านางด้ตัดสินใจ

"พิษที่ผู้อาวุโสวางไว้ในตัวข้ามันทำให้ข้าหายใจไม่ออก ในขณะที่ ข้ากวัดแกว่งเต๋ากรพบี่ของข้า ด้วยพิษในร่างข้ามันทำให้ข้าไม่สามารถฝึกฝนได้อย่างราบรื่น หากเจ้ามีวิธีแล้วได้โปรดช่วยขจัดมันออกไปที "

"หากท่านกินยาพันพิษ ใช้พิษต้านพิษ ท่านอาจจะรักษามันได้ จากนั้นท่านก็หาวิธีรักษาพิษ ของยาพันพิษ ได้ในภายหลัง หากท่านกังวลเกี่ยวกับปัญหาชายและหญิงจะดีกว่าหากข้าจะไม่รักษามัน แต่ท่านต้องรู้ก่อว่า ยาพันพิษ ต้องใช้เวลานานในการรักษา ท่านอาจจะต้องทนทุกข์ทรมานสักหน่อย "

"ไม่เป็นไร." หลงเชี่ยนหลี่ ถอนหายใจด้วยกลิ่นหอมและกล่าวว่า "ข้าตัดสินใจแล้ว ซูหยุน เจ้าจะทำอะไรก็ทำ! " (TL : จ๊ากกกกไอ้หยุนเอ๊ยยย)

ดูเหมือนนางจะตัดสินใจแล้ว

ซูหยุน พยักหน้าไม่ปฏิเสธและเดินไป

หลงเชี่ยนหลี่ เดินไปข้างๆเตียงแล้วยืดแขนดั่งสลักด้วยหยกเรียบเนียนจับเสื้อคล้ายกับผ้าแพร ดึงรูดลงมาอย่างละเมียดละไม

เสื้อที่เหมือนผ้าแพรรูดไร้ผิวที่เรียบเนียนที่ไร้มลทินของนาง ภาพเงาที่ยอดเยี่ยมและโค้งเว้าได้สลักฝังเข้าไปในดวงตาของซูหยุน

นางดูสวยงามราวกับหยกที่แสนอ่อนโยนและงดงามมาก ราวกับเป็นผลงานของพระเจ้า มันจะมีอำนาจมากว่านี้ หากมีบางอย่างเพิ่มเติมขึ้นมา ยิ่งไปกว่านั้นหากรู้สึกว่าเหมือนมีบางอย่างหายไป หากนางขาดสิ่งๆนั้น (TL: มึงบอกไปเลยไอ้หยุนว่า นม ตูแปลจนงงไปหมดละ)

นอกจากนี้นางยังสูงส่งและบริสุทธิ์และมีสภาวะทางอารมณ์ที่ไม่สามารถล่วงล้ำได้ อารมณ์ของนางสงบนิ่งเหมือนน้ำ ทุกสิ่งเหล่านี้อาจกระตุ้นให้ผู้ชายต้องการที่จะพิชิตนางอย่างมาก

ถ้าหากมันได้คุ่ครองแบบนี้ร่วมบ่มเพาะไปกับมัน แม้ว่าหนทางจะลำบากแค่ไหนมันจะไม่ย่อท้อ

ซูหยุน มองโดยตรงและรู้สึกผิด หากจะเทียบกับผู้หญิงคนนี้ คงจะมีแต่ จิ้งจอกสาวพราวเสน่ห์ หูเชี่ยนเหม่ย เท่านั้น

ผ้าแพรสีขาวยังคงเลื่อนลง ซูหยุนรู้สึกได้ว่ามันกำลังสั่นสะท้าน

อาจเป็นไปได้ว่าแผล ...

หลงเชี่ยนหลี่ เปลื้องผ้าแพรที่อยู่เหนือหน้าอกขวาออกและส่วนเล็ก ๆ ของหน้าอกของนางก็เผยออกมา ทุกคนที่มองเห็นผิวขาวเรียบเนียนขาวของนางจะต้องสูญเสียจิตวิญญาณของตัวเอง

หญิงสาวยังคงนิ่งเงียบ แต่ใบหน้าของนางแดงก่ำ ควาดตื่นกลัวระบายในสายตาของนางปนด้วยความทับซ้อนสับสน มันยากที่จะรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่

แต่สิ่งหนึ่งที่จับสายตาของซูหยุนคือแผลเป็นยาว ๆ อยู่ด้านบนของเต้านมขวาและด้านล่างหัวไหล่ของนางอันเกิดจากดาบยาว

แผลเป็นสีดำ ถึงแม้ว่าเลือดจะหยุดไหลแต่บาดแผลสีดำยังลอยเด่นอยู่บนผิวอันเป็นธรรมชาติของนาง มันแปลกตามาก

"เจ้า ... มาดูพิษนี่สิ ... นี่มันพิษอะไร?"

"โอ้ว ได้ๆ…"

ซูหยุนแอบกลืนน้ำลายและน้ำเสียงของมันก็แห้งไปรู้สึกว่าตัวตนของมันรู้สึกแปลก ๆ

มันขยับตัวเองและฟื้นคืนความรู้สึกของมัน

เกิดอะไรขึ้นกับข้ากัน ทำไมจิตใจของข้าถึงได้วอกแวกแบบนี้? หลงเชี่ยนหลี่ เชื่อในตัวข้า แล้วข้าจะเก็บความคิดชั่วร้ายนี้ไว้ในใจได้ยังไง ข้าจะมีชีวิตอยู่กับความไว้ใจในตัวข้าได้ยังไง?

นอกจากนี้ ชิงเอ๋อ ยังถูก ท่านผู้นำกักบริเวณ แล้วข้าจะมัวมานั่งคิดแบบนี้ได้ยังไงกัน?

ซูหยุน สูดลมหายใจไฟในดวงตาของมันจางหายไป ไม่นานมันก็กลับมามีความแจ่มแจ้ง

หลงเชี่ยนหลี่ มองไปอย่างเงียบ ๆ และเมื่อเห็นความสงบของมันความเขินอายของนางเองก็ลดลงไปกว่าครึ่งหนึ่ง น่ายกย่อง ซูหยุน

"ตรงนี้เจ็บหรือเปล่า?"

ซูหยุนยื่นมือออกไปและค่อยๆกดบนแผล

ร่างกายอันละเอียดอ่อนของหลงเชี่ยนหลี่กระตุกเล็กน้อยขณะที่ลำคอสีขาวของนางเกิดจุดสีแดงอมชมพูนางส่ายหน้าเบา ๆ"มันไม่เจ็บแต่ที่นั่นมันชา"

"ชา?"

ซูหยุน ขมวดคิ้วคิดชั่วครู่ ทันใดนั้นมันก็เอียงหัวไปข้างหน้ากดใกล้บาดแผลและเอามือจับ

ระยะห่างของหัวของมันใกล้กับหน้าอกที่อ่อนนุ่มของนางและได้รับกลิ่นหอมของนาง ความใกล้ชิดกระทันหันทำให้บางคนอับอายมาก!

"เจ้าทำอะไร?

หลงเชี่ยนหลี่ อึ้ง ใบหน้าขาวซีดหันควับมือของนางสั่นระริกและกระบี่สีขาวหิมะปรากฏขึ้นมากรีดเสียงไปทาง ซูหยุน

นางคาดไม่ถึง เช่นเดียวกับไม่มีปฏิกิริยาใดเลย ...

แปลไทยโดย : SwordGod

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด