AST บทที่ 187 - ชิงสุ่ยและอีเย่เจี้ยนเก้อ
ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ แฟนเพจ แจ้งเตือนก่อนใคร กดเลย
https://www.facebook.com/AncientStrengtheningTechnique
บทที่ 187 - ชิงสุ่ยและอีเย่เจี้ยนเก้อ
"ท่านอาจารย์ การแข่งขันเป็นอย่างไร? พวกเขาจะเข้าร่วมได้ยังไง?" ชิงสุ่ยหลบการเย้าแหย่จากสายตาของอีเย่ขณะที่เขาถามและกอดหลวนหลวนที่วิ่งผ่านมา
"พวกเขาทั้งหมดมาจากนิกายที่เยี่ยมยุทธและตระกูลที่มีชื่อเสียงของอาณาจักรชางหลาง โดยปกติตราบเท่าที่พวกเขามีอำนาจ พวกเขาก็มีสิทธิ์ที่จะเข้าร่วม ตอนแรกมันเป็นเพียงการสนทนาและการแลกเปลี่ยนคำแนะนำง่ายๆ แต่เมื่อเร็วๆนี้มันกลับกลายเป็นการแข่งขันกัน อย่างไรก็ตามมีข้อจำกัดเกี่ยวกับจำนวนนิกายที่สามารถเข้าร่วม ส่วนใหญ่ผู้ที่เข้าร่วมจะเป็นนิกายหรือตระกูลต่างๆที่นำเยาวชนรุ่นใหม่มาเรียนรู้หาประสบการณ์
อีเย่หยุดไปชั่วครู่หนึ่งและกลับมาพูดต่อ "ในความเป็นจริงมีเพียงสิบกว่านิยายที่จะได้เข้าร่วมและพวกเขาทั้งหมดต่างก็กุมอำนาจอยู่ในอาณาจักรชางหลาง ตัวอย่างเช่น หุบเขาเสาวธารร้อนระอุ นิกายกระบี่ไพศาล นิกายพงไพรสราญรมย์ กระโจมกระบี่เดียวดาย และหอกเงินตระกูลหลูว..."
ชิงสุ่ยแอบจดชื่อเหล่านี้ไว้ แต่เมื่อเขาได้ยินชื่อของหุบเขาเสาวธารร้อนระอุและนิกายพงไพรสราญรมย์ เขาไม่รู้จะพูดว่าอะไร แต่ก็รู้สึกแปลกๆจึงถามว่า "พวกเขาได้ชื่อเหล่านี้มาได้อย่างไร? มันแปลกประหลาดมาก"
อีเย่เจี้ยนเก้อขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า "มันมีกลิ่นเครื่องหอมเผาไหม้อยู่บนหุบเขาเสาวธารร้อนระอุ ในช่วงกลางปีที่ผ่านมาเป็นไปได้ว่านิกายที่ตั้งอยู่ที่นั่นได้เปลี่ยนชื่อของพวกเขาให้ตรงกับมัน" อีเย่อุ้มเด็กหญิงตัวเล็กขึ้นมาขณะที่เธอเดินไปที่ห้องโถงใหญ่พร้อมกับชิงสุ่ย
“สิ่งที่เกี่ยวกับนิกายสราญรมย์และนิกายพงไพรสราญรมย์คืออะไร ทำไมพวกเขามีชื่อเรียกเช่นนี้?” ชิงสุ่ยกล่าวและจ้องไปที่อีเย่เจี้ยนเก้อ
"เจ้าไม่รู้หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้ตัว? เจ้าไม่เข้าใจแน่หรือว่าคำว่า สราญรมย์ ของพวกเขาหมายความว่าอะไร?" ใบหน้าอันงดงามของอีเย่เผยให้เห็นความเอียงอายขณะที่เธอเริ่มเดินเร็วขึ้น ทำให้ชิงสุ่ยยืนงงอยู่ข้างหลังเธอ
ชิงสุ่ยเกิดอาการตกตะลึงจนพูดไม่ออก เนื่องจากความงามของอีเย่ที่เห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้นและแต่งเติมความงามด้วยสีแดงอันอ่อนช้อยบนแก้มเธอ ภายใต้อาการตกตะลึงชิงสุ่ยเข้าใจมันอย่างยิ้มแย้ม "คำว่าสราญรมย์หมายถึง ‘การฝึกตนคู่’ ระหว่างชายและหญิง?”
"อืม ท่านตั้งใจที่จะไม่บอกข้าตรงๆ" อีเย่รีบวิ่งไปข้างหน้าและไม่หันศีรษะของเธอกลับมา"
"ข้าแค่อยากรู้ แต่จริงหรือเรื่องการฝึกตนคู่ การฝึกตนในตำราศักดิ์สิทธิ์นั้นยังไม่ใช่ทักษะการฝึกตนที่ทรงพลังที่สุดหรือ? พวกเรามีข้อมูลเกี่ยวกับการฝึกตนคู่ไหม? ………”
อีเย่เจี้ยนเก้อหัวเราะอย่างไม่คาดคิดขณะที่เธอได้ยินประโยคแรก แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบเธอกลับรีบใช้มือปิดปากเขา ชิงสุ่ยได้ใช้โอกาสนี้ในการสูดดมกลิ่นหอมจากมือของเธอ กลิ่นหอมของน้ำหอมที่คล้ายคลึงกับกล้วยไม้ ขณะที่มือสีขาวอันนุ่มนวลของเธอกดลงบริเวณริมฝีปากของเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองความเอียงอายที่น่ารักของอีเย่เจี้ยนเก้อ
ลิ้นของชิงสุ่ยหลุดออกมาจากปากที่ถูกปิดโดยไม่รู้ตัวและเลียไปเบาๆบนมืออันนุ่มนวลของอีเย่เจี้ยนเก้อ เธออ้าปากค้างด้วยความตกใจขณะที่เธอหดมือออก ก่อนที่จะกระแทกมือลงบนศีรษะของชิงสุ่ยเบาๆ
การสนทนาของพวกเขาได้รับการสังเกตจากหลวนหลวนซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของชิงสุ่ย เธอหัวเราะออกมาเสียงดัง หลวนหลวนหัวเราะคิกคักและกล่าวว่า "พ่อไม่เชื่อฟัง พ่อโดนตี..."
หลังจากการมาถึงของหลวนหลวน อีเย่เจี้ยนเก้อรู้สึกได้ถึงพลังที่เต็มไปด้วยความคลุมเครือ ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนเธอก็จะหัวเราะได้เสมอ อีเย่เจี้ยนเก้อรู้สึกราวกับว่าเธอได้ฝากความหวังทั้งหมดของเธอไว้ที่ญาติตัวเล็กๆคนนี้ เธอลุ่มหลงในตัวของหลวนหลวนเป็นอย่างมาก
"ท่านอาจารย์,หลวนหลวนจะทำการฝึกตนตามแบบของข้าหรือของท่านกันดี?" ชิงสุ่ยรู้สึกว่าหากให้หลวนหลวนทำตามเขาเพื่อฟูมฟักร่างกายของเธอ มันอาจจะมีผลเพิ่มเติมบางอย่างเช่นการเพิ่มขึ้นของอายุขัยของเธอ
หลังจากช่วงเวลาแห่งการไตร่ตรอง อีเย่เจี้ยนเก้อตอบว่า "ข้าคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าเจ้าสอนนาง"
เวลาไหลผ่านและชิงสุ่ยได้กลับมาแล้วเป็นเวลาห้าวัน เขาไม่ได้ก้าวออกจากยอดหุบเขาหมอกเมฆาเลย สำหรับข่าวลือที่ล่องลอยอยู่ในนิกาย ชิงสุ่ยไม่ได้ไปใส่ใจมัน
ในวันที่ห้าเริ่มมีผู้มาเยือนเทือกเขาบ้างแล้วบางส่วน บรรดาสมาชิกนิกายที่รับผิดชอบในการรับแขกได้จัดให้พวกเขาขึ้นไปบนยอดเขาที่รกร้างว่างเปล่า บางครั้งชิงสุ่ยก็จะนำเด็กหญิงตัวน้อยไปดู
ในช่วงบ่ายกลุ่มคนของผู้เดินทางมาถึงกว่ายี่สิบคน สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของชิงสุ่ยคือทุกคนมีดาบขนาดยักษ์อยู่ที่หลัง ดาบยาวประมาณห้าฟุตและกว้างประมาณครึ่งฟุต ดูเหมือนจะเงอะงะและยากที่จะควง
นิกายกระบี่ไพศาล ชิงสุ่ยอนุมานได้ว่าน่าจะมาจากนิกายกระบี่ไพศาล ขณะที่นิกายกระบี่ไพศาลถูกนำขึ้นมา ชิงสุ่ยสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของความไม่พอใจจากชายแปลกหน้าคนหนึ่งของตระกูลฮูที่เคยแข่งขันประมูลแย่งชิงผลแห่งศักยภาพกับเขาและผู้อาวุโสจากนิกายกระบี่ไพศาล
ในตอนนั้นชิงสุ่ยเห็นชายชราคนหนึ่งที่มีผมขาวเต็มไปหมด แต่เขาไม่ใช่ผู้นำตระกูลฮู ชิงสุ่ยก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ไม่ว่าในกรณีใดเขาไม่ชอบคนที่เป็นผู้แพ้ หากเป็นคนมีความสามารถก็ไม่ควรที่จะพึ่งพาแต่การสนับสนุนของผู้อาวุโสเพียงอย่างเดียว
ผู้เข้าชมขึ้นไปบนลำธารอย่างไม่ขาดสายและมีคนดูดีหลายคนอยู่ในกลุ่มนั้น ชิงสุ่ยจ้องเขม็งไปที่เหล่าสาวสวย มีหญิงตัวสูง หญิงตัวเล็ก หญิงเจ้าเนื้อ และหญิงหุ่นผอมเพรียว สำหรับพวกผู้ชาย เขาตัดขาดพวกนั้นออกจากสายตาของเขาเพราะไม่มีใครในชนรุ่นหลังที่จะแข็งแกร่งหรือเข้มแข็งเหมือนเขา อย่างน้อยที่สุดก็ไม่มีคนเช่นนั้นอยู่ในอาณาจักรชางหลาง นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่ใส่ใจพวกผู้ชายและอยากจะใช้เวลากับการจับจ้องที่สาวสวยแทน
เวลาผ่านไปอย่างรีบเร่ง ชิงสุ่ยและเด็กหญิงตัวน้อยนั่งอยู่บนแร้งขนสีขาวและกลับสู่ยอดเขาหมอกเมฆา ตามเวลาปัจจุบัน แร้งขนสีขาวสามารถเข้าและออกจากนิกายกระบี่นภาได้ตามต้องการซึ่งทำให้ชิงสุ่ยสะดวกมากขึ้น
ในวันที่หกชิงสุ่ยยืนอยู่บนยอดเขานิกายกระบี่นภา ในขณะที่เขาสังเกตเห็นบรรดานิกายอื่นๆ สายตาที่คมชัดของเขาทำให้เขามีความสามารถที่นึกไม่ถึง โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ผลแห่งศักยภาพช่วยเพิ่มความรู้สึกทางจิตวิญญาณของเขาเพิ่มมากขึ้น ชิงสุ่ยใช้ความสามารถของตาและหูของเขาเพื่อให้เขาสามารถสังเกตการพูดและการเคลื่อนไหวของผู้อื่นโดยไม่ถูกขัดขวาง มันมหัศจรรย์มาก
"เจ้ากลับมาแล้วกี่วัน? เจ้าลืมข้าหรือ? "เสียงอันไพเราะขัดขวางชิงสุ่ย ชิงสุ่ยหัวเราะอย่างขมขื่นขณะที่เขาจ้องมองเหวินเหรินอูซวง แม้ไม่ได้พบเธอเป็นเวลาครึ่งปี แต่ความสวยงามของเธอก็ยังไม่ได้ลดน้อยลงไปเลย แต่ตอนนี้มีความรู้สึกสงสารผสมอยู่ภายใน
"เรื่องไร้สาระ, ไม่ว่าอะไรก็ตาม, ข้าจะไม่มีวันลืมซวงซวงน้อยของข้าเป็นแน่ เจ้าเป็นหนึ่งในภรรยาของข้า เพียงแค่เราไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานกัน อย่าแม้แต่จะคิดว่าข้าจะลืมเจ้าไป" หลังจากพูดเสร็จแล้วชิงสุ่ยก็เดินไปที่ด้านข้างของเหวินเหรินอูซวงผ่านการปฏิสัมพันธ์ของพวกเขา ชิงสุ่ยค้นพบเทคนิคการ "จัดการ" กับอูซวง เขาจะต้องเป็นที่น่ารังเกียจที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้และมักจะมีผลในเชิงบวกอย่างไม่น่าเชื่อ
เหวินเหรินอูซวง, "...."
เหวินเหรินอูซวงยิ้มและเขินอายพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มแดงขึ้น เธอไม่รู้ว่าจะตอบสนองต่อคำที่ใกล้ชิดที่ชิงสุ่ยเรียกเธอก่อนหน้านี้ อย่างไร เธอรู้สึกอะไรบางอย่างระหว่างความสุขและความไร้อำนาจ
"เด็กผู้หญิงคนนั้น..."
ชิงสุ่ยพูดไม่ออก "คนอื่นอาจไม่รู้จักข้า แต่เจ้าควรรู้จักข้าดีกว่านี้ ในกรณีใดๆ ข้าจะมีลูกสาวที่โตขนาดนี้ได้อย่างไร?" ชิงสุ่ย แสดงออกอย่างขมขื่นในสีหน้าของเขา
การแสดงออกบนใบหน้าของเขาทำให้เหวินเหรินอูซวงหัวเราะออกมา
"อูซวงลองไปดูกันเถอะ" ชิงสุ่ยดึงอูซวงไปพร้อมๆกับกลับไปยังตำแหน่งเดิม
เหวินเหรินอูซวงล่อหลุมพรางแก่ชิงสุ่ย แต่เธอไม่ยอมแพ้เพราะเธอยอมให้ตัวเองถูกดึงตัวไป
อีกครั้งหนึ่งที่ชิงสุ่ยมองไปที่เส้นทางบนภูเขา ในขณะนี้มีผู้ฝึกตนชายและหญิงกว่าสิบคน หญิงทุกคนแต่งกายด้วยเครื่องแต่งกายที่น่าแทะโลมด้วยชุดกระชับของพวกเขาเน้นรูปที่สวยงามของพวกเขาและเต็มไปด้วยเสน่ห์อันยิ่งใหญ่กับทุกขั้นตอนที่พวกทำ หน้าอกที่เต็มรูปแบบและก้นกลมของพวกเขาสร้างการเคลื่อนไหวที่สั่นไหวจากแต่ละขั้นตอนซึ่งดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความสง่างามของปีศาจ
"อูซวง บรรดาศิษย์นิกายเหล่านี้ทั้งเพศชายและเพศหญิงมาจากที่ใด?" ชิงสุ่ยถาม"
"นิกายสราญรมย์และนิกายพงไพรสราญรมย์" เหวินเหรินอูซวงตอบอย่างนุ่มนวล
เขาไม่ได้รับคำตอบที่เขาหามาจากอาจารย์นายเทพธิดาของเขา ตอนนี้พวกเขาอยู่ในสถานที่ท่องเที่ยวของเขาแล้วเขาจะปล่อยให้โอกาสนี้หลุดออกไปได้อย่างไร?
ความประหลาดใจของเขาทำให้รูปลักษณ์ของหญิงทุกคนถือได้ว่าสุดยอด แต่โดยเฉพาะจำนวนของพวกเธอ พวกเธอมีเสน่ห์น่าสนใจในขณะที่พวกผู้ชายเป็นผู้ชายที่หล่อเหลา
ชิงสุ่ยเหลือบมองเหวินเหรินอูซวงขณะที่เขาถามว่า "ทำไมพวกเขาถึงได้ชื่อว่านิกายพงไพรสราญรมย์และนิกายสราญรมย์?"
เหวินเหรินอูซวงเปลี่ยนเป็นใบหน้าสีแดงระเรื่อและไม่ได้อธิบายใดๆ ขณะที่เธอรู้สึกถึงความจุกจิกของชิงสุ่ย อูซวงนั้นยังวัยเยาว์และไร้เดียงสาไม่ทราบวิธีโกหกจึงอธิบายเบาๆว่า "ข้าไม่รู้!"
"ซวงซวงน้อย, เจ้าอย่าดื้อรั้น! เจ้าบอกข้ามาดีกว่า ถ้าไม่, สามีของเจ้าจะไม่ขับสารพิษให้เจ้าอีกครั้ง" ชิงสุ่ยล้อเลียนอูซวง เขาชอบที่จะเห็นการแสดงออกบนใบหน้าความงามที่ไม่มีใครเทียบได้ทุกครั้งที่เธอถูกล้อเลียน
"เจ้ากำลังขอให้ข้าตีเจ้า!?" อูซวงร้องอุทาน
"ตกลง, ตกลง ข้าไม่มีความคิดอะไรเลย" ชิงสุ่ยจับมืออื่นๆของเธอ ขณะที่เขาเผชิญหน้ากับเธอ ทั้งสองมือจับมือของอูซวง
"นิกายสราญรมย์ตั้งอยู่ในส่วนลึกของป่าสราญรมย์ ในอดีตสถานที่นี้ไม่ได้เรียกว่าป่าสราญรมย์ เนื่องจากมีสาวกของนิกายสราญรมย์หลายคนชอบที่จะเข้าป่าบ่อยๆในการมีความสุข... ป่าแห่งนี้จึงได้ชื่อว่าป่าสราญรมย์ นั่นเป็นเหตุผลที่ป่าสราญรมย์กลายเป็นชื่อของนิกายสราญรมย์และคนนอกทั้งหมดถูกห้ามให้เข้า
ชิงสุ่ยมองไปที่เหวินเหรินอูซวงที่ขี้อายและรู้สึกว่านิกายสราญรมย์เป็นเรื่องที่น่าทึ่งจริงๆ ป่าปกติได้กลายเป็นสถานที่สำหรับพวกสาวกของพวกเขานัดหมายกันในที่สาธารณะ...
นิกายสราญรมย์และนิกายพงไพรสราญรมย์
